't Is te zeggen, nààst me, dat klopt niet echt, het was meer óp mij...
Ik besef heel goed dat ik zelf niet de smalste ben, en de stoeltjes van het openbaar vervoer zijn niet echt voorzien op zo twéé van mij naast elkaar, maar deze man had eigenlijk de béide zitplaatsjes voor zich alleen nodig...
Nu ben ik ondertussen wel wat gewend op vlak van onvermijdelijk ongewild fysiek contact in de overvolle bussen en trams. Vaker dan ik wens zit ik gesandwiched tussen het raampje en een mij totaal onbekende medereiziger. Zij aan zij, dij tegen dij, been over been, een elleboog in een ribbenkast, geen plaats meer voor pakken en zakken... Zo wiegelen en wiebelen we als grote gelatinepuddingen tegen elkaar geplakt naar onze eindbestemming. En dat is op zich eigenlijk meer dan genant genoeg.
Maar de jongeman van vanmiddag placeerde zich ongeïnteresseerd half óp me. En dat deed pijn. M'n dij en heup werden zowat afgeknepen onder zijn been en achterwerk, z'n elleboog en bovenarm drukten zwaar op de rest van m'n lijf en op de koop toe zat hij geen seconde stil...
Zeer beleefd en voorzichtig vroeg ik of hij misschien toch een heel klein beetje anders kon gaan zitten... Hij draaide zich half om, net lang genoeg om me toe te snauwen: "Da's toch mijn schuld ni da gij zo'n vette koei zijt!" en zette z'n geambieerd gesprek met z'n vriend verder.
Tegen de tijd dat ik wat bekomen was van de shock waren ze al weer afgestapt. Een passend weerwoord is nog steeds niet in me opgekomen. Daarvoor is er te hard op dat pijnpuntje van mijn bestaan geduwd, denk ik, al jaren sukkelend en ongelukkig met m'n gewicht.
Allesinds, zooooo enoooooorm ben ik vermoedelijk toch ook weer niet: hij had niet gezien en zélfs niet gevoeld dat ik onder hem zat... En dat zegt meer over zíjn overgewicht dan het mijne! ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten