Er resten mij dus niet alleen foto's -op de kast, in de albums en op de computer- of herinneringen en associaties, zoals ik hem voor altijd in m'n woonkamer zal zien staan, met z'n handen op z'n rug tevreden naar buiten kijkend... Nee, nee, er is zoveel meer!
Zowat al mijn geliefde meubeltjes, ooit uit een tweedehandszaak geplukt, koos ik samen uit met va en moe, en sleurden we ook samen de auto in en het huis binnen. Maar hij hielp ook bij 't kiezen van de keuken, de tegels, de laminaatvloer,... kortom al die vele nieuwe dingen in mijn huidige appartement, mijn éigendom dankzij zijn financiële ondersteuning. Bij elke maandelijks afbetaling van die extra lening is m'n dankbaarheid daarvoor en m'n blijdschap daarover nog steeds even groot.
Met ons drieën -va, moe en ik- stripten we de 3, 4 lagen antiek behang en stroopachtige oude lijm van de vele muren, met bijzonder moeite, dus uiteraard met bijzonder veel gezucht en gezeur, maar ook met minstens even veel lol.
Voor de schilderwerken stond hij ook paraat, ondanks z'n bedenkingen bij mijn eigenzinnig kleurenpalet. Met het lichtblauw in het toilet was z'n goesting wel totaal en definitief over. Getuige de slordige stukjes en verfloze plekjes die ik nu liefdevol koester en glimlachend zo laat.
In m'n vitrinekast met frullekes staan twee van zijn pijpen, liggen een paar van zijn dasspelden en pins, en bewaar ik een houtsnijwerkje van op het strand.
Bij het opruimen van het ouderlijk huis verhuisde zowat al vaders spullen naar de zonen en dochters, en hun partners en gezinnen, dus ook naar mij.
Ik was al een vrouw met een werkbak, maar tegenwoordig timmer ik er extra lustig op los, aanvullend uitgerust met een paar van zijn hamers. Ik schroef absoluut alles en iedereen resoluut vast of los met een geweldige verzameling schroevendraaiers, uitgebreid door de zijne. Met dat assortiment zagen voor alle soorten materialen uit zijn collectie kan ik nu pas echt een serieus stukske doorzagen. En door de ruime keuze aan allerhande boormateriaal komt het ook niet meer op een gaatje meer of minder aan.
In m'n boekenrek staan zijn dikke cursussen en handleidingen stand-by voor als ik weer eens totaal verloren loop in de wereld van Photoshop en Gimp.
Mijn vader vergezelde me, samen met m'n moeder, toen ik Poekie en Pompon adopteerde, de lieve zotte poezebeesten waarvan ik nu met zijn camera, een zoveel beter toestel dan mijn oude knalroze dingetje, meer dan ooit oneindig veel leuke plaatjes schiet.
En nu, nu zoek ik de uiterste mogelijkheden van zijn kleine tablet op, om m'n blogjes tijdens al die wat verloren tijd op tram en bus reeds aan te vatten.
Hoe meer ik er over nadenk, hoe meer dingen om me heen me aan m'n vader herinneren. In zoveel omringt hij ook mij, mijn huis en mijn leven nog steeds met z'n aanwezigheid. Gek eigenlijk, dat me deze alom tegenwoordige erfenis nog niet eerder opgevallen was, maar ik ben er heel blij om. :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten