Suikerspin - herinnering.

Paasmaandag, da's familiefeest bij ons. Al de kinderen, de bijhorende partners, de kleinkinderen... iedereen zakt af naar 't grote ouderlijk huis in de Schoolstraat.
Er wordt wat gegeten, er wordt wat gedronken.
En er wordt, naar bijna eeuwenoude goede traditie, naar de kermis gegaan.
En dat was onze va zijnen dada! Daar keek hij echt naar uit.
Met z'n zakken vol klein geld en pretlichtjes in z'n ogen kocht hij voor iedereen de kaartjes. Wie gaat er mee in de snelle rups? Wie gaat er mee in de botsautootjes? Wie wil er schieten? Zijn de kogeltjes op, dan koop ik er nog! Wie gaat er mee naar 't lunapark? Hebt ge nog munten genoeg voor in de speelautomaten? Welke prijs ga je kiezen?...
Ik hoor het hem zo allemaal nog vrolijk declameren.
En je zag hem met volle teugen genieten van ons zorgeloos plezier. 
Eventjes waren we gewoon weer allemààl dolblije kinderen.
Lange tijd was ik de enige die ook steevast een grote roze suikerspin wou. 
Een paar jaar terug ging m'n schoonzusje er mee ééntje halen. Gezellig!
En vorig jaar... Wel, vorig jaar moest onze va er ook één hebben! 
En toen wou meteen ook iedereen. In mijn herinnering was dat een heel erg plakkerige situatie, maar vooral ook een heel erg leuk en grappig moment. 
En als ik naar de foto's kijk, dan bevestigen die dat absoluut.
Vandaag zijn we ook naar de kermis geweest. Niet echt van harte, want hoe doe je dat, zo zonder onze va, de enthousiaste grote voortrekker... 
Maar we gingen toch. De kleinkinderen keken er zo naar uit.
We hebben het lunapark onveilig gemaakt, pijpjes geschoten, prijzen gewonnen. Maar 't was bijlange niet zo zorgeloos plezant als vroeger...
Ik had m'n zinnen op een suikerspin gezet. Uiteraard, naar goede gewoonte, maar ook een beetje met dat bijzondere moment van vorig jaar in gedachte.
En daar ging m'n schoonzus maar wat graag helemaal in mee. Gelukkig. 
Suikerspin etend zijn we weer naar huis gewandeld, en de suiker was roze en plakkerig en lekker, en het was ook wel een beetje plezierig. 
Maar 'k weet zeker dat het zoveel beter geweest was als we ze nog eens samen hadden kunnen opeten, vader... 
We zullen je blijven missen, op de kermis en bij de suikerspinnen, al zal je er vanaf nu ook altijd wel een beetje bij zijn: als een zoete herinnering, stevig vastgeplakt in elke kleverige wolk roze suikerspin... ;-)