Armen om me heen. Een warme nieuwjaarswens.

En zo tikken de laatste uren en de laatste minuten van 2015 stilletjes weg. Alhoewel. Ik zou beter schrijven dat ze behoorlijk lawààierig weg knàllen. De afgelopen dagen werd in m'n buurt al wreed 'geoefend' en vanmiddag donderde ik van 't verschieten een paar keer bijna van m'n stoel. Enorme decibels, al die explosies hier vlakbij. Het heeft iets van een belegerd gebied. En straks, om middernacht, barst de vuurwerkhel pas echt los...
Met de herinnering van vorig oudjaar in elke vezel van m'n lijf ben ik met sloten koffie, jawel: uit de nieuwe róze Senseo, en nog wat af te werken leuke klusjes hopelijk voldoende voorbereid op een heeeeeeel erg lange nacht vol oorverdovend kabaal. Die mix van spanning, lichte angst, bezorgdheid en toch ook een pak fascinatie die zich steeds meer meester van me maakt ebt vermoedelijk pas weg als de zon in het nieuwe jaar weer op komt.
Zoals al zovele jaren schuif ik zelf geruisloos en vaak bijna bewegingsloos van het ene jaar naar het volgende. Vroeger ging ik zelfs gewoon slapen. 
Want oudejaarsavond ben ik, zoals op zovele feestdagen en al zovele jaren, helemaal alleen en doodgewoon thuis. O ja, ik zorg wel voor iets lekkers voor mezelf, dat wel. En alle kerstlichtjes mogen de hele nacht aan, da's gezellig terwijl ik televisie kijk of wat met de poezen speel. Maar meer is het niet.
En ik merk dat ik er met de jaren meer last van krijg dat er, vooral op al de speciale momenten, triest én vrolijk, geen "armen om me heen" zijn.
Voor veel meer mensen dan je zo op het eerste zicht zou denken is eenzaam zijn in deze dagen van het jaar extra zwaar om dragen. Getuige de ontzettende hoeveelheid verhalen die ik hoorde bij de kerstconcerten. Zoveel eenzaamheid met minstens evenveel verschillende oorzaken, die allemaal, al was het maar voor heel even, wat baat vond bij mijn Kerst-Miss zijn.
Want met kerst zing ik. Dan ben ik ook alleen, zelfs zo omringt door muzikanten en dansers, maar het zingen, overal en vooral veel, en voor zovele mensen die er blij van worden, het maakt me sterk en doet me vergeten. En ik geef. Door m'n zingen heen. Alles wat ik ben en heb aan liefde, warmte en licht. Daar lééf ik voor, het is m'n hoogste goed.
Luister, ik vind het meestal, heel oprecht en eerlijk, absoluut gewéldig om alleen te zijn. De rust, de stilte, de uren die altijd van mezelf zijn, ik ben m'n eigen baas, ga en sta waar ik wil, en zolang ik op tijd de poezen eten en knuffels geef ben ik aan niemand verantwoording schuldig. Die vrijheid is met geen enkele rijkdom te betalen en ik geniet er met volle teugen van.
Maar ook ik ben niet altijd groot, sterk en zelfredzaam. En ik verlang naar die éne aanwezigheid in m'n leven, om bij thuis te komen, mezelf veilig en gekoesterd te weten. Daarom niet 24 uur op 24, 7 dagen op 7, maar ergens en bereikbaar, en graag aanwezig indien hoognodig...
Mijn eenzaamheid bij het thuiskomen na concerten, het is na al die jaren nog steeds heel zwaar om dragen. Zalen vol honderden mensen, die mij enorm genegen en warm in hun hart dragen, die mij oprecht graag zien, ongelofelijk fantastisch,... maar thuis wachten er geen "armen om me heen".
Aan de feesttafel zitten tussen broers en zusters vergezeld van hun liefdevolle partners, het vraagt telkens weer ontzettend veel moed en zelfbeheersing. De entertainer in mij draait overuren om het te overleven.
En ja, ik weet heus wel dat een relatie geen garantie is tegen eenzaam zijn. Ik weet uit eerste hand, 2 maal zelfs, dat je jezelf er zo mogelijk nóg eenzamer van kan voelen. Het is inderdaad niet al rozengeur en maneschijn, maar als ik iemand z'n geliefde stiekem onder de tafel z'n hand zie vasthouden ter ondersteuning, of een guitig en steels knipoogje zie geven over de borden en glazen heen, dan geef ik grif toe dat ik in stijgende lijn geel en groen van jaloezie ben. Dat soort verbondenheid ken ik niet en ik wil het ook.
De vele dames die ik het afgelopen jaar leerde kennen die, net zoals ons moe, zonder hun geliefde van een leven lang verder moeten, heel alleen, hun gemis is duidelijk extreem groot en onoverkomelijk, maar ik denk dat het niet zoveel pijnlijker is dan het mijne. Want wat is nu het ergste: je grote liefde voor eeuwig verliezen of nooit zulk een grote liefde gekend te hebben?... Ik weet het niet, ik kan het niet vergelijken.
En dat wil niet zeggen dat ik nooit met heel m'n hart en ziel van iemand gehouden heb, in tegendeel, ik gaf en geef het steeds m'n alles. Maar door de situatie of de ingesteldheid van de persoon in kwestie kon of mocht niet zijn...
Het afgelopen jaar maakte ik, behalve met al die dames, ook kennis met een aantal 'nieuwe' toffe mannen, maar, wellicht omdat de meeste van die geweldige heren of reeds bezet was of zelf op zoek naar hun eigen bijzondere màn..., die ene speciale, voor mij alleen, mijn eigen "armen om me heen", die zat er niet tussen. Of misschien moet ik zeggen 'nog niet'. Want straks begint er een nieuw jaar, boordevol mogelijkheden, ongeschreven verhalen en belevenissen, en wie weet ook wel mijn grote Liefde...
Alleen zijn is niet erg, maar ik wens ieder van jullie van harte en bijzonder oprecht een 2016 toe waarin niemand van jullie eenzaam hoeft te zijn en elk zijn "armen om zich heen" mag kennen. Gelukkig nieuwjaar! :-) Xxx

Feestelijke Ingrid-zondag.

Meer dan voldaan, zowel wat feestelijk eten betreft als de immer wat ontbrekende menselijke warmte, slenterde ik in volle feest-ornaat, pluimen op het hoofd, hooggehakte laarsjes aan en heel veel glitters daar tussen, op m'n dooie gemakje langst de stille donkere straat en over het verlaten plein.
Na die uitgebreide overheerlijke maaltijd, waarvan ik me een beetje loom voelde, leverde die laatste kop koffie me weer wat energie, en die stevige dosis Grand Marnier die er naast gestaan had, gaf me net genoeg 'roes' om totaal ontspannen, glimlach op het gelaat en bang voor niets, de korte afstand tussen het appartement van m'n vriendin en m'n eigen flatje te wandelen.
Overal om me heen vrolijkte kerstverlichting in absoluut alle vormen en kleuren de huizen en flatgebouwen op. Genietend besloot ik het allemaal eens uitgebreid te bewonderen. O ja, er zaten dingen tussen die ik van m'n leven niet aan de gevel zou willen zien, zo foeilelijk, maar tussen alles wat wel binnen m'n smaak valt maakte dat niet zoveel uit. Al die elektrische sterretjes fonkelden elke voorbijganger om het hards toe en maakten dit avonduur van deze donkere dag zoveel zachter en warmer.
Vroeger, lang geleden, reden ons va en moe samen met mij nog wel eens opzettelijk een extra toertje met de auto: feestverlichting bekijken en bewonderen. Ideetjes opdoen ook. En hartelijk lachen om zovele grappige, kitscherige of ronduit mottige ontwerpen, uiteraard. Daar dacht ik met lichte weemoed aan, terwijl ik rustig verder kuierde.
Ons gebouw was het minste versierd, viel me op. Eén terras vol helgroene lichtslingers en een ander met een in felle kleuren hevig flikkerende strik-met-klokken-ornament... Dat is het zo ongeveer.
Tussen de vele kleine lichtjes in de grote planten en in het kerststuk op het dressoir plofte ik met een tevreden zucht in de sofa in m'n eigen huiskamer neer. Heerlijk om eens een keertje zo relaxed te zijn. 
Het was een bijzonder aangename namiddag geweest bij mijn allerliefste vriendin Ingrid. Al een paar jaar op rij nodigt ze me ergens tussen kerst en nieuwjaar uit om van een fantastisch diner te genieten in het knusse gezelschap van haar zelf, haar echtgenoot, zoon, vader en onderbuurvrouw. En daar haalt ze letterlijk àlles voor uit de kast! Er wordt gekookt dat het een lieve lust is, en wat ze uiteindelijk op de eigenlijke feestelijke dag serveert is minstens een paar maal op voorhand stevig uitgeprobeerd. 
Speciaal aperitief met allerlei originele warme en koude hapjes, voorgerecht met cannelloni en kerstomaatjessaus, wildstoofpotje met fijne groentjes en kroketten als hoofdgerecht, en als nagerecht mokka en chocolade ijs. Alles zelf gemaakt, en -hoeveel moeite wil iemand voor je doen?- voor mij steeds een vegetarische versie, die trouwens ook vooraf geproefd en goedgekeurd werd door de gezinsleden. De uitgeschonken wijnen zorgden met gemak voor een ontspannen sfeer. Niet dat dat een must is bij deze mensen, want bij hen mag en kan je, heel gewoon, volledig zijn wie je bent. Niks meer, niks minder.
Mijn vriendin Ingrid, zo blij haar weer eens te zien, te spreken, bij haar te zijn. 'k Had haar echt gemist de afgelopen weken. En nee, nee, nee, geen dénken aan: ze wou ab-so-luut écht-en-techtig niét met me op de foto, wat ik ook probeerde... Maar een stiekem en onverwacht kiekje van haar terwijl ze druk aan het kokkerellen staat in haar keuken, dàt is me wel gelukt! Joepie!
Zalig om je zo een zondagmiddag in december gekoesterd te weten, omringt door oprechte vriendschap, in goed gezelschap genietend van zoveel lekkers.
Alleen, om heel eerlijk te zijn, die kop koffie... die had ik duidelijk tóch beter overgeslagen: 'k zag het vannacht, of beter vanochtend, 4 uur op de wekker worden vooraleer de slaap me eindelijk naar dromenland meenam... Och, tevreden en ontspannen warm onder de wol had ik op die manier alle tijd van de wereld om alvast de grote lijnen van dit schrijfsel te bedenken, hé. :-)

Kristina's-Kerst-Miss-Boodschap.

Aan het begin van de maand december schrijf ik steeds, naar goede gewoonte ondertussen, trouw en plichtbewust, een voorwoord voor het programmaboekje bij de kerstconcerten, dit jaar al voor de 13e maal. 
De eerste keren ging dat nog moeizaam, hoe verwoord je en deel je je emoties zonder over de top melig te worden?... Door de jaren heen werd het echter iets dat stilletjes vanbinnen groeide en er dan, boem, ineens 'was', kant en klaar in mijn hoofd, volledig gereed om neer te schrijven. Altijd binnen het thema, of misschien beter: 'passend bij de titel van de concerten dat jaar', en altijd een beetje 'stichtende lectuur', zoals dat heet...
Beste vriend en bijzonder gewaardeerde concertkompaan Roger Nupie noemt het telkens, met een ingehouden gniffel en een vette knipoog, maar warm en welgemeend, mijn jaarlijks weerkerend "Phil Bosmans-moment"...
Het is goed mogelijk dat in al deze, nét niet helemààl religieus, geïnspireerde teksten het prille begin schuil ging van mijn 'schrijvertje zijn' en dus ook van deze geanimeerde blog. Misschien dat ik vanaf volgend jaar dat voorwoord beter de jaarlijkse "Kristina's-Kerst-Miss-Boodschap" zou noemen!... Wie weet dat men daar ooit ook nog eens speciaal voor de beeldbuis klaar voor gaat zitten!... hihihi
Bij de kerstconcerten 2015 zijn opvallend veel aanwezigen me, nog maar eens, komen bevestigen dat ik, en mijn show, maar vooral ik zelf dus, letterlijk Kerstmis bén. Voor de aanwezige nonnen, al heel m'n leven fan van mij, is er in dié theaterzaal op dàt moment zelfs méér Kerst te vinden, te voelen en te ervaren dan in gelijk welke kerk! Als dat geen compliment is!... Wauw.
Alleszins, oprecht gemeend, volledig passend in een hartverwarmende kerstsfeer en bij deze ook leesbaar voor en door al mijn niet-concert-gaande-blog-lezers en andere afwezigen: het voorwoord van het programmaboekje bij de kerstconcerten "Gelukkige Kerst-Miss", editie december 2015.
.

Geluk. Het ongrijpbare fantastische ’iets’ dat we onze vrienden, familie, kennissen, collega’s en zovele anderen regelmatig wensen. Het valt uit onze mond zonder dat we er echt bij stil staan. Bij elke verjaardag, een nieuw jaar, feestjes en vieringen allerlei, een nieuw huis, een nieuwe job, zelfs bij de aanvang van een concert gunnen we iedereen van harte een stevige portie geluk. En dat komt omdat we er zelf ook zo innig naar op zoek zijn. Het geldt voor absoluut elke mens hier op aarde: we willen allemaal gelukkig zijn. Maar wat is geluk? En waar kan je dat in godsnaam ergens vinden?

Wel, dat ligt voor iedereen steeds weer een beetje anders, denk ik, maar ik weet heel goed dat het niet te vinden is in financiële rijkdom en materiële bezittingen, al onderschat ik hun invloed op iemands leven hier zeer zeker niet.

Geluk vindt je niet in het verleden en het is ook niet iets waar je naar kan streven voor ‘ooit’, ergens in een verre toekomst. 

Geluk is een gevoel dat voorkomt uit kleine dingen in een leven dat, misschien wel meer dan ooit in deze toch bedreigende tijden, vandààg, op dit eigenste moment, gelééfd moet worden. Je kan gelukkig zijn omdat de zon die door de gordijnen piept ’s morgens, of door een tekening met een dikke zoen van een kind, door een mooie bloem of een vogel die fluit, of door een warm woord, een glimlach, een ontmoeting, door een fijne vriend,... en vooral door tevreden zijn met de dingen om je heen.

‘Je gelukkig prijzen’ is een uitdrukking die je gewoon letterlijk mag nemen: zelfs in de meest donkere dagen, de meest trieste situaties is er, als je heel goed kijkt, altijd nog wel iets dat je gelukkig maken kan, maar soms moet je daar, inderdaad, toch wel even je best voor doen, dat klopt. Vandaar: je moet jezélf ‘gelukkig prijzen’, luidop zeggen ‘ik ben gelukkig want...’ of ‘hier wordt ik nu eens echt gelukkig van’. En ja, dat valt ook mij soms zwaar, maar het is en blijft de moeite waard om het te proberen. Kijken naar alles wat er wél is en geluk kan betekenen, dat kan je jezelf leren. Zo mààk je je eigen geluk. In jouw leven, vandaag, op dit eigenste moment.

Vandaag is geluk voor mij hier op dit podium mogen en kunnen staan en het publiek verblijden met m’n zang en m’n humor, en super gezellig samen met de muzikanten, dansers en special guest een knusse bijna familiale kerstsfeer vol warmte en licht uit te mogen dragen en door te geven. En als het een beetje mee zit gaan jullie straks allemaal gelukkig naar huis. Dat hoop ik oprecht!...     En dus wens ik jullie hierbij alvast van ganser harte

bijzonder gelukkige feestdagen

en een uitzonderlijk gelukkig nieuw jaar!

Uw Gelukkige Kerst-Miss,

Kristina

Foto van de voorstelling op 19 december 2015, 

met dank aan Dieu Kampen.

Beestachtig mooie portretten.

Nog wat gepijnigd nabibberend van de zeer intense en zelfs met een traantje of twee, drie overgoten plooi- en streksessie bij de kinesiste slofte ik vanmiddag verder langst de straten. Er moesten nog wat, hopelijk de laatste, inkopen gedaan worden voor de komende kerstconcertenweekendmarathon.
Passerend aan de etalage van Atelier Luc de Backer in de Gallifortlei herinnerde het piepkleine schilderijtje van een meer dan levensecht en super schattig muisje me aan een tentoonstelling waarvan ik de vernissage miste maar wel erg mooie foto's gezien had via Facebook. 
Met nog wat tijd op overschot stapte ik, caddy en al, de winkel/galerij binnen.
De gezellige, steeds interessante babbel met Luc en zijn vriendin Martine en de immer warme ontvangst zijn trouwens op zich al redenen genoeg om eens een keertje vaker langst te gaan. Je wordt er op slag opgewekt van!
Op het eerste zicht hingen er niet zo heel veel werken, maar potverdorie wat een serie ongelofelijk prachtige en kwaliteitsvolle stukken! 
Grote en kleine potloodtekeningen, o.a. een grappige en inventieve reeks rond mensen en dieren die water over zich heen krijgen, zo fijn en gedetailleerd dat het bijna iets te licht afgedrukte foto's lijken. 
En kleurrijke schilderijen, ook heel klein en heel groot, met zulke fraaie en levensechte portretten van honden, katten, een roodborstje, een muisje,... dat je bijna verwacht dat ze elk moment in beweging zullen komen en uit de kader springen. De ultra fijne penseelstreekjes, zo doorvoeld van kleur, zo realistisch. Elk haartje, elk pluimpje, elke kleinigheidje, elke onderdeeltje... Echt sterk werk!
Zonder ze ooit beu te worden zou ik er werkelijk jarenlang enthousiast genietend naar kunnen kijken en er blijvend verwonderd over zijn!
Och, had ik van mijn allerliefste overleden viervoeters maar zulke schitterende herinneringen aan de muur... Tja, niet voor direct, vrees ik, met die eeuwig lege portemonnee van mij, maar wie weet, ooit, hé!...
Amper te geloven dat er, volgens Luc, niemand op de vernissage langst kwam. Mijn verbazing was bijzonder groot toen ik dat hoorde. Er liep zelfs even een koude rilling van over m'n rug. Het gastenboek bevatte slechts 2, gelukkig wél erg lovende, meldingen. 3, na vandaag. Met de mijne erbij...
Als er geen beroemdheid interesse vertoond in jouw tentoonstelling of project, of de ene of andere rijkerd er niet een kans in ziet om, via jou, nóg welgestelder te worden, je weet wel wat ik bedoel, dan mag je nog zo fenomenaal super fantastisch zijn in wat je doet op artistiek vlak, dan kent geen mens je, dan is er geen ruimte en tijd voor je in de pers of op de beeldbuis. Zoveel geweldige kunstenaars en artiesten zitten in datzelfde straatje... Geloof me, ook ik weet, spijtig genoeg, véél te goed hoe het is.
Dus, gewoonweg omdat ik het kàn en dit absoluut de moeite waard vind: laat me er hier dan maar even een stukje over schrijven! 
Misschien dat mijn be- en ver-wondering nog iemand overtuigt om al dat fraais te gaan aanschouwen en wie weet wordt ook die persoon er dan een beetje 'rijker' van... Stap simpelweg even binnen, het hoeft helemaal niet lang te duren en het kan gerust in je gewone alledaagse kloffie. 
Ik ben alleszins heel blij dat ik er even de tijd voor nam! :-)
Beste Monique, ook voor mij voorlopig ongekende kunstenares: ik genoot van je werk! Proficiat en dank je wel.

Tentoonstelling Monique Geurts, nog tot 19 januari 2016

Atelier Luc de Backer, Gallifortlei 19, Deurne (alle dagen van 12 tot 18u)

Tijdloze uitvaart-elegantie.

Vanop het hoogzaal in de prachtige kerk bekeek ik, in afwachting van mijn eerste te zingen noten, volledig op m'n gemak en met op de achtergrond de sfeervolle melodieën die de organiste uit het orgel toverde, de binnendruppelende mensen en de ingetogen bedrijvigheid van de heren van de begrafenisonderneming ter voorbereiding van de nakende uitvaart.
Die schalkse doch warme glimlach kon ik echt niet onderdrukken toen ik plots besefte hoeveel ik eigenlijk wel van begrafenisondernemers hou.
Nee, nee, ik heb geen verborgen en duister morbide kantje, hoor, of een luguber genoegen in macabere situaties. Echt niet. Wees maar gerust.
En ja, uiteraard vind ik deze heren erg leuk omdat ik via hen geregeld de zeer bijzondere eer heb afscheidsvieringen te mogen opluisteren met ontroerende liederen en aria's, begeleid door mijn meest favoriete organisten en geliefde pianisten. Voor mij is het met m'n stem bijdragen tot een onvergetelijk en waardig afscheid zonder meer het allermooiste in mijn bescheiden bestaan.
Maar hoe ongetwijfeld van levensbelang dat ook voor me is, da's niet de echte reden van mijn, ik veronderstel toch ietwat afwijkende, adoratie.
Sta me toe mezelf even nader te verklaren.
Om te beginnen is er het magnifieke kostuum! Elke zichzelf respecterende begrafenisondernemer draagt minstens een schitterend wit hemd met das of strik, en natuurlijk een elegante lange zwarte jas en blinkende schoenen, wat al geweldig fraai is om zien, vind ik. Maar, de meesten halen bij al die vaarwel-gelegenheden steeds het complete rokkostuum boven! De keurig gesneden op maat gemaakte jas met panden, ne 'pitteleer' genoemd hier in Aaaantwaarpe, de netjes in de vouw bijhorende broek, het gesteven kraakhelder witte hemd met bijhorend wit laag uitgesneden gilet en handgeknoopte strik, de vaak fel blinkende lakschoenen en natuurlijk ook nog een paar zwarte handschoenen.
Daarnaast is er de houding. Immer respectvol en galant, alles en iedereen dirigerend vanuit een zacht doch niet te ontkennen charisma, de tijdloze elegantie van bedachtzame bijna ingehouden gebaren. Vanuit alle mogelijke rust en kalmte, bijna onmerkbaar en onopvallend doch alom aanwezig, is de begrafenisondernemer een oprecht imposante figuur.
Ik kan eindeloos genieten van die waardige gratie en beheerste zwierigheid.
En het brengt me in gedachten ook steeds naar lang vervlogen tijden, waarin heren vermoedelijk net zoals nu echt niet altijd 'heren' waren, maar er toch met zoveel meer stijl bijliepen. Naar mijn mening alleszins... Tja, het is uiteraard ook mogelijk dat ik in mijn leven misschien toch nét een paar kostuumfilms teveel gezien heb... Maar toch.
In het gezellige babbeltje na de plechtigheid buiten aan de kerkpoort vertelde ik de rijzige, immer glimlachende en vriendelijke uitvaartbegeleider van dienst, in alle onschuld, opgewekt over dit onverwachte inzicht van klein geluk. Hij wist duidelijk niet zo goed wat er van te denken en haastte zich, een beetje gegeneerd doch zeer uitvoerig, te vertellen 'dat hij thuis absoluuuuut zo niet mocht rondlopen van zijn vrouw, hoor!'... Ja, soms zou ik m'n enthousiasme toch beter een beetje intomen, ik weet het. Ocharme die lieve man... ;-)
Te voet onderweg terug naar huis zag ik in een flits m'n eigen spiegelbeeld in de weerkaatsing van een etalage: de bekoorlijke korte suede laarsjes, de elegante lange zwarte jas, de daar vanonder vederlicht uitwaaierende enkellange jurk, juwelen, handschoenen, sjaal, handtas, allemaal onberispelijk in de juiste stijl en bij elkaar horend, uiteraard afgetopt met het eeuwig opgestoken kapsel en voor de gelegenheid m'n zwarte toque met de door de wind vrolijk flapperende veertjes. Wat een zalige plaatje! Zo weggelopen uit een schitterende kostuumfilm, vermoedelijk behoorlijk naadloos passend bij de mode en het straatbeeld van een honderdtal jaar geleden. 
Valse romantiek? Geboren in een foute eeuw? Misplaatst verlangen naar een noblesse die mogelijk nooit bestond?... Och, niets van dat alles, denk ik. 't Is simpel: voor mij is het doodgewoon allemaal 'mooi'. En zolang ik er in alle sereniteit oprecht van geniet vormt dat geen enkel probleem, toch?! Al moet ik eerlijk toegeven dat ik vanaf nu dit ietwat vreemde genoegen misschien toch maar beter in alle stilte voor mezelf hou... ;-) 

Mijn nadeel, hun voordeel.

Arbeidsongeschikt thuis zitten, het is niet echt iets voor mij. Ik ben liever gezellig met vanalles en nog wat bezig, en ik kan het, zelfs nu met slechts één hand, niet laten om links en rechts wat te zitten prutsen. De eventuele extra pijntjes als gevolg, die neem ik er wel bij...
Maar er wonen er hier in het appartement ook twee die dat écht wél gewoon kunnen worden, denk ik, die constante aanwezigheid van hun favoriete knuffel- en snoepjesuitdeelster!... Poekie en Pompon laten zich de beschikbaarheid, 24 uur op 24, 7 dagen op 7, van hun poezenmevrouwtje absoluut en overduidelijk welgevallen, zij het elk op z'n compleet eigen manier.
Grote dikke wollebol Pompon misbruikt de hele situatie met een ongeremde schaamteloosheid. Hij strekt zich prinsheerlijk uit op alle denkbare doch uitsluitend bijzonder comfortabele plaatsen vanwaar ik hem zeker en vast en ten allen tijde zeer goed kan zien liggen z'n best doend om onweerstaanbaar schattig te zijn. Waarna hij zich dan, zoals te verwachten viel, uitgebreid koestert in de verhoopte overvloed aan strelingen en knuffels. Want hij wéét dat hij hartveroverend snoezig is, en zacht, en lief... en daar bedient hij zich dus maar wat graag van. Van puur genot ronkt hij het hele huis bij elkaar, en valt dan, toch voor een tijdje, als een blok in de diepe slaap der onschuldigen.
En élk uur van de dag is voor hem het juiste moment. Niet wakker? Dan wekt hij me wel even met een zachte tik van een fluwelen pootje tegen m'n neus, of hij nestelt zich, plof, zogezegd totaal per abuis, luid spinnend op het hoofdkussen, half op m'n hoofd, meestal met z'n pootjes in de lucht, z'n staart in m'n gezicht, en dan maar tevreden kneden met die poezenvoetjes om mij duidelijk te maken dat hij toch zoooooo'n lieverdje is en nog zoooooooooveel aaitjes verdiend, liefst over z'n donzige buikje, zelfs in het holst van de nacht...
Slanke, energieke en bijzonder slimme Poekie zit helemaal anders in elkaar. Een paar dagen lang bestudeerde hij de van de gewone routine afwijkende toestand. Voor hem was het overduidelijk dat er iets niet klopte. Met z'n kopke schuin, zoals hij dat vaak doet, zo koddig en vertederend, sloeg hij me uren lang gade. Hij dacht diep over alles na, dat kon je echt zien, en besloot toen dat er voor mij gezorgd moest worden. In poezenstijl.
Nu hangt Poekie de hele dag lang hondstrouw altijd wel ergens in m'n buurt. Hij dut een beetje, met één oog open, in het mandje naast m'n bureau als ik aan de computer werk, hij heeft ineens ook iets te doen in de keuken als ik mezelf een kopje koffie maak, zit steevast op de rand van de lavabo als ik douch en kruipt knusjes mee onder de zachte deken in de zetel als ik televisie kijk. 
Als vanzelfsprekend waakt hij ook over me als ik slaap. Soms vanop de hoge kleerkast of de warme vensterbank. Soms nestelt hij zich naast me in bed en houdt met 2 voorzichtige pootjes m'n arm of been geruststellend vast. Of hij posteert zich, prachtig als een perfecte sfinx, volledig alert en klaar om elke mogelijke dreiging af te slaan, al is het Pompon maar, op het voeteneind of bovenop m'n door in- en uitademen bewegende buik.
En hij tracht me op te vrolijken met kadootjes. Bijna elke dag ontwaak ik met een aantal kleurige pluchen muisjes, een handvol elastiekjes in verschillende afmetingen, en af en toe ook met één of 2 voetballen van Pompon, tussen m'n lakens en dekens. Als ik in de zetel zit amuseert hij mij, en allicht ook zichzelf, met het apporteren van z'n collectie geliefde rekkerkes. Urenlang mag ik ze vanuit de sofa voor hem door de kamer schieten, hij blijft ze, tot het etenstijd is of de slaap hem even overmand, vrolijk huppelend netjes terugbrengen.
'Elk nadeel heb z'n voordeel', zei voetballer Johan Cruijff, en daarin zullen die twee totaal relaxte en onmiskenbaar overgelukkige wollige viervoeters Poekie en Pompon hem bij deze met plezier overschot van gelijk geven! :-)

Het wonderlijk weldadig wandelingetje.

Met enige aarzeling trok ik de voordeur achter me dicht, stapte bedachtzaam de inkomhal door en ging voorzichtig de grote trap voor het gebouw af.
Sokken en schoenen aan trekken bleek een ware worsteling. Het logistieke probleem 'hoe draag je een jas met een gebroken schouder' op lossen vroeg verschillende pogingen met bijhorende portie's geduld. Maar het lukte allemaal. Ik zou, na 16 dagen noodgedwongen aan m'n appartement gekluisterd te zijn, m'n eerste voorzichtige stapjes terug in de buitenwereld zetten. Met goedkeuring uiteraard. Goedkeuring van m'n sinds jaren vertrouwde huisarts, bij wie ik, hier slechts een paar straatjes verder, het attestje voor de verlenging van m'n arbeidsongeschiktheid mocht komen ophalen.
Dus daar ging ik. Letterlijk door de wind en door de regen. Maar met m'n sjaal en m'n jas stevig om me heen, vermoedelijk zoveel steviger dan anders door m'n beslissing om die mitella er dan toch maar bovenop te dragen, kon me dat weinig schelen. De stijve bries speelde vrolijk met m'n half loshangend haar. Dat ben ik niet gewend, maar wat een fantastisch bevrijdend gevoel! En net zoals de aanraking van de zachte regendruppels op m'n warme wangen liet het me breed glimlachen. Ik ademde diep de verrukkelijk geurende herfstlucht in en genoot intens van elke voetstap van dit eerste behoedzame wandelingetje. Zo fijn om eindelijk weer eens echt buiten te zijn!...
De mannen van de groenvoorziening veegden bladeren en onkruid uit de aanplantingen langst het wandelpad en hun gekke uitroepen naar elkaar vrolijkten me nog eens extra op. De aanwezigheid van andere mensen deed me duidelijk deugd. Omdat ik er nu toch was nam ik in de supermarkt, vlak achter de dokterspraktijk, meteen even, zij het met wat moeite, zo met maar één arm, wat kraaklekkere frisse appeltjes en een gezond donkerbruin brood mee. Werkonbekwaam zijn is geen reden om mijn geweldige die-eet-dieet overboord te gooien, hé. En, zo zalig om weer zélf wat boodschapjes te kunnen doen! 
Op de terugweg merkte ik aan m'n zeurende schouder en ietwat elastieken benen dat deze minuscule promenade echt wel meer dan genoeg inspanning voor één dag geweest was. Bij gevolg dus steendoodstikkapot, maar wel heerlijk verfrist, volledig vrolijk uitgewaaid, met een stevige portie verse zuurstof in m'n longen en een gezonde blos op m'n gelaat sloot ik tevreden de voordeur weer achter me, plofte m'n moede en pijnlijke lijf met een zucht van voldoening in de knusse warmte van de zetel en viel prompt in weldadig slaapje, met nog steeds die verrukkelijk gelukzalige glimlach op m'n gezicht... 
Om dan nu met een prettig helder kopke achter m'n bureautje te zitten en, nagenietend van m'n piepkleine maar overheerlijke ommetje in het wilde herfstweer, dit pietepeuterig avontuurtje neer te schrijven in een zonnige verhaaltje over hoe onbeduidende, bijna banaal doodgewone dingen onverwacht van onschatbare waarde kunnen zijn en bron van hemels geluk, en... in dit geval: een bescheiden maar zeer zeker niet te verwaarlozen, létterlijk stapje vooruit in m'n genezingsproces. :-)

Vluchten kan niet meer, schuilen kan nog wel.

Onder de warme knusheid van het donzige verendekbed, volledig omringt door de vele zachte kussens, tussen de vers gewassen en naar bloemen ruikende lakens ontwaakte ik vanochtend breed glimlachend en met een alles overheersend zalig gevoel. Niet alleen had ik, voor het eerst sinds die valpartij met gebroken schouder tot gevolg, ontzettend heerlijk een hele nacht lang diep en deugddoend geslapen maar ook nog eens bijzonder fijn gedroomd. De liefde en warmte, waarvan ik het bestaan wel vermoedde, maar die ik zelf nog nooit echt mocht ondervinden, kwam naar me toe in de vorm van een meer dan geweldige man, die in absoluut àlles zelfs m'n stoutste dromen en net niet onwerkelijke wensen oversteeg. Met z'n gezicht nog duidelijk op m'n netvlies koesterde ik me in de behaaglijkheid van het bed terwijl de tedere toewijding, affectie en het intense gevoel van geborgenheid in al m'n cellen nazinderden.
Nog voor m'n kopje koffie goed en wel doorgelopen was rukte het nieuws op de televisie over de aanslagen in Parijs me meedogenloos terug uit de dromerige gelukzaligheid naar de bikkelharde realiteit. Ik keek met verbijstering naar de beelden en luisterde geschokt naar het relaas van de getuigen.
Oorlog is van alle tijden. Om religie en overtuiging worden al eeuwenlang de grootste misdrijven tegen de mensheid gepleegd. De aardbol staat in brand. Door de media en alle andere vormen van technologische vooruitgang zijn we allemaal zeer goed geïnformeerd over wat er waar voorvalt of aan de gang is. Het wordt rechtstreeks in onze huiskamer afgeleverd. En hoe schandalig dat ook is, eigenlijk staan we, ook ik, nog nauwelijks stil bij al die onmenselijk vreselijke en dagdagelijkse gruwel in de 'verre landen'... Tot zulke taferelen ons ogenschijnlijk plots en steeds vaker heel erg dichtbij beginnen treffen. 
Bij dit soort berichten val ik altijd even volledig stil. Angst is niet het goede woord, het is meer een kwestie van moedeloosheid, hulpeloosheid en onmacht. Wat kan je doen? Hoe kan je helpen? Waar kan je heen? Ben je nog ergens veilig? Hoe moet het verder? Wat brengt de toekomst? En ís die er nog wel?...
Vaak neemt op zulke momenten, als volautomatisch, de muziek mijn volledige zijn over en ik hoorde als uit het niets plots dat het liedje "Vluchten kan niet meer" in m'n hoofd zingen. Een oud nummer, ja, uit 1977 al, maar nog steeds buitengewoon van toepassing, ook in deze tijd en bij al de hedendaagse wereldtragedies, met die boodschap dat alleen schuilen bij elkaar nog enigszins heil brengt. En dat is ook zo. In deze steeds meer beangstigende wereld kan je alles ten allen tijde afgenomen worden, je geliefde huis, je gekoesterde spulletjes, je zuurverdiende centen... Alles. Zelfs al de teerbeminde mensen om je heen en uiteraard ook je éigen leven... 
Koester wie je bent, hou van jezelf zoals je bent, waardeer wat je hebt en zorg hartstochtelijk voor wie je liefhebt en voor wie en wat belangrijk voor je zijn! Ik kan het niet vaak genoeg, en misschien zelfs tot vervelens toe, benadrukken, zowel naar jullie toe als naar mezelf.
Alsof de kosmos hem een seintje gaf belde m'n beste vriend Roger. Om niets bijzonders, gewoon even checken of het goed gaat met m'n pijnlijke schouder en of ik iets nodig had. We bespraken de nieuwsberichten en ik vertelde hem van de man in m'n droom, want hij begrijpt als geen ander dat ik op dagen als vandaag exact zo iemand heel erg in m'n leven mis. 
Ach, weet je, ik heb écht geen relatie nodig met iemand die letterlijk alles voor me verzorgt en 24 op 24, 7 op 7 in m'n buurt aanwezig is. Neen, daarvoor ben ik ondertussen meer dan veel te zelfstandig en eigenzinnig. Maar ondanks dat komen Roger en ik altijd wel weer gniffelend en giechelend terug op wat ik zo dikwijls al grappend geopperd heb: ik wil, dringend en met spoed, een geweldig lief vinden voor 'noodgevallen, na-concertse-opvang en (familie)feestjes'!!!
Misschien moest ik er dan toch maar weer eens over nadenken om daadwerkelijk ergens zo een serieus annonceke te plaatsen, hé... ;-)
En ondertussen neurie ik verder ♪♫ "Vluchten kan niet meer, 'k zou niet weten hoe... ♪♫ Schuilen kan nog wel, heel dicht bij elkaar..." ♪♫ ;-)

Beluister op Youtube: "Vluchten kan niet meer"

Een verhaal dat wat vertraging opliep...

Vrijdag 30 oktober 2015 begon als een doodgewone laatste werkdag van de week. Op de tram- en busrit probeerde ik mezelf met blog-ideetjes voor het Allerzielen-Allerheiligen-Halloween-weekend wat af te leiden. Tevergeefs. Er hing namelijk nogal wat triestheid om me heen. Ja, natuurlijk zouden we elkaar nog zien en spreken, al was het maar via Facebook, maar toch... Er moest die dag alweer afscheid genomen worden van een hele toffe collega. Voor mij een extra bijzondere persoon, want voor het eerst in een lange tijd vond ik in Dominique een écht aanspreekpunt bij het bedrijf waar ik achter de balie zit. Bij haar kon ik altijd terecht met m'n vragen, groot of klein, zowel rond m'n situatie als out-source-receptioniste, als over zowat alles rond werknemers-en-gevers-wetgevingen, maar ook met doodgewone dagdagelijkse dingetjes. Ik zat door haar professioneel zoveel minder op een eilandje. En al is het onmogelijk méér verschillend te zijn -leeftijd, gewicht, haarkleur, muzikale voorkeur, om maar wat op te noemen- vooral de gedeelde liefde voor muziek, zonder meer, en onze schattige viervoeters maakte ons fijne vriendinnen. 
Ze bracht me een heerlijk stuk zelfgebakken smeuïge appelcake en mijn bij elkaar gezochte 5-in-1-kadootje, 2/5 voor de hond, 2/5 voor de kat en 1/5 voor haarzelf, deed haar lachen en grapjes maken. We schoten nog een paar foto's en toen ging ze. Weg. En ik miste haar al nog voor ze de trap volledig af was.
De dag kabbelde verder, stil en wat eenzaam zoals vrijdagnamiddagen dat meestal plegen te doen, doch met genoeg projecten om stevig aan verder te zwoegen. M'n vriendin Ingrid, die vlak bij me achter de hoek woont, belde me op: ze moest op deze laatste dag van de maand alweer overwerken, dus ik kon aan het eind van m'n shift met de auto mee naar huis. Dat vind ik niet leuk voor haar, maar zo zou ik wel in uitstekend gezelschap fijn vroeg thuis raken.
Tijdens het afsluiten van de receptie hees ik, voor het hoge bezoek op maandag, buiten nog snel de vlag van Zuid Afrika. Bij het terug binnenkomen schoof m'n linkervoet naar rechts onder me uit en ondanks wanhopige pogingen om m'n evenwicht weer te vinden knalde ik zwaar tegen de vloer op m'n linkerkant. Nu schoof ik al vaker onderuit op die nogal gladde laminaat, en ik niet alleen, geloof me, maar tot nu toe braken er dan slechts glazen en flesjes... Enigszins verdwaasd krabbelde ik, zoals altijd, moedig en plichtbewust, ge kent mij, zo snel mogelijk weer overeind. Binnen de minuut echter maakte de stekende pijn in m'n ondertussen zo goed als verlamde arm duidelijk dat er van het afwerken van m'n takenlijstje niets meer zou komen. 
Ingrid bracht me met spoed naar heu... de spoed dus, hihi, waar de dokters een humeruskopfractuur -da's een breuk in den bol van het bot in je bovenarm in je schoudergewricht- in m'n linkerschouder vaststelden. Resultaat: om te beginnen 2 weken aan huis gekluisterd, liefst zo weinig mogelijk bewegend, met de arm in kwestie in een strak zittende draagband die slecht heel even en bijzonder voorzichtig uit mag voor wassen en omkleden.  
Met een pak paperassen voor de verzekering, een voorschriftje voor pijnstillers en een telefoonnummer voor het controleonderzoek reden we meer dan 3 uur later dan eindelijk toch huiswaarts. Niks te vroeg en niks vroeg.
Hier zit ik dus nu, al 10 dagen, thuis, met de poezen, de computer en de TV als belangrijkste gezelschap, en wie weet voor hoelang nog. Het volledige herstel kan 6 tot 8 weken in beslag nemen. Of langer, met een eventuele operatie...
En wat ik die vrijdagochtend ab-so-luut niet had kunnen bedenken: ik mis nu niet alleen Dominique! Ook al die vele vele andere leuke mensen op het werk ontbreken me verschrikkelijk. Hun bezoekjes bij mij in de receptie, hun babbeltjes, al dan niet getinte grapjes, blije en droeve verhalen, hun zottigheid, hun vriendschap, hun aandacht... De dagen zijn zooo stil en leeg zonder. 
En ook het werk zelf mis ik geweldig. De zeer uiteenlopende taken als onthaaldeskundige en al die extra administratieve jobkes ter ondersteuning van verschillende managers en afdelingen, waardoor m'n zelfvertrouwen de laatste tijd fantastisch toenam... Ik voel me plots weer wat doelloos en overbodig.
Heel even dacht ik zélfs de eindeloze tram- en busreizen te missen... 
Maar, niet overdrijven, hé, Kristina, dàt is er toch écht wel lichtjes over! ;-)

Wervelwindvrouwen.

"Houdt u maar klaar, morgen om 10u staan we bij u aan de deur!" zei m'n moeder gisteren aan de telefoon absoluut geen tegenspraak duldend. Samen met m'n zus Jacinta wou ze percé boodschappen voor me gaan doen, m'n hele kot komen kuisen en meteen ook eens even checken hoe ze nu juist tot hier geraakt met de tram, voor 't geval dat ze zo nog eens zou willen afkomen.

Nu moet je weten dat m'n moeder hier nog nooit zonder onze va geweest is, en dan altijd nog snel 'binnen en buiten', en eigenlijk vindt dat ik nogal een rommelmie ben die veel te veel bijhoudt... En mijn zus, die is slechts één keertje komen piepen, toen ik het appartement pas gekocht had, lang voor al m'n uitgebreide verbouwingen, geen idee wat ze er nu zo van zou vinden... 

Ik zat dus, begrijpelijk denk ik, met een pak zenuwen en plankenkoorts.

Extra vroeg uit bed, want wassen en aankleden zijn bijzonder pijnlijke bezigheden en kosten bijgevolg behoorlijk wat tijd. Boodschappenlijstje nakijken, nog een paar dingetjes toevoegen... Klaar! Ze mochten komen.

Om 10 na 10 ging de deurbel, en 't was meteen ambiance ten top! 
Met veel kabaal, luid gelach en zot gedoe werd er verkondigd dat ze dat hier potverdorie eens gauw allemaal even voor me gingen regelen, zie!

Eerste werk: de boodschappen. Met z'n tweeën op naar de winkel, gewapend met het lijstje en een grote tas, en strijdlustig alsof m'n leven er vanaf hing.

Ondertussen zette ik het mooie boeket in m'n favoriete kleur, dat me bij 't binnenkomen in m'n armen gedrukt werd, maar waar ik nog niet de tijd toe gekregen had om het even te bewonderen, geduldig met één hand in het water en op de tafel. En daar stormden ze alweer binnen! 

Ondanks het feit dat ze het hier, tot mijn grote verbazing, eigenlijk best wel schoon vonden, én ordelijk, én gezellig, -komt dàt tegen- storten ze zich als 2 dolle tornado's en met veel gegier en gezwans, en uiteraard de bijhorende decibels, op het poetswerk. Mijn zus ging als een losgelaten wilde de vloeren, zetels en matten te lijf met de stofzuiger -zelden iemand zó energiek dat ding zien rondzwieren- en ons moe achtervolgde haar van kamer naar kamer, m'n zus lichtjes opjagend, druk in de weer met een emmer sop en een dweil. 
En ik, ik stond er bij en keek er naar, en liep zowat absoluut overal in de weg... Maar, ik zag ook dat het goed was!

Bij het uitpakken van de inkopen kwamen er ook nog wat verwennerijtjes tevoorschijn die ik bij mijn weten zeker niet op m'n briefje gezet had... 

Neen, inderdaad niet, repliceerden ze gniffelend, maar volgens hen wél 'nodig'. En alles betalen, dat mocht ook al niet.

Op m'n aandringen zetten ze zich nog héél even aan de grote tafel en dronken, met een leuke babbel er bij, exact één kopje koffie en één kopje thee, erg gezellig en zelfs wat wonderbaarlijk, om dan met net zo overweldigend veel poeha als bij hun aankomst weer naar buiten te flitsen. En even plots als de plezierige drukte begonnen was viel de vertrouwde stilte weer over m'n huis..

Hier zit ik nu, in blinkend frisse en schone kamers, met een glaasje wijn en een Ferrero Rocher, en met een enórme glimlach op m'n gezicht. Zaaaaaaaalig!!!

Als ge mij een beetje kent, dat is het hierbij duidelijk dat ik het van geen vreemden heb: als ze iets in hun hoofd halen, dan kunt ge er donder op zeggen, dan móeten en zúllen ze dat ook uitvoeren, die wervelwindvrouwen in mijn familie. ;-)

Herfstkleurenkoorts.

