Vaders pijp.

Z'n tanden stevig op elkaar klemmend, mompelend vanachter z'n gebit, breed lachend met z'n lippen amper van elkaar. Zo heb ik heel mijn jeugd m'n vader gekend. En da's niet zo gek, hoor: als hij het anders had gedaan, dan zou die eeuwig aanwezige pijp zeker uit z'n mond gevallen zijn!... 
Hij was er ondertussen al vele jaren geleden mee gestopt, met roken, maar z'n uitgebreide collectie pijpen hing nog in een rekje aan de muur. 
Nu mijn moeder het huis leeg maakt heb ik er daar 2 van uitgekozen en meegenomen. 
De poezen namen uitgebreid de tijd om al die bijzonder extreme tabaksgeuren op te snuiven en wisten niet goed wat er van te denken. 
En nu heeft deze toch wel leuke herinnering aan een lang vervlogen tijd een mooi plekje gekregen, buiten het bereik van hebberige poezenklauwtjes, in de glazen kast tussen al m'n andere geliefde frullekes en frutselkes. 
En dat vind ik fijn zo. :-)