Toch nog een beetje kerstconcert, deel 8

Zo af en toe wil ik gewoon veel te veel. Nee, niet in bezittingen of zo, nee, zo zit ik niet in elkaar. Wel als het op details aankomt, in affiches of bewerkte fantasiefoto's bijvoorbeeld, of, zoals nu blijkt, in zelf gefabriceerde filmkes... Dat heb ik een bepaalde visie in mijn hoofd, en dan moet en zal ik dat ook zo voor elkaar krijgen. Ongeacht het aantal uren werk, de nodige concentratie, het ongeëvenaarde koelbloedig blijven, en uiteindelijk ook een wreed zere nek; het moet en zal worden zoals ik me dat vooropgesteld heb!... Tja, dat zal toch wel een klein fout verbindingske ergens in mijn brein zijn, vrees ik. 't Is wat het is, hé. ;-)
En voor dit filmke, filmke nummer 8, het laatste met 'normaal' gezang en dichtwerk -allé ja, 't is te zeggen: als ge 't niet al te nauw neemt, gezien de toestand van de Roger, hij past écht 200% bij vandaag, 28 december: Onnozele Kinderen Dag!- want 't volgende filmpje zal alleen nog maar gekke momenten uit de opnamesessies bevatten, momenten die op zich natuurlijk helemaal niet bij de 'serieuze' takes horen. Uiteraard ga ik u die kleine fragmentjes niet onthouden, tuurlijk niet, daar zijn ze veel te lollig voor! Maar, zoals ik dus al zei: da's pas voor filmke 9.
Nu, in filmpje 8, mag je je lachspieren alvast opwarmen met het gedicht waarin Roger weer helemaal kinds wordt en dat hij toch o zo graag leest, namelijk 'Oliebollenvet'! En natuurlijk kan je ook weer gezellig, en zo vals als je maar wil, uit volle borst met mij mee kwelen met 'Jingle Bell Rock', begeleid door super fantastische en swingende gitarist Maarten Vandenbemden; en met 'It's the Most Wonderful Time of the Year', met niemand minder dan de onvolprezen wereldberoemde Edmond Saveniers aan de piano!
Laat u nog één keer helemaal onderdompelen in zalige sfeer en geweldige pret, zoals dat normaal gezien het geval zou geweest zijn bij live kerstconcert van ons. Veel kijk- en luisterplezier, en geniet ervan! ♥️

Wil je dit opnieuw of liever rechtstreeks bekijken op YouTube, dan kan dat via deze link: 
Toch nog een beetje kerstconcerten, deel 8.

Toch nog een beetje kerstconcert, deel 7

Ja, ja, ja, we zijn al aan deel 7 toegekomen! Dat gaat nogal vooruit, hé. Allé, 't is te zeggen, voor jullie, want voor mij is dat filmpkes maken tegenwoordig zowat een voltijdse dagtaak! Ge wilt niet weten hoeveel uren ik daar aan zit te prutsen om het juistekes te hebben zoals ik het wil... Ja, 'k weet het: ik ben een Pietje Precies wat zulke dingen betreft... Zucht. hihihi
Maar vandaag was ik er extra blij om, om al dat eindeloos knippen en plakken. Omdat ik er uiterst geconcentreerd m'n hoofd moet bijhouden, leidde dit filmke m'n aandacht stevig en hoognodig af van die woeste wind, die al sinds vannacht alle planten op m'n terras kapot ranselt... Het helpt niet om verdrietig met je neus tegen het venster geplakt te zitten en de voortgang der verwoesting te aanschouwen. Er is toch niks aan te doen. Puin ruimen, ja, als de storm weer overgewaaid is.
Dus, vandaag zat ik er écht niet mee om urenlang naar de geschikte zilverkleurige klokjes te zoeken en de juiste sterretjes en jaren vijftig kerstboomlampjes. Om daarna eindeloos te prullen om ze op de juiste manier, in het correcte ritme of op 't exacte moment; al dan niet meteen 'plop' of langzaam in- en uitfadend; op, over of in 't gewenste stukje van een bepaalde opname te krijgen.
Uren, echt uuuuuuuren, verslijt ik zo mijn broek op m'n krukje aan m'n bureautje achter m'n laptop. En eigenlijk amuseer ik er mij kostelijk mee! Al geef ik ook graag eerlijk toe dat ik zo stilaan toch ook weer eens iets anders creatief zou willen gaan doen. Nog een wat met m'n enorme hoeveelheid kralen schitterende halssnoeren in elkaar priegelen bijvoorbeeld. Of eindelijk weer eens orde scheppen in die volgestouwde achterkamer van mijn appartement...
Maar dat komt nog wel. Morgen nog een laatste filmpje met gedichtjes en liedjes; en dan -en daar gaat écht veel tijd in kruipen, vrees ik- een hele collage van bloopermomentjes uit alle opnames. Daar kijk ik eigenlijk zelf ook al naar uit. Dat wordt lachen!... ;-)
Voor nu: veel kijk- en luisterplezier met Roger, Kristina en Edmond in deel 7! ♥️

Wil je dit opnieuw of liever rechtstreeks bekijken op YouTube, dan kan dat via deze link: 
Toch nog een beetje kerstconcerten, deel 7.

Toch nog een beetje kerstconcert, deel 6

De dag na kerst is het altijd een beetje stil. We hebben de dag ervoor én de avond dáárvoor allemaal wat teveel gegeten en gedronken, zijn vermoedelijk ook zoveel langer dan anders opgebleven, en hebben ons beziggehouden met spelletjes en ander gedoe dat ons anders ook niet echt vanzelf komt, en ons hoofd draait nog een beetje door van al het getater en geklets. Nee, ik weet het: het was geen kerst zoals andere jaren, maar wat ik hier beschrijf, hebben we ondanks dat toch weer allemaal voor, denk ik... Zelfs ik ontsnapte er zo op m'n eentje niet aan. Inderdaad: heel veel (té veel) lekkers binnengespeeld, een hele fles bubbels op m'n eentje soldaat gemaakt (wel alcoholvrij, hoor!), kerstavond een gat in de nacht opgebleven voor een bijzonder lange, maar ontzettend mooie 'Scrootch'-film, uiteraard daardoor een beetje groggy op kerstdag, al m'n broers en zussen uitgebreid gebeld, nog een paar vrienden en vriendinnen ook, m'n filmke deel 5 gefabriceerd en tussendoor nog meer lekkers gegeten en gedronken.
Vandaag was 't dus een stuk minder. Nog wat telefoon, ja, dat wel. En nog iemand die even binnensprong, ja, dat ook. Maar verder uitsluitend en alleen, en zonder een overdaad aan smulpartijen, op 't gemakje filmpje 6 in elkaar geprutst. Ziezo, bij deze! ;-)
En dan nu misschien nog een klein beetje zetel-hangen en televisie-kijken, maar zowiezo en zeer zeker: een keertje op tijd naar bed! Volgende week zitten we weer met zo een stel van die overdaad-dagen. Daar kan ik dan maar beter uitgerust voor zijn, hé... ;-)

Veel plezier met onze 'beschouwingen op tweede kerstdag' in woord met de gedichten (De dag na kerst en Wil jij mij kerstman zijn) door Roger, en in muziek (I heard the Bells of Christmas Day en Sleigh Ride) met mezelf en Edmond Saveniers in de mooie Sint-Walburgiskerk! ❤

Wil je dit opnieuw of liever rechtstreeks bekijken op YouTube, dan kan dat via deze link: 
Toch nog een beetje kerstconcerten, deel 6.

Toch nog een beetje kerstconcert, deel 5

En zo is het dan toch weer kerst geworden. Heel anders van vroegere jaren, zonder concerten en zonder grootse feesten... maar 't was toch gezellig! Allé, bij mij toch zeker al. Bij jullie toch ook?!...
En vandaag, op kerstdag, op zowat alle mogelijke zenders van de televisie: heerlijke, zalige muziek. 'k Heb overal een stukje van meegepikt, én genoten. Daardoor vond ik het werken aan m'n eigen filmpje voor vandaag verrassend genoeg tóch een stukje minder leuk. 'k Had zoveel prachtige, luisterrijke dingen gezien, met massa's van die 'echte' muzikanten en absolute topzangers. Heel even leek mijn filmpjes-project o zo klein en zo verschrikkelijk amateuristisch. Af en toe vond ik mezelf zelfs wat vals klinken...
Maar er valt veel voor eenvoud te zeggen. Back to basics, terug naar de basis, da's zo slecht nog niet. Eigenlijk zijn we daar nu allemaal vanzelf een beetje op terug moeten vallen. En uiteindelijk werd dat kindeke ook niet geboren in een paleis, met alles erbij en eraan, en met de spotlights erop. De eerste die hem te zien kregen, waren niet de groten der aarde, maar de arme schamelen. De eenvoudige herders die in het veld op hun kudden pasten, die kregen het voorrecht als eersten op kraambezoek te mogen.
Mijn publiek en mijn lezers, ze zijn beperkt in aantal, en onder hen geen grote beroemdheden of wereldsterren. (Toch niet voor zover ik weet...) Het zijn allemaal hele gewone mensen. Maar juist die mensen draag ik een heel erg warm hart toe. Voor hen, voor jullie, schrijf ik. En voor hen, voor jullie, zing ik. Of dat nu in levende lijve op een podium is, of, bij gebrek aan beter, via een stel zelf geschoten en zelf geknipte en geplakte filmpjes op YouTube. En ik weet dat mijn inzet en mijn werk gewaardeerd wordt, en daar ben ik op mijn beurt heel erg dankbaar voor.

Daarom vandaag: deel 5 van m'n concertvervanging met vooral de herders in de hoofdrol! Eenvoud en herders, ze zijn beide duidelijk aanwezig in de liedjes 'Klein, klein Jesuke' en 'Herder, hij is geboren'. En het gedicht 'De Herders' van Jos Brink verhaalt het allemaal op een mooie beeldende wijze.
En nog een extra tip: blijf zeer zeker tot 't eind van 't filmpje kijken, als je de enige echte 'Heilige Roger' wil gezien hebben... ;-)
Geniet ervan!!! ♥️

Wil je dit opnieuw of liever rechtstreeks bekijken op YouTube, dan kan dat via deze link: 
Toch nog een beetje kerstconcerten, deel 5.

Toch nog een beetje kerstconcert, deel 4

Kerstavond zoals we het niet gewoon zijn... Zo klinkt het toch overal om me heen. Voor de meeste mensen zal het feesten een stuk beperkter, kleinschaliger zijn dan andere jaren. Geen enorme feesten met de hele uitgebreide familie, of met de voltallige vriendenbende. Ook geen restaurantbezoek of uitstapjes naar feestelijk gelegenheden zoals bijvoorbeeld kerstconcerten. En daar wordt zo links en rechts toch wel stevig over doorgezeurd, vind ik...
Voor mij is kerst altijd heel sober. Vroeger was het een nacht waarin ik steeds uitgebreid 'aan het werk' was: een kerstmis zingen om 21u in de ene kerk, dan tegen middernacht in een andere kerk zien te zijn om daar opnieuw allerlei moois ten beste te brengen, en 's ochtends rond 10 of 11u mocht ik nogmaals, zij het tegen dan met kleine oogjes, het beste van mezelf geven in een stevig pak kerstliedjes. Maar die tijden zijn helaas voorbij. De laatste jaren zit ik, heel gewoon, en echt niet ongezellig, alleen met de poezen thuis. Het huis ziet er feestelijk uit met alle kerstdecoratie en de vele kleine lampjes overal, dus trek ik zelf ook wat vrolijks, helemaal bij de sfeer passend, aan. Ik zorg dat ik wat lekkers te eten heb, trek er een flesje bubbels bij open en verwen mezelf eens een keer met een uitzonderlijk nagerecht. De televisie geeft altijd wel iets dat je leuk vindt om op zo'n avond te bekijken, en mocht ik daar toch geen zin in hebben, dan zijn er altijd nog eindeloos veel hartelijke en warme wensen te beantwoorden op m'n sociale media.
Misschien is het goed om zo eens wat eenvoudiger kerst te vieren. Een beetje terug naar de eenvoud van hoe het allemaal begon, ooit, meer dan 2000 jaar geleden... Misschien is deze kerst er eentje om je eens een keertje niet blind te staren op alles wat je nog zou willen, maar om je ogen eens open te trekken voor alles wat je al hebt. Een prima moment om eens extra dankbaar te zijn voor alle voorspoed en welvaart in je leven. Om je gezegend te weten met de mensen om je heen die van je houden en er voor je zijn.
Bij deze mijn wensen voor u, met Roger die het mooie gedicht 'Kerstwens' van Jan Veulemans leest en met mijn liedjes in het filmpje hierbij: 'Have a Holly Jolly Christmas' (B. Ives), wat zoveel wil zeggen als 'heb een feestelijke of hulstige -holly is ook het Engelse woord voor hulst- vrolijke kerstmis'; en 'Have Yourself a Merry Little Christmas' (H. Martin/R.Blane), wat vertaald wil zeggen: 'maak voor jezelf een vrolijk klein kerstfeest'. Geloof me: 'k had het echt niet beter kunnen verwoorden als ik het zelf had moeten verzinnen!... ♥️

Wil je dit opnieuw of liever rechtstreeks bekijken op YouTube, dan kan dat via deze link: 
Toch nog een beetje kerstconcerten, deel 4.

Toch nog een beetje kerstconcert, deel 3

't Is al 2 dagen officieel winter, buiten is het hoofdzakelijk grijs, en eigenlijk helemaal niet koud. Toen ik vanochtend de gordijnen open deed, zag de wereld er een beetje grauw uit. En vooral donker. "Grauw en donker? Dat laten we niet zo!", dacht ik beslist bij mezelf. Ik stak meteen alle mogelijk kerstlichtjes en sfeerlampjes in huis aan. Oef, dat scheelde meteen een heel pak in m'n gemoedsstemming! 
Toen ik even later op m'n fiets nog enkele laatste boodschapjes deed voor m'n eigen kerstavondje en kerstdag -gezellig met me, myself and I; plus de poezen uiteraard- overviel me een fenomenale plensbui. Door en door nat was ik, doorweekt tot op het bot, zoals ze dat zeggen. 't Was alsof het zo moest zijn, want even daarvoor scheen er nog een schraal winterzonnetje, en eenmaal weer thuis, braken er -uiteraaaard- toch weer wat povere straaltjes van datzelfde hemellichaam door het grijze wolkendek. 't Moest weer eens lukken, hé. Middenin die dretsvlaag zat ik, stevig doortrappend op m'n rijwiel, op de koop toe ook wind op kop natuurlijk, luidop om te lachen. "Sneeuw verdorie! Sneeuw had het moeten zijn!", zei ik tegen poezen Poekie en Pompon, "een dikke dikke laag stevige zachte spierwitte hemelse sneeuw! Zo een zalige laag van een centimeter of 20, die alles, mooi of lelijk, zonder onderscheid bedekt met puur schoonheid, en die heerlijk kraakt onder je voeten als je er behoedzaam bewonderend doorheen wandelt!"
Ja, tegen beter weten is, en volledig los van alle mogelijke verkeerstoestanden of uitglijongelukjes, dromen we allemaal tóch elk jaar weer heel stiekem van een witte kerst. En daar hebben we dan zo van die feeërieke plaatjes bij in ons hoofd van sprookjesachtige sneeuwlandschappen uit nooit bezochte plaatsen ergens op deze aardbol, van schitterende poëtische schilderijen en tekeningen, of van zeer gekoesterde en daardoor ietwat geromantiseerde herinneringen uit onze jeugd. Zo gaat dat met u -ja, geef het maar toe!- en zo is dat absoluut en 100% zeker bij mij! 
Daarom vandaag een filmpje met dik 8 minuten sneeuw, sneeuw en nog eens sneeuw! Dan hebben we dát tenminste al gehad, hé... ;-) Veel kijk- en luisterplezier met de gedichten Winterstilte en Wintermama, en de liedjes Winter Wonder Land en White Christmas! ♥️

Wil je dit opnieuw of liever rechtstreeks bekijken op YouTube, dan kan dat via deze link: 
Toch nog een beetje kerstconcerten, deel 3.

Toch nog een beetje kerstconcert, deel 2

Oei, bij het zelf nog even terug bekijken van mijn vorige blogje, dat met het eerste deel van m'n kerstconcertenalternatief, merkte ik dat waar het filmpje had moeten staan, absoluut niets te zien was... Hopelijk hebben jullie het filmpje toch nog gevonden!
Deze keer post ik het 2e filmpje via een andere weg, en nu ga ik stevig zitten duimen dat het nu wél prima toekomt bij jullie, mét beeldmateriaal! Maar om zeker te zijn dat jullie het makkelijk vinden, zal ik link er voor alle zekerheid toch maar in 't groot bijzetten... ;-)
We blijven nog even ernstig met deel 2. In de live concerten gaan we enige vorm van zelfreflectie en bewustzijn in en rond de wereld van vandaag niet uit de weg. En een gedicht dat daar mooi bij aanpast, is 'Onderweg' van Ivo De Wijs. De vraag of het nog ver is naar Bethlehem wordt synoniem voor de vraag 'is het nog ver naar de vrede?' Vrede in de wereld, vrede heel kortbij rondom ons, vrede binnenin onszelf. En ja, de weg die nog afgelegd moet worden is nog lang... Maar we komen er wel, als we er, net als Jozef en Maria, maar in blijven geloven. Geloven dat er ergens een plekje zal zijn, hoe klein of schamel ook, en dat we daar een nieuw begin zullen zien geboren worden, een begin van Licht, een begin van Hoop en Vrede. ♥️

Wil je dit opnieuw of liever rechtstreeks bekijken op YouTube, dan kan dat via deze link: 
Toch nog een beetje kerstconcerten, deel 2.

Toch nog een beetje kerstconcert, deel 1.

Ondanks alles doet het vandaag toch een beetje pijn, te denken dat ik eigenlijk op dit moment voor een zaal vol enthousiaste, blije en genietende gezichten, waarvan ik er sommigen misschien zelfs een jaar lang niet zag, in m'n mooie kerstjurk en omringd door al m'n o zo geliefde concertmedewerkers en -muzikanten, het beste van mezelf moest staan te geven... De beperkende maatregelen in verband met covid-19 beslisten er anders over... Ik zit thuis. Alleen. 
En toch! Toch geef ik vandaag eigenlijk wél een beetje concert, zij het dan een piepklein stukje!... 'k Heb even stevig doorgeknipt en geplakt, zodat ik absoluut zeker en zonder fout vandáág nog het allereerste filmpje uit de reeks van 9 voor jullie kon posten. Filmpjes waarvoor we, zoals u ondertussen al wel weet, de afgelopen weken alle nodige onderdelen vastlegden. 
In dit filmpje voorlopig slechts muziek van mezelf en gitarist Maarten, en tekst door Roger, maar ook Edmond zal je spoedig zien verschijnen in één van de volgende afleveringen. Maak je maar geen zorgen! En in dit 'deel 1' beginnen we net zoals in onze kerstconcerten rustig aan, een beetje ingetogen zelfs. Maar je merkt vanzelf de opbouw naar gelang er meer filmpjes te zien zullen zijn. Just gelijk in 't echt!... ;-)
Veel luister- en kijkplezier! ❤

Wil je dit opnieuw bekijken op YouTube, dan kan dat via deze link: 
Toch nog een beetje kerstconcerten, deel 1.

De opnames: Edmond.

Edmond Saveniers, of zoals intimi, mezelf incluis, hem aanspreken: 'Mon', internationaal befaamd dirigent, leraar orkestdirectie en orkestsamenspel aan het Lemmens, gastdocent aan zovele andere gerenommeerde muziekconservatoria, componist en nog zoveel meer, die behoorlijk beroemde meneer, die ken ik eigenlijk al zo ongeveer mijn hele leven. Wij komen namelijk uit hetzelfde dorp. En in de dorpskerk, waar hij dé organist was -en trouwens nog steeds is- heb ik in mijn jeugd, door die uitermate katholieke opvoeding, heel veel tijd doorgebracht. Als kind al begreep ik uit opgevangen gesprekken dat Edmond toen zo ongeveer dé man was waarbij, toch al zeker in ons dorp, alle klassieke muziek begon en eindigde. Zo leek het voor mij tenminste toch, maar er zal ook wel iets van waar geweest zijn, hé.
Toen ik als een jonge tiener met m'n familie elke zaterdagavond naar de 'jongerenviering' ging, zat ik telkens op het puntje van m'n stoel. Het jongerenkoor met z'n hippe kerkliederen begeleid door elektrische gitaren, piano en drums: ik kon echt niet wachten tot ik oud genoeg zou zijn om daar ook bij te horen!... Volgens mij zal ik ongeveer 17 geweest zijn toen ik eindelijk, zij het onder zeer strikte voorwaarden van ons va en moe, mocht gaan meezingen. En er ging meteen een hele muzikale wereld voor me open. En Edmond, die zat daar steeds ergens mee in verweven, aan het orgel, achter de piano... of soms kwam ik hem alleen maar even tegen bij 't wisselen van de koren tussen de 2 erediensten door.
Omdat toen meteen bleek dat ik inderdaad wel een stukje kon zingen, kon ik lid worden van zijn koor en orkest, het Consortium Marsyas. En wat ik absoluut nooit zal vergeten en nog altijd erg dankbaar voor ben, is dat Edmond me goed genoeg vond om een aantal sopraansolo's voor m'n rekening te nemen bij verschillende Passieconcerten en een indrukwekkend concert voor het Festival van Vlaanderen. 
Door de jaren heen bleef er sporadisch contact, en hij bleek altijd weer geïnteresseerd in mijn muzikale carrière. Ik zong nog wel eens een door hem begeleide Lichtmisviering -op m'n verjaardag, hé- in ons geboortedorp, en dan was het weerzien ook altijd heel fijn. Ondertussen reisden we trouwens ook al behoorlijk wat af, naar zowat alle uithoeken van Vlaanderen, om samen uitvaarten en huwelijken op te luisteren. Altijd weer vertelde hij honderduit boeiende en verbluffende verhalen uit 'zijn' muziekwereld, het ene al straffer dan het andere. Steeds opnieuw pikte ik interessante en zeer bruikbare muzikale detailtjes, weetjes en vaardigheden op uit zijn enorme muzikale wijsheid, een wijsheid die hij maar wat graag en gul met eenieder die het wou horen deelde. 
Toen ik een aantal jaar geleden plots zonder pianist kwam te zitten voor de jaarlijkse kerstconcerten, durfde ik aan die grote meneer toch voorzichtig eens de vraag te stellen of hij er per ongeluk geen zin in had dat plekje op te vullen... en we hebben sindsdien niet meer achterom gekeken. Edmond werd het vaste ankerpunt in het mini-kerst-orkestje. En hij steekt er elk jaar met veel plezier gerust ook wat extra tijd en werk in: stukken transponeren, partijen voor de andere instrumentisten uitschrijven, extra repetities... Het maakt niet uit: hij draait er z'n hand niet voor om! Tijdens de concerten zouden we hem trouwens niet alleen meer om z'n muzikale kwaliteiten missen; z'n unieke bulderende schatterlach als ik een goeie mop vertel, werkt bijzonder aanstekelijk! Heerlijk is dat.
Toen ik hem, nu een dikke maand geleden, moest vertellen dat er dan toch geen kerstconcerten zouden doorgaan in deze decembermaand, keek hij daar niet van op. Ook hij had het wel zien aankomen. En eigenlijk kon hij er, puur qua veiligheid, niet rouwig om zijn. Edmond neemt heel deze coronacrisis zeer ernstig en doet uitzonderlijk veel moeite om beschermd en gezond te blijven, samen met zijn echtgenote Marina. Dus geen kerstconcerten: "jammer, maar misschien beter zo", zei Edmond.
Toch zal hij het ook wel een beetje verdrietig gevonden hebben, denk ik, want toen ik hem belde met m'n opnameplannen was hij, ondanks alle mogelijke gevaren, meteen laaiend enthousiast en klaar om eraan te beginnen. Maar daarvoor hadden we wel nog een speciale locatie voor nodig: eentje met een vleugelpiano én ruimte voor mijn decibels. Wat kleinere en intiemere kerstliedjes begeleid op gitaar, daar kan ik mijn buren nog wel eens een middagje mee opzadelen. Die grote klep met hoge noten en een stevige pianobegeleiding bezorgt me gegarandeerd een bezoekje van de politie, vrees ik... (Alhoewel. Moest ik misschien tóch eens uitproberen... ;-) ) Edmond stelde in eerste instantie de kerk in ons geboortedorp voor, maar die had me een schone cent gekost, en, zoals u ondertussen al wel weet: 't is hier al helemaal gene vetten meer, zo sinds de corona... Maar, ik heb werkelijk fantástische vrienden, echt waar. Vrienden waar ik altijd iets aan mag vragen en kan op rekenen! (Nee, niet om me van de nodige fondsen te voorzien. Dat had inderdaad ook gekund.) Vriend-organist Jan Noordzij deelde onmiddellijk mijn enthousiasme om de liederen met Edmond op te nemen in 'zijn' Sint-Walburgiskerk in Antwerpen. Deze prachtige kerk maakte Jan helemaal eigenhandig tot een waar muziekmekka, met standaard aanwezig in die heerlijke ruimte tal van orgels, harmoniums, én niet één, maar wel twéé vleugelpiano's! Voor een donatie in de orgelpijp, spaarpot voor het onderhoud van het instrumentarium, waren we absoluut en van harte welkom!
Een verbouwing, zoals hier in huis voor de opnames met Roger en Maarten, was uiteraard niet mogelijk en ook niet nodig met zo'n mooie kerk, maar er moesten toch een pak spullen mee. Om te beginnen de camera en de laptop met alle bekabeling natuurlijk, maar ook m'n hele kerstoutfit -schoenen inclusief, al zie je ze voor geen ene milliseconde in de filmpjes-, belletjes en andere kerstaccessoires, partituren... Geen verbouwing dus, maar een verhuis. Gelukkig pikte Edmond me met de auto op en, allebei keurig met een mondmasker op en ontsmettende gel bij de hand, raakten we keurig op tijd met alle spullen bij de kerk. 
Dat we daar van harte welkom waren, was onmiddellijk bij het binnenkomen merkbaar aan de aangename temperatuur: men had speciaal voor ons de verwarming een beetje hoger gezet! Wat een luxe! Ondanks het feit dat er voorlopig nog geen erediensten mogen doorgaan, stond er wel een fraaie kerststal vooraan, verlicht met vrolijke lampjes en al. Zelfs het decor had dus niet perfecter kunnen zijn. Verder stond het ons helemaal vrij de piano van onze keuze op de voor ons ideale opnameplek te rollen, en dan heel gewoon, zonder bemoeienis of storing van gelijk welke soort, ons ding te doen. Echt super, daar ben ik nog steeds fantastisch dankbaar voor!
Van het dicht op elkaar musiceren kon in verband met het mogelijke besmettingsgevaar voor Edmond geen sprake zijn. En daar had ik absoluut alle respect voor. Het deed trouwens totaal geen afbreuk aan onze opnames. Als een 'echte' klassieke zangeres stond ik voor elk lied steeds netjes in de 'krul' van de piano. Gezicht, adem en eventuele speekseldruppels recht voor me uit de grote ruimte van de kerk in, zo ver mogelijk weg en uit de richting van Edmond. Bovendien, als je de afstand meet tussen zijn plek op de pianostoel achter het klavier en mijn krulplaatsje, dan kom je keurig op 1,5 meter uit. Slechts bij het begin en het einde van de nummers hadden we telkens het nodige en zo mooi ogende contact. Vanzelfsprekend steeds netjes met m'n mond zo goed als dicht of toch minstens zonder iets te zeggen en m'n adem inhoudend. 
En nee, die beperkingen -als je dat al zo wil noemen, want zo voelde het écht niet- deden geen afbreuk aan het genot van het eindelijk weer eens samen muziek maken, noch aan de lol die wel hadden. En het resultaat heeft er eveneens totaal niet onder geleden, in tegendeel zou ik zelfs durven zeggen! 
Drie uur hadden we er voor uitgetrokken, voor het filmen van de 7 stukken, maar we zijn door al die jaren zo op elkaar ingespeeld en al zodanig vertrouwd met deze kerstmuziek, dat we alles in de helft van die tijd inblikten. Missie meer dan geslaagd dus. Heerlijk als de dingen zo vlot mogen gaan.
Op de terugweg vroeg ik Edmond voor alle zekerheid toch nog maar eens even, ten allen tijde rekening houdend met zijn toch wel indrukwekkende status, of het echt-en-techtig helemaal oké was, dat ik ook hem uiteraard met naam en toenaam zou vermelden bij de afgewerkte producten van dit kleine, niet echt prestigieuze projectje van mij, en hem aldus ook het wereldwijde internet op zou zwieren... "Natuuuuurlijk!", antwoordde hij zonder één ogenblik aarzelen met z'n gekende twinkel in de ogen, "ik ben trots op al die ontzettend leuke dingen die ik samen met, en door, jou kan en mag doen! Vermeld me maar! Met heel veel plezier zelfs!" En om zulke uitspraak, daar kan ik dan alleen ook maar weer geweldig dankbaar om zijn. ♥️

De opnames: Maarten.

Meteen van het eerste moment dat wij elkaar leerden kennen -na afloop van een concert in openlucht op het Theaterplein in Antwerpen, waarbij hij op meer dan meesterlijke wijze één van mijn favoriete sopranen begeleidde- klikte het tussen Maarten Vandenbemden en mij. Eigenlijk vergleed mijn aandacht tijdens dat concert in hoge snelheid bijna volledig naar die tengere lange man met z'n gitaar, die daar in alle eenvoud, een beetje op de achtergrond en op z'n eentje al de schitterende aria's en liederen van eersteklas instrumentaal accompagnement voorzag. Ongelofelijk zoals hij de meest wonderbaarlijke muziek met die lange vingers van hem uit de snaren van de gitaar toverde! Ik zal nooit vergeten hoe hij wat verlegen, zelfs een beetje verbaasd, oprecht dankbaar reageerde toen ik na afloop van de voorstelling daar mijn waardering en ontzag over uitsprak. Heel erg voorzichtig en met opperste respect polste ik in datzelfde gesprekje, een beetje met toekomstige kerstconcerten in het achterhoofd uiteraard, naar de mogelijkheid hem eventueel ook voor andere, wellicht wat minder prestigieuze projectjes te kunnen boeken... en Maartens enthousiasme bleek zelfs groter dan ik had durven dromen!
Als special guest, vorig jaar bij de kerstconcerten, sloten niet alleen Roger en de andere muzikanten Maarten meteen volledig in hun hart, ook het publiek viel eensgezind en met overtuiging als een blok voor hem. Men is, nog steeds in zowat elk gesprek over gelijk welke concerten trouwens, vol lof over zowel zijn artistieke en muzikale kunnen, als over zijn ontzettend innemende persoonlijkheid. En men wil, men eist bijna, méér!
Zelf kon ik in december 2019 ook mijn vreugde over Maartens aanwezigheid amper de baas. Muzikaal klikt het alsof we nooit iets anders deden dan samen musiceren. Het is een woordeloos aanvoelen, één blik volstaat, heel bijzonder. Het wederzijds respect is groot, doch eenvoudig en oprecht. Het hoeft niet uitgesproken, we voélen het. Ook de grote muzikale goesting en verscheidenheid die we allebei kennen, past fantastisch bij elkaar. Maarten haalt schijnbaar moeiteloos de meest indrukwekkende werken uit z'n gitaar, maar is even authentiek en sterk in alle muzikale eenvoud en kleinheid. En daar voel ik me in mijn diversiteit aan stijlen en kunnen heel erg door gevoed. Heerlijk om samen groots te zijn, en bijna extra zalig om samen hele kleine, bijna intieme dingen op de scene neer te zetten. Ik heb puur muzikaal zo ontzettend genoten, vorig jaar tijdens die concerten en de voorbereiding.
En ik genoot niet alleen van het samen musiceren, maar ook louter van zijn aanwezigheid. Maarten straalt altijd een geweldige rust uit, een soort puurheid, ik zou het gerust 'vrede' durven noemen. Zijn stem is zacht en melodisch, zijn gebaren bedachtzaam en rustig. De oprechte aandacht, de welgemeende warmte en het begripvol mededogen waarmee hij gelijk wie tegemoet treedt, is naar mijn idee gewoon helend. Zijn interesse in jou als mens, als levend wezen, is ongeveinsd en waarachtig. Persoonlijk word ik van, heel gewoon, slechts zijn aanwezigheid beter, blijmoediger en gelukkiger. Eigenlijk voelt zowel de muziek die Maarten maakt, als de persoon, de mens die hij is, als puur Liefde.
En ja, ook wij verlangden na de kerstconcerten vorig jaar naar 'meer', naar meer muzikale samenwerking. Goh, plannetje en ideetjes zát, hoor, dat was geen enkel probleem, maar... die vervloekte corona kwam jammer genoeg ook hier een erg stevige stok die wielen steken...
Tot nu dus, want Maarten was onmiddellijk bereid om tot bij mij te komen en wat kerstnummers met me op te nemen. Het enthousiasme, de goesting en de warmte vloeiden meteen overvloedig door de mailberichten en telefoongesprekken mijn kant uit! "Of hij niet bang was, zo met mij als zangeres, dicht bij elkaar in een kleine ruimte, zonder mondmaskers?" vroeg ik hem, toen ik hem van de tramhalte afhaalde. Maar ook daarin bleek ons vertrouwen in elkaar rotsvast: we vertelden allebei die vele lange maanden zowat elke veiligheidsmaatregel zo correct mogelijk te hebben toegepast, en dat volstond eenvoudigweg. 
Dat vertrouwen was ook absoluut nodig, want om een mooi plaatje in een perfect kerstdecor te kunnen schieten, hebben we niet alleen zowat m'n hele woonkamer verbouwd, maar zaten we tijdens de opnames ook ongeveer op elkaars schoot! Half hangend op één gebogen been zat ik schuin achter hem, m'n andere been een stuk onder het zijne. Om niet pardoes om te vallen, hield ik me met één arm ongezien achter zijn rug aan de leuning van de sofa rechtop, terwijl zijn ellenboog me, al naar gelang de gitaarbewegingen en akkoorden, regelmatig in de ribben porde. De stukjes film waarop ik onhandig, totaal niet elegant en luid giechelend op m'n plekje kruip, zijn ronduit hilarisch. Misschien goed voor een extra 'bloopers' video... We hebben wat afgelachen, hoor, bij die opnames, echt.
En af en toe knetterde er ook wel eens een sterk woord door de woonkamer. Als ik alwéér eens m'n tekst vergat bijvoorbeeld. Zeker als we nu nét goed in de melodie en de sfeer zaten!... Dju toch. Of als hij nóg maar eens de mist in ging met dat ene donderse, immer tegenstribbelende rotakkoord!... Of toen, middenin een opname, plots één van m'n buren, ergens in het gebouw, god mag weten waar, op het lumineuze idee kwam net dán, op dát moment, even stevig aan de slag te gaan met een drilboor! Nondepitjes! Ja, inderdaad: komt dá tegen!... Och, allemaal leuke fragmenten voor die bloopervideo, zullen we maar denken, hé. En ik moet er trouwens eerlijkheidshalve ook wel bij vertellen da'k een stuk meer en harder knetter dan hij, maar dat had je misschien zelf al kunnen inschatten... ;-)
Die geweldig gezellige én productieve zaterdagnamiddag ging, hoe vermoeiend hij ook was -het voelde voor mijn lijf nog maar eens als een volledig weekend kerstconcerten met alles erop en eraan- eigenlijk toch ook weer veel te snel voorbij. Maar niet alleen het warme gevoel blijft nazinderen. Met die fenomenale camera, waar ik ondertussen toch al deftig kon werken, zo na het vele 'oefenen' met Roger, legden we een fraai aantal mooie kerstliedjes mét superleuk beeldmateriaal vast. Topkwaliteit in pixels, decibels én inhoud. Al zeg ik het zelf!...
Het was al donker in de straten toen ik Maarten terug naar de tramhalte wandelde. En op mijn toch nog even terug de kop opstekende bezorgdheid over mogelijk besmettingsgevaar tussen ons beide, sprak Maarten met z'n vertrouwde sereniteit en vredigheid de behoorlijk historische woorden uit: "Wel, als we hierna allebei zouden moeten sterven, dan laten we tenminste een heel pak ontzettend mooie afscheidsmuziek na!" Amen. ♥️

Sterretjes zien...

Plots zijn mijn dagen nu toch wel serieus gevuld en loop ik mezelf nog net niet voorbij. Filmpjes knippen en plakken, blogjes neergepend krijgen, stapels en stapels wenskaartjes schrijven, cadeautjes inpakken, opnames en interviews, honderden spullen fotograferen voor online verkoop, telefoontjes aan alle kanten... En het 'gewone' huishouden laat natuurlijk ook niet op zich wachten. Meer dan hoog tijd voor een stofzuiger- en dweilmoment. Het aquarium begon een beetje groen uit te slaan. De waterfontein van de poezen moest nodig ontkalkt. Totaal geen schone sokken meer. Poezen lastig wegens iets te weinig aandacht voor hen en teveel voor de computer. Allé, ge kent dat wel, hé...
Even snel met de fiets een toerke rond doen, voor een aantal boodschappen op verschillende plaatsen, is dan mogelijk een goed idee. Alles in één moeite klaar én even vanachter die computer vandaan en een frisse neus gehaald. Strak plan. Tenminste, dat dacht ik... Want, haast en spoed zijn zelden goed! En dat heb ik geweten...
Bij het hier nog in de garage losmaken van mijn fietsketting knotste ik pardoes -en geloof me: écht kéihard!- met de rechterkant van m'n voorhoofd tegen het stuur van de fiets naast de mijne. De klap kwam zodanig onzacht aan, dat ik er even versuft half over m'n fiets van bleef hangen. 'k Zag letterlijk sterretjes! Kerststerretjes!... "Amai, da's vast en zeker een serieuze bluts in mijnen bol!", vreesde ik. Om in thema te blijven: een bluts in mijne kerstbol dus! Of: "hoe de Kerst-Miss ferm wat kerstschade opliep!" ;-)
Een paar centimeter lager en 'k had de feestdagen met een ferm blauw oog mogen beginnen... En dat had er niet bepaald feestelijk uit gezien, hé. Zo'n blauw accessoire past trouwens absoluut niet bij m'n kerstjurken en al die rood-wit-gouden kerstdecoratie. ;-)
Enigszins bekomen van de zelf veroorzaakte opdonder heb ik toch de geplande toer nog netjes afgewerkt, hoor. Kwestie van de nauwgezet uitgestippelde planning niet volledig in 't honderd te doen lopen uiteraard...
Terug thuis meende ik in de spiegel minstens een dikke buil of uit de kluiten gewassen blauwe plek op m'n voorhoofd te gaan zien. Maar, al klopte en zeurde de bewuste plek een stevig stukje af, er viel niets te bespeuren. Ook vandaag (nog) niet, al is de tomeloze hoofd- en nekpijn waarmee ik nu rondloop toch duidelijk bewijs van het domme per-ongeluk-boem-knots-momentje. M'n wenkbrauwen optrekken -iets wat ik blijkbaar constant doe, merk ik nu-, da's trouwens ook behoorlijk onaangenaam. En vooral niét aankomen aub!!! Mijnen appel heeft voor de komende tijd een weliswaar onzichtbaar, doch zeer gevoelig beurs plekje, da's zonneklaar. Zo broos en gevoelig als een ouwe glazen kerstbal dus! hihihi
Och, zolang m'n hersenen niet al te veel door elkaar geschud zijn, valt het nog wel mee, hé. Anders raakten die 9 kerstvideo's nooit meer op tijd geknipt en geplakt, en dan zou de kerstellende pas écht niet meer te overzien zijn... ;-)

De opnames: Roger.

Roger, sinds jaren beste vriend, trouwe concertpartner en door een breed publiek graag gehoorde woordkunstenaar, moest voor mij, voor de geplande kerstfilmpjes, natuurlijk ook een aantal gedichten uit onze shows komen opnemen. Na het praktisch afspreken met de beide andere heren, de muzikanten, kwam hij als eerste aan de beurt om in het persoonlijke kerstdecor van de enige echte Kerst-Miss voor de camera plaats te nemen.
Omdat ik aan het begin van heel die coronatoestand met zeker geen slecht resultaat een aantal a capella gezongen nummers van mezelf filmde met m'n mobiele telefoon, was het plan ook al deze speciale kerstopnames met dat toestel te fabriceren. Een uurtje voor Roger aan m'n deurbel hing, was ik die vrijdag niet alleen druk in de weer met de meest gekke kerstornamenten en tegenspartelende snoeren met lampjes, maar ook met het klaarmaken van de gsm en de selfiestick. Breekt de mobiele-telefoon-houder van die stok, vermoedelijk door een iets te fors manoeuvre -beetje zenuwachtig- toch wel af zeker! Onverwacht ambetant probleemke, maar 'k zou m'n creatieve zelf niet zijn, als ik dat niet 1, 2, 3 oploste, ge kent mij ondertussen al een beetje, hé. Met een andere 'goedkopen-brol' selfiestick, een oude metalen muziekstandaard en een grote rol duct tape construeerde ik iets enigszins bruikbaars. 't Lastigste van het gedrocht was het netjes horizontaal krijgen van het beeld op het scherm... Bij de eerste 2 pogingen belandde er telkens een hoopke verfrommelde tape de vuilnisbak in, en kon ik opnieuw beginnen. Maar, 't was klaar toen Roger arriveerde! Oef.
Na nog even onderhandelingen -uiteraard bij een lekkere kop koffie met een stuk sinterklaasspeculaas- over wat extra teksten van mijn keuze, nam Roger plaats in de voorleeszetel onder het kerstboomschilderij, tussen de planten met flikkerlichtjes en de op elkaar gepropte seizoensdecoratie. Nog even wat friemelen om het beeld van de camera exact naar mijn zin gericht te krijgen, en... met de hem zo eigen rustige toon en zelfzekere mooie stem las Roger het eerste gedicht. "Hoera, dat stond er al op!" dachten wij allebei... 
Nee, 't stond er dus niet op. Allé, 't is te zeggen: 't stond erop, de camera van mijn mobiele telefoon had z'n werk gedaan, maar na het overzetten van het filmpje naar de computer bleek de weergave van het opgenomen gedicht er met horten en stoten, en zelfs met totale onderbrekingen weer uit te komen. Ja, dat kon natuurlijk niet. Da's geen gezicht, hé. 
Oké, plan B dan maar: ik haalde mijn gewone fotocamera uit de kast. Even een stukje verbouwen hier in de woonkamer, en voilà, we konden opnieuw van start gaan. Poging nummer 2! Ja, zeker: echt prachtig beeld, schitterend zelfs! Alleen... die fraaie bewegende beelden bleken zonder klank te zijn! Nondepitjes, nu dát weer! 't Zat niet echt mee, hé. 
Jammer maar helaas, dus op naar plan C! Mijn laptop heeft ook een camera, én een ingebouwde microfoon, dus daarmee zou het dan toch écht wel gaan lukken. En jawel, het werkte perfect. De hele verdere middag kroop ik over de vloer heen en weer om het ding eerst aan -om dan snel uit beeld te verdwijnen uiteraard- en dan weer uit te zetten, en elke opname ook meteen veilig te saven. Het zweet liep in emmers over m'n gezicht en rug naar beneden bij het eindeloos bedenken van, zoeken en opvissen ergens in huis en dan aanbrengen en/of wijzigen van de decordetails; het wederom omhoog hijsen der immer vallende lampensnoeren; en het regisseren van de woordkunstenaar zelve. Allé, 't is te zeggen, niet hijzelf eigenlijk, maar vooral zijn spiekpapiertjes hadden sturing nodig: die probeerden steeds stiekem in beeld te sluipen... Toen alle gedichten eindelijk naar ons beider goesting vastgelegd waren, zal het je dan ook niet verbazen dat we allebei pompaf naar onze zetel verlangden. Maar, oef, 't was gelukt. Ja, toch?...
Nee, dat zou duidelijk tóch nog te simpel geweest zijn... Al direct bij het eerste probeersel om met m'n videobewerkingsprogramma de opnames van Roger een beetje qua kleur en warmte op te trekken en er mogelijk nog speciale effecten aan toe te voegen, bleek de beeldkwaliteit van uiterst povere aard. Ontzettend grote pixels, niet scherp te krijgen, en 't beeld kwakkelde ongelijk met de klank. Volledig onbruikbaar, tenminste als je echt wel iets moois wil afleveren...
Er zat niets anders op dan m'n goede vriend hier in het gebouw aan te spreken en te vragen of hij geen camera te leen had... Dat was niet echt helemaal een gokje, want zijn zoon studeert iets in de richting van beeldvorming. Al heel snel liep ik over van 'wauw' en 'hoera': ik mocht een geweldige en zo ongeveer professionele camera van hem gebruiken. Ze kwamen er zelfs samen uitleg bij geven! SUPER!
Dus, de vrijdag daarop was Roger opnieuw op het appel. Trots en zelfzeker installeerde ik hem voor die prachtige camera, en legden we het eerste gedicht -nog maar eens- op video vast. Fantastisch! Schitterend beeld, gewéldige klank, details in kleur en licht... Kortom, een droom. Heerlijk!
Bij het 2e gedicht echter... Zut! Halverwege hield de camera op met filmen: "platte batterij" wist het schermpje te zeggen. Oké, geen probleem. Er was me uitgelegd dat je de camera dan simpelweg met het bijgeleverde kabeltje in het stopcontact moest steken en de boel dan binnen het uur weer paraat voor gebruik zou zijn. Ik vond het vreemd, want uit voorzorg hád ik de camera vooraf al een halve dag in de stekker gestoken... Maar goed, de camera werd gevoed, en wij nuttigden, in afwachting van verdere opnames, gezellig nog een kopje koffie.
Het mocht echter niet baten, de batterij bleef platter dan plat. De eigenaar bevond zich op dat uur nog ergens op de schoolbanken, hem contacteren moest dus nog even wachten, en Roger, ocharme, keerde dan maar onverrichterzake weer huiswaarts...
't Lag aan 't kabeltje, aan een stom wit kabeltje. "Zie je het gele lichtje niet branden?" vroeg de jonge eigenaar van de camera me over de telefoon, "dat geeft aan of de camera werkelijk oplaadt!" En ik, ik zag niks. Tot 'k op zijn aanraden een gelijkaardige kabel van mezelf probeerde: meteen reactie, én binnen de kortste keren ook volledig opgeladen! Wat een opluchting, amai! 'k Was al even bang da'k er ongeweten en per ongeluk misschien iets aan verprutst had, aan dat dure fototoestel... 
"Derde keer, goeie keer!", lachte Roger breed toen hij de zondag daarop nogmaals in het flitsende kerstdecor plaats nam. En inderdaad: dat wás ook zo! Alsof we er eindeloos op geoefend hadden (gniffel gniffel), zo vlot stonden alle gedichten er meteen van de eerste take perfect op! En ze zijn stuk voor stuk in absoluut álle opzichten ronduit mag-ni-fiek! 
De opnames 'deel 1' bleken alvast serieus 'de moeite waard', amai nog ni!... Gelukkig da't zo een rustige, geduldige en meelevende mens is, hé, die Roger... ♥️ ;-)

De opnames: het ontstaan.

Tja, dit jaar dus geen kerstconcerten. Iets voorbij half november viel het verdikt: het gemeentebestuur van Wijnegem besloot niet te wachten op beslissingen van federale of Vlaamse overheden, en annuleerden voor de rest van het jaar 2020 werkelijk alle soorten activiteiten waarbij mensen in groep, groot of klein, dat maakte niet uit, samenkomen. Het bijzonder warme en meevoelende mailbericht van de verantwoordelijke van GC 't Gasthuis (ons jaarlijkse kersttheater) wist verder nog te vertellen dat het gemeentebestuur met deze resolutie mee ging in de lijn van de beslissingen van de gouverneur om "alle kerstmarkten, winterdorpen en schaatspistes tot en met 31 januari 2021 te verbieden". Het telefoontje met woordkunstenaar, concertpartner en vriend Roger, dat uiteraard onmiddellijk op het lezen van dit nieuws volgde, begon daardoor met mijn ondertussen bijna beroemde en al vaak opnieuw gebruikte kolderieke uitspraak: "Roger, 'k was er niet van op de hoogte, maar blijkbaar zijn wij een schaatsbaan geworden!!!"
Het zou een dikke vette leugen zijn, mocht ik hier gaan zitten beweren dat we die cancel niet hadden zien aankomen. Nee, het had steeds in ons achterhoofd gezeten. Maar de beslissing viel toch veel eerder dan we voor mogelijk hielden. Zeker omdat we het hele concept van onze kerstshows minutieus doordacht en met heel veel zorg en bezorgdheid over zowel de medewerkers als het publiek aangepast hadden naar de zo veiligst mogelijke vorm. Bovendien beperkten we ook het programma, zowel in inhoud als in lengte, zodat we ons vooraf niet al te pletter gestudeerd en geoefend zouden hebben aan god mag weten welke ingewikkelde nieuwe werken, om dan alsnog de hele zaak in de vergeethoek te moeten droppen...
Financieel ging er weinig of niks verloren aan de annulatie. Als je concerten met een zeer strikt minimum aan zowat absoluut alles organiseert, dan zijn er automatisch zo goed als geen kosten. Sponsors zaten zelf zonder centen en de ticketverkoop was nog maar net gestart, dus er moest helemaal niets terugbetaald. De kostuums van de voorbije jaren zouden opnieuw gebruikt worden, net zoals de partituren, decorstukken en gadgets. En het drukwerk was nog niet besteld. Simpel dus.
Ook emotioneel waren we eigenlijk wel voorbereid op een mogelijke canceling, al blijft er natuurlijk altijd dat kleine sprankje hoop dat je toch weer zoveel mensen blij mag maken met woord en muziek, dat je toch weer de kans krijgt wat licht te brengen in die laatste donkere dagen van het jaar, niet alleen bij de fans, vrienden en familie, maar ook in je eigen zelf. Maar, realistisch als we (ook) zijn, wisten we echt wel hoe lastig het zou worden...
En toch... Toch ben je dan nog een beetje verdrietig en teleurgesteld als dan uiteindelijk het verdikt valt. Maar, ik geef ook grif en eerlijk toe da'k echt ontzettend opgelucht en blij was, dat het door de 'instanties' voor ons beslist werd en niet ik zelf alsnog -met vermoedelijk, allé ja, zo goed als zeker, eindeloos en onoverzichtelijk gepalaver en pijnlijk slapeloze nachten over het wel of niet, en de voor en tegens, enzoverder en zo voorts- die vreselijk lastige knoop moest doorhakken...
Nee, we zijn er dus niet echt van geschrokken, van dat afgelasten der kerstconcerten. Waar ik wél geweldig van op keek, was hoe ongelofelijk bliksemsnel mijn brein met een idee voor een alternatief op de proppen kwam! Sneller dan het licht, echt, eigenlijk zowat binnen de seconde, flitste er 'iets' over 'opnames' door m'n hoofd. 
In de rust en stilte van 'geen concerten meer' in de uren en dagen daarna, kreeg dat 'iets' langzaam vorm. Creativiteit kent geen grenzen, hé. Als het via één pad verhinderd wordt, dan neemt het gewoon een ander. Met Roger besprak ik het idee van een 'concert in stukjes'. Het plan bestond eruit hem te filmen terwijl hij op z'n ondertussen welgekende manier wat gedichten uit de kerstsfeer bracht, en die opnames zou ik dan combineren met m'n eigen muzikale fragmenten. Die huisvlijtvideo's kon ik dan delen via m'n blog, Youtube, Facebook, of zelfs per persoonlijke mail met iedereen die de kerstconcerten miste of gelijk wie een beetje extra kerstvreugde en -sfeer kon gebruiken. Voor de wat kleinere, intiemere liedjes contacteerde ik met veel goed hoop Maarten Vandenbemden, de fantastische gitarist die bij de vorige kerstconcerteditie het hart van zowat het gehele publiek stal; en voor de nummers met wat meer poeha en decibels belde ik met heel veel plezier levenslange vriend organist/pianist Mon Saveniers. En... hoera, ik kon meteen rekenen op het fenomenale enthousiasme van alle drie de heren! Super! Daar werd ik al meteen helemaal gelukkig van en vol kerstspirit.
Voilà, afgesproken dus: die kerstopnames, ze komen er! Daar zal deze Kerst-Miss eens persoonlijk voor zorgen, zie! Hou het maar in 't oog, je mag erop rekenen: wordt vervolgd! ;-)