Onder de warme knusheid van het donzige verendekbed, volledig omringt door de vele zachte kussens, tussen de vers gewassen en naar bloemen ruikende lakens ontwaakte ik vanochtend breed glimlachend en met een alles overheersend zalig gevoel. Niet alleen had ik, voor het eerst sinds die valpartij met gebroken schouder tot gevolg, ontzettend heerlijk een hele nacht lang diep en deugddoend geslapen maar ook nog eens bijzonder fijn gedroomd. De liefde en warmte, waarvan ik het bestaan wel vermoedde, maar die ik zelf nog nooit echt mocht ondervinden, kwam naar me toe in de vorm van een meer dan geweldige man, die in absoluut àlles zelfs m'n stoutste dromen en net niet onwerkelijke wensen oversteeg. Met z'n gezicht nog duidelijk op m'n netvlies koesterde ik me in de behaaglijkheid van het bed terwijl de tedere toewijding, affectie en het intense gevoel van geborgenheid in al m'n cellen nazinderden.
Nog voor m'n kopje koffie goed en wel doorgelopen was rukte het nieuws op de televisie over de aanslagen in Parijs me meedogenloos terug uit de dromerige gelukzaligheid naar de bikkelharde realiteit. Ik keek met verbijstering naar de beelden en luisterde geschokt naar het relaas van de getuigen.
Oorlog is van alle tijden. Om religie en overtuiging worden al eeuwenlang de grootste misdrijven tegen de mensheid gepleegd. De aardbol staat in brand. Door de media en alle andere vormen van technologische vooruitgang zijn we allemaal zeer goed geïnformeerd over wat er waar voorvalt of aan de gang is. Het wordt rechtstreeks in onze huiskamer afgeleverd. En hoe schandalig dat ook is, eigenlijk staan we, ook ik, nog nauwelijks stil bij al die onmenselijk vreselijke en dagdagelijkse gruwel in de 'verre landen'... Tot zulke taferelen ons ogenschijnlijk plots en steeds vaker heel erg dichtbij beginnen treffen.
Bij dit soort berichten val ik altijd even volledig stil. Angst is niet het goede woord, het is meer een kwestie van moedeloosheid, hulpeloosheid en onmacht. Wat kan je doen? Hoe kan je helpen? Waar kan je heen? Ben je nog ergens veilig? Hoe moet het verder? Wat brengt de toekomst? En ís die er nog wel?...
Vaak neemt op zulke momenten, als volautomatisch, de muziek mijn volledige zijn over en ik hoorde als uit het niets plots dat het liedje "Vluchten kan niet meer" in m'n hoofd zingen. Een oud nummer, ja, uit 1977 al, maar nog steeds buitengewoon van toepassing, ook in deze tijd en bij al de hedendaagse wereldtragedies, met die boodschap dat alleen schuilen bij elkaar nog enigszins heil brengt. En dat is ook zo. In deze steeds meer beangstigende wereld kan je alles ten allen tijde afgenomen worden, je geliefde huis, je gekoesterde spulletjes, je zuurverdiende centen... Alles. Zelfs al de teerbeminde mensen om je heen en uiteraard ook je éigen leven...
Koester wie je bent, hou van jezelf zoals je bent, waardeer wat je hebt en zorg hartstochtelijk voor wie je liefhebt en voor wie en wat belangrijk voor je zijn! Ik kan het niet vaak genoeg, en misschien zelfs tot vervelens toe, benadrukken, zowel naar jullie toe als naar mezelf.
Alsof de kosmos hem een seintje gaf belde m'n beste vriend Roger. Om niets bijzonders, gewoon even checken of het goed gaat met m'n pijnlijke schouder en of ik iets nodig had. We bespraken de nieuwsberichten en ik vertelde hem van de man in m'n droom, want hij begrijpt als geen ander dat ik op dagen als vandaag exact zo iemand heel erg in m'n leven mis.
Ach, weet je, ik heb écht geen relatie nodig met iemand die letterlijk alles voor me verzorgt en 24 op 24, 7 op 7 in m'n buurt aanwezig is. Neen, daarvoor ben ik ondertussen meer dan veel te zelfstandig en eigenzinnig. Maar ondanks dat komen Roger en ik altijd wel weer gniffelend en giechelend terug op wat ik zo dikwijls al grappend geopperd heb: ik wil, dringend en met spoed, een geweldig lief vinden voor 'noodgevallen, na-concertse-opvang en (familie)feestjes'!!!
Misschien moest ik er dan toch maar weer eens over nadenken om daadwerkelijk ergens zo een serieus annonceke te plaatsen, hé... ;-)
En ondertussen neurie ik verder ♪♫ "Vluchten kan niet meer, 'k zou niet weten hoe... ♪♫ Schuilen kan nog wel, heel dicht bij elkaar..." ♪♫ ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten