Mondmaskers à la Kristina.

Eerst zeiden ze dat het totaal nutteloos was. Dan bleek het dragen ervan eventueel toch wel nuttig te kunnen zijn. En nu, nu zijn we allemaal verplicht van er ééntje te dragen... De mondmaskersoap van België. Zucht.
Bon, de voorbije weken gebruikte ik telkens een exemplaartje mijn overvloed aan kleurrijke sjaals als gezichtsbescherming. Ja, 'k had nog een echt mondmasker liggen van verfwerken ooit, maar dat was me te hard, en vooral veel te saai. Uiteraard. Het kon nog wel beter dan die sjaals volgens mij, maar 'k had écht niet veel zin om te beginnen stofkes uitzoeken, te verknippen, om te zomen, en heel den bazaar, om zo aan de hand van de geijkte patroontjes 'echte' mondmaskers te fabriceren. Ik heb oprecht eindeloos veel bewondering voor al die mensen die, als ware superhelden moedig en onversaagd, honderden, misschien zelfs duizenden, van die stoffen masker in elkaar aan het stikken zijn, en op die manier grote delen van de zorgsector en hele scholen voorzien van het zo noodzakelijk beschermingsmateriaal! GE-WEL-DIG!!! ♥️
Een paar nachten geleden floepte er echter plots een lumineus idee in m'n hoofd. Helemaal aan het begin van deze crisis zag ik een filmke waarin een vrouw van een papieren zakdoekje, 2 elastiekjes en 2 nietjes een heel eenvoudig, doch prima passend mondmaskerke in elkaar plooide. En ik bedacht me dat zo iets dan toch ook moest lukken met die vele ongebruikte (ik snuit en nies al jaren wegens zoveel meer hygiënisch uitsluitend in papieren wegwerpzakdoekjes), doch netjes bijgehouden stoffen zakdoeken in m'n lade! Wasbaar op zelfs 90° indien nodig en zo eenvoudig om e strijken... Aldus ontstonden de mondmaskers à la Kristina! Niet moeilijk om maken en ze werken echt.
En voor de nieuwsgierigen of zij die mijn ideetje ook willen uitvoeren, volgt hier -ha ja, natuuuurlijk, wat had je gedacht dan- een met foto's gedocumenteerde handleidingske! 

1. Wat heb je nodig? Twee dameszakdoeken (ongeveer 30 cm op 30 cm), twee maal 15 cm elastiek, naald en draad of de naaimachine, strijkijzer, kopspeldjes en een schaartje voor de losse draadjes af te knippen. En in mijn geval zeker ook m'n leesbril nog, anders zie ik voor geen meter of 't wel een beetje klopt wat ik aan het doen ben...

2. Leg de 2 zakdoeken op elkaar, met de mooie zijden naar buiten. Het kunnen twee dezelfde zakdoeken zijn of verschillende, zoals jij het mooi vindt, maar let wel: 't is wel 't makkelijkste als ze precies even groot zijn. Sowieso: hoe leuker de zakdoeken, hoe leuker het mondmasker! 

3. Stik of naai 1 kant van de zakdoeken aan elkaar. Dit wordt de onderkant van het mondmasker. En zo blijven de beide zakdoeken alvast netjes op hun plaats zitten bij de volgende handelingen.

4. Nu komt het 'moeilijkste': strijk verschillende plooitjes in de op elkaar liggende zakdoeken, zodat je een soort harmonicavorm krijgt. Het is even zoeken hoe groot de plooien precies moeten zijn om netjes uit te komen. Eigenlijk het steekt niet echt heel nauw hoeveel of hoe groot ze zijn. Het is een kwestie van de stof aan de zijkanten bij elkaar te krijgen, en achteraf het 'bolle' effect te hebben waardoor het masker aan je gezicht aansluit.

5. Steek elk plooitje vast met een kopspeldje en doe dat uiteraard aan beide zijkanten.

6. Vergeet niet om meteen in elke eerste en laatste plooi, én aan beide zijkanten de elastiek er mee tussen te pinnen.

7. Stik of naai de zijkanten vast.

8. Haal de spelden er uit en stik of naai voor de stevigheid en de zekerheid nog eens een keertje naast het eerste stiksel.

9. Voilà, het mondmasker is klaar! 

P.S. De bovenzijde is open gebleven, zo kan je er desgewenst nog een 'filter' tussen steken. 

Mondmaskers à la Kristina: super snel en o zo gemakkelijk! En zoals je hier kan zien: het past én het werkt. 'k Denk da'k zo wel naar buiten kan, hé, veilig, fleurig en zonder me al te veel te moeten generen. Goed bedacht van mij, toch?! *blink blink* ;-)

De zee, gezongen.

Een kleine twee jaar geleden schreef ik reeds over het geliefde zeetje, in het blogje 'De zee', en daar stond toen al de tekst van dit liedje bij.
De zee en het strand zijn voor mij altijd al, al van toen ik er als vierjarig kind voor het eerst met de familie op vakantie uitstap naar toe ging, een plek van puur geluk, waar ik moeiteloos tot rust kom en alles wat zwaar en belastend op m'n schouders rust als vanzelf van me af glijdt. Maar... 't is jammer genoeg al zovele jaren absoluut niet vanzelfsprekend voor mij om eens een dagje tot aan de kust te geraken...
Daarom tover ik langzaam maar zeker mijn toilet hier in het appartement om tot 'privé hokje in de duinen, met een zelf gefotografeerd en bewerkt minipanorama van 't strand en de zee' als uitzicht. 't Is nog steeds een onaf kunstig klusje (de muurschildering is slechts half klaar), maar dat maakt niet uit, langzaam gaat ook. En ondanks het nog niet volledig klaar zijn, geniet ik sowieso toch weer elke dag een paar keer van mijn 'strandbezoek'. Daar mag je 100% zeker van zijn!
Nu we voorlopig absoluut niet meer naar zee mogen, en dat zelfs vermoedelijk ook niet eens meer nog dit jaar opnieuw zal kunnen, ben ik natuurlijk extra blij met mij verrassende kleinste kamertje. En hoe fantastisch is dit: ik had meteen het ideale decor om, met enige heimwee naar zowel lang vervlogen tijden als naar wat ik misschien ooit nog aan moois ga mogen beleven aan die nu zo onbereikbare kust, dit -volgens mij nog altijd één van de allermooiste liedjes rond dit thema; met dank aan Will Ferdy voor de tekst-, over die geliefde zee in te zingen. ♥️

Rechtstreekse link naar dit nummer op YouTube: klik hier!

Bezoek!

Afgelopen zaterdag, vroege avond. 'k Had lekker gegeten en bij gebrek aan iets interessants of boeiends op de televisie -naar mijn goesting dan toch-, zat ik opnieuw achter m'n computer, de zoveelste puzzel te leggen. Da's tegenwoordig een activiteit met een hoog 'zen' gehalte voor mij, want blijkbaar stop ik dan even met denken en 'k relax er volledig van. 't Zal je daardoor dan ook niet echt verbazen dat ik van 't verschieten ongeveer een halve meter van m'n stoel omhoog sprong toen plots de deurbel ging. De bel van de buitendeur wel te verstaan, da's een belangrijk detail.
Sinds het begin van de lockdown heb ik eigenlijk zo goed als niemand meer gezien. Ja, de familie twee keer, via Skype. Maar dat telt niet echt mee, vind ik, al deed dat ook al wel serieus deugd. En inderdaad, ik ben drie keer m'n huis uit geweest, voor boodschappen en zo. Maar daarbij bleef ik telkens zo ver als ook maar enigszins menselijk mogelijk was uit de buurt van alle personen die ik tegen kwam. Voor al m'n enorme vensters passeert uiteraard ook nooit iemand. Als er hier volk voorbij loopt, dus in die 'niet-te-betreden' 'verboden-toegang' tuin, dan is dat meteen serieus verdacht, hé. Behalve natuurlijk als het de concierge is, die af en toe eens het naar beneden gesmeten afval bij elkaar raapt. In de hal kwam ik één keertje vriendin Kira van 't veertiende tegen. Klein babbeltje op grote afstand, maar toch erg fijn. En dat is het zo wel een beetje, qua 'mensen zien'.
Eén iemand vormt tegenwoordig wel een soort constante aanwezigheid. Met regelmaat gaat de deurbel aan de voordeur van m'n appartement zelf. Dat is dan steevast m'n sympathieke buurman van op het elfde, Serge, die even komt checken of alles goed met me is, en of ik misschien nog iets nodig heb van de supermarkt. Sinds de lockdown brengt hij m'n 'zware' boodschappen -hoofdzakelijk frisdrank- voor me mee, zodat ik daar tijdens mijn ontzettend schaarse en minutieus geplande miniwinkeluitstapjes alvast niet mee moet sleuren. Uitsluitend met hem genoot ik dus de afgelopen weken van wat babbeltjes in persoon, face to face, doch uiteraard wel steeds netjes met de aanbevolen afstand tussen ons in.
Wie o wie hing er dus in 's hemelsnaam op deze zaterdagavond onverwacht aan mijn deurbel???...
Ik checkte mijn videophone (da's zo'n parlofoon met beeld) en... barstte in lachen uit! Het schermpje vertoonde geen gezicht van iemand, maar werd volledig ingenomen door het etiket van een flesje Tripel van Westmalle. Ja, ik wist meteen wie er voor de deur stond, hoor. Een paar weken geleden hadden ze het al eens half lachend gezegd, m'n zus en schoonbroer: "Dat ze mij bij gelegenheid wel eens een Trippelke zouden komen brengen..." En ik stond daar eigenlijk verder totaal niet bij stil, maar blijkbaar was het een oprechte intentie geweest.
Ik opende de algemene voordeur en die van m'n eigen appartement, en m'n schoonbroer Eric zette voorzichtig twee flesjes Trippel in het midden van het halletje op de vloer neer, zodat ik ze, een beetje grappend, met wenselijke afstand én een handschoen aan kon binnen pakken. En kijk, daar stak ook het vrolijke gezicht van m'n lieve zus Jacinta om het hoekje!
Elke dag lopen ze een blokje om, en soms zijn dat ommetjes van ettelijke kilometers, doch steeds bijzonder keurig binnen de beperkingen van alle mogelijke veiligheidsmaatregelen, want daarmee nemen ze werkelijk geen énkel risico. En vandaag ging hun stevige wandeling dus uitzonderlijk eens van Merksem naar Deurne, met twee kado-Trippels op zak.
Staan babbelen in een piepklein halletje aan de twee liftdeuren, en bijgevolg ook met de nodige passage, was niet echt fijn, dus verplaatsten we ons geanimeerde gesprekje naar de grote inkomhal van het gebouw. Heeeeeeerlijk om hen beide zo vlakbij te zien en te spreken. Fantastisch om even een beeteke zottekes te kunnen doen, zoals we dat gewoon zijn, zo met elkaar. Fijn om uit eerste hand en zo rechtstreeks wat nieuwtjes over hen en hun twee fantastische dochters te horen. Gewoon super gezellig.
Rond acht uur barstte hier, zoals elke avond trouwens, het applaus voor alle hulpverleners los. Dat bracht onze ontmoeting naar buiten, op de grote trap voor het gebouw. En omdat ik vertelde dat er dan ook elke avond iemand op z'n hoorn speelde, zochten we samen naar het terras met die muzikant erop. Hij was blijkbaar wat aan de late kant, maar gaf toch nog een extra stukje ten beste, waarvoor hij van ons drie, in 't midden van de straat staande, een extra applausje kreeg.
En toen was het weer tijd voor Eric en Jacinta om aan de terugtocht te beginnen. Afscheid zo zonder knuffels of iets, 't is en blijft toch iets heel raar, hoor... We hebben dan maar extra gezwaaid, en nog eens, en nog eens... Met een heel erg gemengd gevoel zat ik even later weer achter m'n puzzel. Echt fantastisch om hen weer even zo dichtbij te hebben gehad, maar... zo dichtbij en eigenlijk tegelijkertijd toch ook o zo veraf. En de zaligheid van heel even bijzonder geliefd bezoek deed mijn appartement en m'n leven in dat ene moment behoorlijk leeg en eenzaam aanvoelen... Maar, dat heb ik ook maar meteen van me afgeschud. Geen negatieve gedachten! De mooie dingen koesteren, en daarmee uit. Gewoon gelukkig zijn dat er zoveel om me gegeven wordt. En, serieus genieten van den Trippel uiteraard. Of wat had je gedacht dan?!... ;-)
Dikke merci, Jacinta en Eric, voor deze ongelofelijk fijne volhoud-vitamientjes! ♥️♥️♥️

foto Eric Van Tichel

The Magic Song.

Hoe dikwijls zou ik in mijn leven al gewenst hebben over magische krachten te beschikken en te kunnen toveren!?... Dat moet toch al behoorlijk vaak geweest zijn, denk ik. Er is ook zoveel dat beter zou kunnen. Zowel in het groot, op wereldvlak, als in het minuscuul kleine, in m'n eigen leven bijvoorbeeld. 
Maar dan denk ik er ook altijd wel meteen bij, dat de dingen misschien exact zijn zoals ze moeten zijn, en we er de grotere reden, het hogere doel (nog) niet van kunnen zien... Met magie komt trouwens vermoedelijk ook macht, en dan volgt er al snel misbruik van die macht... Laat maar zitten dus, dat toveren.
Alhoewel, nu ik er zo eventjes over nadenk... Volgens mij bezit ik eigenlijk wel een soort van toverkracht, want ik kan blijkbaar mijn trouwe fans en lezers altijd wel weer even doen glimlachen door middel van mijn schrijfseltjes en sinds kort ook, zo mogelijk nog meer zelfs, met mijn a capella gezongen minifilmpjes. Ja, da's toch ook absoluut wel magisch, vind ik. Super!
En dit gekke, doch ontzettend propere liedje met een paar straffe magische spreuken erin past dan geweldig perfect bij mij. Het bubbelt, hopelijk toch minstens voor eventjes, vlotjes en zonder problemen de donkere gedachten en zorgen je hoofd uit! ;-)

En ik geef je heel graag, want da's wel zo duidelijk, de vertaling van de eerste twee zinnen mee:
If your mind is in a dither and your heart is in a haze,

I'll haze your dither and dither your hazed with a magic phrase.

If you're chased around by trouble and you are followed by a jinx,

I'll jinx your trouble and trouble your jinx in less than forty winks.

Als je geest in beroering is en je hart in verwarring, zal ik zal je beroering verwarren en je verwarring beroeren met een magische spreuk.

Als je nagejaagd wordt door ambetantigheden en je wordt gevolgd door een vloek, vervloek ik je ambetantigheden en ambeteer ik je vloek in minder dan veertig knipogen.

Rechtstreekse link naar dit nummer op YouTube: klik hier!

Twee emmertjes water...

Of we nu te midden een crisis zitten of niet, de gewone huishoudelijke klusjes, die moeten nog steeds gebeuren. Om al die werkjes te laten liggen, kan je zo'n virus niet echt als geldig excuus gebruiken, vrees ik... En zo was hier bij mij gisteren het aquarium aan de beurt. De 'visbak', zoals ik hem meestal een beetje respectloos klinkend noem. Die benaming heeft echter niks met waardering of zo te maken, hoor, ik hou ontzettend van mijn visjes. 't Is gewoon het gevolg van bijna twee decennia lang slechts een letterlijke 'bak' uit doorzichtige plastiek op de kast in mijn woonkamer, met die ene gekoesterde vis erin. Nu die visbak, ondertussen verhuisd naar m'n bureautje, vervangen is door ééntje van glas en voorzien is van licht, filters en pompen, is het dus officieel een 'aquarium' geworden natuurlijk...
Netjes de instructies volgend ter bevordering van een gezonde leefomgeving voor mijn drie Shubunkin goudvissen, vervang ik sowieso elke week een deeltje van het zwemwater en hou ik de eventuele groene algenaanslag op de ruiten zo goed als mogelijk wat in toom. Maar minstens één keer in de maand krijgt mijn kleine vissenparadijsje een stevige grote schoonmaak.
Met een uitsluitend daarvoor dienend stuk groene darm -ik denk een stukje tuinslang oorspronkelijk- hevel ik iets minder dan de helft van het aquariumwater in m'n twee emmers. Dat water mag straks terug in de vistank, dus die emmers worden even opzij en uit de weg gezet. Dan ontkoppel ik het licht en de pompen, en mag het deksel van het aquarium eraf. Zowel de neonlamp als de filters en ook het hele mechanisme van de pompen krijgen een stevige poetsbeurt in een daarvoor gereserveerd oud afwasteiltje. En dan is de bak zelf aan de beurt.
De vissen vinden dit hele gedoe razend interessant en volgen elke beweging van mij op de voet. Allé, op de vin? Op de staart?... Bon, ze zitten er letterlijk met hun neus bovenop. Oei, een neus hebben die ook niet echt, hé... Afin, ge verstaat wel wat ik bedoel, hé. Ze zijn er dus overal als de kippen bij. hihihi
Eerst verwijder ik alle decoratieve plastieken plantjes. Die krijgen ook een fikse schrobbeurt in dat ouwe wasbakje. De levende plantjes schep ik voorzichtig op en leg ze veilig en wel uit de weg in één van de emmers met opgespaard water.
En dan is het beurt aan het speciale sponsje. Daarmee boen ik de hele binnenkant van het glazen vissenhuis tot er geen vlekje meer te bespeuren valt, en de visjes opnieuw een ongestoord uitzicht op die vreemde wereld buiten hun waterige woonst hebben. Het nog resterende water in de bak kleurt daardoor groenachtig bruin, maar da's normaal. Ik haal er nog eens de helft van weg, ditmaal rechtstreeks in m'n gieters. Met al die algenresten en vissenuitwerpselen is dit namelijk uitstekende voedselrijk water voor m'n kamerplanten. En dan... dan kan het terug vullen van het aquarium weer beginnen!
Het spreekt voor zich dat er bij al dit soort behoorlijk vochtige manoeuvres wel eens wat gemorst wordt. Het zal het je ook zeker niet verbazen dat de dweilen en vodden hier in ruime hoeveelheid al van bij aanvang klaarliggen. En uiteraard ben ik ook steeds zo voorzichtig mogelijk. Daarom snapte ik ook niet goed waarom er toch een behoorlijke plas in het midden van m'n bureau op de grond lag. "Tja, vreemd, maar vermoedelijk zal ik dan toch even niet zo goed opgelet hebben", dacht ik schouderophalend bij mezelf, en dweilde het snel op zodat het vocht m'n laminaatvloer niet kon beschadigen. Vrolijk schrobde en waste ik weer verder... om even later opnieuw met m'n kousenvoeten in het nat te staan. "Goh, da's nu toch wel écht raar!", vond ik. 'k Sloeg er precies een beetje naast of zo. 'k Was toch zo erg niet aan het smodderen!? Of wel dan?... Bon, ik sopte weer alles keurig droog en ging verder met m'n kuisklusje. En je voelde hem al komen: even later, jawel, opnieuw natte voeten! Absoluut niet meer begrijpend waar al dat water dan wel vandaan mocht komen, ging ik uitgebreid op onderzoek. En zie nu, het waterpeil in één van die twee emmers was opvallend veel gezakt. Daar moest dus duidelijk iets mee fout gegaan zijn! En toch duurde het nog eventjes voor ik vond wat er werkelijk mis was. Pas na overgieten van al het water in de meest gekke bakjes en dozen, alles wat ik zo direct met een piepklein beetje paniek bij elkaar gescharreld kreeg, werd het mankement zichtbaar. Eén van de emmers had een nauwelijks waarneembaar barstje in z'n bodem. En 'k heb echt geen idee hoe dat zo gekomen is. Een klein krakje, bijna onzichtbaar, maar meer dan groot genoeg dus om stiekem m'n vloer te doen onderlopen!...
Terwijl ze af en toe lekker een hapje wegknabbelen aan het echte groen, zwemmen m'n watervriendjes zwemmen ondertussen weer gezellig tussen hun propere namaakplantjes. Het glasheldere water murmelt vrolijk door de schone pompen, helder verlicht door een vlekkeloze lamp. En de drie vissen genieten vermoedelijk al even veel van het ongestoorde uitzicht door de smetteloze ruiten als ikzelf. Missie geslaagd. Maar niet zonder slachtoffer, jammer genoeg.
Ach, die emmer kan nog wel een tijdje dienstdoen als 'groenafvalverzamelaar' op het terras. En ik heb nog eens een goeie reden om mezelf te trakteren op zo één van die ontzettend leuke, vrolijk versierde, transparante emmers. Ik kijk er al naar uit! ;-)

Sing!

Zingen is voor mij als ademen. Ik mis het dan ook ontzettend om samen met m'n vrienden-collega's-muzikanten te musiceren, zeker als ik denk aan al die fantastische projecten die op stapel stonden en nu serieus op de lange baan geschoven zijn; als het er überhaupt ooit nog van komt...
Maar niet getreurd, dan doe ik m'n ding maar in m'n ééntje, vanuit de veiligheid van m'n eigen thuis, en met elk mogelijk stukje daarin als eventuele geschikt en passend decor. 't Is niet 't zelfde als samen muziek maken, verre van zelfs, maar 't heeft zo z'n eigen plezierige uitdagingen. Zoals je eigen cameraman zijn, met slechts een oude smartphone. Niet altijd even gemakkelijk, geloof me, zeker niet met de scenario's die ik soms in m'n hoofd heb... hahaha
En dan uitzoeken hoe je het filmpje net dat tikkeltje extra kan meegeven, en daar dan -Pietje Precies als ik ben- urenlang aan zitten frullen en prutsen, tot het toch minstens een heel klein beetje naar m'n goesting is. Zalig toch!
Maar het zingen zelf blijft natuurlijk het allerbelangrijkste. Samen met het feit dat ik mijn eigen vreugde hierbij dan op deze manier toch nog tot bij jullie krijg, en zo ook een beetje in júllie huiskamer sta te zingen. 
En wie weet zing je dan wel uit volle borst met me mee. Daar gaat dit specifieke nummer trouwens over: zing gewoon een simpel liedje, maakt niet uit welk, ééntje dat je voor de rest van je leven kan onthouden, en zing het maar luid en met overtuiging, en vooral zonder je er iets van aan te trekken of het nu vals is of niet!...Dus, vooruit, vul die longen met lucht en laat het maar klinken, overal in het rond. Je wordt er gegarandeerd een stuk blijer van! ;-)

Rechtstreekse link naar dit nummer op YouTube: klik hier!

Hangende tuin.

Mijn goed voorziene terras telt tegen de honderd potten en bakken, allemaal boordevol hoofdzakelijk boeiende planten. Er kan eigenlijk écht niks meer bij, niet op het terras en niet in de potten. Afgezien van éénjarigen die de winter niet overleefden, of het occasionele slachtoffer van al te vraatzuchtige insecten, moet er eigenlijk dus ook nooit nog iets 'bijgekocht' worden... Maar dat blijft een moeilijk gegeven voor mij als 'planten- en bloemenverslaafde', hoor. Er is ook altijd zoveel moois in de tuincentra en winkels te koop, hé.
Dit jaar vreesde ik door de lockdown helemaal niet aan plantjes te geraken. Ja, eventueel online, 'k weet het, maar dan voor -naar mijn goesting toch- veel te veel geld vermoedelijk, dus gooide ik het eens over een andere boeg. Ik stekte alvast een paar geraniums en graslelies om tegen de zomer hier en daar een gaatje te kunnen vullen, en zwierde links en rechts met gulle hand nog wat overgebleven zaden van de voorbije jaren tussen het andere groen. Dat komt vermoedelijk allemaal dik in orde.
Nu heeft mijn terras niet alleen op de grond staande bloempotten en dergelijke. Uiteraard benutte ik onder het motto 'meer is meer' ook de ruimte in de hoogte! Voor elk groot raam hangt dus nog wat van het plafond naar beneden. In eerste instantie waren dat van die kleine plastieken witte hangpotten, maar dat vond ik er zo goedkoop uitzien, en die waren me vooral veel te klein. Er kon eigenlijk maar één plantje deftig in groeien. Trouwens, na verloop van tijd brak die plastiek zichzelf af, met een blok naar beneden donderend groen als gevolg, dat in z'n val nog schade berokkende aan de onderstaande planten. Dat kon beter, veel beter. Dus investeerde ik een paar jaar geleden in échte hangmanden. Zo van die typische metalen rond gebogen roosters met daarin een kokosmat, en een ophangsysteem van weerbestendige en roestvrije metalen schakels. Buurman Serge boorde met plezier en met z'n betonboor een paar keurige gaten in het plafond waarin een stel stevige keilbouten met oog vastgezet werden. Een mooi zware ketting eraan en voilà: vier keurige grote manden, voor mijn hangend stukje extra groenvoorziening.
Het eerst jaar zette ik er donkerrode en felroze afhangende geraniums in, gemengd met veelkleurige millionbells en dieproze verbena, en ter afwerking hier en daar nog het fijne groen en de stervormige gele bloemetjes van de bidens ertussen. M'n verwachtingen waren hoog,... maar het resultaat viel die zomer dik tegen. In plaats van volle afhangende bloemranken voor al m'n vensters moest ik het stellen met een beetje sprieterig uitlopende geraniums met slechts hier en daar een bloemetje. Al de rest had tot mij groot verdriet de geest gegeven, of door insecten, of door niet genoeg zon, of door te weinig water.
Tegen de 'schadelijke' insecten lever ik een soort immer voortdurende strijd. 't Is te zeggen: het evenwicht hier op het terras wordt elk jaar weer een stuk beter, dus er is hoop. Dat er niet genoeg zon is, daar is weinig aan te doen. Het terras is naar het oosten gericht, en de bomen in de tuin pikken ook nog een stevig deel van de zonnestralen in. Met ondertussen meer dan zes jaar ervaring hier weet ik nu wel heel goed wat er waar kan staan en zal groeien, en wat waar niet. En dat scheelt een pak natuurlijk.
Het gevecht met het watergeven van die hangende manden, da's nog een heel ander paar mouwen. Een beetje letterlijk zelfs! Als ik met m'n oude tuinslang, waarvan de sproeikop niet meer 100% aansluit, in de hoogte ga, dan stroomt het water uit de tuinslang via m'n mouwen tot onder m'n oksels en zo verder naar beneden richting broekspijpen. Op een hete zomerdag best grappig, eventueel aangenaam verfrissend zelfs, maar ik garandeer u dat ge dat bij min vijf écht liever niet voor hebt... De aarde in de hangmanden droogt ook zodanig snel uit, dat het water bij het gieten de grond absoluut niet in dringt, maar ogenblikkelijk als een koude modderstroom over de rand en bijgevolg dus over jou, heen loopt. Of je nu die tuinslang gebruikt of het heel voorzichtig met een gieter probeert, het resultaat is hetzelfde: weinig of geen vocht in de grond van de pot en een decolleté vol smurrie!
Elke keer een trapladdertje naar buiten om mand voor mand even van de haak te halen en op de grond van vocht te voorzien, da's ook nogal een gedoe. Zeker als je ten volle begrijpt hoe weinig 'beenruimte' er nog rest op het terras en bedenkt dat die hangende dingen in de zomer op een echt hete dag wel twee keer een klets water kunnen verdragen... Dus probeerde ik de afgelopen jaren echt van alles: hydrokorrels onderin, stukken oase, van die pipetten waarmee men kamerplanten water geeft... 't Was allemaal niet je dat. De manden bleven uitdrogen en het slijk bleef omlaag stromen.
Omdat ik dit jaar verwachtte zonder m'n vertrouwde plantenshopdag de zomer in te gaan, vatte ik het plan op om met zaden te werken. Zaden van verschillende soorten reukerwten en Oost-Indische kers, planten die normaal gezien met oneindig lange ranken omhoogklimmen of zich breed over de grond uitspreiden, maar dus volgens mij net zo goed zwierend in de wind omlaag kunnen hangen. Toch? Maar om die zaadjes te doen ontkiemen, is het wenselijk dat de potgrond natuurlijk wel voldoende vochtig is, en liefst continue blijft, zonder perioden van droogte. Het bewateringssysteem moest dus echt wel opnieuw ernstig herdacht worden.
En, het ziet er naar uit da'k de oplossing gevonden heb! Voorlopig gaat alleszins alles volledig naar wens: alle zaden zijn ontsproten en groeien als kool! Toegegeven, het zijn ook wel echte 'snelgroeiers', maar dat maakt het niet minder heerlijk om ze elke dag weer te zien veranderen.
Bij het hernieuwen van de aarde in de manden en het verplaatsen van de groene graslelies en wat zielige hanggeraniums die de winter overleefden, groef ik in elke mand een klein, netjes opgespaard, plastiek flesje van fruitsap in, met het dopje er nog op, maar ontdaan van z'n bodem en voorzien van een paar rijen met gaatjes. Het flesje steekt voldoende boven het grondoppervlak uit om voor mij, klein madammeke, nog net genoeg zichtbaar te zijn om het water er ín te kunnen mikken en niet ernaast. En over een tijdje zorgen de groter geworden planten er hopelijk voor dat dat stukje plastiek alleen nog voor mijn getraind oog zichtbaar is. De onderste rijen gaatjes bevochtigen de potgrond gelijkmatig in de verschillende lagen, en de bovenste rij, die net boven het oppervlakte zit, zorgt voor nattigheid helemaal bovenin de pot. En het werkt wonderwel! Ik kan er zelfs nog meststofkorrels bij in smijten, zodat die langzaam in het water oplossend meteen de wortels van de plantjes kunnen bereiken.
Ja, 'k weet dat het niet het zoveelste wereldwonder is, maar 'k ben toch oprecht blij met deze oplossing. Alvast geen stromen ijskoud water meer langs m'n mouw tot in m'n oksel en onderbroek, en geen slijk meer in m'n haar, tuingalochen en alles daartussen. Maar vooral: dit jaar opnieuw goede hoop dat de manden voor m'n ramen de komende zomer mogelijk uitgroeien tot en overlopen met een stukje wondermooie en bloemrijke hangende tuin! We zullen zien. Ondertussen op 't gemakje water geven, rustig afwachten en duimen maar. ;-)

My favorite things.

Eigenlijk wel tof, zo eens al je favoriete liedjes zingend filmen... Waar zo'n lockdown al niet goed voor is, hé. En als ik, behalve met dat netjes veilig thuisblijven, met simpelweg een beetje blogjes schrijven en een paar filmkes maken ook nog eens een heel pak mensen extra blij maak, en wat 'vitamientjes' geef om het vol te houden, dan kunt ge niet zeggen da'k niet goed bezig ben, volgens mij.
Zo'n filmke maken is eigenlijk minder makkelijk dan je misschien wel denkt, hoor. Behalve het voor de hand liggende mogelijke vals zingen, onverwachte achtergrondgeluiden, cameratoestanden en dergelijke meer, moet je bijvoorbeeld eerst nog de tekst vanbuiten leren. Zo'n filmke met een partituur voor je snuit, da's geen gezicht natuurlijk. En dan zoek je een outfit die enigszins bij het liedje past. Uiteraard moet je ook ergens in je huis of terras, dus binnen de beperking van het thuisblijven, een gepast 'decor' vinden. In dit geval bleek dat mee te vallen, want als ik over m'n favoriete dingen begin te zingen, dan horen daar -en je zal het zeker met me eens zijn- absoluut en zonder fout blóemen bij. En liefst zoveel mogelijk zelfs... En zo had toch alvast één tijdelijk werkloos decorstuk eventjes iets te doen vandaag!... ;-)

Rechtstreekse link naar dit nummer op YouTube: klik hier!

Kleding dragen!

Eigenlijk moet ik zeggen dat heel die coronacrisis me al veel bijgebracht heeft. Ik bedoel, je leert allerlei nieuwe dingen, je herontdekt van alles, en je wordt over zoveel bijna vanzelf een stuk wijzer, ook wat betreft je eigen persoontje. Om je één voorbeeld te geven: ik doe nu al een tweetal weken geweldig m'n best om m'n kleren te dragen! Echt waar.
Ja, ik hoor je al -naargelang wie gij zijt bijzonder verbaasd of plots razend geïnteresseerd- denken: "Maar allé, loopt gij dan normaal gezien thuis in uwen bloten rond of zo!?..." Nee, natuurlijk niet, of als je dat beter pas: jammer genoeg niet. Maar wacht, ik zal het je uitleggen.
Als kind leerde wij dat er twee soorten kleding bestaan. Aan de ene kant had je de 'goeie' kleren, die je aantrekt om naar school te gaan, of naar de kerk, bijvoorbeeld. En de allernieuwste stukken in deze categorie, die bleven bewaard voor feestdagen en dergelijke. Aan de andere kant was er de afdeling 'slechte' kleren, nog prima om te dragen, maar om liefst niet meer in 't openbaar mee gezien te worden. Dat kleergoed droeg je dus uitsluitend thuis, bijvoorbeeld om te spelen, klusjes op te knappen, bezigheden waar je dus mogelijk 'vuil' van kon worden, maar ook om huiswerk te maken of gewoonweg in de zetel voor de televisie te hangen. Het spreekt dus voor zich dat wij ons met regelmaat om moesten kleden. Thuiskomen van school: hup, ander kloffie aan! Je snapt wel hoe het werkte. Heel dat systeem bestond uiteraard niet zomaar, nee, dat hielp om onze uitdossing zo lang mogelijk mee te laten gaan. Het was simpelweg een vorm van besparing. Hele mooie spullen gingen, wegens nauwelijks slijtage, daardoor ook van ouder kind op jongere telg over. Iets wat misschien minder leuk was voor de allerjongste van den hoop, maar zo deed men dat toen, en men kwam rond, zelfs met vijf kinderen en maar één inkomen.
En ik ben dat, spaarzaam en milieubewust als ik ben, altijd blijven doen. Het was een hele vertrouwde gewoonte, en zeker geen slechte, al helemaal niet als je zelden of nooit centen voor iets nieuws hebt, dus waarom veranderen... Ik had een kast met kleding om 'naar buiten te gaan', te gaan werken, op bezoek, feestjes, enz..., uiteraard met nog een geheel aparte sectie voor optredens en concerten; en ik had een plank met 'kleding voor thuis'. Goeie kleren dus, en slechte kleren.
Zo ongeveer drie decennia heeft dat systeem echt prima gewerkt. Thuiskomen en meteen wat anders aantrekken: heel normaal. Nooit problemen met vlekken bij 't koken op een nog o zo mooi, amper gedragen jurkje. Nooit een gat bij 't klussen in die prachtige bijna nieuwe pantalon. Kleding ging zoveel langer mee, en jammere ongelukjes kwamen zelden of nooit voor. "Top!", zou ik zo zeggen.
Edoch!... Toen ik ongeveer drie jaar geleden thuis kwam te zitten vanwege het gesukkel met m'n nek, en dat hele systeem natuurlijk nog steeds volledig van toepassing was, kwamen er steeds minder vaak mooie stukken uit die grote kleerkast. Zonder er ook maar één moment over na te denken droeg ik het grootste deel van mijn tijd dat kleine stapeltje versleten spul...
Geloof het of niet, ik kleedde me op om boodschappen te gaan doen, om tot aan de postbus te wandelen, zelfs om de vuilzak buiten te zetten; en trok meteen bij het weer binnenshuis zijn opnieuw één of ander oud kloffie aan. Jarenlang liep ik hoofdzakelijk rond in uitgelobberde leggings met hier en daar een gat in, T-shirts zonder vorm en al dan niet met verf- of javelvlekken, jurkjes waarvan je met de beste wil van de wereld niet meer kon zeggen welke kleur ze ooit hadden en uitgerafelde vormeloze vestjes die ze zelfs bij Spullenhulp niet eens meer willen. Echter, slechts als je totaal, maar dan ook écht totáál onverwacht aan m'n deurbel hing, had je kans me eens in zo'n outfit te zien...
En wat ik al die tijd niet in de mot had, is wat dat met je gevoel voor eigenwaarde doet. Alleen voor de buitenwereld mooie dingen aantrekken, maar absoluut nooit voor jezelf?! Da's eigenlijk gewoonweg om emotionele problemen vrágen, hé... Maar 'k had dat dus echt helemaal niet opgemerkt, nooit, maar dan ook nooit bij stilgestaan. Tot deze coronacrisis dus...
In de tweede week van de algemene lockdown al voelde ik dat er precies iets niet klopte. Elke dag weer trok ik zuchtend iets -gelijk wat eigenlijk- uit dat ene vakje in de kast, het plankje met 'slechte' kleren dus, en ik werd er steeds meer krikkel van. Alles in mij had opmontering nodig, kleur, blijheid, liefde ook... en al die ouwe brol hielp daar voor geen meter bij. En na een aantal keren de enorme hoeveel 'goeie' spullen koesterend door m'n handen te hebben laten gaan, besloot ik het tóch te wagen... Ik zou vanaf nu (proberen) m'n goeie kleding dagdagelijks te dragen! De eerste momenten voelde het écht alsof ik iets deed dat absoluut niet mocht -en misschien was het daarom ook wel stiekem extra fijn- maar het deed me ontzettend veel deugd. Gek eigenlijk, hé... 't Was ergens ook wel een klein beetje verdrietig. Omdat ik me dat prettige gevoel, weliswaar compleet zonder het te beseffen- al zolang ontzegd had...
Ik besloot uiteraard meteen ook alle dagen iets uit de reusachtige collectie, vaak zelfgemaakte oorbellen en halssnoeren te dragen. Iets wat ik normaal gezien thuis meestal ook niet deed. Tja, je doet toch geen fraaie blingbling aan bij een soort zwerversplunje, hé. Meteen mochten ook de veelkleurige bloemen, strikken, linten en speldjes voor in m'n haar weer uit hun opbergdozen; en waarom niet eens een keertje puur voor mezelf m'n nagels lakken?!
'k Heb niet meer achterom gekeken. De versleten kledingstukken zijn de voorbije weken de kast niet meer uit geweest. Die trek ik misschien ooit nog wel eens aan als ik op het terras met potten begin te zeulen, of als ik nog eens aan eens stevige verfklus begin. Elk ander moment draag ik m'n mooie spul. En kreukt het, dan kreukt het. Wordt het vuil, dan zal ik het wel wassen. Verslijt het, ook goed, dan is er weer eens ruimte voor iets nieuws. Tegen poezenklauwtjes zijn er knuffeldekentjes, en tegen 't morsen heb je voorschoten. Klaar.
En tot slot 't beste van al: ik voel me zoveel meer waard, én zoveel vrolijker, hier zo alleen in mijn kot! En dat meen ik oprecht. Beste beslissing in lange tijd, vind ik. En dat ik daar nooit eerder op gekomen ben, hé, om simpelweg al die vele mooie dingen in mijn garderobe ook eens voor mezelf aan te trekken, om -in 't kort gezegd- verdorie eens kleding te dragen! ;-)

Smile!

Geloof me, het valt dik tegen om in de warme gloed van de avondzon een liedje  proberen op te nemen op je terras, als er ergens, uiteraard goed verborgen in 'den decor', wat buren je hoorbaar belachelijk vinden... 'k Was er af en toe serieus mijne kluts en daardoor ook mijnen tekst -ik zing alles zo uit het blote hoofd- van kwijt. Aangezien ik niks knip en plak in die filmkes, maar elk liedje zo, in z'n geheel van voor naar achter vastleg, moest ik daardoor uiteraard verschillende malen herbeginnen. Zucht. Maar... zo hadden zij, de buren dus, onvoorzien nog zoveel langer 'last' van mijn 'lawijt', hé. Eigen schuld, dikke bult! Of toch zo iets. hihihi
Allé, 'k werd er op den duur zelf ook ambetant van, hoor. Niet leuk om 't zelfde nummer opnieuw en opnieuw en liefst met minstens even groot enthousiasme ten gehore te moeten brengen, hé... Maar dat levert dan wél weer telkens -bij elk nieuw filmke trouwens- een dik pak zogenoemde 'bloopers' op. Misschien moest ik die bij gelegenheid ook maar eens allemaal aan elkaar plakken tot een video... Dat wordt lachen, als je 't mij vraagt! En uiteindelijk is de hele opname, zoals je bij deze wel kan zien en horen, dan toch maar weer mooi gelukt, hé.
Alleszins, dit is ook weer zo'n nummer dat perfect past bij een leven waarin zoveel niet meer kan, mag, veilig is, enz... De boodschap is simpel, zoals gewoonlijk in zulke liedjes. Wat er ook op je pad komt, hoe je je ook voelt, waar je ook mee worstelt: blijven lachen! Gewoon blijven lachen, want als je lacht, zelfs door je tranen heen, dan ziet de wereld en je leven er meteen een heel stuk beter uit. Dus: laat die tanden maar schitteren in de zon, en smile! :-D

Rechtstreekse link naar dit nummer op YouTube: klik hier!

Een zowel proper als vies verhaaltje...

Ter afwisseling van m'n 'blijf-in-uw-kot-filmkes' dacht ik gisteren ter afwisseling nog eens een waar gebeurd verhaaltje neer te schrijven, maar dat heeft dus, zoals u nu ziet, enige vertraging opgelopen. Vermoedelijk omdat ik er nog moe van was, van heel die historie... 
Sinds er hier in mijn appartement nieuwe ruiten werden gezet, afgelopen oktober, had ik die eigenlijk nog geen noemenswaardige poetsbeurt gegeven. Ja, 'k weet het, je kunt me absoluut geen fanatieke huisvrouw noemen, zeker niet als het op stevig poetsen aankomt. Het is wat het is, hé. De meest gore vegen, overduidelijke handafdrukken en uitzicht belemmerende vuilheid waste ik uiteraard al wel weg, maar de boel zo eens echt met oog voor detail doen blinken, dat kwam er nog niet eerder van... En ondertussen zat er ook een dikke laag door de regen vastgekoekt stof tegen de glaspartijen.  
De afgelopen week echter, zo met die dagelijkse dosis stralende zon, en alle vensters wagenwijd open, begon ik me toch een beetje te ergeren aan het verstoorde, enigszins troebele uitzicht naar buiten. Eergisteren ging ik dus, gewapend met emmer en sop, enthousiast -ja, écht!- aan de slag. "Amai", zult ge misschien bezorgd of geïntrigeerd zeggen, "ruiten kuisen bij u, dat zal nogal serieus wat verschuif- en verhuiswerk geven, met al die planten zowel op het terras als binnen!" Inderdaad, een terechte opmerking, moest ik die enorme plaveien glas hier moeten poetsen met behulp van een trapladdertje of dergelijke. Maar dat is dus, gelukkig, niet zo. Hooguit moet ik hier en daar eens een takje opzij houden, maar verder wordt hier bij het ruiten wassen beslist niet één plant verzet! Ik beschik namelijk over zo'n schitterend systeem van een uitschuifbare glazenwasser met aan de ene kant een microvezeldoek, speciaal voor ruiten, en aan de andere kant een super praktisch ruitenwisserke, 'n 'aftrekkerke' zoals we dat in Antwerpen noemen. Met die combinatie kan ik zonder al te veel moeite 1. absoluut overal aan, en 2., eveneens absoluut, overal tussen!
Het hele klusje ging goed vooruit en ik genoot van het tot in het kleinste detail schoonmaken van al het glas, zowel aan de buiten- als aan de binnenkant. Tot mijn eigen verbazing was ik er, zo op m'n gemakje, uiteindelijk toch wel een dikke twee uur mee bezig geweest en bijgevolg mocht het resultaat er zeker en vast zijn! Alsof er plots totaal geen enkele barrière meer was tussen mezelf en de buitenwereld! Wauw! Al het nieuwe groen op het terras en in de tuin kwamen zo mogelijk nóg meer in volle glorie bij me binnen. Zalig! Zelfs de twee poezen vonden het duidelijk wel iets hebben en trokken vrolijk met elkaar rondtollend spurtjes van de ene kamer naar de andere.
Moe maar zeer tevreden -éindelijk eens écht iets gedaan- zat ik wat later op m'n gemakje aan m'n bureautje achter de computer wat berichtjes te lezen en een beetje aan een filmke te prullen, ondertussen volop genietend van het hervonden uitzicht. In de verrukkelijke rust van die zonnige namiddag en de heerlijke stilte (op de vele fraaie vogelgeluiden daarbuiten na natuurlijk) hoorde ik plots in de woonkamer een niet direct te definiëren zachte 'plets'. Absoluut geen geluid dat je van je stoel doet opveren met een verschrikt "Wa was dà?!" Je zou het zelfs gerust hebben kunnen missen, of negeren, maar ik besloot toch maar even om het hoekje te gaan piepen. 't Was misschien een welgemikte duivendrets tegen m'n vers gewassen blingbling, hé. 
In eerste instantie merkte ik niet direct iets op dat uit de haak was, maar toen ik het eenmaal zag... OMG! Mijn adem stokte ervan! Zelfs m'n vertrouwde 'krachttermen' bleven in m'n mond steken!... Onder 'normale' omstandigheden zou m'n vriendin Kira me tot op het 14e kunnen horen vloeken, denk ik, maar m'n verbijstering was zodanig totaal da'k er in een uitzonderlijk soort dodelijke kalmte letterlijk met stomheid geslagen bij stond. Dat die zachte, bijna volledig genegeerde 'plets' het énige geluid geweest was bij de pure horror scene daar voor m'n ogen verbaast me nog steeds!...
Al dat zotte en energieke door-de-kamers-heen-en-weer-sjezen had Poekie en Pompon stevig honger doen krijgen, en omdat we nu toch wat 'op de goeien boef' leven, en niet meer echt op tijd en uur, gaf ik ze hun avondmaal dan maar alvast wat eerder. En blijkbaar moet dat dan toch een beetje fout gevallen zijn op die arme Pompon zijn maagje... Gezeten in het allerhoogste mandje in huis, vlak aan de grootste venster, die in de woonkamer, had hij -en vreemd genoeg totaal zonder voorafgaande 'waarschuwingsgeluiden'- z'n hele gretig naar binnen geschrokte maaltje weer overgegeven. En niet alleen in dat voor mij zonder ladder onbereikbaar mandje. Nee, nee, hij had er echt 'werk' van gemaakt!... De hele mix van halfverteerde brokjes, sterk ruikende saus en meurende maagsappen droop in een brede waaiervorm tergend langzaam langst de ramen naar beneden. Inderdaad niet slechts van de dichtstbijzijnde, en meteen ook ongetwijfeld lastigste glaspartij om te poetsen (de enorme radiator met zeer zware vensterbank staan onmogelijk lomp in de weg), maar van béide enorme ramen, want het schuifbare deel stond -uiteraard!- nog lekker wijd open. Alle planten rond en onder de grote krabpaal zaten volledig onder het kleverig 'aromarijke' spul. De vloer, het houtwerk, de rails van het schuifraam, de lange radiator, de vensterbank, de poezenkussen, m'n roze-oranje-gele schelpenmobieltje, de drie vrolijke kabouters die tussen venster en radiator altijd gezellig lachend broederlijk bij elkaar naar buiten mogen staan kijken ... Echt, absoluut àlles in de brede omgeving deelde royaal mee in de stinkende spetters. Zucht. En slechts één hele zachte 'plets', hé... Niet te geloven eigenlijk...
Nog eens twee uur heeft het me gekotst, o pardon, gekost natuurlijk, om het vieze boeltje opgekuist te krijgen. Stikkapot was ik ervan. Maar het moet gezegd, eerlijk is eerlijk: 'k heb niet eens één keer gevloekt; Pompon heeft geen straf gekregen, hoor, en hij is helemaal oké, hij at zelfs meteen na die supplementaire schoonmaaksessie op z'n gemak en met veel smaak opnieuw wat harde brokjes in de keuken; en ik, ik geniet nu zo mogelijk nog eens zoveel van mijn nóg eens éxtra gepoetste propere ramen! ;-)

Als ik ooit eens vijf minuten tijd heb...

Ge kent dat wel, hé: een hele waslijst aan dingen die je ooit nog eens wil en/of moet doen als je er tenminste ooit eens een keertje de tijd voor kan vinden... Zoveel leuke ideetjes, maar ook onafgewerkte klusjes, kleine herstellingen, nieuw of oude hobby's... Van alles en nog wat waarmee je wekenlang zoet zou kunnen zijn. Al je vakantiedagen zitten meestal al op voorhand vol en de weekenden is er het 'gewone' werk te verrichten. Dus, het is zoals het is: het komt er allemaal totaal niet van.
En nu, met dat verplicht thuis-blijven, nu hebben we plots een zee van tijd! En geef het maar toe: er gebeurt nog steeds weinig of niks. Zelfs ik, die het thuiszitten nu al een paar jaren heel erg gewoon ben, merk dat er met die verplichte ophokking zo mogelijk nog minder actie is. Dat algemene thuiszitten is precies een officiële toestemming om de hele dag, goed geweten én met overtuiging, uitgebreid lui te zijn...O ja, we maken allemaal de meest fantastische plannen, dat wel, maar... meestal blijft het daar dan ook wel bij.
(Allé, 't is te zeggen, in mijn geval: ik schrijf nog wel een klein beetje, hé, én ik maak nu filmkes... Ook bijna een volledige dagtaak! ;-) )
Maar dat kan geen kwaad, hé, zo eens een beetje luieren. Als we daarmee de wereld redden van een vervelend virus, dan zijn we nog altijd wreed goed bezig. Toch?! Ik vind van wel.
En dat wist Louis Neefs zovele jaren geleden ook al! Zijn gezellig luie liedje paste mij dus perfect en 't is dan hierbij ook mijn nieuwste filmke geworden. ;-)


Rechtstreekse link naar dit nummer op YouTube: klik hier!

De doodgewoonste dingen, gezongen.

Eventjes 'gewoon' -zo tussen de soep en de patatten, zoals men dat noemt- een liedje opnemen, daar was vandaag niets van aan! In tegendeel zelfs, 't heeft toch wel wat moeite gekost om dit filmpje te maken, al zou je dat niet zeggen als je het resultaat bekijkt...
Vrolijk opgestaan met 't zonnetje dat door de vensters naar binnen scheen en blij door het nieuwe idee voor een liedje kamde ik m'n haren, deed een beetje make-up op, trok ik een vrolijke jurk aan en begaf me met m'n smartphone in de hand naar m'n terras om daar een leuk achtergrondje uit te zoeken voor de opname. Beginnen ze toch net op dat moment aan het gebouw aan de overkant de voegen van de gevelplaten uit te slijpen!... Een door merg en been snijdend snerpend geluid, zo ongeveer als dat van een soort extra griezelige tandartsboor, maar veel luider én, op de koop toe, maal drie! En 't was niet voor even, ze gingen de hele dag door. Dan maar geen filmke vandaag?... Tja, da's ook jammer eigenlijk, hé, zeker als ge er al helemaal op gekleed zijt en ready to go!... Alternatief? Even nadenken, en voilà, decor genoeg in mijn huis. Gezeten op de vloer van de huiskamer, naast een gesloten venster, tussen een groepje van m'n kamerplanten, dat geeft toch ook een beetje terrasgevoel. Probleem opgelost. Nee, toch nog niet helemaal dus...
Eerste opname, halverwege strofe 1, laat ik per ongeluk m'n telefoontoestel uit m'n vingers glippen. Stom, maar dat kan gebeuren. 't Is ook niet vanzelfsprekend om dat ding omhoog te houden en ondertussen ontspannen te zingen. Tweede poging. Alles verloopt prima tot aan het eind van strofe 2. De smartphone beslist dat z'n geheugen vol is en vertikt het nog verder te filmen. Oké, even een aansluiting naar de computer maken en al het overbodige, ook het laatste filmke dus -super jammer, want 't was kei goe- van het toestel wissen, en klaar voor een derde take. Doch... de mobiele telefoon blijft ophouden met filmen, steeds weer halverwege die laatste strofe... Oké dan, als het zo zit! Een mens moet roeien met de riemen die hij heeft, hé, dus slechts één strofe en iets meer dan 2 refreintjes! En als dat niet lukt... Pffft. hihihi
Maar, het lukte! Hoera! En zo is er vandaag weer een leuk filmpje om jullie dag op te vrolijken. Deze keer dus eens niet vanop m'n terras, maar van tussen de kamerplanten. Hier is één van m'n favoriete liedjes, met een onderwerp waar ik graag en vaak over schrijf, en dat deze dagen ook heel belangrijk is om jezelf even aan te herinneren: 't geluk zit in de kleine, doodgewone dingen. ;-)

Rechtstreekse link naar dit nummer op YouTube: klik hier!

We'll meet again!

Op algemene aanvraag! Ik hoorde de laatste dagen steeds vaker: "Allé, Kristina, wanneer zien we eens een filmke van u, zingend op uw terras?!" Dus voilà, hier ben ik ermee!
Vanochtend vroeg, met 't zonneke door de bomen op den achtergrond, zo goed als dat enigszins mogelijk was, live en à capella -da's zonder enige vorm van begeleiding dus, of 't zou het vogelgefluit op de achtergrond moeten zijn...- opgenomen met m'n smartphone!
't Is maar een simpel dingetje, maar laat de boodschap die er in zit dan maar des te duidelijker zijn: We'll meet again, echt waar, ik weet het zeker, we zullen elkaar weerzien, ooit, op een zonnige dag! ♥️ En naar die dag blijven we allemaal hoopvol uitkijken, hé. ;-) Xxx

Rechtstreekse link naar dit nummer op YouTube: klik hier!

Eventjes naar buiten.

De verrassend koude ochtendtemperatuur beet stevig in m'n neus en oren. Ik dook een beetje dieper in m'n kraag en sjaal. Desalniettemin was het voor mij echt genieten, dit kleine fietsritje in de prille lentezon. "Hoeveel dagen had ik nu al ononderbroken netjes thuisgezeten?", vroeg ik me net niet luidop af en rekende het even uit. De laatste keer was ook een 'nodig' uitstapje geweest, voor het opluisteren van die begrafenis... Twaalf dagen geleden dus. In iets meer dan drie weken slechts twee keer uit huis, da's keurig. Toch? Frisse lucht hapte ik door toerkes te doen tussen de bloemen op m'n terras, en om de zoveel dagen begaf ik me even m'n voordeur uit om in de grote hal m'n postbus leeg te maken. Verder had ik geen voet buiten gezet. Maar nu, nu was het toch weer dringend nodig: in de ijskast, de diepvriezer en de keukenkastjes kon je -zoals het spreekwoord zegt, niet letterlijk natuurlijk- de muizen dood zien liggen. Een noodzakelijk uitje dus. Boodschappen doen!
In de hoop lange wachtrijen te vermijden, fietste ik dus voor dag en dauw -naar mijn gevoel dan toch- door de verlaten straten richting vertrouwde supermarkt. En, hoera, absoluut géén wachtenden voor me! Een vriendelijke mevrouw, van kop tot teen stevig en veilig ingepakt, overhandigde me met een bijzonder vriendelijke 'goede morgen!' een voor mijn neus geheel en volledig, én met oog voor detail, ontsmette winkelkar. Amai, wat een service! Dat voelde erg fijn en 't stelde me gerust. De voorbije dagen hadden allerlei onheilspellende mogelijke scenario's in m'n hoofd me nog bijna doen afzien van dit toch wel broodnodige -letterlijk!- uitstapje, dus ik slaakte een hoorbare zucht van opluchting. Ook de winkel zelf baadde in een fantastische rust en sereniteit. Ik telde niet eens tien andere klanten, en iedereen gedroeg zich bijzonder attent en voorzichtig. Als ik even heel eerlijk ben: heerlijk winkelen zo! Eigenlijk mag het van mij altijd wel op die manier... ;-)
Geen spoor te vinden van mogelijke hamsteraars: alom bijna volle rekken en het winkelpersoneel sleepte nog meer aan. Probleemloos werkte ik keurig m'n lange boodschappenlijst af. Och ja, de 'gewone' uitgebreide keuze in diepvriesgroenten bleek een stuk beperkter, maar ik vond meer dan genoeg om wat lekkere maaltijden mee te fabriceren. En bij het verse fruit leek de vertrouwde hoorn des overvloed ook iets minder gul geweest, maar het scoren van een netje sinaasappelen en ook nog eentje met mandarijntjes maakten me meer dan blij, na zo een paar weken diepvriesfruit.
Voor wie het zich afvroeg: jawel, toiletpapier in àlle gekende soorten en maten, en in overvloed, paletten vol! En ja, ik heb toch ook, voor alle zekerheid, nog maar een extra pak van mijn vertrouwd merk meegenomen, al had ik thuis nog wel een paar rollen. Ook papieren zakdoekjes en twee pakken super absorberende keukenrol (voor de kattenbak van Pompon, want die heeft een hekel aan kattenzand...) kregen een plekje in mijn winkelwagen.
Totaal geen gedoe aan de kassa. Opnieuw super vlotte, uiterst vriendelijke en relaxte bediening. Helemaal geen andere klanten die rusteloos en onbeheerst met hun volle kar in uw gat staan te porren. Zalig toch?! E, bij het intensief puzzelen om al die vele aankopen op één fiets te krijgen: geen andere fietsers die ongeduldig staan te trappelen om hun stalen ros op jouw parkeerplaatsje te stallen, maar rustig in alle vrede kunnen sorteren en inladen. Genieten noem ik dat, puur genieten!
Normaal gezien doe ik ongeveer één keer per maand boodschappen. Dan fiets ik naar de winkel en wandel ik naast m'n rijwiel, dat dan alle inkopen draagt, op 't gemakje weer huiswaarts. En voor mij was deze boodschappendag niet anders dan anders. 'k Had ongeveer alles gekocht om weer een kleine maand verder te kunnen, dus zaten m'n twee reuzegrote fietstassen overvol, en hingen er aan het stuur nog eens twee enorme volle zakken. Volstrekt normaal voor mij, maar 'k was die beelden van die woeste winkel-leeg-rovende hamsteraars even totaal vergeten...
Bijna thuis passeerde ik een mij ongekende, in de tegenovergestelde richting wandelende mevrouw. "Ha, stevig gehamsterd, zo precies!" zei ze met een nogal bedenkelijke blik op m'n overvolle fiets. "Nee, hoor!", antwoordde ik geamuseerd met m'n wel gekende brede lach, "Alleen maart mijn vertrouwde boodschappen voor de komende maand!" Totaal ontwapend bleef de mevrouw geïntrigeerd staan. "Wauw, dat mag je mij dan ook wel eens leren!" was haar vrolijke reactie. En met netjes anderhalve meter en mijn fiets tussen ons in ontspon zich een bijzonder boeiend gesprek. Zo eentje waardoor je de rest van de dag loopt te glimlachen. En da's zo ontzettend fijn. Sowieso altijd al, maar op een dag als vandaag echt wel helemaal. Super!
Dat gesprekje deed me besluiten om de andere supermarkt, waar het poezeneten en m'n glutenvrij brood vandaan moeten komen, te voet te gaan bezoeken, onderweg de kans hebbende om intens te genieten van de stralende zon en de staalblauwe lucht vol lentegeuren. Werkelijk zàlig, dat wandelingetje. Geen mens te bespeuren. De overweldigende geur van vers gemaaid gras. Opgetogen vogelgekwetter in de verlaten plantsoentjes. Overal nieuwe blaadjes, voorjaarsbloemen in de voortuintjes en het begin van lentebloesems... Paradijselijk! 
En ik kon éindelijk dat enorme tapijt narcissen hier tussen de gebouwen, waarvan ik vanuit m'n keukenraam in de verre verte een klein hoekje kan zien, eens van heel dichtbij uitgebreid bewonderen. Duizenden gele paasbloemen en hier een daar één verdwaalde witte. Zo mooi! 't Kostte behoorlijk wat moeite om er even een selfie mee te maken. Zo met de zon knal in m'n ogen zag ik geen steek, ook niet wát ik nu eigenlijk exact op de foto zette, maar dat kleurrijke lentekiekje moest en zou ik maken, hoor.
'k Zit ondertussen alweer vele vele vele uren in m'n veilige huis. Keurig, zoals het hoort, zoals het nogal logisch en verstandig is, maar toch een beetje als in een soort luxueuze gevangenis, afgezonderd maar beschermd, achter slot en grendel. Maar dat kleine, hoogstnoodzakelijke uitstapje, dat fijne 'eventjes naar buiten', gaf me meer dan genoeg zaligmakend vrijheidsgevoel om weer een tijdje met een glimlach op m'n gezicht verder te kunnen leven in dit behoorlijk letterlijke 'huis van bewaring'. ♥️