De windvlaag die er meteen mee onder dook en me met een stevige snok omhoog trok deed me giechelen. Stel je voor dat ik daar ter plaatse opgestegen was, zoef, en door de lucht, over huizen, straten, bossen en velden, recht naar huis toe zweefde en daar aangekomen zacht landde op de trappen voor het appartementsgebouw...
Nog geen half uur daarvoor had iemand me gezegd dat hij altijd glimlachend aan Mary Poppins moest denken als hij me met m'n paraplu zag lopen.
Vroeger, toen ik een stuk jonger, smaller en getailleerder was, kreeg ik dat heel erg vaak te horen. Toen droeg ik ook nog bijna alle dagen een koket hoedje, van die schoenen met klos-hieltjes en breed uitwaaierende rokken.
M'n figuur doet tegenwoordig niet echt meer mee, dus ik veronderstel dat vandaag de dag de gelijkenis vooral in het opgestoken haar, de immer aanwezige paraplu, tas en lange jas, en de ietwat stijf Britse, bijna té netjes rechtop, manier van staan en wandelen zal zitten.
En in de kordate aanpak en dat eeuwige georganiseerde. 'Spit spot!'
En het zingen, natuurlijk... ♪♫ In ev'ry job that must be done... ♪♫
Ja, men maakt toch nog regelmatig die opmerking, zoals vanmiddag en altijd met een glimlach, waaruit blijkt dat het vanuit een hele fijne warme herinnering moet komen. En dat bijzonder compliment aanvaard ik maar al te graag. Dan voel ik me echt supercalifragilisticexpialidocious, hoor.
Alleen spijtig dat ik tot nu toe m'n eigen Dick Van Dyke nog steeds niet ben tegengekomen. Om fijn mee te gaan vliegeren en, door krijttekeningen heen, heerlijk thee te gaan drinken in een wondermooi park en een dansje met een bende grappige pinguïns te placeren...
Wel, je weet maar nooit dat die nog ergens op een dak naast een schoorsteen op me te wachten staat, hé... ;-)
♪♫ Chim chim-in-ey, chim chim-in-ey... ♪♫
Geen opmerkingen:
Een reactie posten