zaterdag 28 maart 2020

Wc-papier.

De afgelopen anderhalve week kende ik een paar ongemakkelijke nachten. Door het schijnbaar eindeloos thuiszitten, begon ik een beetje m'n voeling met uur en tijd kwijt te spelen. Ik bleef af en toe veel te lang of 's morgens uitslapen, of 's avonds -'s nachts eigenlijk- achter het computerscherm zitten. Bijgevolg verschoven ook m'n 'slaapuren'. En als ik dan toch heerlijk comfortabel -en netjes op tijd- in m'n tram geraakt was, dan maakte vaak een woelige gedachtegang, door m'n hoofd razend als een op hol geslagen hogesnelheidstrein die elk moment met de meest vreselijke gevolgen kon ontsporen, me het blijven liggen tussen het roze beddengoed onmogelijk.
Zo zat ik, ergens vorige week, in het holst van de nacht -het moet zo ongeveer half twee, twee uur geweest zijn- in pyjama en kamerjas onder het fleece dekentje opgekruld in de hoek van de sofa, met twee uitermate tevreden poezen op schoot -"hoera, ze is ook eens wakker als wij wakker zijn"- een beetje hersenloos televisie te zappen. Echt heel veel boeiends is er op dat uur niet echt te zien. Op verschillende zenders herhalingen van het nieuws. Maar da's geen goed idee als je hoofd al vol doemscenario's zit. Programma's die je in de meest ongeloofwaardige superlatieven wonderbaarlijk afslankende fitnesstoestellen aanprijzen, of eigenaardige keukenapparaten die ál uw huidige hulpmiddelen ineens zouden vervangen. Oventjes die gelijktijdig friteuses zijn, pannenkoeken bakken én uw appeltjes schillen. Of zo iets. Ja, ik lach er maar een beetje mee. Kinderprogramma's zijn er ook. Gekke ongekende tekenfilmverhaaltjes, nooit eerder gezien. En 't enige waar ik dan aan denk is: "Welk kind zit op dit uur nog voor de televisie?..."
Maar, na wat moedeloos zappen viel m'n oog op een programma dat in eerste instantie op een modeshow met trouwjurken leek. Prachtige creaties die blijkbaar volledig door gewone mensen, en niet door vooraanstaande couturiers, eigenhandig vervaardigd werden. Dat leek me wel het bekijken waard. En na nog geen twee minuten viel ik ongeveer van de sofa van verbazing: al die prachtige, ongelofelijk fantasierijke robes waren vervaardigd uit niks minder dan... wc-papier!!!
De onbevreesde ontwerpers mochten voor hun draagbaar kunstwerk uitsluitend gebruik maken van toiletpapier -uiteraard-, heel erg veel toiletpapier, kamers vol toiletpapier zelfs, plakband, lijm en naaigerief, zijnde naald en draad, en eventueel een naaimachine. Da's alles. Potverdorie, zelfs ik, ontzettend creatief als ik ben, zou nog niet direct weten waar en hoe te beginnen! Maar de echt schitterende en vaak ook bijzonder draagbare jurken die ik op het scherm zag passeren, lieten een absoluut fenomenale dosis vindingrijkheid en verbeeldingsvermogen zien. Werkelijk fantastisch!
Super leuk ook dat de deelnemers aan deze wedstrijd -want dat bleek het te zijn: een jaarlijks weerkerende wedstrijd in, hoe kon het ook anders, Amerika- ons als kijker een blik achter de schermen gaven. Hoe ze wekenlang parelbolletjes rolden uit wc-papier-maché, velletjes toiletpapier met oeverloos geduld knipten, plakten en stikten tot fragiele bloemblaadjes, lange repen verstevigd met plakband met vaste hand en een piepklein scalpelmesje uitsneden tot het allermooiste kantwerk dat ooit een bruidsjurk mocht sieren... Om maar een paar voorbeelden te noemen. Ik zat er met open mond van verbazing naar te gapen. Ja, ik ben een geduldig iemand, maar hoe gedreven moet je zijn op dít soort geduld op te brengen!?... Wow!
Het winnende ontwerp kwam van een dame die maandenlang wc-papier en garen tot een soort draad had gesponnen/gerold/gekneed, en van deze 'wol' een volledig gehaakte trouwjurk fabriceerde. Het kleed bewoog als vervaardigd uit een redelijk zwaar vallende stof, soepel doch elegant; en het had een perfecte pasvorm. Persoonlijk haak ik best wel graag, maar 'k zou zo direct nog niet aan een volledige 
bruidsjurk mét sleep en hoofdsieraad beginnen, vrees ik. Laat staan dat ik er nog eerst al het nodige haakmateriaal zélfs van nul af voor moest fabriceren, en dan nog wel uit toiletpapier!... Dus, chapeau, chique dinges!
En uiteraard gingen toen, als vanzelf -natuuuuurlijk-, mijn gedachten naar al die mensen die de voorbije dagen in hun hamsterwoede auto's propvol wc-papier de supermarkten uitgesleept hadden, niets overlatend voor de 'gewoon' winkelende medemens... De totale overvloed en de gevreesde schaarste. Naast elkaar. Wat een wéreld van verschil.
Gek eigenlijk dat iets zo banaals als het nederige wc-papier ineens scheldpartijen en handgemeen waard was. Er werden zowaar heuse veldslagen om geleverd in de grootwarenhuizen! Als je de filmpjes op de sociale media mag geloven tenminste... Ik merkte dat de onrust zelfs mij even in z'n greep had, want ik bedacht meteen een paar 'praktische' alternatieven. De stapel oude keukenhanddoeken verknippen en verstikken naar hanteerbare en herbruikbare 'kontveeglapjes', een goed afsluitbare plastiek bak in de wc-ruimte om al de vermoedelijk 'aromarijke' gebruikte wc-vodjes systematisch in te verzamelen, en dan één of meer keer per week een wasmachine -kookwas uiteraard- draaien met uitsluitende deze inventieve toiletdoekjes. Bijvoorbeeld. Goh, wat een milieuvriendelijk ideetje eigenlijk... Een dringend uit te voeren blijvertje misschien?... Tja. Alhoewel. 'k Weet het toch nog niet helemaal, zenne...

En natuuuuurlijk ging ik, met al die berichten over die gewelddadige 'papierslagen', ook meteen m'n eigen voorraad rollen tellen. Toch voor alle zekerheid maar effe kijken voor hoelang ik zelf nog voorzien was, hé. ('t Rekensommeke nog eens luidop makend: op dit moment nog 7 rollen; verbruikt aan ongeveer 1 rol per 5 dagen; nog genoeg voor meer dan een maand dus. Ça va. Gene stress.)
Een heel verhaal om nog maar eens te zeggen dat we echt wel verwend zijn, en zoveel dingen als vanzelfsprekend zien, terwijl ze dat éigenlijk niet zijn... Kijk maar eens om je heen in je eigen huis. Er is zoveel dat we continue gebruiken en verbruiken, zonder er ook maar één seconde bij stil te staan. Dingen die er 'gewoon' altijd al waren en zonder nadenken geacht worden er altijd te zijn... Het nederige wc-papier: ogenschijnlijk banaal gebruiksvoorwerp, onvoorspelbare reden tot vechtpartijen, verrassende grondstof voor haute couture, en nu ook nog eens een interessante aanzet tot bewuster leven. Wie had dat ooit gedacht, hé. ;-)




Geen opmerkingen:

Een reactie posten