Met de herinnering van vorig oudjaar in elke vezel van m'n lijf ben ik met sloten koffie, jawel: uit de nieuwe róze Senseo, en nog wat af te werken leuke klusjes hopelijk voldoende voorbereid op een heeeeeeel erg lange nacht vol oorverdovend kabaal. Die mix van spanning, lichte angst, bezorgdheid en toch ook een pak fascinatie die zich steeds meer meester van me maakt ebt vermoedelijk pas weg als de zon in het nieuwe jaar weer op komt.
Zoals al zovele jaren schuif ik zelf geruisloos en vaak bijna bewegingsloos van het ene jaar naar het volgende. Vroeger ging ik zelfs gewoon slapen.
Want oudejaarsavond ben ik, zoals op zovele feestdagen en al zovele jaren, helemaal alleen en doodgewoon thuis. O ja, ik zorg wel voor iets lekkers voor mezelf, dat wel. En alle kerstlichtjes mogen de hele nacht aan, da's gezellig terwijl ik televisie kijk of wat met de poezen speel. Maar meer is het niet.
En ik merk dat ik er met de jaren meer last van krijg dat er, vooral op al de speciale momenten, triest én vrolijk, geen "armen om me heen" zijn.
Voor veel meer mensen dan je zo op het eerste zicht zou denken is eenzaam zijn in deze dagen van het jaar extra zwaar om dragen. Getuige de ontzettende hoeveelheid verhalen die ik hoorde bij de kerstconcerten. Zoveel eenzaamheid met minstens evenveel verschillende oorzaken, die allemaal, al was het maar voor heel even, wat baat vond bij mijn Kerst-Miss zijn.
Want met kerst zing ik. Dan ben ik ook alleen, zelfs zo omringt door muzikanten en dansers, maar het zingen, overal en vooral veel, en voor zovele mensen die er blij van worden, het maakt me sterk en doet me vergeten. En ik geef. Door m'n zingen heen. Alles wat ik ben en heb aan liefde, warmte en licht. Daar lééf ik voor, het is m'n hoogste goed.
Luister, ik vind het meestal, heel oprecht en eerlijk, absoluut gewéldig om alleen te zijn. De rust, de stilte, de uren die altijd van mezelf zijn, ik ben m'n eigen baas, ga en sta waar ik wil, en zolang ik op tijd de poezen eten en knuffels geef ben ik aan niemand verantwoording schuldig. Die vrijheid is met geen enkele rijkdom te betalen en ik geniet er met volle teugen van.
Maar ook ik ben niet altijd groot, sterk en zelfredzaam. En ik verlang naar die éne aanwezigheid in m'n leven, om bij thuis te komen, mezelf veilig en gekoesterd te weten. Daarom niet 24 uur op 24, 7 dagen op 7, maar ergens en bereikbaar, en graag aanwezig indien hoognodig...
Mijn eenzaamheid bij het thuiskomen na concerten, het is na al die jaren nog steeds heel zwaar om dragen. Zalen vol honderden mensen, die mij enorm genegen en warm in hun hart dragen, die mij oprecht graag zien, ongelofelijk fantastisch,... maar thuis wachten er geen "armen om me heen".
Aan de feesttafel zitten tussen broers en zusters vergezeld van hun liefdevolle partners, het vraagt telkens weer ontzettend veel moed en zelfbeheersing. De entertainer in mij draait overuren om het te overleven.
En ja, ik weet heus wel dat een relatie geen garantie is tegen eenzaam zijn. Ik weet uit eerste hand, 2 maal zelfs, dat je jezelf er zo mogelijk nóg eenzamer van kan voelen. Het is inderdaad niet al rozengeur en maneschijn, maar als ik iemand z'n geliefde stiekem onder de tafel z'n hand zie vasthouden ter ondersteuning, of een guitig en steels knipoogje zie geven over de borden en glazen heen, dan geef ik grif toe dat ik in stijgende lijn geel en groen van jaloezie ben. Dat soort verbondenheid ken ik niet en ik wil het ook.
De vele dames die ik het afgelopen jaar leerde kennen die, net zoals ons moe, zonder hun geliefde van een leven lang verder moeten, heel alleen, hun gemis is duidelijk extreem groot en onoverkomelijk, maar ik denk dat het niet zoveel pijnlijker is dan het mijne. Want wat is nu het ergste: je grote liefde voor eeuwig verliezen of nooit zulk een grote liefde gekend te hebben?... Ik weet het niet, ik kan het niet vergelijken.
En dat wil niet zeggen dat ik nooit met heel m'n hart en ziel van iemand gehouden heb, in tegendeel, ik gaf en geef het steeds m'n alles. Maar door de situatie of de ingesteldheid van de persoon in kwestie kon of mocht niet zijn...
Het afgelopen jaar maakte ik, behalve met al die dames, ook kennis met een aantal 'nieuwe' toffe mannen, maar, wellicht omdat de meeste van die geweldige heren of reeds bezet was of zelf op zoek naar hun eigen bijzondere màn..., die ene speciale, voor mij alleen, mijn eigen "armen om me heen", die zat er niet tussen. Of misschien moet ik zeggen 'nog niet'. Want straks begint er een nieuw jaar, boordevol mogelijkheden, ongeschreven verhalen en belevenissen, en wie weet ook wel mijn grote Liefde...
Alleen zijn is niet erg, maar ik wens ieder van jullie van harte en bijzonder oprecht een 2016 toe waarin niemand van jullie eenzaam hoeft te zijn en elk zijn "armen om zich heen" mag kennen. Gelukkig nieuwjaar! :-) Xxx
Geen opmerkingen:
Een reactie posten