Vermoedelijk is het één van de voordelen, als je het positief wil bekijken tenminste, van het alle dagen reizen met het openbaar vervoer: je staat steeds midden in het eeuwige wisselen der seizoenen, absoluut geen ontkomen aan. Niets van de schoonheid eigen aan elk nieuw jaargetijde ontgaat je.
En al is de herfst niet echt mijn favoriete seizoen en kan ik ook beslist niet zeggen dat hij m'n lievelingskleurenpalet draagt, het is me onmogelijk om niet met open mond de gigantische diversiteit van najaarstinten vol bewondering te aanschouwen en in me op te nemen.
Het vlammende warm oranje, het bijna lichtgevende goudgeel, het intens diepe fluweelrood, het zandstrand-oker, het knuffelzachte bruin, in alle mogelijke nuances en met alle denkbare schakeringen er tussen, waarmee plots als bij toverslag elke boom zich zelfverzekerd en zonder enige vorm van terughoudendheid meer dan overdadig flamboyant tooit, het schittert en gloeit in de laatste zonnestralen of blinkt en glimt na een plenzende regenbui.
Sommige bomen gaan voluit voor één enkele boude kleur, soms met z'n allen, soms opvallend contrasterend tussen soortgenoten. Anderen kiezen voor meer ingetogen schakeringen. En een enkeling was blijkbaar zo danig besluiteloos dat hij dan maar àlle kleuren door elkaar aantrok, soms zelfs 3 of 4 op één blad...
De voorbije twee warme nazomerdagen genoot ik met volle teugen van al die pracht en praal. Wandelend met knisperend lover onder m'n laarsjes bekeek ik de bomen, van kop tot teen, allé ja, hun volledige kruin dus, nog mooi dik in 't blad, maar niet meer in een vertrouwde groentint. In hun overdonderend knallende herfstkleuren, geweldig afstekend tegen die wolkenloze staalblauwe lucht, deden ze me onmiddellijk aan metershoge reuzenlolly's denken, met frisse sinaasappel- of zoete kersensmaak!
De reeds losgelaten blaadjes dansten en huppelden speels en vrolijk achter de passerende auto's aan. Hier en daar vormden ze het begin van een sierlijk tapijt, een beetje als een knusse warme deken op de al koude aarde, en verbergen, alsof ze er toch wat beschaamd over zijn, de fenomenale overdosis aan eikels, kastanjes, noten en andere voortbrengsels dit jaar. 
In de grauwheid van vanochtend bleken ineens vele bomen zich toch te hebben overgegeven aan de winter: hun opgewekt fladderende herfstkostuum had in één nacht plaats gemaakt voor een naakt bewegingloos takkenschouwspel.
Het aroma van het onverwacht dikke bladerdek op de grond is zwaar en bijna tastbaar. Ook daar geniet ik intens van, al maakt hij me eveneens weemoedig, deze zo aardse zoete geur van vergankelijkheid en sterfelijkheid. Als een wat melancholische parfum dat herinnert aan de eindigheid der dingen.
Mijn grootmoeder zei altijd dat dit soort najaar, met zeer veel vruchten en nog zo lang blad aan de bomen, de voorbode is van een uitzonderlijk koude winter met, vast en zeker, behoorlijk wat sneeuw- en ijspret. Dat belooft dus alvast...
In afwachting van snoep ik, behaaglijk diep weggedoken in de comfortabele zachte sofa, van de rijke oogst aan kastanjes en noten. Als een wollig diertje dat zich voorbereidt op een zalig lange en deugddoende winterslaap. ;-)

De zaakvoerster? Dat ben ik!

"Spreek ik met de zaakvoerder?" 
Deze vraag krijg ik in m'n job als receptioniste regelmatig, meestal telkens met exact dezelfde verwoording én intonatie, vanochtend zelfs nog 2 maal, te horen bij het beantwoorden van de telefoon. "Maar allé", dacht ik daar dan lange tijd verwonderd en niet begrijpend bij, "als ge uw product op een deftige manier aan de man wil brengen, dan screen je toch op voorhand het bedrijf dat je gaat bellen! Dan zou je geweten hebben dat je nu het nummer draaide van het soort internationale firma waar je de zaakvoerder absoluut nooit of te nimmer persoonlijk aan de lijn krijgt!..." 
Ondertussen is het me duidelijk dat dit soort oproepen vaak van een callcenter komen, waar men, bijzonder pover gewapend met slechts een lijstje namen en nummers zonder enige verder details een beetje in het wilde weg en op goed geluk zit te hengelen.
Steeds een giecheltje onderdrukkend reageer ik op die voor mij hilarische vraag dus tegenwoordig steevast met "Helaas! U spreekt 'slechts' met de receptioniste! Onze CEO beantwoordt hier normaal gezien uiterst zelden zelf de telefoon. Daar heeft hij, bij mijn weten, écht de tijd niet voor." 
Het kleine duiveltje in mij pauzeert daarna heel even, om dan, heel gewoon vriendelijk en begripsvol, te vervolgen met "Mag ik u vragen waarover het exact gaat? Zo kan ik u doorverbinden met de manager of verantwoordelijke van de correcte afdeling."
Aan de andere kant van de lijn is men dan OF stilzwijgend even totaal de kluts kwijt, OF soms ook wel eens een beetje beledigd, OF, gelukkig steeds vaker, ziet men er ook de humor van in en verklaart men zich met plezier nader. Maar ik zorg zowiezo, uiteraard, dat ze altijd bij de juiste persoon terecht komen, hoor.
Bijzonder groot was m'n verbazing toen ik vanmiddag, thuis, zittend aan mijn piepkleine bureautje achter m'n oude computer, de telefoon op nam met m'n gebruikelijke opgewekte "Goedemiddag, met Kristina" en een sympatiek klinkende meneer aan de andere kant van de lijn vroeg of hij wel degelijk met de firma 'Kunst, Kitsch & Kompanie' sprak en of ik zo vriendelijk wilde zijn hem door te verbinden met de IT-afdeling, met de verantwoordelijke voor telefonie. Met vermoedelijk hoorbare binnenpret repliceerde ik: "Dit is inderdaad Kunst, Kitsch & Kompanie, en die verantwoordelijke, óók dààr spreekt u mee!"
De man, duidelijk met een stevig gevoel voor humor, was onmiddellijk één en al oor voor de leuke verklaring die er allicht zat aan te komen. Geamuseerd legde ik hem uit dat hij het nummer gedraaid had van een piepklein VZWtje, en dus niet alleen een conversatie had met de 'zaakvoerster', de gedelegeerd bestuurster dus, maar meteen ook met de telefoniste, secretaresse, helpdesk, boekhouder, schatbewaarder, PR-manager, personeelsverantwoordelijke, concertorganisator, programmamaker, kostuum- en props-diensthoofd, affiche-ontwerper, repetitor en zélfs met de diva/hoofdattractie en het gezicht van. Allemaal tegelijkertijd.
Voilà, l'état, c'ést moi! O, pardon. Hihi. Kleine correctie...  De VZW, dat ben ik!
Hij vond het "Sùùù-perrr!" en vuurde meteen vol belangstelling wat vragen over de verschillende voorstellingen op me af . Waarom, waar, wanneer, welke thema's, voor wie, welk publiek, sites, YouTube, enz...
Als Proximus vertegenwoordiger wenste hij eigenlijk, tijdens een persoonlijke afspraak met de ITchef, het telefoniepakket van het bedrijf eens onder de loep te nemen, met de bedoeling het te optimaliseren, maar we besloten samen grinnikend dat er van dat reeds bestaande pakketje, met één gsm, één vaste lijn, de simpelste internetverbinding en digitale televisie, vermoedelijk niet nóg iets spaarzamer te maken viel.
Echt, geloof me, humor vind je in àlles. Als je, positief ingesteld, goed kijkt en vooral goed luistert, en je uiteraard ook een beetje van goede wil kan zijn. ;-)

Kerst-flyer-kettingreactie.

Behoorlijk uitgeregend en vermoeid van de busrit rolde ik onderweg naar huis nog snel even m'n caddy door m'n, voor een vrijdagavond verrassend rustige, favoriete supermarkt. Even wat boodschapjes voor de komende week meepikken zodat ik dit weekend gezellig warm en droog binnen kan blijven.
De erg vriendelijke en duidelijk goed gemutste jonge man achter de kassa had al de tijd van de wereld en terwijl hij rustig m'n aankopen scande begon hij, als echte Marokkaanse Antwerpenaar in 't plat Borgerhouts, een gezellig gesprekje met me over het lekkers waar ik, na lang twijfelen, mezelf dan toch maar een keertje op had durven trakteren. "Eén keertje zondigen, dat moet al eens kunnen" vond hij, en of m'n granaatappel in een zakje moest? Heel gemoedelijk allemaal en het vrolijkte meteen heel die lange grijze dag op.
Normaal gezien maak ik al winkelend een optelsom in m'n hoofd om vooral niet boven de inhoud van m'n portemonneetje uit te komen. Maar volgens mij blies vandaag de wind wat gaten in m'n verstand, want toen het te betalen totaal uit de kassa rolde bleek ik ongeveer 1,50 euro te kort te komen...
Geen probleem. Even kijken wat ik dit weekend alvast niet nodig had.
Terwijl ik, met een verontschuldiging, wat dingen terug uit de zak op dook, hoorde ik de jongeman op de kassa rammelen. 
Met een enorm brede lach op z'n gezicht duwde hij de retourtjes terug in m'n richting, stopte me het ticket én op de koop toe ook nog wat extra kleingeld in m'n hand en zei joviaal: "Ik trakteer! Geniet er maar van!" 
Daar stond ik dan met m'n mond vol tanden verbaasd te wezen.
Maar dat duurt nooit erg lang bij mij, dat weet je. Ik graaide, het is echt m'n natuurlijke reflex deze maanden van het jaar, een kerstflyer uit m'n handtas, en overhandigde hem die met de woorden "Als dit je eventueel interesseert, geef me dan maar een seintje, dan bezorg ik je, als organisator en hoofdact, een vrijkaartje." Zijn beurt om even sprakeloos te zijn!...
Het echtpaar dat, vlak na me aan de kassa, als enige andere klanten op dat moment, dit stukje gesprek gevolgd had, wou meteen ook een flyer. En informatie. Over de show en over mij en... en... en...
De jongeman was er ondertussen weer helemaal bij en begon honderduit te vertellen dat hij zelf op school nog in musicals gespeeld had. Wat me oprecht verraste! En die mevrouw, alvast super enthousiast om naar een voorstelling te komen, volgde zangles om, zelfs nu ze al wat ouder was, toch nog kleuterleidster te kunnen worden. "Met een foute ademhaling en een erg monotone stem lukt dat niet echt", merkte haar man bijdehand op. En met overschot van gelijk vervolgde hij hoopvol: "Geeft u misschien ook bijles?"...
Zélfs aan het einde van een super saaie, sombere en koude regendag verrast het leven soms nog met heerlijk opmonterende ontmoetingen en gesprekken. Als je er maar voor open staat! En een persoonlijk flyer van een ietwat uitgelopen en verwaaide Kerst-Miss wil natuurlijk ook nog wel eens helpen. ;-)

Als sardientjes in een blik.

Mijn tramlijn huiswaarts passeert aan verschillende metrostations die wel gekend zijn bij bezoekers van 't Sportpaleis. Op topdagen in de kalender van deze reusachtige sport- en cultuurtempel zit niet alleen het autoverkeer in die buurt van Deurne muurvast, ook op het openbaar vervoer zal je het geweten hebben...
De afgelopen 2 dagen, met de voorstellingen van U2, viel het me eigenlijk best mee: telkens ongepland laat vertrokken op het werk was de grootste vloedgolf concertgangers vermoedelijk reeds voorbij gerold. En in de toch nog steeds goed gevulde tramvoertuigen vond ik gelukkig elke keer een zitplaatsje.
Vandaag mocht ik een stukje mee met de auto en zoveel vroeger dan gewoonlijk legde ik het laatste eind naar huis af met m'n vertrouwde trammetje, voor de verandering eens vanuit de tegenovergestelde richting.
Het enorme aantal luidruchtige fuifnummers, in opgewonden feeststemming, dolgelukkig met het nog op het laatste nippertje bemachtigde ticket in de hand, stroomde nog nét niet het rijtuig uit.
En dan sta je voor de keuze: je kan je er mopperend, uitgeput als je bent van je werkdag, tussen wringen, en benauwd zuchtend hopen dat je snel weer uit die miserabele situatie geraakt... of, je kan jezelf, ondanks je zere voeten en vermoeide hoofd, een ritje lang mee in de algemene feestsfeer smijten. Als het even kan kies ik altijd voor het laatste, wetend dat een gniffelende opmerking met een guitig gezicht over 'als sardientjes in een blik' meestal volstaat...
De tram vervolgde piepend en wiebelend zijn reisweg en bij elke halte propten er zich, ongelofelijk maar waar, nóg meer grote en kleine lijven bij. 
Als welopgevoed reiziger schuifel je dan, ook al kan het eigenlijk niet echt meer, voorzichtig een stukje 'elders' heen, zodat hopelijk iedereen mee kan. Maar tegelijkertijd neemt je ongerustheid toch ook toe en angstig gaat er even door je hoofd: "hoe ga ik in godsnaam tijdig van tussen die bij elkaar geperste mensenmassa raken?...
Volgens mij kun je met beleefdheid veel vragen, en met een stevige dosis fijne humor erbij zo ongeveer àlles. Dus, goed op tijd, verkondigde ik met een brede glimlach aan m'n uitgelaten omstaanders dat ik spijtig genoeg niet vrolijk met hen verder zou reizen en hen over 2 haltes met pijn in het hart ging verlaten omdat ik hoogdringend mezelf en de poezen te eten wenste te geven.
Begeleid door een gierend lachsalvo van z'n lollige vrienden vroeg de man vlak voor me ad rem en met een ondeugende knipoog "en wat hebt u er voor over indien we u door zouden laten?!..."
Mijn kordate antwoord hadden ze zeker en vast niet zien aankomen: zonder enige vorm van twijfel graaide ik een pakje kerstconcertflyers uit m'n handtas en stopte er elk van hen ééntje in de hand, ondertussen op mezelf wijzend met de woorden "beste vrienden concertliefhebbers, deze zangeres ontvangt zulk enthousiast publiek als jullie ook zeer graag op haar concerten!" 
Verrast en ietwat overrompeld week de mensenzee als vanzelf uit elkaar en vormde een mij juist passende doorgang tot aan de deur. 'k Had meteen even een Mozes-binnenpretje... Nog voor ze het goed en wel beseften stond deze voor hen 'onverwachte, ongekende, misschien wel beroemde' dame al in de regen op het perron. Met een podiumwaardige zwierige buiging en een meer dan stralende lach wenste ik hen hartelijk nog een bijzonder fijne avond toe en glimlachte mezelf door de natte straten naar huis. 
Als sardientjes in een tramblik, zelfs dààrvan kan je een olijke minivoorstelling maken. Zeker als je de enige echte Kerst-Miss bent, hé... ;-)

De receptioniste die ook zangeres was. En omgekeerd.

Er was eens een zangeres, gezegend met een krachtige en warme sopraanstem, muzikaal getalenteerd, organisatorisch sterk, ongedwongen humoristisch, aangenaam in de omgang en niet onprettig om te zien. 
Maar ondanks deze vele talenten verdiende ze van haar artistieke kunnen het beleg niet op haar brood... Naast het optreden lesgeven, zoals de meeste van haar collega's, tja, dat had ze gedaan, toen ze nog jong was, maar het was echt niet haar ding. Trouwens, zo zonder toereikende diploma's...
Na 6 jaar ervaring aan de balie en achter de schermen bij een klein hotel, waar men haar een kans gaf vanwege haar talenkennis, boekhoudkundig inzicht, handigheid en charmante voorkomen vond onze zangeres haar ideale deeltijdse job bij een bijzonder sympathiek outsourcing-bedrijf voor receptionistes. Prima aangepaste uren, goede verloning, leuke arbeidsplek, fijne begeleiding. 
En al waardeerde men haar enorm, ze vertelde niet vaak over haar receptie-alter-ego want ze voelde zich toch nog altijd hoofdzakelijk 'zangeres'...
Tot op zeker dag haar coach er op wees hoe voortreffelijk en met flair ze al jaren haar taak vervulde, en hoe dat qua sterkte absoluut kon tippen aan haar grootse concerten. Elke dag weer een spectaculaire performance aan de balie!
De zangeres keek plots met andere ogen naar de baan waarin ze de helft van haar dagen doorbracht, en zag in dat ze ook over uitzonderlijke talenten beschikte om receptioniste te zijn!
En wie denkt dat zo een ontvangstdame uitsluitend wat telefoontjes aan neemt en bezoekers in de juiste richting dirigeert, die heeft het behoorlijk mis.
Van de arbeider-in-de-blauwe-overall tot de maatpakken van het management, allemaal vinden ze hun weg tot bij haar. In een nauwe samenwerking met de directieassistente, keukendame en onderhoudsdienst vervult ze zowat ieders wensen, beantwoordt alle mogelijke en zélfs de onmogelijke vragen, giechelt om elk, al dan niet plezant, grapje en luistert naar al de grote en kleine, blije en verdrietige verhalen en biedt goede raad en troost. De residentiële psychologe, vermomd als telefoniste in de inkomhal...
Van balpennen, schriften en honderden andere kantoorbenodigdheden uit het economaat tot aanstekers, pijnstillers, wisselgeld en zelfs maandverband, de receptioniste voorziet u van zowat àlles. Op uw simpele vraag boekt ze hotels, restaurants, lunches, zalen, projectors, taxi's, schoenen, brillen, broodjes en zowat alles wat je nóg bedenken kan. En als u dan, uiteraard nét nadat alles volledig in orde is, heel het zaakje nog eens een keer of 10 wenst te wijzigen, dan zal ze ook dàt voor u gezwind in orde brengen, zonder opvallend te zuchten om zoveel eindeloze wispelturigheid...
Om nog maar te zwijgen van de 'last minut' aanvragen die steevast beginnen met "Ik weet da'k veeeeel te laat ben, maar kunt ge tóch nog efkes rap...?"
De post, in en uit, binnen en buitenland, het klassement van gelijk welke afdeling, facturen nakijken, veiligheidsdocumenten aanvragen, brieven, mails, handleidingen en vertalingen schrijven... Ze is in alles even sterk, en bereid.
Ze jongleert met 3 telefoontoestellen en 2 computers om elke gesprek naar de juiste persoon door te schakelen of blust desnoods zelf de brandjes aan de andere kant van de lijn. Bezoekers, klanten of leveranciers, of gelijk wie er binnen wandelt, ze kunnen bij deze gastvrouw allen op een enthousiast onthaal met heerlijke koffie en een onderhoudend praatje rekenen. Vrolijk draaft ze heen en weer om de vergaderzaaltjes nóg maar eens op te ruimen, sleept met bakken leeggoed dat het een lieve lust is, stopt opgewekt de koffiekopjes en glazen in 't sop, veegt links en rechts met zwier al eens wat stof of vlekken weg en geeft in 't voorbijgaan vinnig en liefdevol wat plantjes water. 
En ik moet het u er misschien niet bij vertellen, maar natuurlijk doet de receptioniste, die er, zonder twijfel, altijd netjes gekleed, mooi opgemaakt en met een keurig zittend kapsel bij loopt, dit alles hutsekluts en kris-kras door elkaar, uiteraard in minstens 4 talen, zonder verpinken in een oogwenk switchend van de ene naar de andere taal, met steeds een opperbest humeur en een immer stralende glimlach. En, op de koop toe, alsof het zó nog niet straf genoeg was, doet ze dit alles óók nog eens heel elegant en als vanzelfsprekend op hoge hakken.
Volgende week, 13 oktober 2015, ben ik, zangeres Kristina, exact 7 jaar in dienst als parttime receptionist. En het heeft me al die tijd gekost om te beseffen en te aanvaarden hoe uitmuntend en geliefd ik ook hierin ben...
Volgens mij redenen genoeg voor feestje dinsdag!... ;-)

