Geen vogel voor de kat...

Poezen en vogels, dat gaat niet samen, dat weet iedereen. 
Maar ik vind dat spijtig, want ik hou van allebei.
Het terras van m'n vorige appartement was elke winter weer een ware volière met een zeer uitgebreide collectie vogels die genoten van het aangeboden voedsel. Vorig jaar, toen ik pas in deze flat woonde, vonden, tot mijn grote vreugde, ook hier de meesjes, vinken en roodborstjes de weg naar m'n voederbakjes. Maar... toen was ik nog in het gezelschap van Nala en Myra, de lieve stokoude poezen. Als die twee languit luierend op de vensterbank lagen keken ze wel met enige interesse naar het geflapper daar buiten aan de andere kant van het raam, maar met de wijsheid van hun jaren wisten ze dat elke uitgestoken poot tevergeefse moeite zou zijn, al was het maar door de immer aanwezige glazen barrière. 
Tegenwoordig deel ik m'n kamers met jong geweld. Het minste geritsel, de kleinste beweging, het geringste geluid uit de richting van de tuin wekt de onmiddellijke onverdeelde aandacht van poesjes Pompon en Poekie. Vooral Poekie vliegt nog wel eens van kamer tot kamer, van venster tot venster, gefocust op één doel: de indringers móeten gepakt of toch minstens verdreven worden! De poot- en snuitafdrukken van z'n verwoede pogingen verhinderen, ondanks mijn regelmatig passeren met spons en zeep, vaak het zicht naar buiten. 
Omdat ik de hele winter lang niet één pluimenbolletje spotte berustte ik in het vogelloos blijven van het terras. Toch zeker de eerste jaren, tot de poesjes misschien wat rustig of wijzer zouden worden.
Maar dat was buiten de gevederde beestjes zelf gerekend.
Afgelopen week dacht ik meesjes te hebben zien wegvliegen van tussen de bloempotten en er was duidelijk ook van het vogelvoer gegeten.
Vandaag had ik tijd en vanop de sofa, half verscholen achter de grote kamerplanten heb ik de boel bespied. 't Is bewezen: die meesjes zijn véél slimmer dan de poezen. Volgens mij hebben ze begrepen dat als die 2 wildemannen slapen, liefst zo ver mogelijk van de vensterbank, dat zij dan zonder schrik en op hun gemakje overal op het terras hapjes kunnen komen stelen. Zélfs uit het voederbakje dat tegen het grote schuifraam plakt.
Ze zitten even op uitkijk op de balustrade of in één van m'n vele planten en ornamenten, je ziet ze écht de boel checken, en als de kust veilig is doen ze zich uitgebreid te goed aan al het uitgestalde lekkers.
En ik ben blij. Poezen én vogeltjes, ik heb ze tóch weer allebei! :-)