Zoektocht. Naar eieren?

Vroeger was Pasen eerst en vooral een religieuze aangelegenheid voor ons. Met veel missen, op Witte Donderdag, Goede Vrijdag en Stille Zaterdag, en als apotheose de extra lange Paasvieringen met de zegening van water, vuur en licht. Dan werd de kerk fantastisch mooi versierd met een overdaad van bloemen en bloesems, en er stond een klaterende fontein, waardoor ik halverwege de dienst vreesde in m'n broek te plassen... Hoeveel van die missen zou ik ondertussen al niet met gezang hebben mogen opluisteren?...
En toch lag de grootste vreugde altijd in het eitjes mogen rapen. 
Op Paasochtend konden we niet snel genoeg uit ons bed zijn en stormden we, gewapende met mandjes en emmertjes, op teken van va en moe, die al bijna even enthousiast waren, de enorme tuin in. En het chocolade en suikeren lekkers lag en hing echt o-ve-ral! Hoog, laag, zichtbaar en verstopt. Je kon het zo gek niet bedenken. Het was een ware schattenjacht. 
Als al de mandjes gevuld waren werd de buit op de keukentafel uitgespreid. Van elk item, elk soort ei, kuiken of haasje, waren er juist genoeg om exact deelbaar te zijn door het aantal kinderen. Als er één eitje of kipje tekort was begon de tocht door de tuin van voor af aan, op zoek naar dat één ontbrekende snoepje. En dan degene zijn die dàt vond, wat een trots!
Ik heb ooit een schrijfwedstrijd gewonnen met het verhaal van dat ene ei dat tussen de bladeren van de wingerd was blijven hangen en half gesmolten bij 't vallen van 't blad in de herfst werd teruggevonden. Echt gebeurd.
Zoals de laatste jaren is Pasen ook dit jaar een hele stille zondag voor mij.
Het familiefeest is traditioneel op paasmaandag, 'k heb geen schoonfamilie om te moeten begroeten, de vele vrienden zijn naar hun eigen paasdiners. 
En, spijtig genoeg, mijn zangstem had men dit jaar ook nergens nodig.
Vanochtend sloeg ik een zelf gekocht melkchocolade ei plat tussen m'n boterham, en nu liggen er een paar van die kleine gevulde naast m'n koffie.
Ik scroll wat door de feestberichten op Facebook en zap wat door de televisieprogramma's. Een misviering, de pauselijke zegen, een kookspecial met paasgebak, praatprogramma's, nieuws uit binnen- en buitenland. 
'k Bleef lang plakken bij een wetenschappelijk programma over de diepere betekenis en symboliek van het leven en de werken van Jezus en zijn impact op de wereldgeschiedenis. Behoorlijk zware materie, hoor. En als ik zo aan de nieuwsberichten terugdenk, bedenk ik met zwaar gemoed hoe bitter weinig we eigenlijk van die man geleerd hebben, laat staan toepassen...
En een beetje melancholisch verlangde ik plots intens terug naar die ongeremde vreugde van het eitjes rapen, toen de wereld nog puur, onschuldig en vol mogelijkheden en blijdschap leek... Dat mis ik toch wel. Maar gelukkig zijn er de fijne herinneringen die moeiteloos weer een glimlach op m'n gezicht toveren. 
Ik wens u van harte een echte ZALIGE Pasen!