Receptel, ook voor uw receptie dé nr.1!

Zo'n zalige zondag.

Met z'n door merg en been snijdend gekrijs brulde de wekker me uit m'n diepe, bijna comateuze slaap. Maar dat was meteen ook de énige echte valse noot in wat een zalige zondag zou worden.
De tuin, omfloerst door de ochtendmist, glinsterde in de eerste zonnestralen van de dag, die prachtig roze en oranje door de nevelsluiers priemden.
Terwijl m'n haar als bijna vanzelf in de juiste krul draaide kwamen er verschillende smsjes en 'toi toi toi'-berichtjes binnen. Dat maakte me meteen goed gezind! Opgewekt, mezelf best mooi vindend en behoorlijk tevreden over wat ik na lang kiezen aangetrokken had, begaf ik me met de tram op weg. 
Er hangt, zo onderweg naar gelijk welk optreden, altijd een beetje een mantel van eenzaamheid om me heen, maar al die vriendelijk glimlachende en 'goedemorgen-wensende' mensen onderweg deden deugd.
De zon wierp zich stralende door de glasramen van de Christus Koningkerk en vulde de anders nogal koud aandoende donkere ruimte met een ware zee van kleuren, licht en gezelligheid. Bij mijn aankomst was het er nog muisstil, maar al spoedig vulden de kerkstoelen zich met elkaar uitgelaten begroetende kennissen en vrienden, allemaal al even enthousiast om er bij te zijn.
Deze concertmis leek in niets op de heerlijke 'grote poeha' die ik gewoonlijk van op het hoogzaal samen met Peter Maus en een reusachtig Romantisch orgel ten beste breng, maar de ingetogenheid van het zoveel kleinere Stevens-orgel en de gekozen werken waren op een totaal andere manier bijzonder prachtig.
Organiste Anna An begeleidde me in "Öffne dich" van J.S. Bach, licht en vrolijk over de toetsen huppelend, op een uitzonderlijke fraaie en inspirerende manier. Ook onze versie van de 2 liederen van Peter Benoit, Vlaams erfgoed, werd erg gewaardeerd door de aanwezigen.Wat was dit een prettige kennismaking en een fijne samenwerking met een charmante en talentvolle jongedame!
Normaal gezien zakken we na zo'n dienst met fans en familie af naar het Zondagscafé, maar dat was, net nu, uitzonderlijk gesloten. Spijtig, want daardoor verdween iedereen, nog voor ik er erg in had.
Mijn moeder bleef nog even achter, om haar blijdschap en dank te uiten. Zo een mooie muziek, en dat op mijn vaders verjaardag, met al die fijne vrienden er bij, en intens gelukkig om het goede nieuws over haar huis...
Collega-vriend Jan nam me op sleeptouw naar een terras in de stad, riep daarmee m'n mini-depressietje, na elk concert altijd wel aanwezig in meerdere of mindere mate, een stevige halt toe, en schonk me aldus, bij een welverdiende trappist, een heerlijke croque en een aangenaam gesprek een uiterst gezellige namiddag.
Breed glimlachend en met een behaaglijk gevoel vanbinnen wandelde ik terug naar de tram huiswaarts, mezelf gelukkig prijzend met zulk een sublieme dag.
Maar die dag was duidelijk nog niet klaar met kadootjes uitdelen... 
Terwijl ik me in het overvolle metrostel richting dat éne vrije bankje wrong zag ik van de andere kant een bevallige jonge mevrouw, beladen met 3 of 4 duidelijk behoorlijk zware boodschappentassen, op hetzelfde doel af komen. Giechelend en met een warme groet ploften we naast elkaar neer. Er ontspon zich een plezierig en geanimeerd gesprek, zo vanzelfsprekend dat het leek alsof we al jaren vriendinnen waren, Noha, want zo heette ze, en ik. Echt leuk!
Eenmaal thuis flopte ik knusjes in de zetel en gaf me volledig over aan verrukkelijk niets-doen. Gewoon, vol voldoening, genoeglijk genieten. Dit blogje zou zich morgen ook nog wel laten schrijven, en de was en de plas, die lopen, spijtig genoeg, ook niet weg. Zondag 4 oktober 2015 zal voor altijd een gezegende zorgeloze zoete zonnige zalige zondag zijn. :-)

Dag boom van mij, dag grote vriend.

Heel erg lang geleden, toen de wereld een pure, vredevolle en nog volledig te ontdekken magische en wonderbaarlijke plek was, bracht ik, vermoedelijk bij een zondagse familiewandeling in het park, gefascineerd zoals ik, zelfs op die leeftijd al was, door de kracht van de natuur, een wilde kastanje mee naar huis, waaruit 2 piepkleine spiksplinternieuwe blaadjes ontsproten, en plantte ze in mijn eigen minuscule lapje grond in de grote tuin.
Zelfs met alle fantasie van de wereld, die me toen ook al eigen was, had ik nooit kunnen bedenken dat, meer dan 40 jaar later, zulk een teer begin uitgegroeid zou zijn tot een metershoge indrukwekkende reus met een korstige stam die ik niet eens meer kan omarmen. 
Elke keer ik in de tuin van m'n ouders kom bezoek ik steevast 'mijn' boom. 
'Dag boom', zeg ik dan met een vleugje ontroering, telkens opnieuw vol bewondering en met een warm gevoel vanbinnen, 'dag grote mooie sterke boom van me', en raak hem even liefdevol aan.
Dit jaar strooit m'n paardenkastanje uitzonderlijk gul met z'n mogelijke nakomelingen. Je moet verdorie goed opletten dat je niet tegen de vlakte schuift op dat tapijt van gevaarlijk bolle en spekgladde vruchten.
Regelmatig kan m'n moeder het overigens nog steeds niet laten, een beetje half brommend half giechelend, te verkondigen dat ik beter een tàmme kastanje gepoot had, 'dan hadden we er nu tenminste nog iets aan gehad'...
'Het is alsof hij het weet', dacht ik afgelopen week al een paar maal met een krop in m'n keel, 'het is alsof hij weet dat er een definitief afscheid zit aan te komen, en hij nog een allerlaatste maal alles geeft wat hij in zich heeft'.
Het huis wordt verkocht, met de fenomenale tuin, de tuinhuisjes, de vijvers, alle bloemen en fruit, en dus ook met mijn boom. En omdat hij op een nogal onpraktisch plekje staat is de de kans groot dat de nieuwe eigenaars hem zullen laten verwijderen...
Ik weet het wel: alles heeft z'n tijd, niets is voor eeuwig. Het leven is een aaneenschakeling van afscheid nemen en loslaten. En hoe gek het ook klinkt, deze kolossale, sensationeel prachtige en o zo geliefde boom, waar ik stiekem buitengewoon trots op ben, is nu het tastbaar symbool geworden van een levensperiode die we, bijzonder voelbaar en concreet, definitief afsluiten. 
Ze keek even van "ge meent het of wa?", mijn moeder, toen ik het haar vroeg maar ze wandelde toch welwillend mee de tuin is en schoot met mijn camera een paar leuke plaatjes van ons beide, van zotte ik en m'n grote boomvriend. Zo bewaren de mooie herinneringen toch een klein beetje beter, denk ik. Hoop ik. Misschien moest ik de komende dagen, zo snel even in 't voorbijgaan, ook nog maar eens uitgebreid m'n zakken vullen met z'n bolsters en kastanjes...
Dag boom, dag mijn machtige prachtige stoere paardenkastanje, dag m'n houten, groen getooide vriendelijke reus, dag m'n grote plantaardige vriend.
Ik zal je niet vergeten. Xxx