Kiezen om te leven.

Vijf keer heb ik op het punt gestaan er een eind aan te maken. 
In een periode waarin m'n leven zo ondragelijk veel pijn deed, heb ik, overweldigd door immens lijden, geweld, eenzaamheid, onbegrip en uitzichtloosheid, vijf keer uit het leven proberen stappen. 
Ik weet uit eerste hand hoe moegetergd je kan zijn en tot in het diepste van je ziel alleen en verlaten. Hoe je totaal geen uitweg meer ziet. De signalen die je nog probeert te geven worden niet gehoord of weggelachen...
En het is geen kwestie van 'dood willen'. 
Je wil gewoon dat 'het' ophoudt, je kan het écht niet langer verdragen. Je bent moe, doodmoe en je wil eindelijk rust. Verlossing van het kwade.
M'n allereerste poes Mingo sleurde me één keer terug uit de afgrond.
De vier andere keren heeft één enkele gedachte me telkens op 't nipperke gered: "Als ik dit doe, dan hebben ZIJ gewonnen!" En dat gunde ik hen niet. 
Die ene bedenking, op het meest cruciale moment, was nét genoeg om de pillen en alcohol weer uit te kotsen en, mezelf vasthoudend aan elke mogelijke en onmogelijke strohalm, toch maar weer verder door het leven te strompelen. In die ene seconde koos ik er voor te leven. 
Dat maakt mij niet groter of sterker dan iemand anders, want het blijft een strijd. Kiezen voor het leven, dat doe je elke dag opnieuw. 
Want het gaat niet over rozen. Elke dag weer word ook ik nog overspoeld met ellende, heel persoonlijke of van buitenaf... En in de hele donkere dagen springt dan de gedachte om op te geven wel eens terug als 'oplossing' in m'n hoofd, als een oud automaticske. Maar die weg bewandel ik niet meer. Dat definitieve opgeven is geen optie, tenminste niet meer voor mij.
Met vallen en opstaan, de ene dag al wat makkelijker dan de andere, leerde ik mezelf te kijken naar al het mooie, hoe klein ook, dat in elke dag te vinden is. Naar alles wat ik wél heb, wél kan, wat er wél is. Al is het slechts een straaltje zon, een vlinder, een bloem, een lach, een woord... En nee, dat lost inderdaad geen zorgen van wereldformaat op, maar het geeft je wel net dat hele kleine beetje houvast. Houvast om te groeien in positiviteit en levenskracht. En dat is niet naïef, dat is geen flowerpowerblablabla. 
Het werkt. Mij heeft het ondertussen al duizenden keren gered.
En, hoe lastig ik het ook vond ze in m'n leven toe te laten, gelukkig zijn zij er tegenwoordig ook: lieve mensen, die 't wél horen als ik vertel dat ik de pedalen weer eens totaal kwijt ben, want, het is en blijft een strijd, hé.
Ik ben door dit alles een hele grote optimist geworden. 
En dat deel ik graag, niet alleen in dit verhaal, maar vooral in de dagelijkse schrijfsels over al die ogenschijnlijk onbelangrijke maar zo met vreugde gevulde onderwerpen waar zoveel andere mensen zich mee aan optrekken. 
Alles komt goed, dat geloof ik oprecht, hoe moeilijk en zwaar vandaag ook is. Morgen is een nieuwe dag en kan alles anders zijn. En zolang er leven is, is er altijd hoop. Dat móet ik gewoon geloven... om te blijven kiezen voor het leven. En kiezen om te leven, dat doe ik, elke dag opnieuw! :-)