Die schalkse doch warme glimlach kon ik echt niet onderdrukken toen ik plots besefte hoeveel ik eigenlijk wel van begrafenisondernemers hou.
Nee, nee, ik heb geen verborgen en duister morbide kantje, hoor, of een luguber genoegen in macabere situaties. Echt niet. Wees maar gerust.
En ja, uiteraard vind ik deze heren erg leuk omdat ik via hen geregeld de zeer bijzondere eer heb afscheidsvieringen te mogen opluisteren met ontroerende liederen en aria's, begeleid door mijn meest favoriete organisten en geliefde pianisten. Voor mij is het met m'n stem bijdragen tot een onvergetelijk en waardig afscheid zonder meer het allermooiste in mijn bescheiden bestaan.
Maar hoe ongetwijfeld van levensbelang dat ook voor me is, da's niet de echte reden van mijn, ik veronderstel toch ietwat afwijkende, adoratie.
Sta me toe mezelf even nader te verklaren.
Om te beginnen is er het magnifieke kostuum! Elke zichzelf respecterende begrafenisondernemer draagt minstens een schitterend wit hemd met das of strik, en natuurlijk een elegante lange zwarte jas en blinkende schoenen, wat al geweldig fraai is om zien, vind ik. Maar, de meesten halen bij al die vaarwel-gelegenheden steeds het complete rokkostuum boven! De keurig gesneden op maat gemaakte jas met panden, ne 'pitteleer' genoemd hier in Aaaantwaarpe, de netjes in de vouw bijhorende broek, het gesteven kraakhelder witte hemd met bijhorend wit laag uitgesneden gilet en handgeknoopte strik, de vaak fel blinkende lakschoenen en natuurlijk ook nog een paar zwarte handschoenen.
Daarnaast is er de houding. Immer respectvol en galant, alles en iedereen dirigerend vanuit een zacht doch niet te ontkennen charisma, de tijdloze elegantie van bedachtzame bijna ingehouden gebaren. Vanuit alle mogelijke rust en kalmte, bijna onmerkbaar en onopvallend doch alom aanwezig, is de begrafenisondernemer een oprecht imposante figuur.
Ik kan eindeloos genieten van die waardige gratie en beheerste zwierigheid.
En het brengt me in gedachten ook steeds naar lang vervlogen tijden, waarin heren vermoedelijk net zoals nu echt niet altijd 'heren' waren, maar er toch met zoveel meer stijl bijliepen. Naar mijn mening alleszins... Tja, het is uiteraard ook mogelijk dat ik in mijn leven misschien toch nét een paar kostuumfilms teveel gezien heb... Maar toch.
In het gezellige babbeltje na de plechtigheid buiten aan de kerkpoort vertelde ik de rijzige, immer glimlachende en vriendelijke uitvaartbegeleider van dienst, in alle onschuld, opgewekt over dit onverwachte inzicht van klein geluk. Hij wist duidelijk niet zo goed wat er van te denken en haastte zich, een beetje gegeneerd doch zeer uitvoerig, te vertellen 'dat hij thuis absoluuuuut zo niet mocht rondlopen van zijn vrouw, hoor!'... Ja, soms zou ik m'n enthousiasme toch beter een beetje intomen, ik weet het. Ocharme die lieve man... ;-)
Te voet onderweg terug naar huis zag ik in een flits m'n eigen spiegelbeeld in de weerkaatsing van een etalage: de bekoorlijke korte suede laarsjes, de elegante lange zwarte jas, de daar vanonder vederlicht uitwaaierende enkellange jurk, juwelen, handschoenen, sjaal, handtas, allemaal onberispelijk in de juiste stijl en bij elkaar horend, uiteraard afgetopt met het eeuwig opgestoken kapsel en voor de gelegenheid m'n zwarte toque met de door de wind vrolijk flapperende veertjes. Wat een zalige plaatje! Zo weggelopen uit een schitterende kostuumfilm, vermoedelijk behoorlijk naadloos passend bij de mode en het straatbeeld van een honderdtal jaar geleden.
Valse romantiek? Geboren in een foute eeuw? Misplaatst verlangen naar een noblesse die mogelijk nooit bestond?... Och, niets van dat alles, denk ik. 't Is simpel: voor mij is het doodgewoon allemaal 'mooi'. En zolang ik er in alle sereniteit oprecht van geniet vormt dat geen enkel probleem, toch?! Al moet ik eerlijk toegeven dat ik vanaf nu dit ietwat vreemde genoegen misschien toch maar beter in alle stilte voor mezelf hou... ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten