Sokken en schoenen aan trekken bleek een ware worsteling. Het logistieke probleem 'hoe draag je een jas met een gebroken schouder' op lossen vroeg verschillende pogingen met bijhorende portie's geduld. Maar het lukte allemaal. Ik zou, na 16 dagen noodgedwongen aan m'n appartement gekluisterd te zijn, m'n eerste voorzichtige stapjes terug in de buitenwereld zetten. Met goedkeuring uiteraard. Goedkeuring van m'n sinds jaren vertrouwde huisarts, bij wie ik, hier slechts een paar straatjes verder, het attestje voor de verlenging van m'n arbeidsongeschiktheid mocht komen ophalen.
Dus daar ging ik. Letterlijk door de wind en door de regen. Maar met m'n sjaal en m'n jas stevig om me heen, vermoedelijk zoveel steviger dan anders door m'n beslissing om die mitella er dan toch maar bovenop te dragen, kon me dat weinig schelen. De stijve bries speelde vrolijk met m'n half loshangend haar. Dat ben ik niet gewend, maar wat een fantastisch bevrijdend gevoel! En net zoals de aanraking van de zachte regendruppels op m'n warme wangen liet het me breed glimlachen. Ik ademde diep de verrukkelijk geurende herfstlucht in en genoot intens van elke voetstap van dit eerste behoedzame wandelingetje. Zo fijn om eindelijk weer eens echt buiten te zijn!...
De mannen van de groenvoorziening veegden bladeren en onkruid uit de aanplantingen langst het wandelpad en hun gekke uitroepen naar elkaar vrolijkten me nog eens extra op. De aanwezigheid van andere mensen deed me duidelijk deugd. Omdat ik er nu toch was nam ik in de supermarkt, vlak achter de dokterspraktijk, meteen even, zij het met wat moeite, zo met maar één arm, wat kraaklekkere frisse appeltjes en een gezond donkerbruin brood mee. Werkonbekwaam zijn is geen reden om mijn geweldige die-eet-dieet overboord te gooien, hé. En, zo zalig om weer zélf wat boodschapjes te kunnen doen!
Op de terugweg merkte ik aan m'n zeurende schouder en ietwat elastieken benen dat deze minuscule promenade echt wel meer dan genoeg inspanning voor één dag geweest was. Bij gevolg dus steendoodstikkapot, maar wel heerlijk verfrist, volledig vrolijk uitgewaaid, met een stevige portie verse zuurstof in m'n longen en een gezonde blos op m'n gelaat sloot ik tevreden de voordeur weer achter me, plofte m'n moede en pijnlijke lijf met een zucht van voldoening in de knusse warmte van de zetel en viel prompt in weldadig slaapje, met nog steeds die verrukkelijk gelukzalige glimlach op m'n gezicht...
Om dan nu met een prettig helder kopke achter m'n bureautje te zitten en, nagenietend van m'n piepkleine maar overheerlijke ommetje in het wilde herfstweer, dit pietepeuterig avontuurtje neer te schrijven in een zonnige verhaaltje over hoe onbeduidende, bijna banaal doodgewone dingen onverwacht van onschatbare waarde kunnen zijn en bron van hemels geluk, en... in dit geval: een bescheiden maar zeer zeker niet te verwaarlozen, létterlijk stapje vooruit in m'n genezingsproces. :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten