Vanmiddag, op weg naar huis, reed ik als passagier van bus 32 over de brug boven de ring rond Antwerpen ter hoogte van Berchem Kerk. Halverwege die brug zag ik een man op het smalle richteltje aan de àndere kant van de reling zitten, zich vasthoudend met slechts één hand, z'n voeten bengelend boven de voorbijrazende auto's.
De radertjes in mijn brein moesten een paar seconden draaien voor ik besefte dat dit plaatje niet klopte. Maar dan was het voor mij ook meteen zonneklaar dat hier iets niet pluis was en de situatie mogelijk snel gevaarlijk of zelfs dramatisch kon uitdraaien.
Ik nam m'n telefoon en tikte het nummer 112 in. En terwijl ik de mevrouw aan de andere kant van de lijn helder en duidelijk de situatie uitlegde zag ik de reizigers om me heen behoorlijk vreemd naar me kijken, sommigen zelfs met een blik van "waar bemoeit gij u mee!?..." Het kan natuurlijk zijn dat zij die man niet gezien hadden, maar dan nog...
Alleszins, bij de nooddienst namen ze m'n melding wel ernstig en ze zouden onmiddellijk iemand sturen. En de bus reed verder.
Maar m'n gedachten bleven op de brug, bij die man.
Luister, ik begrijp zeer goed, uit persoonlijke ervaring, dat het leven je soms zo de strot kan toeknijpen dat je wil dat alles ophoudt. En naar mijn mening staat het je, aangezien het tenslotte jóuw leven is, vrij om er, desnoods, een eind aan te maken.
Maar dat praat van een brug op een drukke snelweg springen absoluut niet goed. Op dat moment gaat het namelijk niet meer over jouw leven alleen. Je speelt ook met het voortbestaan en het geluk van al die bestuurders en passagiers in die vele aanstormende voertuigen onder je...
En mocht dit een man zijn die 'gewoon' een 'leuk' plekje zocht om 'gezellig' een tijdje in die verschroeiend hete zon te hangen, dan volstaat volgens mij de 'veilige' kant van de reling ook ruimschoots. Toch?!
Al was het maar een steekje los, of een zonneslag of zo, ik denk dat er zowiezo wel iéts mis met hem geweest zal zijn en ik echt niet tevergeefs de hulpdiensten liet uitrukken...
Van ganser harte hoop ik nu maar dat alles oké is met deze man en dat ik morgen absoluut niéts over hem lees in de kranten... Of heel deze historie zou, ondanks alles, toch een bijzonder mooi en verrassend staartje moeten krijgen... Dan lees ik het natuurlijk maar wat graag! ;-)
Zomaar, doodgewoon en zonder te gaan 'supporteren' voor een meespelende vriend of kennis, nog eens een keertje naar 't theater gaan, alleen maar omdat je dat leuk vindt, dat was heel erg lang geleden.
Dus toen een toffe vriendin vroeg of ik mee wou was dat meteen de start van een fijne namiddag. Zij is een grote fan van de boeken van Agatha Christie en ik genoot altijd geweldig van de Hercule Poirot series op de televisie. "Moord op de Oriënt-express" gespeeld door het Fakkeltheater, in hun eigen Rode Zaal, dat ging ons zeker en vast bevallen.
En dat was ook zo. Mooie decors, fraaie kostuums, prima acteerwerk.
Op de eerste rij van het balkon, met een schitterend uitzicht op alles, genoten we met volle teugen van de voorstelling.
Maar zoals ik zelf uit ervaring goed genoeg weet bevinden er zich in het publiek altijd één of twee 'storende elementen'...
De gsm, die minutenlang muzikaal en luid om aandacht vroeg, niet opgenomen werd en dus ook nog eens eindeloos een bericht-piep ten beste gaf, verstoorde zelfs even de concentratie van een paar acteurs. Zo zonde, en zo onnodig. Als respectvol toeschouwer zet je je gsm al uit jezelf af, nog voor men er bij het begin, tegenwoordig traditioneel, om vraagt, vind ik.
Maar het meest memorabele was toch het oudere koppel achter ons. Om te beginnen arriveerden ze te laat. De plotse lichtinval van het open- en dichtgaande gordijn in het deurgat verstoorde onze aandacht al even. Ze klommen met enige moeite, bijgelicht door de vervelend schelle gsm van de plaatsaanwijzer, naar de stoeltjes hoog achter ons. "Oké, iedereen zit, nu kunnen we ongestoord verder van dit fraaie stuk genieten", dacht ik.
Maar nog geen kwartier later keken mijn vriendin en ik, als afgesproken tegelijkertijd, met hoogste verbazing achterom naar iets wat ik in mijn voorstellingen zeker weten nog nooit heb meegemaakt: de dame van het stel sliep. De zware benen gevaarlijk ondeftig wijd uit elkaar, het hoofd volledig opzij gezakt, de mond wagenwijd open. En waarom we dan achterom keken? De ongelofelijke decibels van het gesnurk!
Je koopt toch geen ticketjes voor 't theater, om dan heel de voorstelling te missen omdat je diep in slaap valt. En dan op de koop toe de rest van het publiek storen met je oorverdovend geronk!
Hilarisch als het was, we wisten eigenlijk toch niet goed wat er mee te doen. Gegeneerd zijn, al dan niet in hààr plaats? Een beetje ambetant of boos? Even tegen haar voet tikken misschien? Meneer er op aanspreken? Of doodgewoon in een deuk liggen van 't lachen?...
We hebben ons kunnen inhouden, hoor, maar door ons gegiechel misten wij toch ook wat van de voorstelling, met dit extra stukje theater in het theater.
Al bij al, een hele fijne namiddag, zeker voor herhaling vatbaar. En dan ook graag weer mét het lekker biertje maar liefst zónder het gesnurk. ;-)
Vandaag is het dag op dag een jaar geleden dat we hem los moesten laten. We hadden onze va liever nog vele jaren bij ons gehouden, maar het lot, of zo je wil het noodlot, besliste daar anders over.
En 365 dagen later zijn we geen van allen klaar met afscheid nemen. Er passeerden familiefeestjes, verjaardagen, communies, uitstapjes en zoveel ontelbare gewone belevenissen,... allemaal zonder hem. En dat gaat ook, hoor, maar 't is toch écht niet hetzelfde.
"Het leven gaat door" krijg je vaak toegeworpen, maar niets is minder waar. Dàt leven, met hem er bij, dàt is vorig jaar abrupt opgehouden. Daar en dan, dat ene ogenblik verplichtte ons een totaal nieuw leven te beginnen, ééntje zonder hem. 't Was dat of niks, meer keuze is er niet.
Maar het gemis blijft groot. Voor mij en voor iedereen. Ik wil niet eens proberen er over na te denken wat zijn afwezigheid voor m'n moeder betekent. Zij deelde meer dan 50 jaar elke dag lief en leed met hem en moet nu zowat absoluut àlles anders en alleen aanpakken. En dat doét ze ook, heel moedig!
In die eerste 12 maanden zonder vader besefte ik zelf pas hoe vaak ik aanspraak op hem maakte, hoe dikwijls hij me, praktisch of met goede raad, te hulp snelde. Die ene speciale levenspartner, man genoeg om enigszins aan m'n vader te kunnen tippen, die liep ik voorlopig nog niet tegen het lijf, en voor mij maakt dat de leegte die onze va, mijn maatje, achter liet des te groter. Er is nu zoveel meer waarvoor ik op mezelf terug val, of waarvoor ik, al dan niet schoorvoetend, nieuwe mensen in m'n leven toelaat. En ergens is dat dan toch wel weer een geschenk, want m'n redelijk kleine wereldje werd daardoor een heel stuk opener.
M'n moeder gaf me een geweldig boek over afscheid nemen waarin ze veel steun vond. Hopelijk ik ook, want af en toe vrees ik dat m'n hersenen of m'n gevoelens, welke van die twee dat weet ik niet precies, een loopje met me nemen... Iets in mij is er nog steeds rotsvast van overtuigd dat hij maar weg is 'voor even'. Ik was er bij toen z'n hart ophield met kloppen. Ik snotterde nog een slaapliedje voor hem terwijl we hem samen vasthielden, m'n moeder, broers, zussen, hun partners en ik. Ik zag hem opgebaard liggen bij de begrafenisondernemer. Daar maakte ik zelfs foto's van. Ik zong op de afscheidsplechtigheid, met honderden getuigen. Z'n foto en het herinneringskaartje staan op de kast naast de foto's van grootva en grootmoe. En toch... Ondanks al die overduidelijke bewijzen van z'n definitieve vertrek verwacht ik nog élke dag dat de deurbel zal klingelen en hij met één of ander onbenullig boodschapje doodgewoon weer bij me binnen stapt, voor de zoveelste keer uitgebreid goedkeurend bromt over het fijne appartement dat ik met z'n hulp kocht en zich dan, tevreden monkelend, met z'n handen op z'n rug strategisch voor het grote venster in de woonkamer posteert om in alle rust en stilte uitgebreid van het fraaie uitzicht te genieten. Zoals altijd. Heel gewoon.
We lachen wel eens dat hij nu vermoedelijk op een wolkje in de hemel met al z'n overleden goeie vrienden en leuke familieleden een goddelijke trippel zit te drinken. Da's misschien geen realiteit maar 't idee is leuk en 't troost.
Alleszins, zelfs nu hij het tijdelijke voor het eeuwige ingeruild heeft, helemaal verdwenen is hij zeker en vast niet. 'Onze va dit, en onze va dat', te pas en te onpas valt het nog uit m'n mond, heel vertrouwd, alsof hij nooit weg gegaan is. Hij is en blijft voor altijd Mijn Vader, en zijn aanwezigheid zindert in duizend-en-één dingen verder. En dat is goed zo. :-)
De haag knippen! Een paar decennia geleden vond ik dat al geweldig om te doen! Als tiener snoeide ik maar wat graag met de grote haagschaar de toch zeker 400 meter beukenhaag aan die ene kant en achteraan de tuin van m'n ouderlijk huis. Het had iets stoer, én het gaf direct een zeer bevredigend resultaat, iets om trots op te zijn.
Tijdens m'n eerste huwelijk woonde ik in een huis op den boeren buiten omringt door weiden en koeien, en ook door ongeveer een kleine kilometer ligusterhaag. De elektrische haagschaar deed z'n intrede. Ja, wat dacht je...
De oude boertjes uit de buurt vonden het altijd een spektakel, waardig genoeg om naar te komen staan gapen, als ik in de hete zomerzon gekleed in schort, rubberlaarzen en een paar stevige werkhandschoenen, het ensemble zwierig afgetopt met een grote strohoed, het teveel aan groen te lijf ging. Goh, da's allemaal al zo lang geleden...
Ik verhuisde naar een appartement. Zonder een haag uiteraard.
Toen was er het gesukkel met m'n rug en nek, de vele operaties en al het jarenlange emotionele gedoe. Plantjes op het terras, tot daar aan toe, dat ging nog. Een paar meter haag knippen, totààl uit den boze!
Maar ondertussen kunnen die rug en nek wel weer wat hebben en ik geniet langzaam aan ook opnieuw van mooie momenten. Een werkbezoek aan de geweldige tuin van m'n ouders is dus een zeer plezierig verzetje.
En zo knipte ik, opnieuw met een doodgewone manuele haagschaar, na zovele jaren nog eens een paar honderd meter haag. Buxus, deze keer.
Achter me de metershoge sparren die in m'n kindertijd als kerstboom in de huiskamer stonden en waar nu klimrozen en blauwe regen doorheen slingeren. Aan het eind van den hof de reuzegrote wilde kastanjelaar die ik zelf nog als uitgeschoten kastanje in de grond stak en waar m'n moeder altijd een beetje over zucht dat ik beter een tamme had geplant, 'dan hadden we er nu tenminste nog iets aan gehad'... De hele tuin is één geweldige overdosis bloemen in fantastische kleuren en hemelse geuren, dus zoemen en brommen er ook overal om me heen bezige bijtjes en wollige hommels. De meesjes roepen 'suskewiet' en spelen verstoppertje in 't dichte groen. Het roodborstje kijkt aandachtig toe of mijn werk wel naar z'n zin is. En ondertussen bindt en rijft en borstelt ons moe links en rechts met de ijver en vlijt die haar zo eigen is, en bekijkt het resultaat van mijn kapperswerk. 'Da's ook al weer netjes voor een tijdje' zegt ze tevreden.
Het mag vaker voorvallen, zo een dagje stevige handenarbeid samen met ons moe in haar tuin. Gewoon zalig. En dan plof ik nu, moe maar bijzonder tevreden en voldaan, in m'n zetel. Dubbel en dik verdiend, vind ik. :-)
Ooit heb ik ze voor de lol eens een keer geteld, alle schoenen in mijn kast. Pumps in alle hoogten en kleuren, ballerina's voor alle seizoenen, sandaaltjes met de meest mogelijke en onmogelijke bandjes, zowel praktische als elegante botten, korte laarsjes voor als je niet goed weet wat je wil, stoere bottinekes, concertglitterschoenen met gigantische hakken, allerlei plezante slefferkes voor de snelle aanschiet, zachte pantoffels voor koude dagen die leuk onder pyjama's en kamerjassen passen en één paar stokoude donkergroene trouwe tuingalochen...
Het totaal tikte die dag af op wel 89 paar!
Een mix van verbazing, schaamte, afgrijzen, blijheid, trots en een gevoel van eindeloze rijkdom maar ook verspilling vervulde me. En was dat wel normaal, zoveel schoenen? Of had ik misschien een probleem?...
Ik telde ze nooit meer sinds die dag. Vermoedelijk is de berg tegenwoordig iets minder groot. Met m'n verhuis schonk ik een behoorlijk stuk van de verzameling weg. Maar heel zeker weet ik het dus niet...
Een groot fortuin zit er zeker en vast niet in, in deze collectie: niets is heerlijker dan koopjes uit te snuffelen in de allergoedkoopste achterbuurtwinkeltjes. Het fenomenale budget dat aan een nieuw paar schoenen besteed werd lag zelden hoger dan 15 euro. En dan loop ik daar toch een jaar of 5 mee, hoor! Goed zorgen voor je spullen en waarderen wat je hebt, dat helpt enorm. Het is niet de prijs die de waarde voor mij bepaald, maar hoe dol ik op het schoeisel ben. Daarom hebben bijzonder exemplaren met uitzonderlijke herinneringen een blijvende plek in het opbergmeubel, al worden ze vermoedelijk nooit meer gedragen.
Hoe zuinig je er ook op bent, hoe goed je er ook voor zorgt, schoeisel verslijt uiteindelijk toch en dus moet je op zeker moment zeer geliefde voetentooi vervangen. En ook dat brengt gemengde gevoelens mee: verdriet, om het afscheid van trouwe metgezellen die toch zo fantastisch bij die ene bepaalde outfit pasten, gemengd met de vreugde van het shoppen-zoeken-vinden. En uiteraard ook de frustratie, als de mode weer zo is dat je vreest systematisch over je eigen voeten te vallen, of als dat ene paar hemels mooie pumps, die zo geweldig comfortabel zitten, in de verste verte niet in je budget passen...
Behalve de aankoop eind vorig jaar van die praktische laarsjes die me door de winter hielpen, cadeautje van een gulle weldoener (dat telt niet echt mee, hé, toch?) dateert m'n laatste shoeshoppinguitstap van lang geleden.
Gisteren ondernam ik voor 't eerst in jaren nog eens een poging een aantal afgetrapte exemplaren te vervangen, kwestie van 'zomerklaar' te geraken.
De buit was mager, maar hoera, ik trippel toch weer een tijdje vrolijk geschoeid rond dankzij die 5 paar betaalbaar nieuw fraais, dat, ondanks alles, toch z'n weg vond naar mijn hart, mijn kast en natuurlijk ook naar mijn voeten.
Nu nog een keertje die kast in kwestie uitmesten en ordenen... Maar da's voor morgen. Of zo. Vandaag paradeer ik met prinsessenallures als een heruitgevonden nieuwe vrouw trots heen en weer langst de grote spiegel. Wat een nieuw paar schoenen al niet doet. :-)
Zo zot en geobsedeerd als Pompon van zijn voetbal is, zo zot en geobsedeerd is Poekie van elastiekjes. Zo van die hele gewone bruine rubberen rekkerkes. En vraag me niet hoe, maar met grote regelmaat vindt hij er altijd wel weer ergens ééntje dat hij kan inpikken.
En wat hij er dan mee doet, vraag je je af? Geloof het of niet, als hij er ééntje te pakken krijgt amuseert hij zich uren lang door het met één voorpoot en één hoektand weg te schieten door de kamers, om er dan als een gek achteraan te sprinten en het met de nodige schijnbewegingen en zotte sprongen zogezegd te vangen als was het een echte prooi. En dan begint alles weer opnieuw: schieten, spurten, pakken. Uuuuuren!
Ik vraag me nog altijd af hoe Poekie dat helemaal uit zichzelf leerde, maar boven alle verbazing is het gewoon super entertainment om hem zo totaal gefocust en in z'n nopjes bezig te zien.
En alsof het op zich nog geen straf verhaal genoeg is bedacht Poekie er afgelopen week nog een extra kunstje bij!
Vermoedelijk door mij goed te observeren als ik m'n spullen bij elkaar zoek, om te gaan werken bijvoorbeeld, ontdekte hij dat er altijd wel een elastiekje ergens in die handtas zit. Als ik de ritssluiting niet helemaal dicht trek, een opening van een 5-tal centimeter volstaat, dan friemelt hij de tas volledig open om ongegeneerd alles wat er in zit grondig te doorzoeken en desnoods uit te laden tot hij de felbegeerde buit binnen heeft. En content dat hij dan is. Zo fier als ne gieter! Ook geweldig schattig om te zien trouwens.
En uiteraard wordt er dan weer vrolijk geknald, gecrost en gevangen.
't Is gene gewone, mijne Poekie, absoluut een specialleke, maar volgens mij ook echt ook een heel erg slimme kat. Ik denk dat we daar nóg straffe en leuke stunten van kunnen verwachten... ;-)
Over bloemetjes en bijtjes schrijf ik eigenlijk al vaak genoeg. Maar vandaag wil ik het even hebben over de figùùrlijke bloemetjes en bijtjes...
Gisterenochtend stond, door een virus van een vriendin, mijn Facebook tijdlijn boordevol keiharde porno. En al moest ik toch ook eventjes met m'n ogen knipperen zo vroeg in de morgen en op m'n nuchtere maag, de algemene walging van vrienden en kennissen verbaasde me echt.
Mij persoonlijk laat het namelijk volledig koud. Die beelden zijn voor mij puur een kwestie van 'gaatjes vullen'. Daarmee is echt alles gezegd.
Iedereen met een gezonde nieuwsgierigheid heeft zeker en vast ook al wel eens zulke filmpjes bekeken. En zeg nu zelf: als je er ééntje gezien hebt, heb je ze allemaal gezien. Zelfde scenario, zelfde expliciete shots, zelfde onwerkelijke lichamen. Hard, koud, afstandelijk, mechanisch, gevoelsloos.
Maar da's uiteraard maar mijn mening, ik, de eeuwige romanticus.
Het zou vermoedelijk niet zo'n booming business zijn mochten zoveel anderen er niet wél iets aan hebben...
Voor mij heeft wat er te zien is in die clips dus in de verste verte niets te maken met 'de liefde bedrijven'.
Ja, ik weet het, ik ben misschien wat ouderwets en niet echt meer mee met de tijd, maar ik verwacht nog steeds goeie ouwe degelijke hofmakerij vooraleer ik met iemand onder (of wie weet 'op' uiteraard) de dekens kruip. Hand in hand wandelen, lekker kussen, warm knuffelen, samen lachen, samen eten... Al die fijne dingen eerst. En liefst heel veel.
En dat wil niet zeggen dat ik een grote softy en super saai ben wat sex betreft, in tegendeel, alles kan, geloof me maar, maar lichamelijke intimiteit, hangt voor mij onlosmakelijk vast aan oprecht liefhebben, diep vertrouwen en geestelijk intimiteit. En er moet humor bij zijn, zeker weten. Niets zo fijn als een bedpartner die je in een deuk legt met z'n zotte kuren.
Misschien komt het door dit wenslijstje dat die intimiteit al erg lang geen deel meer uitmaakt van mijn leven. Wie heeft dat er tegenwoordig nog voor over, zeker voor een eigenwijze vrouw op leeftijd met een ietwat te zwaar lichaam waar aan alle kanten wel iets blubbert, wiebelt en flubbert...
En als er al eens een leuke vent passeert die ik maar wat graag 'tegen mijn gilet zou willen trekken', dan is die 1. of gelukkig getrouwd (en daar zit ík niet mee, maar z'n vrouw gaat me dat zeker en vast kwalijk nemen), 2. minstens 10 jaar jonger (en daar zit ik ook ook niet mee, maar 'k kan me moeilijk voorstellen dat die écht geïnteresseerd zouden zijn), of 3. homo (en daar is geen beginnen aan, maar dat zijn wel m'n allerbeste maatjes...). hihi
Tja, 't is alles of niks met mij... Behalve de knuffels van m'n lieve poezelige venten Poekie en Pompon valt er de komende tijd in m'n bed misschien weinig te beleven, maar je weet maar nooit dat de juiste man m'n pad toch ooit nog kruist, hé. Het hoeft er maar ééntje te zijn... ;-)
Beladen als een muilezel stapte ik naast m'n fiets met m'n wekelijkse aankopen naar huis. Overvolle fietstassen, daar boven op nog wat onder de snelbinder op de porte-bagage, 4 grote boodschappenzakken aan het stuur en m'n handtasje bengelend aan m'n arm, het absolute maximum van wat ik zo op een nog enigszinds deftige manier kan vervoeren.
In één van de straatjes moest ik op het smalle voetpad een oude man in een typische blauwe stofjas passeren die langst de openstaande zijdeur van z'n camionette lege houten kistjes aan het stapelen was.
"Goedemiddag madammeke", zei hij voor me opzij gaande ongelofelijk joviaal in een onmiskenbaar Limburgs accent. "Amai, zwaar geladen zo te zien. Goed dat 't zonneke schijnt, hé."
"Ja, gelukkig maar", lachte ik terug en stapte vrolijk verder.
"Zeg", riep hij me na, "u bent per ongeluk niet geïnteresseerd in verse aardbeien? Vanochtend geplukt in Hoogstraten. 't Zijn m'n laatste 2 bakjes!"
Het klonk erg aanlokkelijk, dus ik stopte en keerde. Hij stak meteen een geanimeerd verhaal af over z'n beste vriend met de kwekerij en hoe hij wat bijverdiende door verse vruchten aan vaste klanten hier te leveren.
"Goh, en wat moet dat kosten?" vroeg ik geamuseerd.
"Wel, normaal gezien 3 euro voor een bakje, maar 't zijn de laatste, ge moogt ze allebei hebben voor 5 euro." En dat vond ik een erg prima deal voor 2 bakjes van elk een halve kilo super verse aardbeien.
Ik friemelde, met moeite m'n fiets met boodschappen tegen m'n been balancerend, de centjes uit m'n handtasje, hij stak de bakjes zorgzaam in een zakje en hing het voorzichtig en met de nodige egards aan m'n arm.
De verdere weg naar huis waaide de zoete vruchtengeur me al veelbelovend tegemoet vanuit het wiebelende plastiekje.
Het was nog een heel karwei om zo beladen door het poortje van de garage te geraken zonder accidenten, maar het lukte. En de beloning was groot! De aardbeien ruiken niet alleen ongelofelijk heerlijk, hun smaak is echt niet te beschrijven hemels! Volgens mij heb ik nog nooit zulke fantastisch lekkere aardbeien gegeten. Een hele kilo gezond snoep om dit weekend van te smikkelen en smullen, meer moet dat écht niet zijn. Zàlig! :-)
De hitte hing als een loodzware deken over me heen toen ik daarstraks eindelijk de weg huiswaarts aanvatte. Met moeite hief ik m'n lome voeten op, stap voor stap, richting bushalte. De hete lucht ademde ongemakkelijk.
Aan de halte miste ik nét een bus. Wachten dus.
En er stak een verfrissend briesje op. O, wat deed dat deugd!
Maar al snel veranderde dat zuchtje in heftige windvlagen die boomblaadjes en allerlei andere brol in m'n gezicht smeten en m'n blote benen en tenen zandstraalden. Dat deed een heel stuk minder deugd.
Gelukkig, daar was de bus. Gered!
Misschien zou het me dan tóch nog lukken droog thuis te raken...
Halverwege de rit vielen de eerste dikke druppels.
Tegen de tijd dat ik moest uitstappen en de oversteek naar de metro maken brak de storm in alle hevigheid los. Harde rukwinden en een hemel vol bliksem en donder. Maar in de metro merk je daar meteen niets meer van.
Tot aan de halte van de Sinksenfoor. Daar stapten kleddernatte mensen opgelucht in de droge tram. Dat beloofde...
Een aantal haltes later was het zover: mijn beurt om uit te stappen, niks aan te doen. De regen viel met bakken, de straten stonden blank. Het water stond op sommige plaatsen zo hoog dat ik zelfs op m'n hoge sleehakken tot aan m'n enkels te soppen liep. Om mij heen spurtten medereizigers met plastiek zakjes en handtassen boven hun hoofd razendsnel in alle richtingen.
Het had iets dolkomisch. Als zo'n tekenfilm met zich in veiligheid rennende muisjes of zo, met zo'n vrolijk snel tingeltangelmuziekje er onder.
De storm dreunde in alle hevigheid op me neer. En ik moest er zo geweldig om lachen: volledig doorweekt op je gemakje naar huis wandelen terwijl de regen zich verder ongenadig over je heen uitstort, de straten plots kolkende rivieren zijn en er langst alle kanten van tussen de veelkleurig wolken overal in de lucht fel geflits en rommelend gedonder is.
Zonder enige vorm van haast of ongenoegen heb ik me er totaal aan over gegeven. Nat of natter, hoeveel verschil maakt het?
't Was als douchen met je kleren aan, en hoe vaak doe je dat in je leven?
Tot op m'n ondergoed doorweekt, echt door en door nat,
kwam ik druipend thuis. Maar wel één en al glimlach en totaal ontspannen. Om de één of andere reden maakte dit onweer mij even heel gelukkig. Ik zit er nog van na te genieten. Heerlijk. :-)
"Moet u aan de volgende halte uitstappen, meneer? Nee? Wil u dan aub doorschuiven en de deur niet blokkeren voor de andere reizigers."
"Juffrouw, voeten op de bank, doet u dat thuis ook? Dat kan u 75 euro boete kosten! Volgens mij kunt u dat geld wel op een betere manier gebruiken!"
"Op de tram wordt niet gegeten, mevrouw. Stop dat broodje snel weer weg in uw tas en stap gerust aan de volgende halte af om op een bankje op het perron verder te eten."
"Jongeman, dat ge uw eigen oren om zeep helpt met die oorverdovende muziek, da's erg genoeg, maar ge moet uw medereizigers er niet ook nog eens mee lastig vallen. Zet het geluid maar snel een heel stuk stiller!"
"Ook ne goedemorgen meneer! Dat u op dit vroege uur al een halve liter bier wenst te drinken, dat moet u weten, dat zijn mijn zaken niet, maar niet op de tram! Volgende halte: in de vuilbak er mee aub!"
De kleine, redelijk bolle mevrouw, kort haar en bril, in een niet echt goed zittend De-Lijn-uniform, met blinkende badge op de borst en piepende walkietalkie aan de riem, stapte vinnig en fluks, op haar duidelijk zeer comfortabele schoenen, heen en weer van vooraan in de tram naar helemaal achteraan en terug. En iedereen die op de één of andere manier de huisregels van het openbaar vervoer overtrad werd streng en kordaat maar tegelijkertijd ook absoluut beleefd en vriendelijk door haar aangesproken.
Door de mengeling van haar charisma en het moederkloekgevoel straalde ze op een erg fijne manier een niet te ontkennen gezag uit. Torenhoge potige kerels, eigenwijze oude madammekes, zelfs de meest tegendraadse hangjongeren,... Iedereen, van welke afkomst, taal of leeftijd dan ook, ze gehoorzaamden allemaal zonder morren.
En ik vond het heerlijk. Ik vond het fan-tas-tisch!
Eigenlijk zouden mensen uit zichzelf genoeg fatsoen en opvoeding moeten hebben om zich aangenaam en respectvol te gedragen in openbare ruimtes, zeker als je zo dicht op elkaar zit als in een tram of een bus, en ik denk vaak "allé, dit kàn toch écht niet meer!..." maar zwijg uit angst er nog een pak rammel bovenop te krijgen...
Mijn ontzag voor deze mevrouw was dus groot.
Liefst had ik haar een enthousiaste staande ovatie gegeven onder luid 'hoera' en 'bravo' geroep, maar dat heb ik bij nader inzien toch maar gelaten: ze zou me zeker en vast vriendelijk maar streng op m'n plaats gezet hebben wegens openbare ordeverstoring en geluidsoverlast... hihi ;-)
