In de hoop lange wachtrijen te vermijden, fietste ik dus voor dag en dauw -naar mijn gevoel dan toch- door de verlaten straten richting vertrouwde supermarkt. En, hoera, absoluut géén wachtenden voor me! Een vriendelijke mevrouw, van kop tot teen stevig en veilig ingepakt, overhandigde me met een bijzonder vriendelijke 'goede morgen!' een voor mijn neus geheel en volledig, én met oog voor detail, ontsmette winkelkar. Amai, wat een service! Dat voelde erg fijn en 't stelde me gerust. De voorbije dagen hadden allerlei onheilspellende mogelijke scenario's in m'n hoofd me nog bijna doen afzien van dit toch wel broodnodige -letterlijk!- uitstapje, dus ik slaakte een hoorbare zucht van opluchting. Ook de winkel zelf baadde in een fantastische rust en sereniteit. Ik telde niet eens tien andere klanten, en iedereen gedroeg zich bijzonder attent en voorzichtig. Als ik even heel eerlijk ben: heerlijk winkelen zo! Eigenlijk mag het van mij altijd wel op die manier... ;-)
Geen spoor te vinden van mogelijke hamsteraars: alom bijna volle rekken en het winkelpersoneel sleepte nog meer aan. Probleemloos werkte ik keurig m'n lange boodschappenlijst af. Och ja, de 'gewone' uitgebreide keuze in diepvriesgroenten bleek een stuk beperkter, maar ik vond meer dan genoeg om wat lekkere maaltijden mee te fabriceren. En bij het verse fruit leek de vertrouwde hoorn des overvloed ook iets minder gul geweest, maar het scoren van een netje sinaasappelen en ook nog eentje met mandarijntjes maakten me meer dan blij, na zo een paar weken diepvriesfruit.
Voor wie het zich afvroeg: jawel, toiletpapier in àlle gekende soorten en maten, en in overvloed, paletten vol! En ja, ik heb toch ook, voor alle zekerheid, nog maar een extra pak van mijn vertrouwd merk meegenomen, al had ik thuis nog wel een paar rollen. Ook papieren zakdoekjes en twee pakken super absorberende keukenrol (voor de kattenbak van Pompon, want die heeft een hekel aan kattenzand...) kregen een plekje in mijn winkelwagen.
Totaal geen gedoe aan de kassa. Opnieuw super vlotte, uiterst vriendelijke en relaxte bediening. Helemaal geen andere klanten die rusteloos en onbeheerst met hun volle kar in uw gat staan te porren. Zalig toch?! E, bij het intensief puzzelen om al die vele aankopen op één fiets te krijgen: geen andere fietsers die ongeduldig staan te trappelen om hun stalen ros op jouw parkeerplaatsje te stallen, maar rustig in alle vrede kunnen sorteren en inladen. Genieten noem ik dat, puur genieten!
Normaal gezien doe ik ongeveer één keer per maand boodschappen. Dan fiets ik naar de winkel en wandel ik naast m'n rijwiel, dat dan alle inkopen draagt, op 't gemakje weer huiswaarts. En voor mij was deze boodschappendag niet anders dan anders. 'k Had ongeveer alles gekocht om weer een kleine maand verder te kunnen, dus zaten m'n twee reuzegrote fietstassen overvol, en hingen er aan het stuur nog eens twee enorme volle zakken. Volstrekt normaal voor mij, maar 'k was die beelden van die woeste winkel-leeg-rovende hamsteraars even totaal vergeten...
Bijna thuis passeerde ik een mij ongekende, in de tegenovergestelde richting wandelende mevrouw. "Ha, stevig gehamsterd, zo precies!" zei ze met een nogal bedenkelijke blik op m'n overvolle fiets. "Nee, hoor!", antwoordde ik geamuseerd met m'n wel gekende brede lach, "Alleen maart mijn vertrouwde boodschappen voor de komende maand!" Totaal ontwapend bleef de mevrouw geïntrigeerd staan. "Wauw, dat mag je mij dan ook wel eens leren!" was haar vrolijke reactie. En met netjes anderhalve meter en mijn fiets tussen ons in ontspon zich een bijzonder boeiend gesprek. Zo eentje waardoor je de rest van de dag loopt te glimlachen. En da's zo ontzettend fijn. Sowieso altijd al, maar op een dag als vandaag echt wel helemaal. Super!
Dat gesprekje deed me besluiten om de andere supermarkt, waar het poezeneten en m'n glutenvrij brood vandaan moeten komen, te voet te gaan bezoeken, onderweg de kans hebbende om intens te genieten van de stralende zon en de staalblauwe lucht vol lentegeuren. Werkelijk zàlig, dat wandelingetje. Geen mens te bespeuren. De overweldigende geur van vers gemaaid gras. Opgetogen vogelgekwetter in de verlaten plantsoentjes. Overal nieuwe blaadjes, voorjaarsbloemen in de voortuintjes en het begin van lentebloesems... Paradijselijk!
En ik kon éindelijk dat enorme tapijt narcissen hier tussen de gebouwen, waarvan ik vanuit m'n keukenraam in de verre verte een klein hoekje kan zien, eens van heel dichtbij uitgebreid bewonderen. Duizenden gele paasbloemen en hier een daar één verdwaalde witte. Zo mooi! 't Kostte behoorlijk wat moeite om er even een selfie mee te maken. Zo met de zon knal in m'n ogen zag ik geen steek, ook niet wát ik nu eigenlijk exact op de foto zette, maar dat kleurrijke lentekiekje moest en zou ik maken, hoor.
'k Zit ondertussen alweer vele vele vele uren in m'n veilige huis. Keurig, zoals het hoort, zoals het nogal logisch en verstandig is, maar toch een beetje als in een soort luxueuze gevangenis, afgezonderd maar beschermd, achter slot en grendel. Maar dat kleine, hoogstnoodzakelijke uitstapje, dat fijne 'eventjes naar buiten', gaf me meer dan genoeg zaligmakend vrijheidsgevoel om weer een tijdje met een glimlach op m'n gezicht verder te kunnen leven in dit behoorlijk letterlijke 'huis van bewaring'. ♥️
Heerlijk, het openbloeien van leven buiten, zeker in de wetenschap dat we het nog even niet kunnen vettrappelen :-)
BeantwoordenVerwijderen