Als sardientjes in een blik.

Mijn tramlijn huiswaarts passeert aan verschillende metrostations die wel gekend zijn bij bezoekers van 't Sportpaleis. Op topdagen in de kalender van deze reusachtige sport- en cultuurtempel zit niet alleen het autoverkeer in die buurt van Deurne muurvast, ook op het openbaar vervoer zal je het geweten hebben...
De afgelopen 2 dagen, met de voorstellingen van U2, viel het me eigenlijk best mee: telkens ongepland laat vertrokken op het werk was de grootste vloedgolf concertgangers vermoedelijk reeds voorbij gerold. En in de toch nog steeds goed gevulde tramvoertuigen vond ik gelukkig elke keer een zitplaatsje.
Vandaag mocht ik een stukje mee met de auto en zoveel vroeger dan gewoonlijk legde ik het laatste eind naar huis af met m'n vertrouwde trammetje, voor de verandering eens vanuit de tegenovergestelde richting.
Het enorme aantal luidruchtige fuifnummers, in opgewonden feeststemming, dolgelukkig met het nog op het laatste nippertje bemachtigde ticket in de hand, stroomde nog nét niet het rijtuig uit.
En dan sta je voor de keuze: je kan je er mopperend, uitgeput als je bent van je werkdag, tussen wringen, en benauwd zuchtend hopen dat je snel weer uit die miserabele situatie geraakt... of, je kan jezelf, ondanks je zere voeten en vermoeide hoofd, een ritje lang mee in de algemene feestsfeer smijten. Als het even kan kies ik altijd voor het laatste, wetend dat een gniffelende opmerking met een guitig gezicht over 'als sardientjes in een blik' meestal volstaat...
De tram vervolgde piepend en wiebelend zijn reisweg en bij elke halte propten er zich, ongelofelijk maar waar, nóg meer grote en kleine lijven bij. 
Als welopgevoed reiziger schuifel je dan, ook al kan het eigenlijk niet echt meer, voorzichtig een stukje 'elders' heen, zodat hopelijk iedereen mee kan. Maar tegelijkertijd neemt je ongerustheid toch ook toe en angstig gaat er even door je hoofd: "hoe ga ik in godsnaam tijdig van tussen die bij elkaar geperste mensenmassa raken?...
Volgens mij kun je met beleefdheid veel vragen, en met een stevige dosis fijne humor erbij zo ongeveer àlles. Dus, goed op tijd, verkondigde ik met een brede glimlach aan m'n uitgelaten omstaanders dat ik spijtig genoeg niet vrolijk met hen verder zou reizen en hen over 2 haltes met pijn in het hart ging verlaten omdat ik hoogdringend mezelf en de poezen te eten wenste te geven.
Begeleid door een gierend lachsalvo van z'n lollige vrienden vroeg de man vlak voor me ad rem en met een ondeugende knipoog "en wat hebt u er voor over indien we u door zouden laten?!..."
Mijn kordate antwoord hadden ze zeker en vast niet zien aankomen: zonder enige vorm van twijfel graaide ik een pakje kerstconcertflyers uit m'n handtas en stopte er elk van hen ééntje in de hand, ondertussen op mezelf wijzend met de woorden "beste vrienden concertliefhebbers, deze zangeres ontvangt zulk enthousiast publiek als jullie ook zeer graag op haar concerten!" 
Verrast en ietwat overrompeld week de mensenzee als vanzelf uit elkaar en vormde een mij juist passende doorgang tot aan de deur. 'k Had meteen even een Mozes-binnenpretje... Nog voor ze het goed en wel beseften stond deze voor hen 'onverwachte, ongekende, misschien wel beroemde' dame al in de regen op het perron. Met een podiumwaardige zwierige buiging en een meer dan stralende lach wenste ik hen hartelijk nog een bijzonder fijne avond toe en glimlachte mezelf door de natte straten naar huis. 
Als sardientjes in een tramblik, zelfs dààrvan kan je een olijke minivoorstelling maken. Zeker als je de enige echte Kerst-Miss bent, hé... ;-)