"Oei", antwoordde ik rustig, "ik vrees dat ik dat geweest zal zijn... Een moment van onoplettendheid, denk ik, sorry..." waarop ze nog wat verwensingen spuiend de hoorn met een hard klap neer smeet.
Nu moet u weten, dat sinds de firma 5 jaar geleden van naam veranderde, wij aan de receptie zeer goed moeten opletten geen post meer te ontvangen met de oude naam er op, en al helemààl geen aangetekende brieven, want die zijn dus gericht aan een bedrijf dat niet meer bestaat, en dat geeft uiteraard problemen. Zelfs onze vaste postbode let er daar op, normaal gezien toch...
Maar die donderdagochtend had de slaap vermoedelijk nog enige macht over zowel mijn als haar ogen. Zij leverde die bewuste aangetekende brief met de foute firmanaam, schreef hem ook zo in en liet er mij voor tekenen, zich van geen kwaad bewust. En ik tekende voor ontvangst, schreef de brief op mijn beurt in en legde hem in het postbakje van de boekhouding, me dus ook totaal van geen kwaad bewust.
Bon, iedereen kan al eens een fout maken, ook ik, zeker als m'n kop vol snot zit, dus da's eigenlijk geen reden om je zó over op te winden. En het lost ook niks op. Dat vind ik tenminste toch...
5 minuten later stormde onze boekhoudster de trap af en met een briesend niet mis te verstaan "Los het maar zelf op!" kwakte ze de gewraakte brief voor me neer op de balie, en verliet, nét niet stampvoetend, de receptie weer.
"Oké", dacht ik kalm en niet onder de indruk, "geen probleem. Komt in orde!"
Het telefoontje met een vriendelijke meneer bij de klantendienst van Bpost maakte me meteen duidelijk dat langst die weg het probleem zich niet zou oplossen. Het zou zich zo mogelijk nog zoveel ingewikkelder maken, met dat, in dit geval toch, volgens mij volstrekt nodeloze klachten- en schadedossier...
Dan maar even een belletje doen naar de afzender, de Openbare Vlaamse Afvalstoffen Maatschappij, of beter gekend als de OVAM! Misschien kon ik samen met hen een oplossing bedenken.
De vrolijke stem van Sophie beantwoorde mijn oproep. Met een duidelijk hoorbaar binnenpretje reageerde ze op mijn foutje-met-uitbrander-verhaal "dat die mevrouw van de boekhouding zo slechtgezind was omdat ze vermoedelijk geen lief had, en dat met dit weekend..." En daarmee begon een geweldig en geanimeerd gesprek. Over allebei ook alleen zijn met Valentijn, zowel zij als ik, maar daarom niet minder gelukkig en opgewekt, en al zeker niet slechtgeluimd. En over de liefde van en voor onze knuffelbeestjes, zij 2 hondjes, ik 2 poesjes. En over 'jong klinken aan de telefoon', en er goed uitzien voor onze leeftijd, zij 40, ik 50, waarop ik grapte dat er van mij behoorlijk wat foto's te zien zijn op 't internet, dus ze kon het checken als ze wou...
En o ja, uiteraard losten we ook die hangende briefkwestie op. Simpelweg aangetekend weer terugsturen mét een vriendelijk briefje van mij erbij: uitleg over het onterecht aanvaarden van, het ongeopend terugsturen en de vraag onze gegevens misschien ook toch maar eens aan te passen in hùn notities...
De glimlach die dit gesprek op m'n gezicht kleefde bleef met gemak de rest van de zowiezo al zonnige dag plakken en zorgde voor nog meer leuke gesprekken op de tram, bij de kiné en in het kassa-aan-schuiven in de supermarkt. Heeeeeeerlijk!
Eenmaal gezellig weer thuis prees ik mezelf gelukkig met zo een fijne dag, maar hij had nog méér verrassingen voor mij in petto: die sympathieke Sophie was écht op 't internet naar mij op zoek gegaan en stuurde me een plezierig en flatterend berichtje via Facebook! En ze vertelde me blij hoe zij zelf en haar collega's, met wie ze meteen het hele verhaal gedeeld had, van onze onverwacht aangename en grappige conversatie genoten hadden.
Of hoe een nieuwe vriendschap het toffe gevolg kan zijn van een fout geadresseerde aangetekende brief, een stomme kleine blunder, een boze boekhouder en een positieve ingesteldheid. Fantastisch, toch?! ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten