En dat vind ik natuurlijk wel een beetje spijtig...
Pas op, ze zien me graag, hoor, en dat laten ze ook weten.
Tussen het wilde spelevechten, de opwindende jachtpartijen op god-mag-weten-wat en de eindeloze voetbal- en basketbalsessies door komt er altijd wel ééntje, lang uitgestrekt naast me op de zetel of op den bureau, even in de rapte onder z'n oksels of over z'n buikske laten wrijven, of toch minstens een vlugge aai over z'n bolleke halen. Of ik krijg, in 't voorbijgaan, bijna stiekem, een kopje. Maar verder is de boodschap duidelijk: aan ons lijf géén 'pakken en scharen'!
Tot het een uur of 3 's nachts is...
Rond dat tijdstip sluipt er, bijna elke nacht, iemand met zachte voetjes voorzichtig over het krakende dekbed om zich, altijd links van me, liefst in mijn open hand en ook graag zo dicht mogelijk bij mijn hoofd, half op het kussen, en al dan niet met van die knedende pootjes, tevreden ronkend te komen nestelen. Da's Pompon.
Op datzelfde nachtelijke moment wriemelt er zich, uitsluitend rechts van mij, meestal iets donzig zacht met een nat snuffelneusje en graaipootjes mee ónder datzelfde dekbed, om zich, al naar gelang hoe ik lig, tegen m'n rug of zijkant of in m'n oksel neer te ploffen. Soms her-legt hij zich een keer of 3, 4, om maar zo dicht mogelijk te liggen, liefst nog met een arm van mij stevig rond hem. Poekie dus.
Ja, het maakt me altijd even wakker... En ja, ik kan en mag daarna absoluut niet meer bewegen of anders gaan liggen... En ja, soms ik stel me de vraag of dat allemaal wel zo hygiënisch is...
Voorlopig kan me dat allemaal niet schelen. In het donkerste van de nacht blijken m'n twee stoere ventjes dan toch nog een ietsiepietsie Kristina's kleine troeteltjes te zijn, en dat is alleen maar onmetelijk vertederend. ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten