maandag 30 maart 2015

Taalkwestie.

In Antwerpen wonen er 174 verschillende nationaliteiten. Da's best wel indrukwekkend, vind ik. En uiteraard spreken die mensen allemaal hun eigen taal of dialect. Wie weet hoeveel talen dàt wel zijn...
Op m'n vele ritjes met het openbaar vervoer bedenk ik me heel vaak, al dan niet met een glimlach: "En dat zit hier verdorie àllemaal op mijnen tram en bus door elkaar te kakelen!" 
's Morgens vroeg deel ik de bus met vooral dames afkomstig uit oostbloklanden: veel te luid en vooral veel te scherp voor mijn oren op dit onmogelijke uur. 's Middag heb je meer Arabische klanken. Dat roggelt aardig wat weg, uiteraard met ook de nodige decibels. De decibels van de Afrikanen zijn zowiezo onovertrefbaar, maar de bravoure waarmee zij hun uitleg doen, da's puur theater op de bus! De zeer uiteenlopende oosterse klanken klinken allemaal even buitenaards voor mijn oren. Vaak moet ik glimlachen bij het idee dat het voor die mensen perfect verstaanbaar is, terwijl ik niet meer dan bijzondere klik- en klokgeluiden hoor. De zuiderse klanken, die vind ik eigenlijk, vermoedelijk vanuit m'n muzikale achtergrond, nog het meest melodieus en aangenaam klinken.
't Is alle dagen opnieuw een klankkleurenkakafonie van je welste, en 't ergste, absoluut het ergste vind ik, is dat ge er totaal niks van verstaat, hé, van wat ze zo met elkaar of over hun telefoon zitten te rettepetetten!... ;-)
Allesinds, de paar woorden Nederlands je tussen dit alles toch nog eens hoort zijn veel te vaak verre van correct qua de zinsstructuur en de grammatica. Soms voel ik me daardoor telg van een uitstervend ras met een met uitsterven bedreigde taal...
Vanmiddag zat ik tegenover 2 Duitse dames, moeder en dochter, toeristen. Ik glimlachte toen ze zich vragen stelde bij de gekke architectuur van de huizen op de Confortalei in Deurne. Blij verrast met mijn, volgens hen uitstekende, kennis van hun moedertaal ontstond er een boeiend en geanimeerd gesprek over Antwerpen, de vriendelijkheid van de mensen en de zeker niet te missen bezienswaardigheden.
Plots realiseerde ik me, tot m'n eigen jolijt, dat er om ons heen heel wat mensen met gespitste oren, niets van het gesprek begrijpende, naar ons zaten te luisteren en ik dus voor hen, voor deze éne keer, en nog wel in een taal die niet eens mijn moedertaal is, ook eens 'vreemd' klonk... :-)




Geen opmerkingen:

Een reactie posten