Met een dankbare glimlach bedacht ik me dat het me al een halve eeuw gegùnd is om op deze bijna magische blauwe bol in dat eindeloze heelal te mogen rondlopen. In sneltreinvaart passeerden er vele herinneringen aan al die mogelijk levensbedreigende situaties die ik ondertussen toch maar mooi overleefd heb en waar ik zelfs sterker door werd, en ik zei, overrompeld door vreugde, luidop tegen mezelf: "EN IK BEN ER NOG STEEDS, WOEHOE!" en vervolgde die uitspraak een stuk bescheidener en ingetogener met de bedenking "En ik mag er ook nog steeds zijn!... Na al die jaren en al die indrukwekkende belevenissen zie ik er zelfs nog steeds geweldig uit ook... Misschien zelfs nog beter dan vroeger!"
Tenzij ze dat àllemaal samen afgesproken hebben, om dat tegen me te zeggen, natuurlijk, want dan geldt het uiteraard niet, maar zowat absoluut iedereen komt me vertellen dat ik er amper 40 uit zien. Dan zal ik toch wel iéts goed gedaan hebben, hé...
Het afgelopen jaar worstelde ik regelmatig met het idee dat ik al zo oud was en nog steeds niets bijzonders met m'n leven gedaan had. Maar dat klopt dus niet.
Ik lag daar toch maar gezellig in m'n eigen bed in m'n eigen slaapkamer in m'n eigen appartement. Iets wat ik 2,5 jaar geleden absolùùt niet voor mogelijk had gehouden. Alle kamers zijn ingericht met spulletjes die ik leuk vind en kleuren die me gelukkig maken. Ik ga elke dag weer zonder honger of dorst of kou naar bed. M'n kleding en schoenen voor de volgende dag, gekozen uit de volle kasten, liggen telkens weer fris gewassen klaar. De vele grote en kleine planten en de knuffelpoezen voelen zich opperbest en komen ook niets te kort. Vrienden komen graag op bezoek in deze gezellig extensie van mezelf en er is altijd wel koffie of thee en een koekje om op tafel te zetten.
En ik héb vrienden. Goeie vrienden. Dat blijkt overduidelijk op dagen als deze, maar vooral ook in tijden van nood, in welke vorm dan ook.
En ik laat ze ook toe in m'n leven, die vrienden, en daarmee ook hun warme genegenheid voor mij. Dat heb ik dan toch ook voor en op mezelf veroverd.
En het leek zo onbelangrijk voor me, vooral omdat het me met zoveel gemak af gaat, maar hoeveel mensen heb ik in die 50 jaar al gelukkig gemaakt met m'n zingen, getroost, ontroerd, licht en vreugde meegegeven en zoveel meer. Dat is echt niet meer te tellen. En voor zovelen ben ik een 'redder' geweest, op zoveel verschillende manieren, al was het maar door een beetje tijd te maken om te luisteren en aanwezig te zijn.
Rijkdom, bezit en status, daar meet je het ware succes van je leven niet aan. Wel aan wat je achterlaat in het hart van de mensen die je tegenkomt op je levenspad. En dan mag ik me gerust op m'n twee oren te slapen leggen en zeggen: ik heb al veel bereikt, heel erg veel, in die afgelopen halve eeuw.
Misschien is de opdracht voor de komende tijd eindelijk eens wat meer voor mezelf te durven zorgen en m'n eigen kracht te erkennen.
Als mijn dagen, mijn weg, mijn werk, mijn muziek... me vullen met voldoening, vrede en vreugde, dan is er nog eens zoveel meer in mij om ook weer uit te stralen en door te geven. Als de echte goeie wijn: niet ouder worden, wel beter!...
Maar wees gerust, ook nu, op dit moment, er zit volgens mij nog meer dan genoeg warmte, liefde, kracht, genegenheid, wijsheid, schoonheid, creativiteit en zoveel ander moois, maar vooral muziek muziek muziek in mij om zo nóg eens 50 geweldige jaren, 18250 dagen, 438000 uren, 26280000 minuten vol enthousiasme, magie, verwondering en bewondering te omarmen. :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten