En 365 dagen later zijn we geen van allen klaar met afscheid nemen. Er passeerden familiefeestjes, verjaardagen, communies, uitstapjes en zoveel ontelbare gewone belevenissen,... allemaal zonder hem. En dat gaat ook, hoor, maar 't is toch écht niet hetzelfde.
"Het leven gaat door" krijg je vaak toegeworpen, maar niets is minder waar. Dàt leven, met hem er bij, dàt is vorig jaar abrupt opgehouden. Daar en dan, dat ene ogenblik verplichtte ons een totaal nieuw leven te beginnen, ééntje zonder hem. 't Was dat of niks, meer keuze is er niet.
Maar het gemis blijft groot. Voor mij en voor iedereen. Ik wil niet eens proberen er over na te denken wat zijn afwezigheid voor m'n moeder betekent. Zij deelde meer dan 50 jaar elke dag lief en leed met hem en moet nu zowat absoluut àlles anders en alleen aanpakken. En dat doét ze ook, heel moedig!
In die eerste 12 maanden zonder vader besefte ik zelf pas hoe vaak ik aanspraak op hem maakte, hoe dikwijls hij me, praktisch of met goede raad, te hulp snelde. Die ene speciale levenspartner, man genoeg om enigszins aan m'n vader te kunnen tippen, die liep ik voorlopig nog niet tegen het lijf, en voor mij maakt dat de leegte die onze va, mijn maatje, achter liet des te groter. Er is nu zoveel meer waarvoor ik op mezelf terug val, of waarvoor ik, al dan niet schoorvoetend, nieuwe mensen in m'n leven toelaat. En ergens is dat dan toch wel weer een geschenk, want m'n redelijk kleine wereldje werd daardoor een heel stuk opener.
M'n moeder gaf me een geweldig boek over afscheid nemen waarin ze veel steun vond. Hopelijk ik ook, want af en toe vrees ik dat m'n hersenen of m'n gevoelens, welke van die twee dat weet ik niet precies, een loopje met me nemen... Iets in mij is er nog steeds rotsvast van overtuigd dat hij maar weg is 'voor even'. Ik was er bij toen z'n hart ophield met kloppen. Ik snotterde nog een slaapliedje voor hem terwijl we hem samen vasthielden, m'n moeder, broers, zussen, hun partners en ik. Ik zag hem opgebaard liggen bij de begrafenisondernemer. Daar maakte ik zelfs foto's van. Ik zong op de afscheidsplechtigheid, met honderden getuigen. Z'n foto en het herinneringskaartje staan op de kast naast de foto's van grootva en grootmoe. En toch... Ondanks al die overduidelijke bewijzen van z'n definitieve vertrek verwacht ik nog élke dag dat de deurbel zal klingelen en hij met één of ander onbenullig boodschapje doodgewoon weer bij me binnen stapt, voor de zoveelste keer uitgebreid goedkeurend bromt over het fijne appartement dat ik met z'n hulp kocht en zich dan, tevreden monkelend, met z'n handen op z'n rug strategisch voor het grote venster in de woonkamer posteert om in alle rust en stilte uitgebreid van het fraaie uitzicht te genieten. Zoals altijd. Heel gewoon.
We lachen wel eens dat hij nu vermoedelijk op een wolkje in de hemel met al z'n overleden goeie vrienden en leuke familieleden een goddelijke trippel zit te drinken. Da's misschien geen realiteit maar 't idee is leuk en 't troost.
Alleszins, zelfs nu hij het tijdelijke voor het eeuwige ingeruild heeft, helemaal verdwenen is hij zeker en vast niet. 'Onze va dit, en onze va dat', te pas en te onpas valt het nog uit m'n mond, heel vertrouwd, alsof hij nooit weg gegaan is. Hij is en blijft voor altijd Mijn Vader, en zijn aanwezigheid zindert in duizend-en-één dingen verder. En dat is goed zo. :-)
Prachtig xxx
BeantwoordenVerwijderen