Woensdagnamiddag zaten we samen nog op een terras met wat lekkers te bakken in de zon. Tegen de tijd dat ik op donderdagochtend om 7u30 het licht aanknipte in m'n receptie, klaar voor een doodgewone nieuwe werkdag, hing zij al in die grote metalen vogel boven de Noord Atlantische oceaan.
M'n vriendin begint een totaal nieuw leven aan de andere kant van de wereldbol. En hier in België liet ze zowat àlles achter.
Er werd afscheid genomen van een appartement en tuintje, van een job, van collega's, vrienden en ook van familie. Meubels en huisraad verhuisden naar vrienden en kennissen, de kringwinkel pikte alle overschietende spullen op. Zelfs de helft van haar kleding veranderde van eigenaar.
En ik, ik adopteerde al haar kamerplanten en potten, en de badmat.
Alleen het hoogstnoodzakelijkste en het absoluut onmisbare maakt mee de overtocht, met op een gedeelde eerste plaats haar geliefde Amerikaanse echtgenoot, die na een paar jaar werken in België terugkeert naar z'n geboorteland, en haar zo mogelijk nog geliefdere Airdale terrier, da's dus een hond, zo'n grote, ongelofelijk zachte en o zo knuffelbare brave loebas.
En heel verrassend ook in de bagage: mijn 4 CD's en een unieke DVD-opname van m'n concert 'Sweets for my Sweet goes Classic'. Super, toch?!
Reizen heeft nooit echt deel uitgemaakt van mijn leven, dus 8 uur in een vliegtuig naar de andere kant van de wereld vind ik echt wel indrukwekkend.
Alles achter laten om een volledig nieuw leven te beginnen vind ik zo mogelijk nog duizend maal indrukwekkender. Ik kan er me niet eens iets bij voorstellen. Daarvoor ben ik vermoedelijk veel te gehecht aan m'n frullekes, m'n planten, m'n boeken, m'n bed, m'n appartement, m'n vrienden, m'n job, m'n muzikale entourage, och, er is zoveel... m'n leven zoals het is, simpelweg samengevat.
En dus valt het loslaten van een fijne vriendin me ook niet zo makkelijk. Het verandert m'n wereld en dat vraagt weer tijd om daar een draai aan te geven.
Ik zal een nieuw maatje moeten vinden om gezellig mee naar 't theater te gaan, terrasjes te doen of de Ikea onveilig te maken... Zo veel mooie herinneringen om te koesteren. Ja, die tijd samen was echt dol-fijn!
We maakten bij het afscheid geen beloftes. Da's geen kwestie van 'uit het oog, uit het hart', neen, da's gewoon realistisch. Het leven gaat, zowel hier als ginder ver over de oceaan, toch gewoon z'n eigen gang, daar doe je niets aan. Als het contact blijft, absoluut prima. Zo niet, dan sluit hier, heel langzaam en onopvallend, op heel natuurlijke wijze, een mooi hoofdstuk in mijn bestaan af.
Maar, na een reis van in totaal bijna 24 uur, bij aankomst in Dallas, Texas, stuurde ze al meteen een 'ik ben er!'-mailtje. En vandaag verscheen ze op Facebook, waardoor ze plots en zonder moeite als zoveel van mijn andere toffe vrienden werd. Velen van hen zie of hoor ik zelden, maar of ze nu in Gent wonen, aan zee, in d'ardennen, gewoon aan de andere kant van de koekenstad, of een klein beetje verder, in Nederland of zo, of ze op reis zijn of doodgewoon thuis,... ze rollen àllemaal, alsof het de meest normale zaak van de wereld is, met hun verhaaltjes en foto's uit de computer mijn huiskamer in, klaar voor een reactie van mij en klaar om mee te leven met wat ik eventueel post. En zo weet ik hoe het met m'n vrienden gaat en voel ik ze, voor eventjes, heel dicht bij me. Zélfs als ze helemaal in het verre Amerika wonen.
Vriendschap over alle mogelijke grenzen heen, het heeft wel wat, hé.
En het leuke staartje aan dit verhuisverhaal: vanaf vandaag leest men m'n blog dus ook helemaal aan de andere kant van deze aardbol! Komt dà tegen, hé. ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten