Leven in het nu.

De trein Antwerpen-Gent-Oostende zat bijlange niet zo vol als ik verwachtte om acht uur 's morgens op wat een broeierig hete zomerse zaterdag in augustus moest worden. Ja, ik zag wel wat dagjesmensen, duidelijk klaar voor zee en strand, maar de meeste van m'n medereizigers in de halflege wagons waren kleine groepjes gepensioneerden. Die spraken luid, met veel handgebaren om hun woorden kracht bij te zetten en gevaarlijk zwaaiend met ritselende kranten, over wat vermoedelijk wel eens de reden van de magere opkomst badgasten zou kunnen zijn: de vermeende terrorist, die zwaar bewapend met een kalasjnikov, een automatisch pistool, negen patroonhouders en een breekmes, duidelijk niet veel goeds voor ogen had met de reizigers op de Thalys van Amsterdam naar Parijs en in Arras door heldhaftig ingrijpen van Amerikaanse mariniers net op tijd overmeesterd werd.
Luister, ik ga niet zo vaak ergens naar toe, dus als ik vanwege een zangopdracht een lange tram-trein-bus-reis maak, dan is dat een reuze spannende aangelegenheid, voorbereid als ondernam ik een toerke rond de wereldbol. Het voel voor mij werkelijk als 'op reis gaan', niet meer of minder, met àlles er op en er aan. En geloof me, da's dus meer dan spannend genoeg op zich, ook zonder zulke schietgrage of ontploffende andersgelovigen...
De gebeurtenis en de gesprekken om me heen bleven een beetje vast in m'n bolleke kleven. Ik ben me ten allen tijde behoorlijk bewust van de vergankelijkheid van het leven en alles om ons heen, maar wat als dit, letterlijk én figuurlijk, nu eens mijn allerlaatste reis zou zijn?!... 
Meer nog dan gewoonlijk was m'n eigen kwetsbaarheid en sterfelijkheid confronterend. We leven echt niet allemaal 100 jaar lang, zoals die mevrouw wiens uitvaart ik ging opluisteren... Hoeveel tijd rest mij nog? Hoeveel jaren? Misschien maar wat maanden, dagen, uren, of slechts een paar minuten...
Heerlijk begeleid door een fijne organist genoot ik met volle teugen, en uit volle borst uiteraard, van het musiceren. De afgelopen maanden twijfelde ik of zulk een moment zich ooit nog zou voordoen. Misschien had ik m'n laatste tonen reeds gezongen. Dus elke noot werd vandaag extra gekoesterd.
Op de terugweg, nét dat ene minuutje te laat, miste ik de bus. Me totaal ontspannen en met een glimlach overgevend aan 25 minuten wachten op een bankje, bakkend in de schroeihete middagzon, drong het pas echt goed tot me door: je leeft eigenlijk uitsluitend in dat ene 'nu-moment'. Een in woorden reeds lang gekend concept, ik heb er zelfs een boek over, ik voelde het plots in het diepste van elke vezel van m'n lijf, alsof iets het licht in me aan knipte.
Gisteren is voorbij en komt nooit meer terug, en wat straks of morgen of volgend jaar brengt, als we dat al halen, je weet niet wat er op je af komt, al maak je honderdduizend scenario's.
Ik maak mezelf ook nog vaak genoeg schuldig, zeker weten, aan verdwalen in zovele hersenspinsels, maar ik zie ook het wonder van en in elke ogenblik.
Dit eigenste moment zal zich nooit meer opnieuw voordoen, al zou je nog duizenden jaren verder bestaan. 
De boodschap is simpel: leef in het nu, leef in deze seconde. Lééf, en doe het nù. Wees blij en gelukkig, en wees het nù. Zeg dank voor alles wat er goed voor je gaat in het hier en nu. Vertel je geliefden hoeveel je van ze houdt, en vertel ze het nù, want je weet niet of dat morgen nog mogelijk is... 
Geniet van elke seconde die je krijgt. Het is een kostbaar geschenk.
Ik weet het, het is allemaal al eens gezegd, het is behoorlijk cliché, misschien klinkt het je zelfs afgezaagd en banaal in de oren. Dat kan, maar ik heb het vandaag zó intens gevoéld, van in m'n kleinste roze gelakte teennageltje tot in de hoogste haarlakkrul van m'n concertkapsel, dat ik het toch nog eens wou neerschrijven: LEEF, voor het, om welke reden dan ook, te laat is. ;-)

(vertaling: "Leef alsof je morgen zal sterven. Leer alsof je eeuwig zal leven." M. Gandhi)