Een verhaal dat wat vertraging opliep...

Vrijdag 30 oktober 2015 begon als een doodgewone laatste werkdag van de week. Op de tram- en busrit probeerde ik mezelf met blog-ideetjes voor het Allerzielen-Allerheiligen-Halloween-weekend wat af te leiden. Tevergeefs. Er hing namelijk nogal wat triestheid om me heen. Ja, natuurlijk zouden we elkaar nog zien en spreken, al was het maar via Facebook, maar toch... Er moest die dag alweer afscheid genomen worden van een hele toffe collega. Voor mij een extra bijzondere persoon, want voor het eerst in een lange tijd vond ik in Dominique een écht aanspreekpunt bij het bedrijf waar ik achter de balie zit. Bij haar kon ik altijd terecht met m'n vragen, groot of klein, zowel rond m'n situatie als out-source-receptioniste, als over zowat alles rond werknemers-en-gevers-wetgevingen, maar ook met doodgewone dagdagelijkse dingetjes. Ik zat door haar professioneel zoveel minder op een eilandje. En al is het onmogelijk méér verschillend te zijn -leeftijd, gewicht, haarkleur, muzikale voorkeur, om maar wat op te noemen- vooral de gedeelde liefde voor muziek, zonder meer, en onze schattige viervoeters maakte ons fijne vriendinnen. 
Ze bracht me een heerlijk stuk zelfgebakken smeuïge appelcake en mijn bij elkaar gezochte 5-in-1-kadootje, 2/5 voor de hond, 2/5 voor de kat en 1/5 voor haarzelf, deed haar lachen en grapjes maken. We schoten nog een paar foto's en toen ging ze. Weg. En ik miste haar al nog voor ze de trap volledig af was.
De dag kabbelde verder, stil en wat eenzaam zoals vrijdagnamiddagen dat meestal plegen te doen, doch met genoeg projecten om stevig aan verder te zwoegen. M'n vriendin Ingrid, die vlak bij me achter de hoek woont, belde me op: ze moest op deze laatste dag van de maand alweer overwerken, dus ik kon aan het eind van m'n shift met de auto mee naar huis. Dat vind ik niet leuk voor haar, maar zo zou ik wel in uitstekend gezelschap fijn vroeg thuis raken.
Tijdens het afsluiten van de receptie hees ik, voor het hoge bezoek op maandag, buiten nog snel de vlag van Zuid Afrika. Bij het terug binnenkomen schoof m'n linkervoet naar rechts onder me uit en ondanks wanhopige pogingen om m'n evenwicht weer te vinden knalde ik zwaar tegen de vloer op m'n linkerkant. Nu schoof ik al vaker onderuit op die nogal gladde laminaat, en ik niet alleen, geloof me, maar tot nu toe braken er dan slechts glazen en flesjes... Enigszins verdwaasd krabbelde ik, zoals altijd, moedig en plichtbewust, ge kent mij, zo snel mogelijk weer overeind. Binnen de minuut echter maakte de stekende pijn in m'n ondertussen zo goed als verlamde arm duidelijk dat er van het afwerken van m'n takenlijstje niets meer zou komen. 
Ingrid bracht me met spoed naar heu... de spoed dus, hihi, waar de dokters een humeruskopfractuur -da's een breuk in den bol van het bot in je bovenarm in je schoudergewricht- in m'n linkerschouder vaststelden. Resultaat: om te beginnen 2 weken aan huis gekluisterd, liefst zo weinig mogelijk bewegend, met de arm in kwestie in een strak zittende draagband die slecht heel even en bijzonder voorzichtig uit mag voor wassen en omkleden.  
Met een pak paperassen voor de verzekering, een voorschriftje voor pijnstillers en een telefoonnummer voor het controleonderzoek reden we meer dan 3 uur later dan eindelijk toch huiswaarts. Niks te vroeg en niks vroeg.
Hier zit ik dus nu, al 10 dagen, thuis, met de poezen, de computer en de TV als belangrijkste gezelschap, en wie weet voor hoelang nog. Het volledige herstel kan 6 tot 8 weken in beslag nemen. Of langer, met een eventuele operatie...
En wat ik die vrijdagochtend ab-so-luut niet had kunnen bedenken: ik mis nu niet alleen Dominique! Ook al die vele vele andere leuke mensen op het werk ontbreken me verschrikkelijk. Hun bezoekjes bij mij in de receptie, hun babbeltjes, al dan niet getinte grapjes, blije en droeve verhalen, hun zottigheid, hun vriendschap, hun aandacht... De dagen zijn zooo stil en leeg zonder. 
En ook het werk zelf mis ik geweldig. De zeer uiteenlopende taken als onthaaldeskundige en al die extra administratieve jobkes ter ondersteuning van verschillende managers en afdelingen, waardoor m'n zelfvertrouwen de laatste tijd fantastisch toenam... Ik voel me plots weer wat doelloos en overbodig.
Heel even dacht ik zélfs de eindeloze tram- en busreizen te missen... 
Maar, niet overdrijven, hé, Kristina, dàt is er toch écht wel lichtjes over! ;-)