Dus toen een toffe vriendin vroeg of ik mee wou was dat meteen de start van een fijne namiddag. Zij is een grote fan van de boeken van Agatha Christie en ik genoot altijd geweldig van de Hercule Poirot series op de televisie. "Moord op de Oriënt-express" gespeeld door het Fakkeltheater, in hun eigen Rode Zaal, dat ging ons zeker en vast bevallen.
En dat was ook zo. Mooie decors, fraaie kostuums, prima acteerwerk.
Op de eerste rij van het balkon, met een schitterend uitzicht op alles, genoten we met volle teugen van de voorstelling.
Maar zoals ik zelf uit ervaring goed genoeg weet bevinden er zich in het publiek altijd één of twee 'storende elementen'...
De gsm, die minutenlang muzikaal en luid om aandacht vroeg, niet opgenomen werd en dus ook nog eens eindeloos een bericht-piep ten beste gaf, verstoorde zelfs even de concentratie van een paar acteurs. Zo zonde, en zo onnodig. Als respectvol toeschouwer zet je je gsm al uit jezelf af, nog voor men er bij het begin, tegenwoordig traditioneel, om vraagt, vind ik.
Maar het meest memorabele was toch het oudere koppel achter ons. Om te beginnen arriveerden ze te laat. De plotse lichtinval van het open- en dichtgaande gordijn in het deurgat verstoorde onze aandacht al even. Ze klommen met enige moeite, bijgelicht door de vervelend schelle gsm van de plaatsaanwijzer, naar de stoeltjes hoog achter ons. "Oké, iedereen zit, nu kunnen we ongestoord verder van dit fraaie stuk genieten", dacht ik.
Maar nog geen kwartier later keken mijn vriendin en ik, als afgesproken tegelijkertijd, met hoogste verbazing achterom naar iets wat ik in mijn voorstellingen zeker weten nog nooit heb meegemaakt: de dame van het stel sliep. De zware benen gevaarlijk ondeftig wijd uit elkaar, het hoofd volledig opzij gezakt, de mond wagenwijd open. En waarom we dan achterom keken? De ongelofelijke decibels van het gesnurk!
Je koopt toch geen ticketjes voor 't theater, om dan heel de voorstelling te missen omdat je diep in slaap valt. En dan op de koop toe de rest van het publiek storen met je oorverdovend geronk!
Hilarisch als het was, we wisten eigenlijk toch niet goed wat er mee te doen. Gegeneerd zijn, al dan niet in hààr plaats? Een beetje ambetant of boos? Even tegen haar voet tikken misschien? Meneer er op aanspreken? Of doodgewoon in een deuk liggen van 't lachen?...
We hebben ons kunnen inhouden, hoor, maar door ons gegiechel misten wij toch ook wat van de voorstelling, met dit extra stukje theater in het theater.
Al bij al, een hele fijne namiddag, zeker voor herhaling vatbaar. En dan ook graag weer mét het lekker biertje maar liefst zónder het gesnurk. ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten