Dag boom van mij, dag grote vriend.

Heel erg lang geleden, toen de wereld een pure, vredevolle en nog volledig te ontdekken magische en wonderbaarlijke plek was, bracht ik, vermoedelijk bij een zondagse familiewandeling in het park, gefascineerd zoals ik, zelfs op die leeftijd al was, door de kracht van de natuur, een wilde kastanje mee naar huis, waaruit 2 piepkleine spiksplinternieuwe blaadjes ontsproten, en plantte ze in mijn eigen minuscule lapje grond in de grote tuin.
Zelfs met alle fantasie van de wereld, die me toen ook al eigen was, had ik nooit kunnen bedenken dat, meer dan 40 jaar later, zulk een teer begin uitgegroeid zou zijn tot een metershoge indrukwekkende reus met een korstige stam die ik niet eens meer kan omarmen. 
Elke keer ik in de tuin van m'n ouders kom bezoek ik steevast 'mijn' boom. 
'Dag boom', zeg ik dan met een vleugje ontroering, telkens opnieuw vol bewondering en met een warm gevoel vanbinnen, 'dag grote mooie sterke boom van me', en raak hem even liefdevol aan.
Dit jaar strooit m'n paardenkastanje uitzonderlijk gul met z'n mogelijke nakomelingen. Je moet verdorie goed opletten dat je niet tegen de vlakte schuift op dat tapijt van gevaarlijk bolle en spekgladde vruchten.
Regelmatig kan m'n moeder het overigens nog steeds niet laten, een beetje half brommend half giechelend, te verkondigen dat ik beter een tàmme kastanje gepoot had, 'dan hadden we er nu tenminste nog iets aan gehad'...
'Het is alsof hij het weet', dacht ik afgelopen week al een paar maal met een krop in m'n keel, 'het is alsof hij weet dat er een definitief afscheid zit aan te komen, en hij nog een allerlaatste maal alles geeft wat hij in zich heeft'.
Het huis wordt verkocht, met de fenomenale tuin, de tuinhuisjes, de vijvers, alle bloemen en fruit, en dus ook met mijn boom. En omdat hij op een nogal onpraktisch plekje staat is de de kans groot dat de nieuwe eigenaars hem zullen laten verwijderen...
Ik weet het wel: alles heeft z'n tijd, niets is voor eeuwig. Het leven is een aaneenschakeling van afscheid nemen en loslaten. En hoe gek het ook klinkt, deze kolossale, sensationeel prachtige en o zo geliefde boom, waar ik stiekem buitengewoon trots op ben, is nu het tastbaar symbool geworden van een levensperiode die we, bijzonder voelbaar en concreet, definitief afsluiten. 
Ze keek even van "ge meent het of wa?", mijn moeder, toen ik het haar vroeg maar ze wandelde toch welwillend mee de tuin is en schoot met mijn camera een paar leuke plaatjes van ons beide, van zotte ik en m'n grote boomvriend. Zo bewaren de mooie herinneringen toch een klein beetje beter, denk ik. Hoop ik. Misschien moest ik de komende dagen, zo snel even in 't voorbijgaan, ook nog maar eens uitgebreid m'n zakken vullen met z'n bolsters en kastanjes...
Dag boom, dag mijn machtige prachtige stoere paardenkastanje, dag m'n houten, groen getooide vriendelijke reus, dag m'n grote plantaardige vriend.
Ik zal je niet vergeten. Xxx