Wervelwindvrouwen.

"Houdt u maar klaar, morgen om 10u staan we bij u aan de deur!" zei m'n moeder gisteren aan de telefoon absoluut geen tegenspraak duldend. Samen met m'n zus Jacinta wou ze percé boodschappen voor me gaan doen, m'n hele kot komen kuisen en meteen ook eens even checken hoe ze nu juist tot hier geraakt met de tram, voor 't geval dat ze zo nog eens zou willen afkomen.

Nu moet je weten dat m'n moeder hier nog nooit zonder onze va geweest is, en dan altijd nog snel 'binnen en buiten', en eigenlijk vindt dat ik nogal een rommelmie ben die veel te veel bijhoudt... En mijn zus, die is slechts één keertje komen piepen, toen ik het appartement pas gekocht had, lang voor al m'n uitgebreide verbouwingen, geen idee wat ze er nu zo van zou vinden... 

Ik zat dus, begrijpelijk denk ik, met een pak zenuwen en plankenkoorts.

Extra vroeg uit bed, want wassen en aankleden zijn bijzonder pijnlijke bezigheden en kosten bijgevolg behoorlijk wat tijd. Boodschappenlijstje nakijken, nog een paar dingetjes toevoegen... Klaar! Ze mochten komen.

Om 10 na 10 ging de deurbel, en 't was meteen ambiance ten top! 
Met veel kabaal, luid gelach en zot gedoe werd er verkondigd dat ze dat hier potverdorie eens gauw allemaal even voor me gingen regelen, zie!

Eerste werk: de boodschappen. Met z'n tweeën op naar de winkel, gewapend met het lijstje en een grote tas, en strijdlustig alsof m'n leven er vanaf hing.

Ondertussen zette ik het mooie boeket in m'n favoriete kleur, dat me bij 't binnenkomen in m'n armen gedrukt werd, maar waar ik nog niet de tijd toe gekregen had om het even te bewonderen, geduldig met één hand in het water en op de tafel. En daar stormden ze alweer binnen! 

Ondanks het feit dat ze het hier, tot mijn grote verbazing, eigenlijk best wel schoon vonden, én ordelijk, én gezellig, -komt dàt tegen- storten ze zich als 2 dolle tornado's en met veel gegier en gezwans, en uiteraard de bijhorende decibels, op het poetswerk. Mijn zus ging als een losgelaten wilde de vloeren, zetels en matten te lijf met de stofzuiger -zelden iemand zó energiek dat ding zien rondzwieren- en ons moe achtervolgde haar van kamer naar kamer, m'n zus lichtjes opjagend, druk in de weer met een emmer sop en een dweil. 
En ik, ik stond er bij en keek er naar, en liep zowat absoluut overal in de weg... Maar, ik zag ook dat het goed was!

Bij het uitpakken van de inkopen kwamen er ook nog wat verwennerijtjes tevoorschijn die ik bij mijn weten zeker niet op m'n briefje gezet had... 

Neen, inderdaad niet, repliceerden ze gniffelend, maar volgens hen wél 'nodig'. En alles betalen, dat mocht ook al niet.

Op m'n aandringen zetten ze zich nog héél even aan de grote tafel en dronken, met een leuke babbel er bij, exact één kopje koffie en één kopje thee, erg gezellig en zelfs wat wonderbaarlijk, om dan met net zo overweldigend veel poeha als bij hun aankomst weer naar buiten te flitsen. En even plots als de plezierige drukte begonnen was viel de vertrouwde stilte weer over m'n huis..

Hier zit ik nu, in blinkend frisse en schone kamers, met een glaasje wijn en een Ferrero Rocher, en met een enórme glimlach op m'n gezicht. Zaaaaaaaalig!!!

Als ge mij een beetje kent, dat is het hierbij duidelijk dat ik het van geen vreemden heb: als ze iets in hun hoofd halen, dan kunt ge er donder op zeggen, dan móeten en zúllen ze dat ook uitvoeren, die wervelwindvrouwen in mijn familie. ;-)