Sinds het begin van de lockdown heb ik eigenlijk zo goed als niemand meer gezien. Ja, de familie twee keer, via Skype. Maar dat telt niet echt mee, vind ik, al deed dat ook al wel serieus deugd. En inderdaad, ik ben drie keer m'n huis uit geweest, voor boodschappen en zo. Maar daarbij bleef ik telkens zo ver als ook maar enigszins menselijk mogelijk was uit de buurt van alle personen die ik tegen kwam. Voor al m'n enorme vensters passeert uiteraard ook nooit iemand. Als er hier volk voorbij loopt, dus in die 'niet-te-betreden' 'verboden-toegang' tuin, dan is dat meteen serieus verdacht, hé. Behalve natuurlijk als het de concierge is, die af en toe eens het naar beneden gesmeten afval bij elkaar raapt. In de hal kwam ik één keertje vriendin Kira van 't veertiende tegen. Klein babbeltje op grote afstand, maar toch erg fijn. En dat is het zo wel een beetje, qua 'mensen zien'.
Eén iemand vormt tegenwoordig wel een soort constante aanwezigheid. Met regelmaat gaat de deurbel aan de voordeur van m'n appartement zelf. Dat is dan steevast m'n sympathieke buurman van op het elfde, Serge, die even komt checken of alles goed met me is, en of ik misschien nog iets nodig heb van de supermarkt. Sinds de lockdown brengt hij m'n 'zware' boodschappen -hoofdzakelijk frisdrank- voor me mee, zodat ik daar tijdens mijn ontzettend schaarse en minutieus geplande miniwinkeluitstapjes alvast niet mee moet sleuren. Uitsluitend met hem genoot ik dus de afgelopen weken van wat babbeltjes in persoon, face to face, doch uiteraard wel steeds netjes met de aanbevolen afstand tussen ons in.
Wie o wie hing er dus in 's hemelsnaam op deze zaterdagavond onverwacht aan mijn deurbel???...
Ik checkte mijn videophone (da's zo'n parlofoon met beeld) en... barstte in lachen uit! Het schermpje vertoonde geen gezicht van iemand, maar werd volledig ingenomen door het etiket van een flesje Tripel van Westmalle. Ja, ik wist meteen wie er voor de deur stond, hoor. Een paar weken geleden hadden ze het al eens half lachend gezegd, m'n zus en schoonbroer: "Dat ze mij bij gelegenheid wel eens een Trippelke zouden komen brengen..." En ik stond daar eigenlijk verder totaal niet bij stil, maar blijkbaar was het een oprechte intentie geweest.
Ik opende de algemene voordeur en die van m'n eigen appartement, en m'n schoonbroer Eric zette voorzichtig twee flesjes Trippel in het midden van het halletje op de vloer neer, zodat ik ze, een beetje grappend, met wenselijke afstand én een handschoen aan kon binnen pakken. En kijk, daar stak ook het vrolijke gezicht van m'n lieve zus Jacinta om het hoekje!
Elke dag lopen ze een blokje om, en soms zijn dat ommetjes van ettelijke kilometers, doch steeds bijzonder keurig binnen de beperkingen van alle mogelijke veiligheidsmaatregelen, want daarmee nemen ze werkelijk geen énkel risico. En vandaag ging hun stevige wandeling dus uitzonderlijk eens van Merksem naar Deurne, met twee kado-Trippels op zak.
Staan babbelen in een piepklein halletje aan de twee liftdeuren, en bijgevolg ook met de nodige passage, was niet echt fijn, dus verplaatsten we ons geanimeerde gesprekje naar de grote inkomhal van het gebouw. Heeeeeeerlijk om hen beide zo vlakbij te zien en te spreken. Fantastisch om even een beeteke zottekes te kunnen doen, zoals we dat gewoon zijn, zo met elkaar. Fijn om uit eerste hand en zo rechtstreeks wat nieuwtjes over hen en hun twee fantastische dochters te horen. Gewoon super gezellig.
Rond acht uur barstte hier, zoals elke avond trouwens, het applaus voor alle hulpverleners los. Dat bracht onze ontmoeting naar buiten, op de grote trap voor het gebouw. En omdat ik vertelde dat er dan ook elke avond iemand op z'n hoorn speelde, zochten we samen naar het terras met die muzikant erop. Hij was blijkbaar wat aan de late kant, maar gaf toch nog een extra stukje ten beste, waarvoor hij van ons drie, in 't midden van de straat staande, een extra applausje kreeg.
En toen was het weer tijd voor Eric en Jacinta om aan de terugtocht te beginnen. Afscheid zo zonder knuffels of iets, 't is en blijft toch iets heel raar, hoor... We hebben dan maar extra gezwaaid, en nog eens, en nog eens... Met een heel erg gemengd gevoel zat ik even later weer achter m'n puzzel. Echt fantastisch om hen weer even zo dichtbij te hebben gehad, maar... zo dichtbij en eigenlijk tegelijkertijd toch ook o zo veraf. En de zaligheid van heel even bijzonder geliefd bezoek deed mijn appartement en m'n leven in dat ene moment behoorlijk leeg en eenzaam aanvoelen... Maar, dat heb ik ook maar meteen van me afgeschud. Geen negatieve gedachten! De mooie dingen koesteren, en daarmee uit. Gewoon gelukkig zijn dat er zoveel om me gegeven wordt. En, serieus genieten van den Trippel uiteraard. Of wat had je gedacht dan?!... ;-)
Dikke merci, Jacinta en Eric, voor deze ongelofelijk fijne volhoud-vitamientjes! ♥️♥️♥️
foto Eric Van Tichel
Geen opmerkingen:
Een reactie posten