Luister, ik heb weinig of niks met voetbal. Elk wat wils, hoor, ik vind het best als het voor jou je hoogste goed is, maar voor mij... Een hoop zwaar overbetaalde mannekes, die met z'n allen achter een bal aan crossen, om, als ze hem eenmaal te pakken krijgen, hem weer zo ver mogelijk bij zich vandaan schoppen, 't is niet echt aan mij besteed. Dus, hij heeft het zeker en vast niet van mij, mijne Pompon, want ik ken er eigenlijk niks van, van voetbal. Maar hij duidelijk wél.
Urenlang crost kater Pompon, super geconcentreerd, de bal meesterlijk aan de poot houdend, door de kamers van het huis. Ik veronderstel dat de spelregels wel enigszins aangepast zijn, want om te beginnen ziet het veld er hier niet netjes rechthoekig uit, maar beslaat het al die qua oppervlakte zeer uiteenlopende ruimtes van de flat. En terwijl ge op een échte grasmat slechts uw medespelers moet zien te ontwijken, staan hier de meest onmogelijke voorwerpen op het terrein. Maar daar trekt hij zich niks van aan en dribbelt behendig tussen en langst alle mogelijke obstakels. Vakkundig en vloeiend als water slalomt hij tussen stoel- tafel- en sofapoten door. Slechts in de 'middengang' van het appartement, de lange open ruimte van aan de voordeur tot in de achterste kamer, de redelijk brede 'verbindingsweg' waar zowat elke andere ruimte op uitgeeft, kan er even ernstig snelheid gemaakt worden. Ideaal om languit op je pluizige witte buik, en met veel show uiteraard, over de vloer achter je bal aan te schuiven. Om hem uit de goal te houden of zo, vermoed ik. Al heb ik tot nog toe niet ontdekt waar dat doel zich dan eigenlijk wel mag bevinden... Het blijft een beetje een vaag mysterie voor mij. Maar duidelijk niet voor Pompon want hij doet, net zoals die vet betaalde professionals, geweldig zotte danskes als hij -god mag weten waar- eens een fenomenaal doelpunt weet te scoren.
Het voetbal heeft hier trouwens een dimensie meer dan op het standaard speelterrein. Pompon gaat namelijk ook de hoogte in. Na de occasionele 10 minuutjes rust zo af en toe, al dan niet met een verfrissend slokje water, of zelfs een snel hapje in de plaatselijk kantine, gooit hij vanaf de hoek van de woonkamertafel, de hoge kleerkast of het roze bed de bal weer op ’t veld en gaat de wedstrijd opnieuw verder. Van links naar rechts sprintend geeft hij paskes die op wereldniveau niet zouden misstaan, maar uiteraard: uitsluitend naar zichzelf, want hij is de enige speler in dit aangepaste voetbal op den Bosuil.
♪♫ ♪ ‘We are the champions!’ ♪♫♪ Geen andere spelers, maar supporters zijn er hier wel, namelijk mezelf, in hoogst eigen persoon. Goed da'k nu al een paar jaar -weliswaar vanop afstand- mee heb kunnen oefenen met de Antwerp supporters in het nabijgelegen stadion, en alzo de nodige aansporende en ophitsende liedjes perfect ken en meezing.
Een scheidsrechter hebben we hier niet nodig. Met slechts één speler gaat er weinig mis. Daarbij, ik ken de correcte voetbalregels toch niet, dus geen idee wanneer ik zou moeten fluiten of gele en rode kaarten uitdelen. En aangezien Pompon geen handen heeft, maar wel vier voeten, is het me dus ook totaal niet duidelijk of überhaupt sprake kan zijn van 'hands' of andere onrechtmatigheden.
Ordediensten daarentegen zijn bij deze wedstrijden jammer genoeg wél van het grootste belang. Zoals bij de echt cruciale wedstrijden in 't authentieke stadion moet hier, op dit veld, de politie eveneens een scherp oogje in het zeil houden. Ook hier durft het hinderlijke gedrag van hooligans de spannende wedstrijd wel eens zwaar verstoren. We hebben vooral overlast van één halsstarrig, hardleers geval. Systematisch moet ik m'n andere kater Poekie buiten spel zetten. Of toch minstens ten allen tijde op de reservebank zien te houden. Deze regelrechte hooligan kent absoluut geen fair play, en hij doet niet liever dan de (tegen)speler vervaarlijk tackelen, om vervolgens barbaars de bal te stelen en die beestachtig in stukken te bijten! En dat, dat heb ik voorlopig -bij mijn weten toch niet- zelfs de allerergste, meest gevreesde en gewelddadigste van al die beruchte destructieve herrieschoppers in 't Bosuil stadion nog niet weten doen!...
Ik wou nu eigenlijk schrijven: "Voilà, ge ziet het, ondanks de coronacrisis is er nog steeds voetbal op den Bosuil.", maar... ge ziét het natuurlijk niet. 'k Heb al moe geprobeerd om Pompon in volle actie vast te leggen op film, maar ik moet nog maar een camera vastnemen en hij ligt al ergens plat met een air van 'ik weet van niks, zenne'. Ge zult me dus voorlopig op m'n woord moeten geloven dat er inderdaad nog steeds gevoetbald wordt op den Bosuil. Niks aan te doen.
Tot slot dan nog dit leuke detail. Ondanks het feit dat ik deze periode van verplicht thuiszitten moederziel alleen doorbreng, deel ik tóch elke nacht weer het bed met een echte voetballer! Komt da tegen, hé!... ;-)
Een scheidsrechter hebben we hier niet nodig. Met slechts één speler gaat er weinig mis. Daarbij, ik ken de correcte voetbalregels toch niet, dus geen idee wanneer ik zou moeten fluiten of gele en rode kaarten uitdelen. En aangezien Pompon geen handen heeft, maar wel vier voeten, is het me dus ook totaal niet duidelijk of überhaupt sprake kan zijn van 'hands' of andere onrechtmatigheden.
Ordediensten daarentegen zijn bij deze wedstrijden jammer genoeg wél van het grootste belang. Zoals bij de echt cruciale wedstrijden in 't authentieke stadion moet hier, op dit veld, de politie eveneens een scherp oogje in het zeil houden. Ook hier durft het hinderlijke gedrag van hooligans de spannende wedstrijd wel eens zwaar verstoren. We hebben vooral overlast van één halsstarrig, hardleers geval. Systematisch moet ik m'n andere kater Poekie buiten spel zetten. Of toch minstens ten allen tijde op de reservebank zien te houden. Deze regelrechte hooligan kent absoluut geen fair play, en hij doet niet liever dan de (tegen)speler vervaarlijk tackelen, om vervolgens barbaars de bal te stelen en die beestachtig in stukken te bijten! En dat, dat heb ik voorlopig -bij mijn weten toch niet- zelfs de allerergste, meest gevreesde en gewelddadigste van al die beruchte destructieve herrieschoppers in 't Bosuil stadion nog niet weten doen!...
Ik wou nu eigenlijk schrijven: "Voilà, ge ziet het, ondanks de coronacrisis is er nog steeds voetbal op den Bosuil.", maar... ge ziét het natuurlijk niet. 'k Heb al moe geprobeerd om Pompon in volle actie vast te leggen op film, maar ik moet nog maar een camera vastnemen en hij ligt al ergens plat met een air van 'ik weet van niks, zenne'. Ge zult me dus voorlopig op m'n woord moeten geloven dat er inderdaad nog steeds gevoetbald wordt op den Bosuil. Niks aan te doen.
Tot slot dan nog dit leuke detail. Ondanks het feit dat ik deze periode van verplicht thuiszitten moederziel alleen doorbreng, deel ik tóch elke nacht weer het bed met een echte voetballer! Komt da tegen, hé!... ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten