De tuin, omfloerst door de ochtendmist, glinsterde in de eerste zonnestralen van de dag, die prachtig roze en oranje door de nevelsluiers priemden.
Terwijl m'n haar als bijna vanzelf in de juiste krul draaide kwamen er verschillende smsjes en 'toi toi toi'-berichtjes binnen. Dat maakte me meteen goed gezind! Opgewekt, mezelf best mooi vindend en behoorlijk tevreden over wat ik na lang kiezen aangetrokken had, begaf ik me met de tram op weg.
Er hangt, zo onderweg naar gelijk welk optreden, altijd een beetje een mantel van eenzaamheid om me heen, maar al die vriendelijk glimlachende en 'goedemorgen-wensende' mensen onderweg deden deugd.
De zon wierp zich stralende door de glasramen van de Christus Koningkerk en vulde de anders nogal koud aandoende donkere ruimte met een ware zee van kleuren, licht en gezelligheid. Bij mijn aankomst was het er nog muisstil, maar al spoedig vulden de kerkstoelen zich met elkaar uitgelaten begroetende kennissen en vrienden, allemaal al even enthousiast om er bij te zijn.
Deze concertmis leek in niets op de heerlijke 'grote poeha' die ik gewoonlijk van op het hoogzaal samen met Peter Maus en een reusachtig Romantisch orgel ten beste breng, maar de ingetogenheid van het zoveel kleinere Stevens-orgel en de gekozen werken waren op een totaal andere manier bijzonder prachtig.
Organiste Anna An begeleidde me in "Öffne dich" van J.S. Bach, licht en vrolijk over de toetsen huppelend, op een uitzonderlijke fraaie en inspirerende manier. Ook onze versie van de 2 liederen van Peter Benoit, Vlaams erfgoed, werd erg gewaardeerd door de aanwezigen.Wat was dit een prettige kennismaking en een fijne samenwerking met een charmante en talentvolle jongedame!
Normaal gezien zakken we na zo'n dienst met fans en familie af naar het Zondagscafé, maar dat was, net nu, uitzonderlijk gesloten. Spijtig, want daardoor verdween iedereen, nog voor ik er erg in had.
Mijn moeder bleef nog even achter, om haar blijdschap en dank te uiten. Zo een mooie muziek, en dat op mijn vaders verjaardag, met al die fijne vrienden er bij, en intens gelukkig om het goede nieuws over haar huis...
Collega-vriend Jan nam me op sleeptouw naar een terras in de stad, riep daarmee m'n mini-depressietje, na elk concert altijd wel aanwezig in meerdere of mindere mate, een stevige halt toe, en schonk me aldus, bij een welverdiende trappist, een heerlijke croque en een aangenaam gesprek een uiterst gezellige namiddag.
Breed glimlachend en met een behaaglijk gevoel vanbinnen wandelde ik terug naar de tram huiswaarts, mezelf gelukkig prijzend met zulk een sublieme dag.
Maar die dag was duidelijk nog niet klaar met kadootjes uitdelen...
Terwijl ik me in het overvolle metrostel richting dat éne vrije bankje wrong zag ik van de andere kant een bevallige jonge mevrouw, beladen met 3 of 4 duidelijk behoorlijk zware boodschappentassen, op hetzelfde doel af komen. Giechelend en met een warme groet ploften we naast elkaar neer. Er ontspon zich een plezierig en geanimeerd gesprek, zo vanzelfsprekend dat het leek alsof we al jaren vriendinnen waren, Noha, want zo heette ze, en ik. Echt leuk!
Eenmaal thuis flopte ik knusjes in de zetel en gaf me volledig over aan verrukkelijk niets-doen. Gewoon, vol voldoening, genoeglijk genieten. Dit blogje zou zich morgen ook nog wel laten schrijven, en de was en de plas, die lopen, spijtig genoeg, ook niet weg. Zondag 4 oktober 2015 zal voor altijd een gezegende zorgeloze zoete zonnige zalige zondag zijn. :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten