Een beetje verbaasd keek ik op van m'n werk om te checken of dat een grapje was, want in mijn oren klonk het alsof iemand tegen een vis zei dat hij wat vaker moest zwemmen!.... Nee, 't was serieus.
Ik vroeg me even af of het kwam omdat ik deze week geweend had en er een stukje van mijn struggle of life zichtbaar was...
"Nee", verduidelijkte hij zich, "ik bedoel dat je wat meer écht zou moeten lachen. Die eeuwig lach van jou kan onmogelijk oprecht en waar zijn, en daar stoor ik mij aan."
Wel, laat me hierover dit zeggen: mijn lach is àltijd echt, oprecht en warm gemeend. Ja, mijn ogen zullen soms al eens niet meteen mee lachen, want ik ben ook maar een mens en ook ik ken de pijn, lichamelijk en geestelijk, die dit leven met zich mee brengt, wees daar maar zeker van.
Maar ik heb ervaren dat als ik breeduit lach, ook al gaat het soms met moeite en doet het pijn vanbinnen, dan genees ik mezelf, zeker als die lach beantwoord wordt. En voor je 't weet verandert die lach in een schaterlach die blijft hangen en door de rest van de dag gezellig verder giechelt.
En nee, dat is geen ontkenning. Het is geen vlucht uit de realiteit.
Die lach helpt dingen draagbaar maken, en dat maakt hem zeker niet nep.
Ik ben van nature een optimist. Het zilveren randje rond de regenwolk, dat is er echt, altijd, als je maar goed genoeg wil kijken, daarin geloof ik vast.
En ja, soms is het nodig jezelf daar een handje bij te helpen. Zoals het vandaag hielp om op deze grijze regendag met m'n knalroze-met-witte-stippen paraplu naar buiten te stappen! Glimlachend, natuurlijk.
Lachen kost je spieren trouwens minder moeite dan zuur kijken, en het resultaat is meteen instant een stuk aangenamer, vanbuiten én vanbinnen. En dat geldt voor iedereen.
Dus ja, die lach van mij is altijd écht! En daar mag je uiteraard aan twijfelen, dat staat je vrij, maar dan ken je me niet.
En wil ik jou dan eigenlijk wel kennen?... ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten