En al hoor ik dat uiteraard graag, eigenlijk vind ik dat zelf helemaal niet zo straf. Als je netjes het oefeningenschema uitvoert, hoort dat toch wel resultaat op te leveren, dacht ik zo. Trouwens, als je, zoals ik, totaal nergens hulp bij hebt, dan moet je je plan trekken zelfs al doet een bepaalde beweging pijn. Anders raak je niet gewassen, niet aangekleed, heb je geen eten en is je huis binnen de kortste keren een ware varkensstal. En ik ben ondertussen natuurlijk ook wel iets gewend, zo met die lange operatie-geschiedenis.
Dus, nee, zo straf is dat eigenlijk allemaal niet.
Dan ken ik een heel aantal veel straffere madammen, hoor.
Mijn pijn, hoe lastig ook, die gaat vroeg of laat weer over. Ik heb ontzettend bewondering voor die vriendinnen die elke minuut van elk uur van elke dag pijn lijden, intense knagende pijn die nooit meer over gaat, en ondanks dat de moed opbrengen om toch weer elke ochtend uit bed te komen en zelfs zo goed als normaal te functioneren. Da's een stuk straffer, vind ik.
En dan de dames die in één of andere vorm van de zorgsector werken en zonder veel ophef, bijna onopvallend, maar met veel inzet en liefde hun dagen besteden aan het verlichten van pijn en andere noden. Verpleegsters, thuishulpen, poetsvrouwen, onthaalmoeders, vrijwilligers,... maar ook hele gewone dames die zich belangeloos ontfermen over een hulpbehoevende echtgenoot of ander sukkelend familielid. Hoe straf is dat!?
Straffe madammen ook, die vriendinnen van mij, die hun 'mannetje' weten te staan in een beroep of werkomgeving die nog sterk of hoofdzakelijk door mannen gedomineerd wordt.
Naar mijn idee zijn zowat alle moeders die ik ken ook wreed straffe madammen. Ik kan me werkelijk niet inbeelden hoe het moet zijn om én een voltijdse baan te hebben, én voor man en kinderen te zorgen, én een heel huishouden van verschillende personen en karakters te runnen. Koken, wassen, strijken, poetsen, boodschappen, voor en na rondrijden om iedereen op school, werk of hobby te krijgen... Wanneer slaap je dan nog? Je loopt jezelf voorbij volgens mij. En dan te zeggen dat sommigen onder hen zélfs ook nog tijd voor hun eigen hobby's vinden.
En wat te denken van derde-wereld- en vluchteling-moeders. Hoe straf zijn zij!? Elke dag weer, in de meest onmogelijke, vaak levensgevaarlijke en hopeloze situaties, die helse strijd om je kinderen te beschermen, wat te eten en te drinken te kunnen geven, en ook nog iets van een dak boven hun hoofd, warm, droog en vooral graag ergens veilig...
Moeders, ik heb er echt mateloos respect voor.
Maar mijn ontzag is nog veel groter voor die straffe dames die ondanks de dreiging van gevangenschap, marteling, verminking en terechtstelling zowat overal in de wereld opkomen voor de rechten van de vrouw. Zij die hun lijf en leven riskeren om hun 'zusters' te redden van onderdrukking, misbruik en uitbuiting. Zij die strijden om vrouwen vrijheid en gelijke kansen te schenken. Mijn toch wel uitgebreide woordenschat schiet tekort om te vertellen hoe straf ik dàt wel vind...
Vrouwen geven leven, letterlijk en figuurlijk. Zij dragen, zo vaak ongezien en ongehoord, zonder klagen zowat elke soort zorg en last op hun schouders en maken in al die zo verschillende landen op al die uitgestrekte continenten dit aardbolleke tot 'thuis'.
Weet je, hoe meer ik er over nadenk hoe zekerder ik het weet: de wereld loopt écht vól van straffe madammen.
En wie weet ben ik er daar louter toevallig, heel soms en slecht voor even ook wel eens ééntje van in een plots geïnspireerd en sterk moment, maar niet wat de heling van mijn gebroken botten betreft, vind ik persoonlijk.
Trouwens, ondertussen weer keurig aaneen gegroeid en voorbeeldig verder genezend mag en kan er op die schouder vermoedelijk spoedig ook weer terug wat 'wereld-last' komen te liggen. En ja, omdat dat ietsje eerder is dan bij de doorsnee patiënt zou je dat eventueel een heel klein ietsiepietsie beetje 'straf' kunnen noemen. Maar ook absolùùt niet meer dan dat. ;-)
(Hoera voor sterke vrouwen. Dat we hen mogen kennen.
Dat we hen mogen zijn. Dat we hen mogen opvoeden.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten