Schouderbreuk- en midlife-bedenkingen.

Bij m'n laatste bezoek aan de controledokter afgelopen woensdag is er besloten dat ik weer aan het werk 'mag'. Uiteraard is dat goed nieuws, want dat betekent dat de genezing van m'n gebroken schouder uitzonderlijk voorspoedig verliep. Ja, de spierpijn, die zal nog wel een paar maanden z'n kop blijven opsteken, en naar gelang het weer, zeker bij koude en veel vocht in de lucht, m'n mobiliteit mogelijk weer wat beperken, maar algemeen gezien is de dokter bijzonder tevreden over de reeds herwonnen bewegelijkheid en kracht in m'n linkerarm.
Bovendien denkt hij dat het psychologisch gezien ook beter voor me is om weer een 'nuttig' deel van de maatschappij uit te gaan maken. (Alsof ik daar überhaupt ooit al werkelijk een erkend plekje in had... Maar dat terzijde.)
Misschien heeft hij wel een punt: weer wat meer dagelijkse routine en buiten moeten komen, onder de mensen zijn,... het kan zeker geen kwaad, hé.
't Is alleen de job waar ik naar terug keer... 
Met die 3 maanden thuis te zijn geweest en bovendien over een paar dagen 50 te worden groeiden mijn bedenkingen. Ja zeker, ik ben een prima receptioniste, ik doe het werk best graag, en zowel de werknemers en medewerkers als de bezoekers van het bedrijf zijn absoluut tevreden over mij.
Maar voor mijn gevoel ontbreekt er toch iets.
Volstaat een job die eigenlijk enkel dient om de facturen en hypotheek mee te betalen? Kan ik voldoening halen uit een baan waarvan ik zelf niet 'rijker' word, waarin ik niet groei, niet eens vanbinnen bij mezelf? Kan ik tevreden zijn en blijven met een takenpakket dat geen uitdaging meer is, en, met dat artistieke zijn van mij, dat totaal geen aanspraak maakt, in 't tegendeel zelfs, op al die creativiteit en inventiviteit die steeds in mij omhoog zit te borrelen? Kan ik genoegen nemen met een wat uitgekauwde en eindeloos herhaalde aaneenschakeling van automatische handelingen als invulling van al die toch kostbare uren en dagen die mij in dit leven nog resten?...
Echt wel serieuze overpeinzingen, niet?!... hihihi
Wat denkt u er van? Zou het kunnen dat het dan toch stilaan tijd voor me wordt om uit te kijken naar iets 'anders'? Of is het dat cijfertje 5 dat er aan zit te komen en heb ik een beetje last van een midlife crisis?... 
Eén ding is wel zeker: ik ben bijzonder dankbaar voor m'n schouderbreuk! Ja, écht! Hij heeft me verplicht doen halt houden in m'n bestaan en me de tijd gegeven om over m'n leven en de zin en waarde ervan na te denken. 
En ik heb nog maar eens ervaren hoe vindingrijk, moedig en sterk ik ben. 
Dus weet ik nu, alweer, een beetje beter wie ik ben, en langzaamaan tekent er zich een nieuw pad af met nieuwe ideeën en mogelijkheden .
De daad bij het woord voegen, da's nog een ander paar mouwen, maar met een wijd open geest en optimistische instelling komt ook dat wel goed. 
Voorlopig richt ik me dus maar vooral op het positieve nieuws: ik heb nog steeds werk, verdien nog steeds genoeg centjes voor het dak boven m'n hoofd en het voedsel op m'n tafel, én ik ben weer genoeg genezen verklaard om opnieuw aan de slag te mogen. Mijn linkerarm is bijna als van ouds, zo goed als volledig bruikbaar en er zal geen blijvend letsel zijn. Allemaal ogenschijnlijk hele doodgewone dingen maar, zeker weten, ook méér dan bijzonder genoeg om me enorm dankbaar en blij te maken! :-)

Röntgenfoto van m'n gebroken schouder vlak na m'n val.