Maarts Viooltje in april.

Een paar jaar geleden merkte ik één heel klein, diep purper bloemetje in het gras langst de kant van de weg waar ik zowat alle dagen voorbij kom. Sinds begin maart dit jaar staat er ongeveer een vierkante meter vol van te geuren, zomaar in de wegberm. Na een klein beetje opzoekwerk blijkt het, inderdaad, zoals ik al dacht, het Maarts Viooltje te zijn.
Aan dit bloemetje hangen heel wat wijsheden, verhalen en krachten vast.
Hippocrates, de grondlegger van de moderne geneeskunde, beschreef reeds de heilzame werking van dit nederige plantje. Het is de nationale bloem van Griekenland en het wordt verwerkt in liefdesdranken en door iedereen gezien als symbool van vruchtbaarheid, vriendschap en de terugkerende lente. Eeuwenlang werd er trouwens in heel uiteenlopende landen naar gezocht als aankondiger van die lente. Zelfs de koningen zochten mee. Vele roemrijke namen vonden zich niet te groot om zich over het geliefde kleinood te buigen. Goethe, bijvoorbeeld, was zo zot van het viooltje dat hij er overal zaadjes van mee nam en uitstrooide, en Shakespeare gebruikte het in een liefdestoverdrankje in zijn Midsummer Night's Dream.
Vandaag is het nog steeds in gebruik tegen ontzettend veel kwalen, zoals hoofdpijn, duizeligheid, keelontsteking, bronchitis, huidaandoeningen, angsten, slapeloosheid en zelfs tumoren! Maar die kleine purperen bloemetjes worden ook heel simpel gesuikerd en gebruikt om gebak mee te versieren, of verwerkt tot 'Les bonbons à la Violette', diep paarse snoepjes. Dat móet gewoon lekker zijn, dat kan niet anders.
En de geur van het violetje, daar is iets heel bijzonders mee. Die geur ruik je maar een seconde, hij verdwijnt van zodra je hem waarneemt! Ik las dat dat komt omdat er een verdovende stof in zit die je neusharen buiten spel zet. Grappig. Maar 't ruikt echt wel heel erg lekker! 
In Frankrijk maken ze er al eeuwen parfum van!
Van in m'n jeugd koester ik een heel oud doosje met afbeeldingen van de violetjes er op en in zwierig handschrift "Violettes de Toulouse" en de tekst "O moun païs, ô Toulousa, ô Toulousa - Qu'aymi tas flous, toun cel, toun soulel d'or". Komt van m'n grootmoeder, denk ik. Het heeft z'n vaste plekje in m'n frullekeskast. En 'k heb me àltijd afgevraagd wat daar toch in gezeten zou kunnen hebben... Nu weet ik het dus: een flesje parfum! En daar zal ik dan toch wel eens een keertje naar op zoek moeten gaan...
Toch wel heel bijzonder dat dit piepkleine paarse viooltje dus zo goed als onopgemerkt langst mijn dagelijks pad staat. Niet in de diepe bossen of in een beschermd natuurgebied, nee, doodgewoon onder een boom op een stukje gras tussen de straat en de stoep. 
Ja, 't is een specialleke, dat Maarts Viooltje. :-)