Winderige muziek.

♪♫ "Naar wat de dennen fluist'ren, die buigen kruin aan kruin." Dit liedje heb ik altijd in mijn hoofd als de wind de dennebomen naast m'n slaapkamer beweegt. Al moet het gezegd dat deze dagen die bomen absoluut niet fluisteren. Ze brullen en tieren!... Toen ik er vannacht, een beetje angstig bibberend in m'n bed, naar lag te luisteren had ik plots "Erlkönig" van Schubert in m'n hoofd, met die vader, die door nacht en wind, te paard z'n zoon probeert te redden. En je voelt en hoort de storm in dat lied daveren.
Naadloos daar achteraan zong ik in mezelf het "Hexenlied" van Mendelssohn. Op m'n bezem door bliksem en wind heen vliegen, ik zou nogal een gang gegaan zijn afgelopen nacht. Dat had pas echt "Gone with the wind" geweest, hé.
En de muzieknummers bleven komen. De "Riders on the storm" dreunden "Tussen wind en water" langst de gebouwen. Het gure weer geselde het "Vlakke land" van Will Ferdy. Volledig in "The windmills of my mind" verzonken kwam het antwoord, mijn vriend, "Blowing in the wind". 
Toen de melancholische "Summer Wind" binnen kwam waaien dacht ik romantisch: oké dan, "Fly me to the moon", ik ben er klaar voor!
Bij het verlaten van het huis vanmorgen, passeerde, ondanks uitzonderlijk eens geen paraplu, Mary Poppins in m'n hoofd met het vrolijke voorstel: "Let's go fly a kite!" Sorry, niet vandaag, Mary, veel te veel wind...
Aan de tramhalte stegen we met een zucht bijna naar boven in de lucht met al die "Wind beneath my wings". En met flapperende jas en broekspijpen liep ik heel de verdere weg "One day I fly away" te giechelen.
Daarstraks belde m'n moeder, door iedereen Mieke genoemd, om te checken of ik niet weggevlogen was, en ze verzekerde me dat ze vandaag vooral niet naar buiten ging. En toen zat ik voor de rest van de dag in mijn hoofd met: 'Mieke, hou u vast aan de takken van de bomen, Mieke, hou u vast aan de takken van de mast!' ♪♫ ;-)

Taalkwestie.

In Antwerpen wonen er 174 verschillende nationaliteiten. Da's best wel indrukwekkend, vind ik. En uiteraard spreken die mensen allemaal hun eigen taal of dialect. Wie weet hoeveel talen dàt wel zijn...
Op m'n vele ritjes met het openbaar vervoer bedenk ik me heel vaak, al dan niet met een glimlach: "En dat zit hier verdorie àllemaal op mijnen tram en bus door elkaar te kakelen!" 
's Morgens vroeg deel ik de bus met vooral dames afkomstig uit oostbloklanden: veel te luid en vooral veel te scherp voor mijn oren op dit onmogelijke uur. 's Middag heb je meer Arabische klanken. Dat roggelt aardig wat weg, uiteraard met ook de nodige decibels. De decibels van de Afrikanen zijn zowiezo onovertrefbaar, maar de bravoure waarmee zij hun uitleg doen, da's puur theater op de bus! De zeer uiteenlopende oosterse klanken klinken allemaal even buitenaards voor mijn oren. Vaak moet ik glimlachen bij het idee dat het voor die mensen perfect verstaanbaar is, terwijl ik niet meer dan bijzondere klik- en klokgeluiden hoor. De zuiderse klanken, die vind ik eigenlijk, vermoedelijk vanuit m'n muzikale achtergrond, nog het meest melodieus en aangenaam klinken.
't Is alle dagen opnieuw een klankkleurenkakafonie van je welste, en 't ergste, absoluut het ergste vind ik, is dat ge er totaal niks van verstaat, hé, van wat ze zo met elkaar of over hun telefoon zitten te rettepetetten!... ;-)
Allesinds, de paar woorden Nederlands je tussen dit alles toch nog eens hoort zijn veel te vaak verre van correct qua de zinsstructuur en de grammatica. Soms voel ik me daardoor telg van een uitstervend ras met een met uitsterven bedreigde taal...
Vanmiddag zat ik tegenover 2 Duitse dames, moeder en dochter, toeristen. Ik glimlachte toen ze zich vragen stelde bij de gekke architectuur van de huizen op de Confortalei in Deurne. Blij verrast met mijn, volgens hen uitstekende, kennis van hun moedertaal ontstond er een boeiend en geanimeerd gesprek over Antwerpen, de vriendelijkheid van de mensen en de zeker niet te missen bezienswaardigheden.
Plots realiseerde ik me, tot m'n eigen jolijt, dat er om ons heen heel wat mensen met gespitste oren, niets van het gesprek begrijpende, naar ons zaten te luisteren en ik dus voor hen, voor deze éne keer, en nog wel in een taal die niet eens mijn moedertaal is, ook eens 'vreemd' klonk... :-)

Het één-uur-verschil.

Vanochtend kon ik om 6u de gordijnen al open schuiven. De zon was nog niet op, maar de eerste zonnestralen priemden al, begeleid door vogelzang, oranje-roze door de blauwgrijze wolkenflarden van achter de horizon.

Vanaf morgen zal ik daar opnieuw een uurtje langer geduld voor moeten oefenen... Al valt er natuurlijk ook heel wat voor te zeggen dat ik vanaf dan niet meer in' t donker naar huis hoef te komen.

Ik ben geen fan van een uur minder slapen, daarvoor slaap ik veel te graag en ben ik veel te dol op m'n bed. En we zullen het ook wel weer een tijdje in ons lijf voelen, die aanpassing gaat precies nooit echt vanzelf, hé... 

Maaaaaar... Hoera, de Zomer komt er aan!

Het idee achter het verzetten van de klok naar zomertijd is het energiebesparend effect. Bezuiniging, vooral op elektrische verlichting. 

En, hoe klein of omstreden dit één-uur-effect ook mag zijn, als we daardoor beter met energie omgaan, dan ben ik helemaal voor!

En zo ik heb nog een energiebesparend uur voor je!

Toevallig valt het ingaan van de zomertijd dit jaar samen met Earth Hour.

Vanavond om 20u30 word je uitgenodigd om voor één uurtje al het elektrische licht uit te doen en kaarsjes aan te steken. Zo kan je laten zien dat ook jij oprecht bezorgd bent om de klimaatsveranderingen. 

Wereldwijd doen er dit jaar al 162 landen mee, en in al die landen steeds meer grote steden en grote bedrijven, en uiteraard ook steeds meer gewone mensen zoals u en ik. 

Je moet geen bolleboos te zijn om te snappen dat deze actie, hoe kort ook, de druk op het milieu meteen een stuk verzacht. Puur de besparing op energie alleen al en hoe minder CO2 uitstoot hoe minder opwarming van de aarde... Er is ook meteen eventjes vermindering van lichtvervuiling met een onmiddellijk positief effect voor fauna en flora... En uw persoonlijke ecologische voetafdruk op deze blauwe bol wordt er ietsje kleiner door...

Ik wil heel graag nog lang van alle schoonheid van deze bijzondere aarde kunnen genieten, telkens ik de gordijnen open doen. Jij toch ook, denk ik.

Dus help de wereld vanavond even heel diep ademhalen.

Het kost je, net als de verwelkoming van de zomer, slechts één uurtje.

Maar dat éne uurtje, een wereld van verschil!... :-)

WWF Earth Hour, schrijf je in en doe mee!

Wonderboxverhaal.

In september vorig jaar kreeg ik ter gelegenheid van m'n concert "Tussen Pijpen en Toetsen", vergezeld van een lieve kaart met veel kusjes erop, een Wonderbox van m'n zus in de brievenbus. Zo'n doosje met een bon en 75 eet-adresjes, verspreid over heel België, om die bon te gaan besteden.
'k Ging meteen nieuwsgierig zitten bladeren in alles wat er in Antwerpen mogelijk was, want zo zonder auto ga je niet even hapjes eten aan den andere kant van België, hé. Allé, ikke toch niet.
En uiteraard zou beste vriend Roger met me mee mogen.
Maar ondertussen was het er nog niet van gekomen om eens te gaan.
En die bon verviel eind maart. Snel werd er in onze beide agenda's een datum geforceerd en verheugd om het komende uitje trachtte ik het uitverkoren restaurant te reserveren... dat niet meer bleek te bestaan.
Geen probleem, op naar nummer 2 op het verlanglijstje!...
Wel, geloof het of geloof het niet: élke eettent waarvan het aanbod ons enigszinds aanstond was 'out of business'.
Een beetje teleurgesteld, maar vastberaden die bon niet bij 't oud papier te moeten leggen, gaf ik hem door aan een lieve vriendin die een weekendje Limburg geboekt had. Misschien bestonden de restaurants dààr nog wel, hé.
En wat ik volledig over het hoofd gezien had, mezelf beperkend tot Antwerpen, was dat je in die andere provincie met diezelfde bon gewoon een kadomand lekkers aan huis kon laten leveren!...
Tja, niks aan te doen, gegeven is gegeven, vond ik, ze kon er maar blij en verwend mee zijn. Je misgunt je vriendin niets, hé.
Maar zij misgunde mij blijkbaar ook niets, want vanochtend zette ze met een vrolijke zwier en een brede lach een met fragiel-plakband toegeplakte kartonnen doos voor me neer. "Voilà, 't is aangekomen, en 't is niks dat ik wil hebben! Behalve het mandje, voor m'n dochter, als je dat niet erg vindt".
Zo genieten we dit weekend, totaal onverwacht, alweer van verwennerijtjes! Voor mij al het lekkers en ritselfoliepapier mét linten en strikjes voor de poezen. Heerlijk toch. :-)

Kristina Poppins

Ik stapte naar buiten en opende mijn paraplu. 
De windvlaag die er meteen mee onder dook en me met een stevige snok omhoog trok deed me giechelen. Stel je voor dat ik daar ter plaatse opgestegen was, zoef, en door de lucht, over huizen, straten, bossen en velden, recht naar huis toe zweefde en daar aangekomen zacht landde op de trappen voor het appartementsgebouw... 
Nog geen half uur daarvoor had iemand me gezegd dat hij altijd glimlachend aan Mary Poppins moest denken als hij me met m'n paraplu zag lopen.
Vroeger, toen ik een stuk jonger, smaller en getailleerder was, kreeg ik dat heel erg vaak te horen. Toen droeg ik ook nog bijna alle dagen een koket hoedje, van die schoenen met klos-hieltjes en breed uitwaaierende rokken. 
M'n figuur doet tegenwoordig niet echt meer mee, dus ik veronderstel dat vandaag de dag de gelijkenis vooral in het opgestoken haar, de immer aanwezige paraplu, tas en lange jas, en de ietwat stijf Britse, bijna té netjes rechtop, manier van staan en wandelen zal zitten. 
En in de kordate aanpak en dat eeuwige georganiseerde. 'Spit spot!' 
En het zingen, natuurlijk... ♪♫ In ev'ry job that must be done... ♪♫
Ja, men maakt toch nog regelmatig die opmerking, zoals vanmiddag en altijd met een glimlach, waaruit blijkt dat het vanuit een hele fijne warme herinnering moet komen. En dat bijzonder compliment aanvaard ik maar al te graag. Dan voel ik me echt supercalifragilisticexpialidocious, hoor. 
Alleen spijtig dat ik tot nu toe m'n eigen Dick Van Dyke nog steeds niet ben tegengekomen. Om fijn mee te gaan vliegeren en, door krijttekeningen heen, heerlijk thee te gaan drinken in een wondermooi park en een dansje met een bende grappige pinguïns te placeren... 
Wel, je weet maar nooit dat die nog ergens op een dak naast een schoorsteen op me te wachten staat, hé... ;-)
♪♫ Chim chim-in-ey, chim chim-in-ey... ♪♫ 

Je lach of je leven!

"Jij zou eens wat vaker moeten lachen." zei iemand vanmorgen tegen mij. 
Een beetje verbaasd keek ik op van m'n werk om te checken of dat een grapje was, want in mijn oren klonk het alsof iemand tegen een vis zei dat hij wat vaker moest zwemmen!.... Nee, 't was serieus. 
Ik vroeg me even af of het kwam omdat ik deze week geweend had en er een stukje van mijn struggle of life zichtbaar was... 
"Nee", verduidelijkte hij zich, "ik bedoel dat je wat meer écht zou moeten lachen. Die eeuwig lach van jou kan onmogelijk oprecht en waar zijn, en daar stoor ik mij aan."
Wel, laat me hierover dit zeggen: mijn lach is àltijd echt, oprecht en warm gemeend. Ja, mijn ogen zullen soms al eens niet meteen mee lachen, want ik ben ook maar een mens en ook ik ken de pijn, lichamelijk en geestelijk, die dit leven met zich mee brengt, wees daar maar zeker van.
Maar ik heb ervaren dat als ik breeduit lach, ook al gaat het soms met moeite en doet het pijn vanbinnen, dan genees ik mezelf, zeker als die lach beantwoord wordt. En voor je 't weet verandert die lach in een schaterlach die blijft hangen en door de rest van de dag gezellig verder giechelt.
En nee, dat is geen ontkenning. Het is geen vlucht uit de realiteit.
Die lach helpt dingen draagbaar maken, en dat maakt hem zeker niet nep.  
Ik ben van nature een optimist. Het zilveren randje rond de regenwolk, dat is er echt, altijd, als je maar goed genoeg wil kijken, daarin geloof ik vast. 
En ja, soms is het nodig jezelf daar een handje bij te helpen. Zoals het vandaag hielp om op deze grijze regendag met m'n knalroze-met-witte-stippen paraplu naar buiten te stappen! Glimlachend, natuurlijk.
Lachen kost je spieren trouwens minder moeite dan zuur kijken, en het resultaat is meteen instant een stuk aangenamer, vanbuiten én vanbinnen. En dat geldt voor iedereen.
Dus ja, die lach van mij is altijd écht! En daar mag je uiteraard aan twijfelen, dat staat je vrij, maar dan ken je me niet. 
En wil ik jou dan eigenlijk wel kennen?... ;-)

De staking die wel meeviel.

Een staking bij het openbaar vervoer is erg vervelend, vooral als je er voor de meeste van je verplaatsingen afhankelijk van bent. 
Maar het kan ook bijzonder leuk uitvallen, zoals vandaag.
Vanochtend mocht ik alvast meerijden met een goeie vriendin. Dat gebeurt wel vaker, ook als er geen staking is, maar het blijft een fijn kado.
En vanmiddag, voor de terugweg, was er iemand zo vriendelijk een toerke rond te rijden en me, met een gezellig babbel onderweg, vlak bij m'n volgende afspraak af te zetten. Veel beter dan uren te moeten staan wachten op een eventuele bus en daarna een eventuele tram!
Ik moest wel een uurtje willen wachten, maar dat gaf me de tijd om, bij een stevig bord soep, uitgebreid bij te kletsen met een andere goeie vriendin.
En omdat ik door die sympathieke lift wat vroeg was voor die volgende afspraak was er zelfs tijd om op m'n gemakje een galerij, waar ik veel te vaak haastig aan voorbij fiets, binnen te stappen, nog eens wat mooie kunst te zien, en wat te te praten over de dingen des levens met de galeriehouder, ook al een kennis van me.
De rest van de weg naar huis heb ik te voet afgelegd, maar ook dat was genieten. Rustig op 't gemakje wandelend in de lentelucht kwam ik voorbij de in bloei staande pruimenbomen, met die zachtroze bloesem tegen het zwarte hout. Ik zag grote gele wolken forsythia. In de voortuintjes stonden de meest uiteenlopende soorten lentebloeiers te pronken en in de op uitlopen staande bomen waren vogels druk in de weer met nestmateriaal.
Ja, een staking bij het openbaar vervoer, het kan ook al eens bijzonder goed meevallen. Je moet er alleen nog meer tijd dan anders voor hebben... ;-)

Galerij Luc de Backer

Weelderig Weldoend Water

Op deze heldere zondagmiddag zit ik aan mijn bureautje en kijk ik uit over de tuin. De kasseien zijn nog niet helemaal droog van de nachtelijke regen en het nieuwe groen staat er fris bij. De eendjes spetteren vrolijk rond in de vijver. M'n ochtend-toertje met de tuinslang op het terras en met de gieter binnenskamers hebben al de potplanten duidelijk goed gedaan. In de keuken staat de stoofpot met m'n warm eten voor de komende week af te koelen op het fornuis. De afwas is gedaan. De vloer is gedweild. De poezen slobberen uit hun drinkfontein en ik drink een dampende kop thee. Achter me, in de badkamer, draait de wasmachine. En straks wacht me nog een heerlijk bad tot aan de rand gevuld met zalig heet water.
Voor ons is dit een heel gewone dag. Wij zijn het gewend om ten allen tijde water bij de hand te hebben, om ons te wassen, te koken, te drinken... Je draait de kraan open en als bij toverslag is het daar: helder, zuiver, vrij van bacteriën of andere vervuiling, en zelfs gloeiend heet als we dat wensen. 
En daar staan we eigenlijk niet vaak genoeg bij stil. 
We leven met 6,5 miljard mensen op een aardbol waarvan de oppervlakte voor 70% uit water bestaat. Toch hebben 2,6 miljard van ons geen minimum aan modern sanitair en bijna 1 miljard heeft zelfs nog steeds geen toegang tot drinkbaar water. En nu zul je zeggen 'daar kan ik toch niks aan doen'. Misschien niet rechtstreeks, nee, maar het helpt alvast om wat bewuster met die rijkdom om te gaan, er op te letten niks nodeloos te verspillen en wat vaker oprecht dankbaar te zijn om zoveel welvaart. 
En misschien loop je dan bij de volgende regenvlaag niet meer te brommen en te zeuren maar geniet je zingend of fluitend van het getokkel van de druppels op je paraplu. ;-)

VN, Water is onze wereld

Unicef, Focus op West Afrika

There is light in the darkness.

Op de tramrit naar huis was de verlichting fel en koud, alle kleuren kwamen hard en somber op me af, en de duidelijk dronken medereizigers waren belachelijk luidruchtig.
Maar dat kon me niet deren, want binnenin genoot ik nog glimlachend na van wat ik net allemaal gezien had.
Fenomenale kleuren, waarvan ik voorheen het bestaan niet vermoedde. Uitbeelding van licht, waar ik, vanuit m'n eigen beleving, vooral geluid, muziek en emotie in zag. De kracht van de lege ruimte tussen de penseelstreken. De met licht gevulde leegte. En ruimte, heel veel ruimte, groter dan het doek zelf. Schilderijen die ademen, met afbeeldingen zoveel groter dan de zo al enorme canvas waarop ze geschilderd zijn. Hyperrealistische personages, tastbaar en herkenbaar, maar ook bijna sprookjesachtig en doorzichtig. Eén bijzondere verhaallijn per serie, of een heel eigen verhaal per doek, het kan allebei. Geniet van het beeld zoals het is, of laat er je verbeelding op los. En altijd weer die kleuren, die ongelofelijke kleuren!...
Het is niet makkelijk onder woorden te brengen wat de werken, tentoongesteld onder de titel 'there is light in the darkness', met me deden. 
En de warme en boeiende gesprekken met fijne mensen, waarvan ik wel eens vergeet hoe nauw ze me aan het hart liggen, maakte deze zowiezo al bijzonder vernissage-avond helemaal af. 
Het zinderde allesinds allemaal nog lang na op weg naar huis. 
En vandaag ben ik er nog steeds geweldig van onder de indruk. 
Hoe heerlijk is zo een ongelofelijk getalenteerde mens 'vriend' te mogen noemen... :-)

Website Tim Ceustermans

Leve de levende Lente!

Als je vandaag naar buiten kijkt zou je het niet zeggen, en de zonsverduistering, hoe interessant ook, hielp niet echt...
De donkere, koude en grijze dag laat in niets zien dat vanavond, om exact 23u45 hier op het noordelijk halfrond, de astrologische lente begint!
Maar ik vind het niet erg dat deze dag weinig prijsgeeft. Voor mij draagt dat alleen maar bij tot de  opgewonden spanning, de blijde verwachting!
Zo een beetje van 'elk moment gaat het gebeuren, dan barst de Lente los!'
In deze tijd van het jaar zit er bij mij vanbinnen iets zo enthousiast als een lammeke dat voor 't eerst in de wei mag op een neer te springen. 
Al meer dan 40 jaar maak ik dit seizoen bewust mee en ik ben er elk jaar nog méér van onder de indruk. De onstuimige kracht van al dat prille leven, het nieuwe groen overal, de overdadige bloemenpracht, de nieuwe energie die dit alles met zich meebrengt... Alsof de wereld weer even helemaal fris gepoetst werd en volledig opnieuw gedecoreerd.
En daar sta ik zo graag met m'n neus boven op.
Elke dag doe ik een toerke op m'n terras en check ik de vooruitgang en de groei van elk bolleke, elk bloemeke, elk takje, elk blaadje.
En ik bespied de vogels in de tuin, of ze al met nestmateriaal rondzeulen.
Tijdens m'n dagelijkse bus- en tramritten speur ik in de voorbijglijdende tuinen naar bloesems en alle mogelijke andere tekenen van lente die er de dag ervoor misschien nog niet waren of die ik gemist zou kunnen hebben.
Ik geniet met volle teugen van alles wat ik zie. Het maakt me helemaal blij.
Uiteraard hou ik, als enige echte Kerst-Miss, ook heel erg van de winter, liefst met een mooi pak sneeuw. De zalig warme avonden van de zomer, da's ook genieten. En al die bonte kleuren van de herfst , o zo prachtig...
Maar, hoe zeer ik dat allemaal waardeer, voor mij kan absoluut niets tippen aan het 'Hoera, ik leef'-gevoel van de lente. :-)

Heilige Jozef en vader.

♪♫♪ "Bij ons thuis als 't maart is, staat er op de schouw, 't beeldje van Sint Jozef naast ons Lieve Vrouw."♪♫♪
Ik hoor het m'n moeder en m'n grootmoeder nog zingen.
Eén keer per jaar komt den Heilige Jozef uit de kast en mag hij heel de maand maart naast het beeldje van zijn vrouw staan.
En vandaag, 19 maart, is het de feestdag van deze bijzondere timmerman en patroonheilige van echtgenoten en het huisgezin.
In Antwerpen is het daarom ook vaderdag.
Daar werd in onze familie toch altijd bij stilgestaan. Toen wij kinderen kleiner waren wat meer, met zelfgemaakte geschenkjes en zo, maar de laatste jaren toch minstens nog met een telefoontje of een blitzbezoekje.
Ik hoor onze va trouwens nog altijd schalks en met een vette knipoog vertellen dat hij als uitstapje op z'n feestdag weer eens een keertje met ons moe naar Nederland had 'mogen' rijden... :-)
Maar nu vader niet meer tastbaar aanwezig is, wat doe je dan met zo'n dag?...
Zowiezo is en blijft hij voor altijd mijn vader, hé. 
En ik heb zoveel van hem geleerd en er zijn zovele fantastische momenten geweest om blijvend te koesteren dat ik hem ook nu nog steeds wil vieren!
Weet je wat, va, ik begin bij deze een nieuwe traditie en drink vanavond uit één van die bijzondere trappistglazen van jouw verzameling, die nu in mijn vitrinekast staan, een lekkere Trippel!
Op jouw leven en al die mooie herinneringen: schol! ;-)

Nederige narcissen.

Ondanks het feit dat ik absoluut stapelzot ben van bloemen moet ik toegeven dat géle bloemen niet echt mijn voorkeur hebben...
Maar ik maak met plezier een uitzondering voor de narcissen, zowel de grote als de vele kleine téte-a-tétes, die elk voorjaar opnieuw als mini-zonnekes m'n terras opfleuren. Van dat uitzicht geniet ik weken lang met volle teugen.
De bloembakken zitten al behoorlijk vol, maar dat houdt me niet tegen elk najaar weer wat nieuwe bollen bij te kopen. En dan liefst niet het doorsnee model, maar wel de speciallekes! Witte met gele, oranje of zelfs roze trompetjes bijvoorbeeld. Of drie-dubbele met een hart als een pomponneke, ook in vele verschillende kleurencombinatie. Of met van die rafelrandjes. Of hele spitse oude soorten. Of sterk geurende. Of...
Volgens mij word ik, bij élke aankoop weer, dik in 't zak gezet, want wat ik ook koop en plant, elke lente opnieuw staat het hele terras te schitteren in 't geel, en in 't geel alleen, niets dan hele gewone, doorsnee-gele narcissen.
Schoon, hoor, ik klaag niet, maar 't is toch ook lichtjes teleurstellend...
En 'k ben nu extra nieuwsgierig naar wat er uit die 50 nieuwe tulpenbollen tevoorschijn gaat komen, die op de verpakking rood gevlekt, driedubbel roze met rafelrandjes en papegaai-vormig purper beloofden te zijn...
Wordt vervolgd! ;-)

Wie schrijft die blijft, bis.

"Och, elk boek van mijn hand dat ik tegenkom in een tweedehandszaak koop ik altijd gewoon zelf weer terug!" zei m'n beste vriend, schrijver van ondertussen meer dan één boekenkastplank vol poëzieboeken, toen ik hem het kringwinkelverhaal van die andere vriend-auteur verteld.
"Soms is het een boek dat ik zelf niet meer heb, en dan krijgt het een plekje in m'n eigen bibliotheek. En soms, vooral als het nog in goede staat is, verkoop ik het gewoon opnieuw." voegde hij er met een knipoog aan toe.
Wel, dàt noem ik nu nog eens recycleren, zie!
Maar hij wist me ook te vertellen dat je daar toch een beetje voorzichtig mee moet zijn, met het terugkopen van je eigen werk.
Voor je 't weet word je namelijk serieus scheef bekeken door de dames aan de kassa terwijl ze hoorbaar over je roddelen: "Allé, zie naa, diene koept z'n ààige waarek! Oe zot kunde zaain!" Waarna je natuurlijk, totaal gegeneerd, die winkel in kwestie nooit meer kan verlaten zonder je een boek van een àndere auteur aan te schaffen...
Dat begint hier toch wel een beetje op een combinatie van weldoordachte verkooptrucjes te lijken, als ge 't mij vraagt!...
Wel, de omzetcijfers van de kringwinkels, de portemonnee der onbemiddelde kunstenaar en de verspreiding van het geschreven woord kunnen er maar wel bij varen, hé... 
Opnieuw en opnieuw en opnieuw. ;-)

Website Roger Nupie

Lente(ge)sleur 2.

Ik ben dol op de lente, daar moet ge absoluut niet aan twijfelen.
Al is het ook wel een seizoen waarin we heel wat lopen te versleuren...
Ge kunt er niet naast kijken: elke reclamefolder van elk grootwarenhuis, het hoeft niet eens een blaadje van een tuinwinkel of zo zijn, staat vol met superaanbiedingen voor potgrond!
"3 voor de prijs van 2", "bij aankoop van x aantal liter zoveel % korting", of ge krijgt er meteen plantjes, die ge uiteraard niet percé nodig hebt, bij kado.
En natuurlijk komt dit lenteprodukt ook in vele soorten, smaken en kleuren, en aan zeer uiteenlopende prijzen. Absoluut voor elk wat wils!
En het wordt gekocht, wees daar maar zeker van! Met zàkken tegelijk, soms zelfs hele vrachtwagenladingen, slepen we het naar ons huis toe.
Ik vraag me af hoeveel kubieke meter grond we zo elk jaar opnieuw met z'n allen verzetten... En waar blijft dat dan allemaal?...
Maar, ik geef het toe, ik sleep graag een klein kubeke mee, hoor.
Ondanks m'n relatief kleine terras, met een door oppervlakte gelimiteerd aantal potten, heb ook ik elke lente weer m'n dosis nodig. En dan graag met wat bijhorende accessoires zoals mest, of nog een bloembakje extra... 
Vroeger was dat een uitstapje waard, met va en moe.
En dan maar discussiëren over welke soort en voor welke prijs en bij welke winkel er al dan niet gekocht werd...
Dit jaar heb ik met veel gesukkel wat extra potten en de nodige mestkorrels op m'n fietske naar huis gekregen, maar de potgrond, die is door een lieve vriendin voor mij beslist, gekocht én geleverd.
Ik sleur dus deze lente ietsje minder: 3 maal 50 liter, van de inkomhal naar 't terras, dat zal nog lukken, hé. Met of zonder voorjaarsmoeheid. ;-)

Vogelvreugde.

Aan mijn vorige appartement had ik ook een terras vol bloemen en planten, en elke winter ook vol vogels van allerlei soorten pluimage. Meesjes, vinken, putters, winterkoninkjes, roodborstjes en de occasionele specht, ze vonden allemaal hun weg naar m'n vogelrestaurant. De dikke duiven moesten aan de andere kant van het hekwerk blijven maar kregen ook hun deel. En ik genoot, met volle teugen, alle dagen van die vrolijke volière aan de andere kant van mijn slaapkamervenster. 
Groot was mijn vreugde toen ik, eenmaal verhuisd naar m'n nieuwe flat, vorige winter, ook op dit terras gevleugelde bezoekers zag op de eetplaatsjes. De vette duiven, die ik hier niet op afstand kon houden, maakten er wel een boeltje van, maar dat mocht de pret niet bederven. De meesjes en vinken speelden dat het een lieve lust was, tak op, tak af, zoals in het gedichtje van Gezelle, en aten hun buikskes rond. De spechten kwamen zelfs aan het bakje tegen het grote venster hangen.
En deze winter... Niks. 
Geen vogel te bespeuren. Niet één.
Het volledige aanbod zaadjes, nootjes en vetbollen bleef onaangeroerd.
En ook de tuin leek leeg. Op de reiger en de eenden op de vijver na, wat meeuwen en een paar lawaaierige eksters, niks. Zelfs geen duiven.
Maar er slopen wel alle dagen minstens een dozijn katten door de struiken... Hadden die koelbloedig heel het vogelbestand uitgemoord?!...
Afgelopen week, met het mooie lenteweer, was ik reeds wakker voor de zon op kwam, en in de ochtendschemer hoorde ik in de tuin de vogels fluiten dat het een lieve lust was, en in alle mogelijke stijlen en toonaarden. 
Hoera, ze zijn er dus nog steeds, allemaal! Alleen zàg ik ze niet...
Hun afwezigheid zal dan tóch aan het nieuwe overenthousiaste publiek op de vensterbank liggen... ;-)

Jarig zusje.

Vandaag is m'n zus jarig. 
Ja, 'k heb nog een andere zus, en ook 2 broers, maar omdat dit m'n eerste zusje was ligt ze me net dat ietsje nauwer aan het hart. 
Als 2 kleine meisjes speelden we huisje, winkeltje, circusje, zelfs kerkje... 
Als er maar verkleden bij te pas kwam.
Dat zit er trouwens bij ons allebei nog steeds een beetje in, vind ik: 
zij staat aan het hoofd van een kledingzaak, ik (ver)kleed bij elk concert mezelf en het hele ensemble...
Toen waren we ook nog allebei muzikaal bezig en speelden als 2 poppetjes in dezelfde jurkjes en met grote strikken in het haar, één blond en één zwart, 4-handig piano. De Radetzky Mars en de Pizzicatto Polka. 
Vele jaren deelden we een kamer. 's Avonds werd er, tot groot ongenoegen van va en moe, nog vaak lang gebabbeld, gegiecheld, soms voor de spiegel gedanst, soms ook geruzied. Het was het doodgewone gelukkig zijn.
En ergens verwacht je dat het altijd zo zal blijven, maar ongemerkt neemt het leven over. 
We gingen studeren, zij zelfs tot in verre landen. En er werd getrouwd. 
Zij 1 keer, nog steeds gelukkig en met 2 fantastische dochters. 
Ik een paar keer, altijd miserabel, en met gelukkig geen kleine spruiten. 
We verdwenen elk in ons eigen leven en groeiden wat uit elkaar.
Maar geloof me, altijd als ik haar zie, herinner ik me nog steeds dat kleine meisje van op de foto naast me, en die lang vervlogen onschuldige jaren. 
Blij dat je m'n zusje bent, sis, en happy birthday! ;-)

Wie schrijft die blijft!...

Mijn vriendenkring telt een paar auteurs.
Echte. Die boeken schrijven, en geen blogje zoals ik.
Eén van hen schreef in 2011 een semi-autobiografisch boek over muziek, vriendschap, zonovergoten Zuid-Frankrijk en z'n escapades als homo.
Ondanks het feit dat het goed geschreven is, is hij er niet wereldberoemd mee geworden, maar er zijn best wel wat exemplaren van verkocht.
Afgelopen zaterdag had deze schrijver geen zin om thuis zitten en wandelde op z'n gemakje, onder het mom van 'ik heb nog een tafeltje nodig', de kringwinkel achter z'n hoek binnen. En natuurlijk draai je dan als geletterde mens ook even de afdeling boeken in.
Daar zag hij 2 jonge mannen met grote interesse in een boek bladeren dat hem bijzonder bekend voor kwam...
"Zie, zie", zei de ene, "dat gaat over homo's, dat gaat over ons!"
Zo fier als ne gieter stelde mijn vriend zichzelf voor als de man die op de achterflap geportreteerd stond.
Bewondering alom, ook bij het personeel van de winkel.
Prompt veranderde de kringwinkel, bijna feestelijk, in een kleine boekenbeurs, met een signerende auteur en al!
En uiteraard werd het boek, mét handtekening, meteen gekocht, weliswaar voor een schamele 3 euro, maar toch, ge moet het maar doen, hé: hetzelfde boek twéé keer verkopen... ;-)

Lente(ge)sleur.

Ik ben dol op de lente, daar moet ge absoluut niet aan twijfelen.
Maar ik vind het ook wel een seizoen waarin je constant met behoorlijk veel spul loopt rond te zeulen...
's Morgens aan de tramhalte sta ik nog altijd bibberend te stampvoeten in m'n dikke wollen jas, met een sjaal aan, een vestje, vaak een lange broek, laarzen... En niet te vergeten: lekker warme handschoenen natuurlijk!
Tegen de middag, als het zonnetje er door komt, loop ik puffend 't één na 't ander uit te trekken en met al die dingen over m'n arm te wensen dat ik een outfit uit een heel ander seizoen aan had.
Da's trouwens ook het ideale moment om die zonnebril boven te halen die ondertussen al weer een paar weken in m'n tas zit, naast de hoestbonbons, keelpastilles, het occasionele hooikoorts-pilleke en de bijbehorende zakdoeken...
En uiterààrd sleep ik ook, àlle dagen, gelijk wat de weerberichten voorspellen, een paraplu mee, want met die 'maartse buien en aprilse grillen', je weet maar nooit...
Volgens mij komt voorjaarsmoeheid niet van de lente zelf, maar van al dat gesleur!... hihi ;-)

Fiets, accident en compliment.

Nu ze er zelf niet meer op rijdt heb ik mijn moeders fiets gekregen. 
M'n broer bracht hem, en ik moest even blokje rond om hem via de garage in de kelder te zetten. 
'k Ben erg verknocht aan m'n ouwe trouwe stalen ros, al meer dan 35 jaar dezelfde, maar mijn broer verzekerde me dat ik met déze "nogal ne gang zou gaan!"
Dus ik dacht: "waarom niet meteen proberen!".
'k Was geen meter ver of ik gíng inderdaad nogal ne gang:
de fietsband en den tube van het voorwiel knalden er ineens af!
Bijna m'n mooie nieuwe gebit naar de knoppen!...
Nog een beetje bibberend van de schrik, half de fiets dragend, half met een blob-blob-blob-wiel rijdend, ben ik er mee tot in de parking gesukkeld. 
Niet echt leuk, hé...
Trekkend en sleurend aan de nukkige tweewieler kwam ik 2 straatjes verder een oud-collega van mijn laatste ex tegen. 
Dolblij van me te zien, dolblij da't goed met me gaat, en in onverbloemde taal z'n oud-collega, mijn ex dus, uitmakend voor een enórme dommerik en lomperik. Hoe had die het toch in z'n hoofd gehaald, mij zo beneden alle peil te behandelen, de vrouw waar toch iedereen dol op was en die zo geweldig voor hem en iedereen anders zorgde... 
Stiekem wel leuk, hé...
Nieuwe fiets, accident en compliment.
Ge ziet het, alles is in evenwicht, hé. ;-)

Propere bussen, ge kunt ze kussen!

De bus draaide met een brede zwaai de Rooseveltplaats op en...
werd in een zee van ballonnen en slingers op luid applaus en gejuich onthaald!
Een bende dolenthousiaste jongeren in fluo vestjes, ééntje zelfs met vleugeltjes, stortte zich op het voertuig en begonnen met veel jolijt en overgave, en met grote emmers vol sop, bezems, dweilen en aftrekkers alles te schrobben en te boenen.
Het water spetterde vrolijk in het rond.
De vriendelijke chauffeur werd ondertussen geknuffeld en getrakteerd op een massage.
De lentelucht was vol zonneschijn en schaterlach.
Heerlijk toch! Ik werd er spontaan helemaal blij van.
'k Was graag blijven staan kijken, 'k had zelfs wel willen meedoen, had ik niet nog andere, ook fijne, afspraken op m'n agenda gehad.
Maar m'n glimlach is gebleven de rest van de middag.
Hij is trouwens nog steeds niet van m'n gezicht. :-)
Spijtig dat ik geen camera bij me had om dit fantastische tafereel vast te leggen, maar gelukkig was Gazet van Antwerpen er ook bij was, met uitleg, en mét een fotograaf. :-)

Klik hier voor meer foto's en het artikel in Gazet van Antwerpen

Computer in gevaar!

Toen ik vrijdag deze blog in werking stelde heb ik, naar goeie gewoonte, met veel gezucht en wat gevloek, serieus zitten knoeien. Ik weet wel iéts van computers, maar 't is altijd 'trial and error'. ;-)
Het is uiteindelijk allemaal gelukt, dat had u al door, maar niet zonder de nodige foutmeldingen... 
En toen ging vrijdagavond de telefoon. 
Een dame, die Engels sprak met een zwaar 'oosters' accent, zei me dat m'n computer in gevaar was en elk moment kon crashen. Iets met virussen die geen enkele Malware of virusscanner op kan merken.
Ik had zo iets van 'Jahaa, dat zal wel. Maak dat de kat wijs!', in het betere Engels uiteraard, en haakte weer in. 
Maar op zaterdag belde ze weer, met dezelfde boodschap en dat ze echt wel van Microsoft was, dus 'the real deal'. 
'Geen interesse' deelde ik haar beleefd mee. 
Zondag was ze er weer. Met lichte aandrang. Ik heb gewoon opgehangen. 
Maar ik werd er toch een beetje ongemakkelijk van. 
Hoe zou je zelf zijn, denkend aan al die foutmeldingen...
Vanmiddag stond ik in m'n plantenbakken te wroeten als de telefoon weer rinkelde. Jawel, daar was ze weer: Mrs Sandy, "vanuit het Microsoft-hoofdkantoor in London!" 
Ik zat er verveeld mee. 
Stel dat er écht iets mis was met mijn PC!... Dus ik twijfelde, serieus.  
Maar ik ben ook écht niet van gisteren, dus om zeker te zijn stelde ik haar een paar belangrijke vragen.
"Hoe kan ik verifiëren dat u werkelijk bent wie u zegt te zijn?"
"Hoe weet ik dat u écht van Microsoft belt?"
"Waarom spreekt u Engels met mij als ik duidelijk in België woon en u een Belgisch nummer gedraaid hebt? Dan zou ik eerder Frans of Nederlands verwachten, toch?!" En meer van dat soort dingen.
Wat ik haar ook vroeg, de antwoorden waren onbeduidend, vaag of sloegen zelf totaal nergens op.
En, ze werd ongeduldig, wreed ongeduldig.
Ik heb haar gezegd dat ik eerst mijn persoonlijke IT-er wou bellen.
Het viel te verwachten, de man, die ik af en toe al eens een vraagje mag stellen over computerdinges, zei dat dit één grote oplichterij is! 
Microsoft belt NOOIT iemand persoonlijk op, het hoofdkantoor staat in Amerika, enz.
Kul in pakskes dus, en als ze nog eens belt verwittig ik de politie.
Lang leve mijn latente achterdochtigheid, lang leve mijnen IT-hulp-man, en lang leve 't internet dat voor zulke dingen verwittigd!
Dus bij deze zijn jullie ook verwittigd, hé! ;-)

Vaders pijp.

Z'n tanden stevig op elkaar klemmend, mompelend vanachter z'n gebit, breed lachend met z'n lippen amper van elkaar. Zo heb ik heel mijn jeugd m'n vader gekend. En da's niet zo gek, hoor: als hij het anders had gedaan, dan zou die eeuwig aanwezige pijp zeker uit z'n mond gevallen zijn!... 
Hij was er ondertussen al vele jaren geleden mee gestopt, met roken, maar z'n uitgebreide collectie pijpen hing nog in een rekje aan de muur. 
Nu mijn moeder het huis leeg maakt heb ik er daar 2 van uitgekozen en meegenomen. 
De poezen namen uitgebreid de tijd om al die bijzonder extreme tabaksgeuren op te snuiven en wisten niet goed wat er van te denken. 
En nu heeft deze toch wel leuke herinnering aan een lang vervlogen tijd een mooi plekje gekregen, buiten het bereik van hebberige poezenklauwtjes, in de glazen kast tussen al m'n andere geliefde frullekes en frutselkes. 
En dat vind ik fijn zo. :-)

Mug.

"Nondedoemme, kunt ge niet ergens anders den ambetanterik gaan uithangen?!" ergerde ik mezelf. In de ondergaande zon aan de halte wachtend op de bus zoemde er een grote mug rond m'n hoofd.
Ondanks m'n handengeflapper; de voorbijrijdende automobilisten zullen vermoedelijk ook wel gedacht hebben dat er een steekje aan me los zit; bleef hij (of zij, uiteraard) halsstarrig proberen ergens op m'n gezicht te landen.
Eenmaal op de bus, opgelucht zuchtend, verlost van het beestje dat achter bleef bij de halte voor een volgende wachtende of zo, kwam ik tot inzicht. Een dansende mug in de avondzon, da's verdorie óók een teken van de nakende lente waar we zo naar uitkijken!
Bij deze mijn excuses voor m'n ongeduld en hoera voor jou, beste mug!!! :-)

3, 2, 1, START!

Al een aantal jaren post ik bijna dagelijks grote en kleine belevenissen en bedenkingen over een brede waaier aan onderwerpen op Facebook. Daar kwamen steeds vaker leuke en positieve commentaren op, van "gij kunt het toch zo schoon zeggen" en "ik word altijd zo blij bij het lezen van jouw schrijfsels" tot "gij moet dringend aan een boek beginnen".
Een boek, dat vind ik persoonlijk wat te hoog gegrepen, vooral met die nogal erg ver uiteenlopende onderwerpen van mij, hé... 
Maar een blog, dat is zo een beetje een tussenweggetje, dacht ik.
Dus: hier zijn we er mee! 3, 2, 1, Start! :-)
En nu maar duimen dat iedereen de weg hier naar toe vindt, en ik m'n trouwe lezers nog lang mag verblijden met m'n verhaaltjes. Enjoy! ;-)