Netjes de instructies volgend ter bevordering van een gezonde leefomgeving voor mijn drie Shubunkin goudvissen, vervang ik sowieso elke week een deeltje van het zwemwater en hou ik de eventuele groene algenaanslag op de ruiten zo goed als mogelijk wat in toom. Maar minstens één keer in de maand krijgt mijn kleine vissenparadijsje een stevige grote schoonmaak.
Met een uitsluitend daarvoor dienend stuk groene darm -ik denk een stukje tuinslang oorspronkelijk- hevel ik iets minder dan de helft van het aquariumwater in m'n twee emmers. Dat water mag straks terug in de vistank, dus die emmers worden even opzij en uit de weg gezet. Dan ontkoppel ik het licht en de pompen, en mag het deksel van het aquarium eraf. Zowel de neonlamp als de filters en ook het hele mechanisme van de pompen krijgen een stevige poetsbeurt in een daarvoor gereserveerd oud afwasteiltje. En dan is de bak zelf aan de beurt.
De vissen vinden dit hele gedoe razend interessant en volgen elke beweging van mij op de voet. Allé, op de vin? Op de staart?... Bon, ze zitten er letterlijk met hun neus bovenop. Oei, een neus hebben die ook niet echt, hé... Afin, ge verstaat wel wat ik bedoel, hé. Ze zijn er dus overal als de kippen bij. hihihi
Eerst verwijder ik alle decoratieve plastieken plantjes. Die krijgen ook een fikse schrobbeurt in dat ouwe wasbakje. De levende plantjes schep ik voorzichtig op en leg ze veilig en wel uit de weg in één van de emmers met opgespaard water.
En dan is het beurt aan het speciale sponsje. Daarmee boen ik de hele binnenkant van het glazen vissenhuis tot er geen vlekje meer te bespeuren valt, en de visjes opnieuw een ongestoord uitzicht op die vreemde wereld buiten hun waterige woonst hebben. Het nog resterende water in de bak kleurt daardoor groenachtig bruin, maar da's normaal. Ik haal er nog eens de helft van weg, ditmaal rechtstreeks in m'n gieters. Met al die algenresten en vissenuitwerpselen is dit namelijk uitstekende voedselrijk water voor m'n kamerplanten. En dan... dan kan het terug vullen van het aquarium weer beginnen!
Het spreekt voor zich dat er bij al dit soort behoorlijk vochtige manoeuvres wel eens wat gemorst wordt. Het zal het je ook zeker niet verbazen dat de dweilen en vodden hier in ruime hoeveelheid al van bij aanvang klaarliggen. En uiteraard ben ik ook steeds zo voorzichtig mogelijk. Daarom snapte ik ook niet goed waarom er toch een behoorlijke plas in het midden van m'n bureau op de grond lag. "Tja, vreemd, maar vermoedelijk zal ik dan toch even niet zo goed opgelet hebben", dacht ik schouderophalend bij mezelf, en dweilde het snel op zodat het vocht m'n laminaatvloer niet kon beschadigen. Vrolijk schrobde en waste ik weer verder... om even later opnieuw met m'n kousenvoeten in het nat te staan. "Goh, da's nu toch wel écht raar!", vond ik. 'k Sloeg er precies een beetje naast of zo. 'k Was toch zo erg niet aan het smodderen!? Of wel dan?... Bon, ik sopte weer alles keurig droog en ging verder met m'n kuisklusje. En je voelde hem al komen: even later, jawel, opnieuw natte voeten! Absoluut niet meer begrijpend waar al dat water dan wel vandaan mocht komen, ging ik uitgebreid op onderzoek. En zie nu, het waterpeil in één van die twee emmers was opvallend veel gezakt. Daar moest dus duidelijk iets mee fout gegaan zijn! En toch duurde het nog eventjes voor ik vond wat er werkelijk mis was. Pas na overgieten van al het water in de meest gekke bakjes en dozen, alles wat ik zo direct met een piepklein beetje paniek bij elkaar gescharreld kreeg, werd het mankement zichtbaar. Eén van de emmers had een nauwelijks waarneembaar barstje in z'n bodem. En 'k heb echt geen idee hoe dat zo gekomen is. Een klein krakje, bijna onzichtbaar, maar meer dan groot genoeg dus om stiekem m'n vloer te doen onderlopen!...
Terwijl ze af en toe lekker een hapje wegknabbelen aan het echte groen, zwemmen m'n watervriendjes zwemmen ondertussen weer gezellig tussen hun propere namaakplantjes. Het glasheldere water murmelt vrolijk door de schone pompen, helder verlicht door een vlekkeloze lamp. En de drie vissen genieten vermoedelijk al even veel van het ongestoorde uitzicht door de smetteloze ruiten als ikzelf. Missie geslaagd. Maar niet zonder slachtoffer, jammer genoeg.
Ach, die emmer kan nog wel een tijdje dienstdoen als 'groenafvalverzamelaar' op het terras. En ik heb nog eens een goeie reden om mezelf te trakteren op zo één van die ontzettend leuke, vrolijk versierde, transparante emmers. Ik kijk er al naar uit! ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten