Het kleine verschil.

Vanmiddag op weg naar het werk:
- Grote rode paraplu openen, tegen de verschroeiende zonnestralen.
- Van kop tot teen kletsnat en doorweekt, van binnen naar buiten toe, door het onoverkomelijke hevige zweten.
- Flotsch, flatsch, flotsch, natte voeten glibberend in natte sandalen.
- Tot kotsen toe misselijk en met hoofdpijn in de ondragelijk warme bus, met een hete lucht blazende airco.
- Half pakje papieren zakdoekjes opgebruikt om alle vocht op te deppen.
- Munt-en-eucalyptus-bonbons sabbelend om de dorst te lessen.
- Ter plaatse aangekomen: met een ventilator een paar uurtjes rustig en kalm blijven neerzitten en opdrogen.

Vanavond op weg terug naar huis:
- Grote rode paraplu openen, tegen het neergutsende hemelwater.
- Van kop tot teen kletsnat en doorweekt, van buiten naar binnen toe, door de onontkoombare hevige regen.
- Flotsch, flatsch, flotsch, natte voeten glibberend in natte sandalen.
- Van de kou rillend en met een kuchje in de vochtig kille bus, met een ijslucht blazende airco.
- Resterende helft papieren zakdoekjes opgebruikt om alle vocht op te deppen.
- Munt-en-eucalyptus-bonbons sabbelend om de hoest te stillen.
- Ter plaatse aangekomen: met een handdoek een paar uurtjes rustig en kalm blijven neerzitten en opdrogen.

Zon of regen, 't maakt, als je 't zo eens op een rijtje zet, eigenlijk echt niet zoveel verschil. Behalve dan misschien dat eeuwige 'wel of niet die zonnebril'... hihihi ;-)

Tine in Amerika.

Z'is weg. Vertrokken naar het verre Amerika.
Woensdagnamiddag zaten we samen nog op een terras met wat lekkers te bakken in de zon. Tegen de tijd dat ik op donderdagochtend om 7u30 het licht aanknipte in m'n receptie, klaar voor een doodgewone nieuwe werkdag, hing zij al in die grote metalen vogel boven de Noord Atlantische oceaan.
M'n vriendin begint een totaal nieuw leven aan de andere kant van de wereldbol. En hier in België liet ze zowat àlles achter. 
Er werd afscheid genomen van een appartement en tuintje, van een job, van collega's, vrienden en ook van familie. Meubels en huisraad verhuisden naar vrienden en kennissen, de kringwinkel pikte alle overschietende spullen op. Zelfs de helft van haar kleding veranderde van eigenaar. 
En ik, ik adopteerde al haar kamerplanten en potten, en de badmat.
Alleen het hoogstnoodzakelijkste en het absoluut onmisbare maakt mee de overtocht, met op een gedeelde eerste plaats haar geliefde Amerikaanse echtgenoot, die na een paar jaar werken in België terugkeert naar z'n geboorteland, en haar zo mogelijk nog geliefdere Airdale terrier, da's dus een hond, zo'n grote, ongelofelijk zachte en o zo knuffelbare brave loebas.
En heel verrassend ook in de bagage: mijn 4 CD's en een unieke DVD-opname van m'n concert 'Sweets for my Sweet goes Classic'. Super, toch?!
Reizen heeft nooit echt deel uitgemaakt van mijn leven, dus 8 uur in een vliegtuig naar de andere kant van de wereld vind ik echt wel indrukwekkend.
Alles achter laten om een volledig nieuw leven te beginnen vind ik zo mogelijk nog duizend maal indrukwekkender. Ik kan er me niet eens iets bij voorstellen. Daarvoor ben ik vermoedelijk veel te gehecht aan m'n frullekes, m'n planten, m'n boeken, m'n bed, m'n appartement, m'n vrienden, m'n job, m'n muzikale entourage, och, er is zoveel... m'n leven zoals het is, simpelweg samengevat.
En dus valt het loslaten van een fijne vriendin me ook niet zo makkelijk. Het verandert m'n wereld en dat vraagt weer tijd om daar een draai aan te geven. 
Ik zal een nieuw maatje moeten vinden om gezellig mee naar 't theater te gaan, terrasjes te doen of de Ikea onveilig te maken... Zo veel mooie herinneringen om te koesteren. Ja, die tijd samen was echt dol-fijn!
We maakten bij het afscheid geen beloftes. Da's geen kwestie van 'uit het oog, uit het hart', neen, da's gewoon realistisch. Het leven gaat, zowel hier als ginder ver over de oceaan, toch gewoon z'n eigen gang, daar doe je niets aan. Als het contact blijft, absoluut prima. Zo niet, dan sluit hier, heel langzaam en onopvallend, op heel natuurlijke wijze, een mooi hoofdstuk in mijn bestaan af.
Maar, na een reis van in totaal bijna 24 uur, bij aankomst in Dallas, Texas, stuurde ze al meteen een 'ik ben er!'-mailtje. En vandaag verscheen ze op Facebook, waardoor ze plots en zonder moeite als zoveel van mijn andere toffe vrienden werd. Velen van hen zie of hoor ik zelden, maar of ze nu in Gent wonen, aan zee, in d'ardennen, gewoon aan de andere kant van de koekenstad, of een klein beetje verder, in Nederland of zo, of ze op reis zijn of doodgewoon thuis,... ze rollen àllemaal, alsof het de meest normale zaak van de wereld is, met hun verhaaltjes en foto's uit de computer mijn huiskamer in, klaar voor een reactie van mij en klaar om mee te leven met wat ik eventueel post. En zo weet ik hoe het met m'n vrienden gaat en voel ik ze, voor eventjes, heel dicht bij me. Zélfs als ze helemaal in het verre Amerika wonen. 
Vriendschap over alle mogelijke grenzen heen, het heeft wel wat, hé.
En het leuke staartje aan dit verhuisverhaal: vanaf vandaag leest men m'n blog dus ook helemaal aan de andere kant van deze aardbol! Komt dà tegen, hé. ;-)

Leven in het nu.

De trein Antwerpen-Gent-Oostende zat bijlange niet zo vol als ik verwachtte om acht uur 's morgens op wat een broeierig hete zomerse zaterdag in augustus moest worden. Ja, ik zag wel wat dagjesmensen, duidelijk klaar voor zee en strand, maar de meeste van m'n medereizigers in de halflege wagons waren kleine groepjes gepensioneerden. Die spraken luid, met veel handgebaren om hun woorden kracht bij te zetten en gevaarlijk zwaaiend met ritselende kranten, over wat vermoedelijk wel eens de reden van de magere opkomst badgasten zou kunnen zijn: de vermeende terrorist, die zwaar bewapend met een kalasjnikov, een automatisch pistool, negen patroonhouders en een breekmes, duidelijk niet veel goeds voor ogen had met de reizigers op de Thalys van Amsterdam naar Parijs en in Arras door heldhaftig ingrijpen van Amerikaanse mariniers net op tijd overmeesterd werd.
Luister, ik ga niet zo vaak ergens naar toe, dus als ik vanwege een zangopdracht een lange tram-trein-bus-reis maak, dan is dat een reuze spannende aangelegenheid, voorbereid als ondernam ik een toerke rond de wereldbol. Het voel voor mij werkelijk als 'op reis gaan', niet meer of minder, met àlles er op en er aan. En geloof me, da's dus meer dan spannend genoeg op zich, ook zonder zulke schietgrage of ontploffende andersgelovigen...
De gebeurtenis en de gesprekken om me heen bleven een beetje vast in m'n bolleke kleven. Ik ben me ten allen tijde behoorlijk bewust van de vergankelijkheid van het leven en alles om ons heen, maar wat als dit, letterlijk én figuurlijk, nu eens mijn allerlaatste reis zou zijn?!... 
Meer nog dan gewoonlijk was m'n eigen kwetsbaarheid en sterfelijkheid confronterend. We leven echt niet allemaal 100 jaar lang, zoals die mevrouw wiens uitvaart ik ging opluisteren... Hoeveel tijd rest mij nog? Hoeveel jaren? Misschien maar wat maanden, dagen, uren, of slechts een paar minuten...
Heerlijk begeleid door een fijne organist genoot ik met volle teugen, en uit volle borst uiteraard, van het musiceren. De afgelopen maanden twijfelde ik of zulk een moment zich ooit nog zou voordoen. Misschien had ik m'n laatste tonen reeds gezongen. Dus elke noot werd vandaag extra gekoesterd.
Op de terugweg, nét dat ene minuutje te laat, miste ik de bus. Me totaal ontspannen en met een glimlach overgevend aan 25 minuten wachten op een bankje, bakkend in de schroeihete middagzon, drong het pas echt goed tot me door: je leeft eigenlijk uitsluitend in dat ene 'nu-moment'. Een in woorden reeds lang gekend concept, ik heb er zelfs een boek over, ik voelde het plots in het diepste van elke vezel van m'n lijf, alsof iets het licht in me aan knipte.
Gisteren is voorbij en komt nooit meer terug, en wat straks of morgen of volgend jaar brengt, als we dat al halen, je weet niet wat er op je af komt, al maak je honderdduizend scenario's.
Ik maak mezelf ook nog vaak genoeg schuldig, zeker weten, aan verdwalen in zovele hersenspinsels, maar ik zie ook het wonder van en in elke ogenblik.
Dit eigenste moment zal zich nooit meer opnieuw voordoen, al zou je nog duizenden jaren verder bestaan. 
De boodschap is simpel: leef in het nu, leef in deze seconde. Lééf, en doe het nù. Wees blij en gelukkig, en wees het nù. Zeg dank voor alles wat er goed voor je gaat in het hier en nu. Vertel je geliefden hoeveel je van ze houdt, en vertel ze het nù, want je weet niet of dat morgen nog mogelijk is... 
Geniet van elke seconde die je krijgt. Het is een kostbaar geschenk.
Ik weet het, het is allemaal al eens gezegd, het is behoorlijk cliché, misschien klinkt het je zelfs afgezaagd en banaal in de oren. Dat kan, maar ik heb het vandaag zó intens gevoéld, van in m'n kleinste roze gelakte teennageltje tot in de hoogste haarlakkrul van m'n concertkapsel, dat ik het toch nog eens wou neerschrijven: LEEF, voor het, om welke reden dan ook, te laat is. ;-)

(vertaling: "Leef alsof je morgen zal sterven. Leer alsof je eeuwig zal leven." M. Gandhi)

Erfenis.

"Hij is echt niet helemaal weg, ik ben zelfs meer dan ooit door hem omringd!" bedacht ik me vanochtend plots verheugd terwijl ik in de zetel zat met m'n voeten op de rode poef, door mijn vader vorig jaar met geweldig veel trots en vreugde, en voor slechts 4 euro, voor mij 'gevonden' in een kringloopwinkel.
Er resten mij dus niet alleen foto's -op de kast, in de albums en op de computer- of herinneringen en associaties, zoals ik hem voor altijd in m'n woonkamer zal zien staan, met z'n handen op z'n rug tevreden naar buiten kijkend... Nee, nee, er is zoveel meer!
Zowat al mijn geliefde meubeltjes, ooit uit een tweedehandszaak geplukt, koos ik samen uit met va en moe, en sleurden we ook samen de auto in en het huis binnen. Maar hij hielp ook bij 't kiezen van de keuken, de tegels, de laminaatvloer,... kortom al die vele nieuwe dingen in mijn huidige appartement, mijn éigendom dankzij zijn financiële ondersteuning. Bij elke maandelijks afbetaling van die extra lening is m'n dankbaarheid daarvoor en m'n blijdschap daarover nog steeds even groot.
Met ons drieën -va, moe en ik- stripten we de 3, 4 lagen antiek behang en stroopachtige oude lijm van de vele muren, met bijzonder moeite, dus uiteraard met bijzonder veel gezucht en gezeur, maar ook met minstens even veel lol.
Voor de schilderwerken stond hij ook paraat, ondanks z'n bedenkingen bij mijn eigenzinnig kleurenpalet. Met het lichtblauw in het toilet was z'n goesting wel totaal en definitief over. Getuige de slordige stukjes en verfloze plekjes die ik nu liefdevol koester en glimlachend zo laat.
In m'n vitrinekast met frullekes staan twee van zijn pijpen, liggen een paar van zijn dasspelden en pins, en bewaar ik een houtsnijwerkje van op het strand.
Bij het opruimen van het ouderlijk huis verhuisde zowat al vaders spullen naar de zonen en dochters, en hun partners en gezinnen, dus ook naar mij.
Ik was al een vrouw met een werkbak, maar tegenwoordig timmer ik er extra lustig op los, aanvullend uitgerust met een paar van zijn hamers. Ik schroef absoluut alles en iedereen resoluut vast of los met een geweldige verzameling schroevendraaiers, uitgebreid door de zijne. Met dat assortiment zagen voor alle soorten materialen uit zijn collectie kan ik nu pas echt een serieus stukske doorzagen. En door de ruime keuze aan allerhande boormateriaal komt het ook niet meer op een gaatje meer of minder aan.
In m'n boekenrek staan zijn dikke cursussen en handleidingen stand-by voor als ik weer eens totaal verloren loop in de wereld van Photoshop en Gimp.
Mijn vader vergezelde me, samen met m'n moeder, toen ik Poekie en Pompon adopteerde, de lieve zotte poezebeesten waarvan ik nu met zijn camera, een zoveel beter toestel dan mijn oude knalroze dingetje, meer dan ooit oneindig veel leuke plaatjes schiet.
En nu, nu zoek ik de uiterste mogelijkheden van zijn kleine tablet op, om m'n blogjes tijdens al die wat verloren tijd op tram en bus reeds aan te vatten.
Hoe meer ik er over nadenk, hoe meer dingen om me heen me aan m'n vader herinneren. In zoveel omringt hij ook mij, mijn huis en mijn leven nog steeds met z'n aanwezigheid. Gek eigenlijk, dat me deze alom tegenwoordige erfenis nog niet eerder opgevallen was, maar ik ben er heel blij om. :-)

Moederdag in Antwerpen.

Terwijl zowat de hele wereld elk jaar op de 2e zondag van mei moederdag viert houden de Antwerpenaren halsstarrig vast aan de 15e augustus.
Op Onze-Lieve-Vrouw-Hemelvaart zetten wij onze moeders, en ook iedereen die Maria heet, letterlijk of figuurlijk in de bloemetjes. 
En mijn moeder is niet alleen mijn moeder, ze heet ook nog eens Maria (Mie of Mieke in de dagelijkse omgang), dus da's dubbelop!
Moederdag vieren gaat al terug tot bij het oude Griekenland. In de lente bracht men hulde aan Rhéa, de moeder van Zeus en alle andere goden.
In de jaren 1600 kregen in Engeland bedienden, huisknechten en meiden zeer uitzonderlijk een dagje vrij om hun moeder op te zoeken, vaak met bloemen uit de tuin van hun meester: 'Mothering Sunday', toen al een bijzondere dag.
Die 2e zondag van mei hebben we te danken aan juffrouw Ana Jarvis in Amerika, die in 1907 met een hele campagne zowel de kerk als politici en zakenlui overtuigde een reeds bestaande dag rond vrede officieel uit te roepen tot Moederdag. President Woodrow Wilson maakt in 1911 van deze dag een nationale feestdag. En de datum? Wel, dat is een eerbetoon aan Ana's moeder, die enkele jaren daarvoor op die dag overleed. 
En zowat de hele wereld nam zowel het feest als de datum over.
Maar hoe zit dat dan met die eigenwijze Antwerpenaren?
De intense verering van Maria, Moeder Gods, patrones van de stad Antwerpen sinds 1124, de immens populaire Maria-processies, elk jaar op 15 augustus en de prachtige Kathedraal, volledig aan haar gewijd, dat alles bracht liberale schepen Frans Van Kuyck in 1913 op het idee een pamflet te schrijven met de titel 'De Dag des Moeders'. Z'n intentie was de gezinswaarden te herstellen, die door de veranderende maatschappij zwaar onder druk stonden. De rol van de moeder binnen het gezin was zodanig belangrijk dat zij echt wel eens door vader en de kinderen geëerd en verrast mocht worden met een hele speciale dag, 15 augustus dus, de dag van de oppermoeder: Maria, Onze Lieve Vrouw.
Kinderen maakten versjes of kleine cadeautjes, vaders plukten bloemen. 
Maar Van Kuyck ging veel verder dan dat. In zijn streven er echt een traditie van te maken betrok hij er de hele stad bij. Hij spoorde o.a. de middenstand aan allerlei specialiteiten voor moederdag te produceren: in eerste instantie speciaal gebak, maar ook juwelen, kaartjes en zelfs meubilair. Aan hem danken we dus ook de ondertussen enorme moeder-merchandising...
In het Stadsarchief van Antwerpen bewaart men trouwens tekeningen en ontwerpen van Van Kuyck rond deze feestdag, samen met de allereerste gedichten, kaartjes, massa's krantenknipsels en zo veel meer.
Eigenlijk is de rol van 'de moeder' nog steeds van zeer groot belang, volgens mij, misschien nog meer dan ooit, met de druk van de huidige nog steeds zwaar veranderende maatschappij en een afbrokkelende wereld die in brand staat. Alleen een moeder brengt in zulke omstandigheden nog steeds rust, vrede en liefde, maar ook wijze raad en redding, denk ik...
Straks word ik verwacht bij mijn moeder in het ouderlijk huis, samen met al m'n broers en zussen, voor een feestje. Vroeger staken we daar uitgebreid werk in, maar zo zonder onze va werd dat toch een heel stuk minder...
Desondanks maken we het nog altijd gezellig, want ons moe, dat is ons moe, hé! Nog nét geen 5 decennia lang, in mijn geval!...
"Of ik haar nog met iets plezier kon doen voor deze feestdag?" vroeg ik afgelopen week. "Nee", zei ze, "ik moet absoluut niks hebben, ik heb alles al. Dat jullie allemaal komen, da's het beste kado dat me kan wensen."
Ik ben er voor jou, moeder, ik zal er zijn, op mij kan je altijd rekenen!
Aan alle moeders -van kinderen, beestjes, of wat dan ook- en zeker aan jou, beste moe, moeder, Mieke, Maria: een hele fijne feestdag gewenst! :-)

Kristina zingt 'Ave Maria' (J.S. Bach / Ch. Gounod)

De verborgen tuin.

Toen ik m'n huidige appartement kocht was dat vooral vanwege de enorme kamerbrede en plafondhoge ramen waardoor in élke ruimte, zélfs op donkere dagen, het licht in overvloed naar binnen stroomt. Ab-so-luut zà-lig!
Maar behalve door al die luchtig lichte plaatsen was ik meteen verkocht door het geweldige open en mooi verzorgde groene uitzicht. 
Vlak achter het relatief smalle maar behoorlijk lange terras, dat op zich al erg leuk is om naar te kijken met die overdosis bloeiende potplanten van mij, ligt namelijk 'de tuin'! Een zeer goed onderhouden bij het gebouw horende grote groene lap bovenop de ondergrondse garage. 
Strikt genomen mag er niemand in rondlopen want deze tuin is een platliggend abstract schilderij dat uitsluitend dient om van bovenaf bewonderd te worden. Met een vijver in een visvorm, wist makelaar Andy me ook nog te vertellen.
Weliswaar al anderhalf jaar met volle teugen genietend van al wat hier vlak voor m'n flat groeit en bloeit, vermoedde ik, wonend op het gelijkvloers, al die tijd slechts een glimp van de pracht van het geheel te hebben opgevangen... Zelfs op een ladder met m'n hoofd tegen het plafond ontglipt mij het grootste deel. En ja, dat heb ik geprobeerd. :-)
Bijzonder nieuwsgierig tikte ik m'n adres een keertje in op Google Earth, hopend via de satellietfoto's toch even een blik te kunnen werpen op de voor mij verborgen groenvoorziening... Teleurstelling alom, want in de bijna zwarte schaduw van het andere gebouw valt het belangrijkste deel volledig weg. Je mag het gerust nakijken, er is niks te zien. Dat was dikke pech. Maar, niks aan te doen, dus ik liet het hele idee maar weer los en vergat het een beetje.
Tot ik een paar weken terug nog eens, puur als tijdverdrijf, door de immo-pagina's op het internet scrolde en een prachtige flat, te koop bij ons in 't gebouw, tegen kwam: niet alleen foto's van het bijzonder mooie interieur kon je bewonderen, tot m'n grote vreugde zat er ook een schaduwloos vogelperspectiefzichtje op de onbekende tuin tussen!
Uiteraard heb ik dat verrassende kiekje, dat ik nu zo koester, meteen opgeslagen, en regelmatig staar ik er graag een tijdje naar, nog steeds verbaasd over de totale omvang van de figuren en zeker ook over de grootte van de vijver! Daar zie ik dus écht maar een bijzonder piepklein stukje van. En inderdaad: het is een vis! Met grote en kleine bubbels er omheen! 
De, voor mijn idee, nogal lukraak rondgestrooide vreemde heuveltjes, een soort platte kegels in het strak gemaaide gazon, en al die bolrond geschoren en om de beurt bloeiende kleurrijke struiken, zijn plots niet meer zo gek, nu ik weet dat ze elk hun exacte plekje hebben in het grotere plaatje.
Ja, die tuin hier is werkelijk een omvangrijk keurig uitgetekend schilderij.
En hoewel de volledige schoonheid van dit bijzondere tableau misschien verder voor mij verborgen blijft doet dat absoluut geen afbreuk aan de intense beleving, in tegendeel: het voedt m'n creatieve fantasie over de geheime bekoorlijkheid van al die groene sierlijkheid en ik kijk met nog meer bewondering en verwondering naar buiten, naar die verrukkelijke weelderigheid der getemde natuur. :-)

Het roze genot.

Roze is de kleur van de universele onvoorwaardelijke liefde, van passie, tederheid, zachtheid en vertrouwen, maar ook van zelfacceptatie, zelfrespect en waardering. Roze is de kleur van kalme kracht, van vrouwelijkheid en ook van humor. Ze staat voor onafhankelijkheid, tolerantie en vrede, brengt harmonie en troost. Jezelf met de kleur roze omringen is voor jezelf een ruimte in schoonheid, warmte en veiligheid creëren. En ik ben absoluut dol op roze! 
(Zonder 'n', want ik ben ook dol op rozeN mét een 'n', en al helemaal op 'roze rozen'... maar da's een verhaal voor een andere keer!)
Zelfs zonder de betekenis van deze kleur te kennen ervaar ik al jaren haar kracht. Op dagen dat ik mezelf een beetje kwijt ben kleed ik me bijvoorbeeld graag van kop tot teen in 't roze, of beter nog, totaal in flashy fuchsia, en vorm mezelf zo een kleurrijke en vrolijke beschermlaag.
De afgelopen 20 jaar was mijn slaapkamer, ongeacht waar die zich bevond, om dezelfde redenen ook roze. Ontstaan als veilig toevluchtsoord in behoorlijk dramatische tijden groeide deze ruimte over de jaren heen uit tot m'n geliefde knusse en vooral erg roze nestelplekje. Want als ik 'roze' zeg, dan bedoel ik ook écht wel 'róze'...
In m'n huidige slaapkamer verfde ik 3 muren heerlijk oudroze, en de vierde, achter het bed, in een nét niet bordeau cérise, met rozen en vlinders in verschillende tinten roze en purper er bovenop. Het binnenvallende zonnelicht is ook roze: gefilterd door de fuchsia glasgordijnen en de poederroze overgordijnen. De witte luster met kaarsjes is gedecoreerd met een boeket babyroze metalen bloemetjes en blaadjes. En voor de decoratieve toetsen zoals bloempotten en opbergdoosjes speur ik op rommelmarkten en in frulwinkeltjes nog steeds met plezier naar leuke, uiteraard roze, speciallekes...
De houten kasten, het bed en de vloer zijn niet roze. Dat zou vermoedelijk, zélfs voor mij, wat teveel van 't goeie geweest zijn, maar ik kon het toch niet laten om er hier en daar wat roze rozen op te schilderen...
En uiteraard vormt het bed de roze kroon op het geheel. Alle lakens, alle fluwijnen, de dekbedovertrek, knuffeldekentjes, troetelkussentjes... met of zonder print, in alle mogelijke tinten en uiteenlopende stofjes, heel veel en vooral heel roze. M'n bed is als een verrukkelijke roze suikerspin, een donzige roze schapenwolk, die je warm en zacht omarmd, veilig voor de vaak harde en koude wereld daarbuiten. Een bijna magisch sprookjesplekje waar poesjes verstoppertje spelen, met zichtbaar genoegen neerploffen in het zacht krakende vers opgeschudde veertjesdekbed, zich zuchtend van genot oprollen voor een heerlijk dutje, of proberen de immer wiebelende tenen uit te graven.
Ja, het is een heel bijzondere plek, dat roze bed in die roze slaapkamer van mij. En je moet echt wel heel erg bijzonder zijn als je er ook eens even mag vertoeven... ;-)

Fietskettingzagen.

Vanmiddag, vanop de bus naar het werk, zag ik op de Keyserlei een zwetende, veel te warm aangeklede man met een redelijk grote ijzerzaag krachtig en met veel ijver de dikke ketting waarmee een fiets aan een boompje vastgemaakt was doorzagen. Het tafereel werd omringt door een hele rij overvolle terrasjes in de zon, bomvolle bankjes met een bonte mensenmengeling, een broodje of ijsje etend, en een constante brede stroom zowel flanerende als haastige voorbijgangers van allerlei slag. 
Natuurlijk had ík dat weer opgemerkt, zoals zo vaak. En uiteraard, naar goeie, allé ja, gewoonte, liep m'n hoofd meteen weer vol met bedenkingen. 
Ben ik nu de enige die dat gezien heeft?
Zou nu echt niemand anders hier acht op slaan?
Ik heb me dat toch niet ingebeeld, hé?!...
Misschien is die man het sleuteltje van het slot van z'n ketting kwijt. Of de code vergeten, van het nummerslot. Wie weet kon hij dan eigenlijk wel een helpende hand gebruiken, bij het bevrijden van zijn stalen ros.
Of zou hij daar dan toch, met behoorlijk wat lef zo op klaarlichte dag, hopend ongezien op te gaan in de massa, alsof het de normaalste zaak van de wereld is, heel banaal iemand anders tweewieler achterover staan drukken?...
Ben ik nu de enige bij wie deze scène toch wat vraagtekens oproept?
Zou het mogelijk zijn dat het de mensen totaal niet interesseert? Of laat het hen koud, zolang het maar niet hùn fiets is...
Wie weet zijn ze wel bang. Bang om iets fouts te zeggen, bang om klappen te krijgen, bang om zich ergens bij in te laten. Tegenwoordig lijkt het zoveel veiliger je absoluut nergens mee te bemoeien, maakt niet uit wat je ziet...
Of zijn mensen deze dagen werkelijk zodanig met zichzelf bezig, met hun immer rinkelende mobieltje, met het leuke shoppen, de dringende afspraken, en zo veel meer, dat ze er écht als volledig blind aan voorbij liepen?! 
Het kan allemaal, hé. Scenario's zat. Misschien bedenk jij er zo dadelijk ook nog wel een paar. Hoe het ook zij, waarschijnlijk komen we de waarheid achter dit fietskettingzaagverhaal nooit te weten... ;-)