Na die uitgebreide overheerlijke maaltijd, waarvan ik me een beetje loom voelde, leverde die laatste kop koffie me weer wat energie, en die stevige dosis Grand Marnier die er naast gestaan had, gaf me net genoeg 'roes' om totaal ontspannen, glimlach op het gelaat en bang voor niets, de korte afstand tussen het appartement van m'n vriendin en m'n eigen flatje te wandelen.
Overal om me heen vrolijkte kerstverlichting in absoluut alle vormen en kleuren de huizen en flatgebouwen op. Genietend besloot ik het allemaal eens uitgebreid te bewonderen. O ja, er zaten dingen tussen die ik van m'n leven niet aan de gevel zou willen zien, zo foeilelijk, maar tussen alles wat wel binnen m'n smaak valt maakte dat niet zoveel uit. Al die elektrische sterretjes fonkelden elke voorbijganger om het hards toe en maakten dit avonduur van deze donkere dag zoveel zachter en warmer.
Vroeger, lang geleden, reden ons va en moe samen met mij nog wel eens opzettelijk een extra toertje met de auto: feestverlichting bekijken en bewonderen. Ideetjes opdoen ook. En hartelijk lachen om zovele grappige, kitscherige of ronduit mottige ontwerpen, uiteraard. Daar dacht ik met lichte weemoed aan, terwijl ik rustig verder kuierde.
Ons gebouw was het minste versierd, viel me op. Eén terras vol helgroene lichtslingers en een ander met een in felle kleuren hevig flikkerende strik-met-klokken-ornament... Dat is het zo ongeveer.
Tussen de vele kleine lichtjes in de grote planten en in het kerststuk op het dressoir plofte ik met een tevreden zucht in de sofa in m'n eigen huiskamer neer. Heerlijk om eens een keertje zo relaxed te zijn.
Het was een bijzonder aangename namiddag geweest bij mijn allerliefste vriendin Ingrid. Al een paar jaar op rij nodigt ze me ergens tussen kerst en nieuwjaar uit om van een fantastisch diner te genieten in het knusse gezelschap van haar zelf, haar echtgenoot, zoon, vader en onderbuurvrouw. En daar haalt ze letterlijk àlles voor uit de kast! Er wordt gekookt dat het een lieve lust is, en wat ze uiteindelijk op de eigenlijke feestelijke dag serveert is minstens een paar maal op voorhand stevig uitgeprobeerd.
Speciaal aperitief met allerlei originele warme en koude hapjes, voorgerecht met cannelloni en kerstomaatjessaus, wildstoofpotje met fijne groentjes en kroketten als hoofdgerecht, en als nagerecht mokka en chocolade ijs. Alles zelf gemaakt, en -hoeveel moeite wil iemand voor je doen?- voor mij steeds een vegetarische versie, die trouwens ook vooraf geproefd en goedgekeurd werd door de gezinsleden. De uitgeschonken wijnen zorgden met gemak voor een ontspannen sfeer. Niet dat dat een must is bij deze mensen, want bij hen mag en kan je, heel gewoon, volledig zijn wie je bent. Niks meer, niks minder.
Mijn vriendin Ingrid, zo blij haar weer eens te zien, te spreken, bij haar te zijn. 'k Had haar echt gemist de afgelopen weken. En nee, nee, nee, geen dénken aan: ze wou ab-so-luut écht-en-techtig niét met me op de foto, wat ik ook probeerde... Maar een stiekem en onverwacht kiekje van haar terwijl ze druk aan het kokkerellen staat in haar keuken, dàt is me wel gelukt! Joepie!
Zalig om je zo een zondagmiddag in december gekoesterd te weten, omringt door oprechte vriendschap, in goed gezelschap genietend van zoveel lekkers.
Alleen, om heel eerlijk te zijn, die kop koffie... die had ik duidelijk tóch beter overgeslagen: 'k zag het vannacht, of beter vanochtend, 4 uur op de wekker worden vooraleer de slaap me eindelijk naar dromenland meenam... Och, tevreden en ontspannen warm onder de wol had ik op die manier alle tijd van de wereld om alvast de grote lijnen van dit schrijfsel te bedenken, hé. :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten