woensdag 28 oktober 2015

Herfstkleurenkoorts.

Vermoedelijk is het één van de voordelen, als je het positief wil bekijken tenminste, van het alle dagen reizen met het openbaar vervoer: je staat steeds midden in het eeuwige wisselen der seizoenen, absoluut geen ontkomen aan. Niets van de schoonheid eigen aan elk nieuw jaargetijde ontgaat je.
En al is de herfst niet echt mijn favoriete seizoen en kan ik ook beslist niet zeggen dat hij m'n lievelingskleurenpalet draagt, het is me onmogelijk om niet met open mond de gigantische diversiteit van najaarstinten vol bewondering te aanschouwen en in me op te nemen.
Het vlammende warm oranje, het bijna lichtgevende goudgeel, het intens diepe fluweelrood, het zandstrand-oker, het knuffelzachte bruin, in alle mogelijke nuances en met alle denkbare schakeringen er tussen, waarmee plots als bij toverslag elke boom zich zelfverzekerd en zonder enige vorm van terughoudendheid meer dan overdadig flamboyant tooit, het schittert en gloeit in de laatste zonnestralen of blinkt en glimt na een plenzende regenbui.
Sommige bomen gaan voluit voor één enkele boude kleur, soms met z'n allen, soms opvallend contrasterend tussen soortgenoten. Anderen kiezen voor meer ingetogen schakeringen. En een enkeling was blijkbaar zo danig besluiteloos dat hij dan maar àlle kleuren door elkaar aantrok, soms zelfs 3 of 4 op één blad...
De voorbije twee warme nazomerdagen genoot ik met volle teugen van al die pracht en praal. Wandelend met knisperend lover onder m'n laarsjes bekeek ik de bomen, van kop tot teen, allé ja, hun volledige kruin dus, nog mooi dik in 't blad, maar niet meer in een vertrouwde groentint. In hun overdonderend knallende herfstkleuren, geweldig afstekend tegen die wolkenloze staalblauwe lucht, deden ze me onmiddellijk aan metershoge reuzenlolly's denken, met frisse sinaasappel- of zoete kersensmaak!
De reeds losgelaten blaadjes dansten en huppelden speels en vrolijk achter de passerende auto's aan. Hier en daar vormden ze het begin van een sierlijk tapijt, een beetje als een knusse warme deken op de al koude aarde, en verbergen, alsof ze er toch wat beschaamd over zijn, de fenomenale overdosis aan eikels, kastanjes, noten en andere voortbrengsels dit jaar. 
In de grauwheid van vanochtend bleken ineens vele bomen zich toch te hebben overgegeven aan de winter: hun opgewekt fladderende herfstkostuum had in één nacht plaats gemaakt voor een naakt bewegingloos takkenschouwspel.
Het aroma van het onverwacht dikke bladerdek op de grond is zwaar en bijna tastbaar. Ook daar geniet ik intens van, al maakt hij me eveneens weemoedig, deze zo aardse zoete geur van vergankelijkheid en sterfelijkheid. Als een wat melancholische parfum dat herinnert aan de eindigheid der dingen.
Mijn grootmoeder zei altijd dat dit soort najaar, met zeer veel vruchten en nog zo lang blad aan de bomen, de voorbode is van een uitzonderlijk koude winter met, vast en zeker, behoorlijk wat sneeuw- en ijspret. Dat belooft dus alvast...
In afwachting van snoep ik, behaaglijk diep weggedoken in de comfortabele zachte sofa, van de rijke oogst aan kastanjes en noten. A
ls een wollig diertje dat zich voorbereidt op een zalig lange en deugddoende winterslaap. ;-)




vrijdag 23 oktober 2015

De zaakvoerster? Dat ben ik!

"Spreek ik met de zaakvoerder?" 
Deze vraag krijg ik in m'n job als receptioniste regelmatig, meestal telkens met exact dezelfde verwoording én intonatie, vanochtend zelfs nog 2 maal, te horen bij het beantwoorden van de telefoon. "Maar allé", dacht ik daar dan lange tijd verwonderd en niet begrijpend bij, "als ge uw product op een deftige manier aan de man wil brengen, dan screen je toch op voorhand het bedrijf dat je gaat bellen! Dan zou je geweten hebben dat je nu het nummer draaide van het soort internationale firma waar je de zaakvoerder absoluut nooit of te nimmer persoonlijk aan de lijn krijgt!..." 
Ondertussen is het me duidelijk dat dit soort oproepen vaak van een callcenter komen, waar men, bijzonder pover gewapend met slechts een lijstje namen en nummers zonder enige verder details een beetje in het wilde weg en op goed geluk zit te hengelen.
Steeds een giecheltje onderdrukkend reageer ik op die voor mij hilarische vraag dus tegenwoordig steevast met "Helaas! U spreekt 'slechts' met de receptioniste! Onze CEO beantwoordt hier normaal gezien uiterst zelden zelf de telefoon. Daar heeft hij, bij mijn weten, écht de tijd niet voor." 
Het kleine duiveltje in mij pauzeert daarna heel even, om dan, heel gewoon vriendelijk en begripsvol, te vervolgen met "Mag ik u vragen waarover het exact gaat? Zo kan ik u doorverbinden met de manager of verantwoordelijke van de correcte afdeling."
Aan de andere kant van de lijn is men dan OF stilzwijgend even totaal de kluts kwijt, OF soms ook wel eens een beetje beledigd, OF, gelukkig steeds vaker, ziet men er ook de humor van in en verklaart men zich met plezier nader. Maar ik zorg zowiezo, uiteraard, dat ze altijd bij de juiste persoon terecht komen, hoor.
Bijzonder groot was m'n verbazing toen ik vanmiddag, thuis, zittend aan mijn piepkleine bureautje achter m'n oude computer, de telefoon op nam met m'n gebruikelijke opgewekte "Goedemiddag, met Kristina" en een sympatiek klinkende meneer aan de andere kant van de lijn vroeg of hij wel degelijk met de firma 'Kunst, Kitsch & Kompanie' sprak en of ik zo vriendelijk wilde zijn hem door te verbinden met de IT-afdeling, met de verantwoordelijke voor telefonie. Met vermoedelijk hoorbare binnenpret repliceerde ik: "Dit is inderdaad Kunst, Kitsch & Kompanie, en die verantwoordelijke, óók dààr spreekt u mee!"
De man, duidelijk met een stevig gevoel voor humor, was onmiddellijk één en al oor voor de leuke verklaring die er allicht zat aan te komen. Geamuseerd legde ik hem uit dat hij het nummer gedraaid had van een piepklein VZWtje, en dus niet alleen een conversatie had met de 'zaakvoerster', de gedelegeerd bestuurster dus, maar meteen ook met de telefoniste, secretaresse, helpdesk, boekhouder, schatbewaarder, PR-manager, personeelsverantwoordelijke, concertorganisator, programmamaker, kostuum- en props-diensthoofd, affiche-ontwerper, repetitor en zélfs met de diva/hoofdattractie en het gezicht van. Allemaal tegelijkertijd.
Voilà, l'état, c'ést moi! O, pardon. Hihi. Kleine correctie...  De VZW, dat ben ik!
Hij vond het "Sùùù-perrr!" en vuurde meteen vol belangstelling wat vragen over de verschillende voorstellingen op me af . Waarom, waar, wanneer, welke thema's, voor wie, welk publiek, sites, YouTube, enz...
Als Proximus vertegenwoordiger wenste hij eigenlijk, tijdens een persoonlijke afspraak met de ITchef, het telefoniepakket van het bedrijf eens onder de loep te nemen, met de bedoeling het te optimaliseren, maar we besloten samen grinnikend dat er van dat reeds bestaande pakketje, met één gsm, één vaste lijn, de simpelste internetverbinding en digitale televisie, vermoedelijk niet nóg iets spaarzamer te maken viel.
Echt, geloof me, humor vind je in àlles. Als je, positief ingesteld, goed kijkt en vooral goed luistert, en je uiteraard ook een beetje van goede wil kan zijn. ;-)


vrijdag 16 oktober 2015

Kerst-flyer-kettingreactie.

Behoorlijk uitgeregend en vermoeid van de busrit rolde ik onderweg naar huis nog snel even m'n caddy door m'n, voor een vrijdagavond verrassend rustige, favoriete supermarkt. Even wat boodschapjes voor de komende week meepikken zodat ik dit weekend gezellig warm en droog binnen kan blijven.
De erg vriendelijke en duidelijk goed gemutste jonge man achter de kassa had al de tijd van de wereld en terwijl hij rustig m'n aankopen scande begon hij, als echte Marokkaanse Antwerpenaar in 't plat Borgerhouts, een gezellig gesprekje met me over het lekkers waar ik, na lang twijfelen, mezelf dan toch maar een keertje op had durven trakteren. "Eén keertje zondigen, dat moet al eens kunnen" vond hij, en of m'n granaatappel in een zakje moest? Heel gemoedelijk allemaal en het vrolijkte meteen heel die lange grijze dag op.
Normaal gezien maak ik al winkelend een optelsom in m'n hoofd om vooral niet boven de inhoud van m'n portemonneetje uit te komen. Maar volgens mij blies vandaag de wind wat gaten in m'n verstand, want toen het te betalen totaal uit de kassa rolde bleek ik ongeveer 1,50 euro te kort te komen...
Geen probleem. Even kijken wat ik dit weekend alvast niet nodig had.
Terwijl ik, met een verontschuldiging, wat dingen terug uit de zak op dook, hoorde ik de jongeman op de kassa rammelen. 
Met een enorm brede lach op z'n gezicht duwde hij de retourtjes terug in m'n richting, stopte me het ticket én op de koop toe ook nog wat extra kleingeld in m'n hand en zei joviaal: "Ik trakteer! Geniet er maar van!" 
Daar stond ik dan met m'n mond vol tanden verbaasd te wezen.
Maar dat duurt nooit erg lang bij mij, dat weet je. Ik graaide, het is echt m'n natuurlijke reflex deze maanden van het jaar, een kerstflyer uit m'n handtas, en overhandigde hem die met de woorden "Als dit je eventueel interesseert, geef me dan maar een seintje, dan bezorg ik je, als organisator en hoofdact, een vrijkaartje." Zijn beurt om even sprakeloos te zijn!...
Het echtpaar dat, vlak na me aan de kassa, als enige andere klanten op dat moment, dit stukje gesprek gevolgd had, wou meteen ook een flyer. En informatie. Over de show en over mij en... en... en...
De jongeman was er ondertussen weer helemaal bij en begon honderduit te vertellen dat hij zelf op school nog in musicals gespeeld had. Wat me oprecht verraste! En die mevrouw, alvast super enthousiast om naar een voorstelling te komen, volgde zangles om, zelfs nu ze al wat ouder was, toch nog kleuterleidster te kunnen worden. "Met een foute ademhaling en een erg monotone stem lukt dat niet echt", merkte haar man bijdehand op. En met overschot van gelijk vervolgde hij hoopvol: "Geeft u misschien ook bijles?"...
Zélfs aan het einde van een super saaie, sombere en koude regendag verrast het leven soms nog met heerlijk opmonterende ontmoetingen en gesprekken. Als je er maar voor open staat! En een persoonlijk flyer van een ietwat uitgelopen en verwaaide Kerst-Miss wil natuurlijk ook nog wel eens helpen. ;-)



donderdag 15 oktober 2015

Als sardientjes in een blik.

Mijn tramlijn huiswaarts passeert aan verschillende metrostations die wel gekend zijn bij bezoekers van 't Sportpaleis. Op topdagen in de kalender van deze reusachtige sport- en cultuurtempel zit niet alleen het autoverkeer in die buurt van Deurne muurvast, ook op het openbaar vervoer zal je het geweten hebben...
De afgelopen 2 dagen, met de voorstellingen van U2, viel het me eigenlijk best mee: telkens ongepland laat vertrokken op het werk was de grootste vloedgolf concertgangers vermoedelijk reeds voorbij gerold. En in de toch nog steeds goed gevulde tramvoertuigen vond ik gelukkig elke keer een zitplaatsje.
Vandaag mocht ik een stukje mee met de auto en zoveel vroeger dan gewoonlijk legde ik het laatste eind naar huis af met m'n vertrouwde trammetje, voor de verandering eens vanuit de tegenovergestelde richting.
Het enorme aantal luidruchtige fuifnummers, in opgewonden feeststemming, dolgelukkig met het nog op het laatste nippertje bemachtigde ticket in de hand, stroomde nog nét niet het rijtuig uit.
En dan sta je voor de keuze: je kan je er mopperend, uitgeput als je bent van je werkdag, tussen wringen, en benauwd zuchtend hopen dat je snel weer uit die miserabele situatie geraakt... of, je kan jezelf, ondanks je zere voeten en vermoeide hoofd, een ritje lang mee in de algemene feestsfeer smijten. Als het even kan kies ik altijd voor het laatste, wetend dat een gniffelende opmerking met een guitig gezicht over 'als sardientjes in een blik' meestal volstaat...

De tram vervolgde piepend en wiebelend zijn reisweg en bij elke halte propten er zich, ongelofelijk maar waar, nóg meer grote en kleine lijven bij. 
Als welopgevoed reiziger schuifel je dan, ook al kan het eigenlijk niet echt meer, voorzichtig een stukje 'elders' heen, zodat hopelijk iedereen mee kan. Maar tegelijkertijd neemt je ongerustheid toch ook toe en angstig gaat er even door je hoofd: "hoe ga ik in godsnaam tijdig van tussen die bij elkaar geperste mensenmassa raken?...
Volgens mij kun je met beleefdheid veel vragen, en met een stevige dosis fijne humor erbij zo ongeveer àlles. Dus, goed op tijd, verkondigde ik met een brede glimlach aan m'n uitgelaten omstaanders dat ik spijtig genoeg niet vrolijk met hen verder zou reizen en hen over 2 haltes met pijn in het hart ging verlaten omdat ik hoogdringend mezelf en de poezen te eten wenste te geven.
Begeleid door een gierend lachsalvo van z'n lollige vrienden vroeg de man vlak voor me ad rem en met een ondeugende knipoog "en wat hebt u er voor over indien we u door zouden laten?!..."
Mijn kordate antwoord hadden ze zeker en vast niet zien aankomen: zonder enige vorm van twijfel graaide ik een pakje kerstconcertflyers uit m'n handtas en stopte er elk van hen ééntje in de hand, ondertussen op mezelf wijzend met de woorden "beste vrienden concertliefhebbers, deze zangeres ontvangt zulk enthousiast publiek als jullie ook zeer graag op haar concerten!" 
Verrast en ietwat overrompeld week de mensenzee als vanzelf uit elkaar en vormde een mij juist passende doorgang tot aan de deur. 'k Had meteen even een Mozes-binnenpretje... Nog voor ze het goed en wel beseften stond deze voor hen 'onverwachte, ongekende, misschien wel beroemde' dame al in de regen op het perron. Met een podiumwaardige zwierige buiging en een meer dan stralende lach wenste ik hen hartelijk nog een bijzonder fijne avond toe en glimlachte mezelf door de natte straten naar huis. 
Als sardientjes in een tramblik, zelfs dààrvan kan je een olijke minivoorstelling maken. Zeker als je de enige echte Kerst-Miss bent, hé... ;-)



woensdag 7 oktober 2015

De receptioniste die ook zangeres was. En omgekeerd.

Er was eens een zangeres, gezegend met een krachtige en warme sopraanstem, muzikaal getalenteerd, organisatorisch sterk, ongedwongen humoristisch, aangenaam in de omgang en niet onprettig om te zien. 
Maar ondanks deze vele talenten verdiende ze van haar artistieke kunnen het beleg niet op haar brood... Naast het optreden lesgeven, zoals de meeste van haar collega's, tja, dat had ze gedaan, toen ze nog jong was, maar het was echt niet haar ding. Trouwens, zo zonder toereikende diploma's...
Na 6 jaar ervaring aan de balie en achter de schermen bij een klein hotel, waar men haar een kans gaf vanwege haar talenkennis, boekhoudkundig inzicht, handigheid en charmante voorkomen vond onze zangeres haar ideale deeltijdse job bij een bijzonder sympathiek outsourcing-bedrijf voor receptionistes. Prima aangepaste uren, goede verloning, leuke arbeidsplek, fijne begeleiding. 
En al waardeerde men haar enorm, ze vertelde niet vaak over haar receptie-alter-ego want ze voelde zich toch nog altijd hoofdzakelijk 'zangeres'...
Tot op zeker dag haar coach er op wees hoe voortreffelijk en met flair ze al jaren haar taak vervulde, en hoe dat qua sterkte absoluut kon tippen aan haar grootse concerten. Elke dag weer een spectaculaire performance aan de balie!
De zangeres keek plots met andere ogen naar de baan waarin ze de helft van haar dagen doorbracht, en zag in dat ze ook over uitzonderlijke talenten beschikte om receptioniste te zijn!
En wie denkt dat zo een ontvangstdame uitsluitend wat telefoontjes aan neemt en bezoekers in de juiste richting dirigeert, die heeft het behoorlijk mis.
Van de arbeider-in-de-blauwe-overall tot de maatpakken van het management, allemaal vinden ze hun weg tot bij haar. In een nauwe samenwerking met de directieassistente, keukendame en onderhoudsdienst vervult ze zowat ieders wensen, beantwoordt alle mogelijke en zélfs de onmogelijke vragen, giechelt om elk, al dan niet plezant, grapje en luistert naar al de grote en kleine, blije en verdrietige verhalen en biedt goede raad en troost. De residentiële psychologe, vermomd als telefoniste in de inkomhal...
Van balpennen, schriften en honderden andere kantoorbenodigdheden uit het economaat tot aanstekers, pijnstillers, wisselgeld en zelfs maandverband, de receptioniste voorziet u van zowat àlles. Op uw simpele vraag boekt ze hotels, restaurants, lunches, zalen, projectors, taxi's, schoenen, brillen, broodjes en zowat alles wat je nóg bedenken kan. En als u dan, uiteraard nét nadat alles volledig in orde is, heel het zaakje nog eens een keer of 10 wenst te wijzigen, dan zal ze ook dàt voor u gezwind in orde brengen, zonder opvallend te zuchten om zoveel eindeloze wispelturigheid...
Om nog maar te zwijgen van de 'last minut' aanvragen die steevast beginnen met "Ik weet da'k veeeeel te laat ben, maar kunt ge tóch nog efkes rap...?"
De post, in en uit, binnen en buitenland, het klassement van gelijk welke afdeling, facturen nakijken, veiligheidsdocumenten aanvragen, brieven, mails, handleidingen en vertalingen schrijven... Ze is in alles even sterk, en bereid.
Ze jongleert met 3 telefoontoestellen en 2 computers om elke gesprek naar de juiste persoon door te schakelen of blust desnoods zelf de brandjes aan de andere kant van de lijn. Bezoekers, klanten of leveranciers, of gelijk wie er binnen wandelt, ze kunnen bij deze gastvrouw allen op een enthousiast onthaal met heerlijke koffie en een onderhoudend praatje rekenen. Vrolijk draaft ze heen en weer om de vergaderzaaltjes nóg maar eens op te ruimen, sleept met bakken leeggoed dat het een lieve lust is, stopt opgewekt de koffiekopjes en glazen in 't sop, veegt links en rechts met zwier al eens wat stof of vlekken weg en geeft in 't voorbijgaan vinnig en liefdevol wat plantjes water. 
En ik moet het u er misschien niet bij vertellen, maar natuurlijk doet de receptioniste, die er, zonder twijfel, altijd netjes gekleed, mooi opgemaakt en met een keurig zittend kapsel bij loopt, dit alles hutsekluts en kris-kras door elkaar, uiteraard in minstens 4 talen, zonder verpinken in een oogwenk switchend van de ene naar de andere taal, met steeds een opperbest humeur en een immer stralende glimlach. En, op de koop toe, alsof het zó nog niet straf genoeg was, doet ze dit alles óók nog eens heel elegant en als vanzelfsprekend op hoge hakken.
Volgende week, 13 oktober 2015, ben ik, zangeres Kristina, exact 7 jaar in dienst als parttime receptionist. En het heeft me al die tijd gekost om te beseffen en te aanvaarden hoe uitmuntend en geliefd ik ook hierin ben...
Volgens mij redenen genoeg voor feestje dinsdag!... ;-)



maandag 5 oktober 2015

Zo'n zalige zondag.

Met z'n door merg en been snijdend gekrijs brulde de wekker me uit m'n diepe, bijna comateuze slaap. Maar dat was meteen ook de énige echte valse noot in wat een zalige zondag zou worden.
De tuin, omfloerst door de ochtendmist, glinsterde in de eerste zonnestralen van de dag, die prachtig roze en oranje door de nevelsluiers priemden.
Terwijl m'n haar als bijna vanzelf in de juiste krul draaide kwamen er verschillende smsjes en 'toi toi toi'-berichtjes binnen. Dat maakte me meteen goed gezind! Opgewekt, mezelf best mooi vindend en behoorlijk tevreden over wat ik na lang kiezen aangetrokken had, begaf ik me met de tram op weg. 
Er hangt, zo onderweg naar gelijk welk optreden, altijd een beetje een mantel van eenzaamheid om me heen, maar al die vriendelijk glimlachende en 'goedemorgen-wensende' mensen onderweg deden deugd.
De zon wierp zich stralende door de glasramen van de Christus Koningkerk en vulde de anders nogal koud aandoende donkere ruimte met een ware zee van kleuren, licht en gezelligheid. Bij mijn aankomst was het er nog muisstil, maar al spoedig vulden de kerkstoelen zich met elkaar uitgelaten begroetende kennissen en vrienden, allemaal al even enthousiast om er bij te zijn.
Deze concertmis leek in niets op de heerlijke 'grote poeha' die ik gewoonlijk van op het hoogzaal samen met Peter Maus en een reusachtig Romantisch orgel ten beste breng, maar de ingetogenheid van het zoveel kleinere Stevens-orgel en de gekozen werken waren op een totaal andere manier bijzonder prachtig.
Organiste Anna An begeleidde me in "Öffne dich" van J.S. Bach, licht en vrolijk over de toetsen huppelend, op een uitzonderlijke fraaie en inspirerende manier. Ook onze versie van de 2 liederen van Peter Benoit, Vlaams erfgoed, werd erg gewaardeerd door de aanwezigen.Wat was dit een prettige kennismaking en een fijne samenwerking met een charmante en talentvolle jongedame!
Normaal gezien zakken we na zo'n dienst met fans en familie af naar het Zondagscafé, maar dat was, net nu, uitzonderlijk gesloten. Spijtig, want daardoor verdween iedereen, nog voor ik er erg in had.
Mijn moeder bleef nog even achter, om haar blijdschap en dank te uiten. Zo een mooie muziek, en dat op mijn vaders verjaardag, met al die fijne vrienden er bij, en intens gelukkig om het goede nieuws over haar huis...
Collega-vriend Jan nam me op sleeptouw naar een terras in de stad, riep daarmee m'n mini-depressietje, na elk concert altijd wel aanwezig in meerdere of mindere mate, een stevige halt toe, en schonk me aldus, bij een welverdiende trappist, een heerlijke croque en een aangenaam gesprek een uiterst gezellige namiddag.
Breed glimlachend en met een behaaglijk gevoel vanbinnen wandelde ik terug naar de tram huiswaarts, mezelf gelukkig prijzend met zulk een sublieme dag.
Maar die dag was duidelijk nog niet klaar met kadootjes uitdelen... 
Terwijl ik me in het overvolle metrostel richting dat éne vrije bankje wrong zag ik van de andere kant een bevallige jonge mevrouw, beladen met 3 of 4 duidelijk behoorlijk zware boodschappentassen, op hetzelfde doel af komen. Giechelend en met een warme groet ploften we naast elkaar neer. Er ontspon zich een plezierig en geanimeerd gesprek, zo vanzelfsprekend dat het leek alsof we al jaren vriendinnen waren, Noha, want zo heette ze, en ik. Echt leuk!
Eenmaal thuis flopte ik knusjes in de zetel en gaf me volledig over aan verrukkelijk niets-doen. Gewoon, vol voldoening, genoeglijk genieten. Dit blogje zou zich morgen ook nog wel laten schrijven, en de was en de plas, die lopen, spijtig genoeg, ook niet weg. Zondag 4 oktober 2015 zal voor altijd een gezegende zorgeloze zoete zonnige zalige zondag zijn. :-)

zaterdag 3 oktober 2015

Dag boom van mij, dag grote vriend.

Heel erg lang geleden, toen de wereld een pure, vredevolle en nog volledig te ontdekken magische en wonderbaarlijke plek was, bracht ik, vermoedelijk bij een zondagse familiewandeling in het park, gefascineerd zoals ik, zelfs op die leeftijd al was, door de kracht van de natuur, een wilde kastanje mee naar huis, waaruit 2 piepkleine spiksplinternieuwe blaadjes ontsproten, en plantte ze in mijn eigen minuscule lapje grond in de grote tuin.
Zelfs met alle fantasie van de wereld, die me toen ook al eigen was, had ik nooit kunnen bedenken dat, meer dan 40 jaar later, zulk een teer begin uitgegroeid zou zijn tot een metershoge indrukwekkende reus met een korstige stam die ik niet eens meer kan omarmen. 
Elke keer ik in de tuin van m'n ouders kom bezoek ik steevast 'mijn' boom. 
'Dag boom', zeg ik dan met een vleugje ontroering, telkens opnieuw vol bewondering en met een warm gevoel vanbinnen, 'dag grote mooie sterke boom van me', en raak hem even liefdevol aan.
Dit jaar strooit m'n paardenkastanje uitzonderlijk gul met z'n mogelijke nakomelingen. Je moet verdorie goed opletten dat je niet tegen de vlakte schuift op dat tapijt van gevaarlijk bolle en spekgladde vruchten.
Regelmatig kan m'n moeder het overigens nog steeds niet laten, een beetje half brommend half giechelend, te verkondigen dat ik beter een tàmme kastanje gepoot had, 'dan hadden we er nu tenminste nog iets aan gehad'...
'Het is alsof hij het weet', dacht ik afgelopen week al een paar maal met een krop in m'n keel, 'het is alsof hij weet dat er een definitief afscheid zit aan te komen, en hij nog een allerlaatste maal alles geeft wat hij in zich heeft'.
Het huis wordt verkocht, met de fenomenale tuin, de tuinhuisjes, de vijvers, alle bloemen en fruit, en dus ook met mijn boom. En omdat hij op een nogal onpraktisch plekje staat is de de kans groot dat de nieuwe eigenaars hem zullen laten verwijderen...
Ik weet het wel: alles heeft z'n tijd, niets is voor eeuwig. Het leven is een aaneenschakeling van afscheid nemen en loslaten. En hoe gek het ook klinkt, deze kolossale, sensationeel prachtige en o zo geliefde boom, waar ik stiekem buitengewoon trots op ben, is nu het tastbaar symbool geworden van een levensperiode die we, bijzonder voelbaar en concreet, definitief afsluiten. 
Ze keek even van "ge meent het of wa?", mijn moeder, toen ik het haar vroeg maar ze wandelde toch welwillend mee de tuin is en schoot met mijn camera een paar leuke plaatjes van ons beide, van zotte ik en m'n grote boomvriend. Zo bewaren de mooie herinneringen toch een klein beetje beter, denk ik. Hoop ik. Misschien moest ik de komende dagen, zo snel even in 't voorbijgaan, ook nog maar eens uitgebreid m'n zakken vullen met z'n bolsters en kastanjes...
Dag boom, dag mijn machtige prachtige stoere paardenkastanje, dag m'n houten, groen getooide vriendelijke reus, dag m'n grote plantaardige vriend.
Ik zal je niet vergeten. Xxx