Sinds er hier in mijn appartement nieuwe ruiten werden gezet, afgelopen oktober, had ik die eigenlijk nog geen noemenswaardige poetsbeurt gegeven. Ja, 'k weet het, je kunt me absoluut geen fanatieke huisvrouw noemen, zeker niet als het op stevig poetsen aankomt. Het is wat het is, hé. De meest gore vegen, overduidelijke handafdrukken en uitzicht belemmerende vuilheid waste ik uiteraard al wel weg, maar de boel zo eens echt met oog voor detail doen blinken, dat kwam er nog niet eerder van... En ondertussen zat er ook een dikke laag door de regen vastgekoekt stof tegen de glaspartijen.
De afgelopen week echter, zo met die dagelijkse dosis stralende zon, en alle vensters wagenwijd open, begon ik me toch een beetje te ergeren aan het verstoorde, enigszins troebele uitzicht naar buiten. Eergisteren ging ik dus, gewapend met emmer en sop, enthousiast -ja, écht!- aan de slag. "Amai", zult ge misschien bezorgd of geïntrigeerd zeggen, "ruiten kuisen bij u, dat zal nogal serieus wat verschuif- en verhuiswerk geven, met al die planten zowel op het terras als binnen!" Inderdaad, een terechte opmerking, moest ik die enorme plaveien glas hier moeten poetsen met behulp van een trapladdertje of dergelijke. Maar dat is dus, gelukkig, niet zo. Hooguit moet ik hier en daar eens een takje opzij houden, maar verder wordt hier bij het ruiten wassen beslist niet één plant verzet! Ik beschik namelijk over zo'n schitterend systeem van een uitschuifbare glazenwasser met aan de ene kant een microvezeldoek, speciaal voor ruiten, en aan de andere kant een super praktisch ruitenwisserke, 'n 'aftrekkerke' zoals we dat in Antwerpen noemen. Met die combinatie kan ik zonder al te veel moeite 1. absoluut overal aan, en 2., eveneens absoluut, overal tussen!
Het hele klusje ging goed vooruit en ik genoot van het tot in het kleinste detail schoonmaken van al het glas, zowel aan de buiten- als aan de binnenkant. Tot mijn eigen verbazing was ik er, zo op m'n gemakje, uiteindelijk toch wel een dikke twee uur mee bezig geweest en bijgevolg mocht het resultaat er zeker en vast zijn! Alsof er plots totaal geen enkele barrière meer was tussen mezelf en de buitenwereld! Wauw! Al het nieuwe groen op het terras en in de tuin kwamen zo mogelijk nóg meer in volle glorie bij me binnen. Zalig! Zelfs de twee poezen vonden het duidelijk wel iets hebben en trokken vrolijk met elkaar rondtollend spurtjes van de ene kamer naar de andere.
Moe maar zeer tevreden -éindelijk eens écht iets gedaan- zat ik wat later op m'n gemakje aan m'n bureautje achter de computer wat berichtjes te lezen en een beetje aan een filmke te prullen, ondertussen volop genietend van het hervonden uitzicht. In de verrukkelijke rust van die zonnige namiddag en de heerlijke stilte (op de vele fraaie vogelgeluiden daarbuiten na natuurlijk) hoorde ik plots in de woonkamer een niet direct te definiëren zachte 'plets'. Absoluut geen geluid dat je van je stoel doet opveren met een verschrikt "Wa was dà?!" Je zou het zelfs gerust hebben kunnen missen, of negeren, maar ik besloot toch maar even om het hoekje te gaan piepen. 't Was misschien een welgemikte duivendrets tegen m'n vers gewassen blingbling, hé.
In eerste instantie merkte ik niet direct iets op dat uit de haak was, maar toen ik het eenmaal zag... OMG! Mijn adem stokte ervan! Zelfs m'n vertrouwde 'krachttermen' bleven in m'n mond steken!... Onder 'normale' omstandigheden zou m'n vriendin Kira me tot op het 14e kunnen horen vloeken, denk ik, maar m'n verbijstering was zodanig totaal da'k er in een uitzonderlijk soort dodelijke kalmte letterlijk met stomheid geslagen bij stond. Dat die zachte, bijna volledig genegeerde 'plets' het énige geluid geweest was bij de pure horror scene daar voor m'n ogen verbaast me nog steeds!...
Al dat zotte en energieke door-de-kamers-heen-en-weer-sjezen had Poekie en Pompon stevig honger doen krijgen, en omdat we nu toch wat 'op de goeien boef' leven, en niet meer echt op tijd en uur, gaf ik ze hun avondmaal dan maar alvast wat eerder. En blijkbaar moet dat dan toch een beetje fout gevallen zijn op die arme Pompon zijn maagje... Gezeten in het allerhoogste mandje in huis, vlak aan de grootste venster, die in de woonkamer, had hij -en vreemd genoeg totaal zonder voorafgaande 'waarschuwingsgeluiden'- z'n hele gretig naar binnen geschrokte maaltje weer overgegeven. En niet alleen in dat voor mij zonder ladder onbereikbaar mandje. Nee, nee, hij had er echt 'werk' van gemaakt!... De hele mix van halfverteerde brokjes, sterk ruikende saus en meurende maagsappen droop in een brede waaiervorm tergend langzaam langst de ramen naar beneden. Inderdaad niet slechts van de dichtstbijzijnde, en meteen ook ongetwijfeld lastigste glaspartij om te poetsen (de enorme radiator met zeer zware vensterbank staan onmogelijk lomp in de weg), maar van béide enorme ramen, want het schuifbare deel stond -uiteraard!- nog lekker wijd open. Alle planten rond en onder de grote krabpaal zaten volledig onder het kleverig 'aromarijke' spul. De vloer, het houtwerk, de rails van het schuifraam, de lange radiator, de vensterbank, de poezenkussen, m'n roze-oranje-gele schelpenmobieltje, de drie vrolijke kabouters die tussen venster en radiator altijd gezellig lachend broederlijk bij elkaar naar buiten mogen staan kijken ... Echt, absoluut àlles in de brede omgeving deelde royaal mee in de stinkende spetters. Zucht. En slechts één hele zachte 'plets', hé... Niet te geloven eigenlijk...
Nog eens twee uur heeft het me gekotst, o pardon, gekost natuurlijk, om het vieze boeltje opgekuist te krijgen. Stikkapot was ik ervan. Maar het moet gezegd, eerlijk is eerlijk: 'k heb niet eens één keer gevloekt; Pompon heeft geen straf gekregen, hoor, en hij is helemaal oké, hij at zelfs meteen na die supplementaire schoonmaaksessie op z'n gemak en met veel smaak opnieuw wat harde brokjes in de keuken; en ik, ik geniet nu zo mogelijk nog eens zoveel van mijn nóg eens éxtra gepoetste propere ramen! ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten