De radertjes in mijn brein moesten een paar seconden draaien voor ik besefte dat dit plaatje niet klopte. Maar dan was het voor mij ook meteen zonneklaar dat hier iets niet pluis was en de situatie mogelijk snel gevaarlijk of zelfs dramatisch kon uitdraaien.
Ik nam m'n telefoon en tikte het nummer 112 in. En terwijl ik de mevrouw aan de andere kant van de lijn helder en duidelijk de situatie uitlegde zag ik de reizigers om me heen behoorlijk vreemd naar me kijken, sommigen zelfs met een blik van "waar bemoeit gij u mee!?..." Het kan natuurlijk zijn dat zij die man niet gezien hadden, maar dan nog...
Alleszins, bij de nooddienst namen ze m'n melding wel ernstig en ze zouden onmiddellijk iemand sturen. En de bus reed verder.
Maar m'n gedachten bleven op de brug, bij die man.
Luister, ik begrijp zeer goed, uit persoonlijke ervaring, dat het leven je soms zo de strot kan toeknijpen dat je wil dat alles ophoudt. En naar mijn mening staat het je, aangezien het tenslotte jóuw leven is, vrij om er, desnoods, een eind aan te maken.
Maar dat praat van een brug op een drukke snelweg springen absoluut niet goed. Op dat moment gaat het namelijk niet meer over jouw leven alleen. Je speelt ook met het voortbestaan en het geluk van al die bestuurders en passagiers in die vele aanstormende voertuigen onder je...
En mocht dit een man zijn die 'gewoon' een 'leuk' plekje zocht om 'gezellig' een tijdje in die verschroeiend hete zon te hangen, dan volstaat volgens mij de 'veilige' kant van de reling ook ruimschoots. Toch?!
Al was het maar een steekje los, of een zonneslag of zo, ik denk dat er zowiezo wel iéts mis met hem geweest zal zijn en ik echt niet tevergeefs de hulpdiensten liet uitrukken...
Van ganser harte hoop ik nu maar dat alles oké is met deze man en dat ik morgen absoluut niéts over hem lees in de kranten... Of heel deze historie zou, ondanks alles, toch een bijzonder mooi en verrassend staartje moeten krijgen... Dan lees ik het natuurlijk maar wat graag! ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten