Meteen van het eerste moment dat wij elkaar leerden kennen -na afloop van een concert in openlucht op het Theaterplein in Antwerpen, waarbij hij op meer dan meesterlijke wijze één van mijn favoriete sopranen begeleidde- klikte het tussen Maarten Vandenbemden en mij. Eigenlijk vergleed mijn aandacht tijdens dat concert in hoge snelheid bijna volledig naar die tengere lange man met z'n gitaar, die daar in alle eenvoud, een beetje op de achtergrond en op z'n eentje al de schitterende aria's en liederen van eersteklas instrumentaal accompagnement voorzag. Ongelofelijk zoals hij de meest wonderbaarlijke muziek met die lange vingers van hem uit de snaren van de gitaar toverde! Ik zal nooit vergeten hoe hij wat verlegen, zelfs een beetje verbaasd, oprecht dankbaar reageerde toen ik na afloop van de voorstelling daar mijn waardering en ontzag over uitsprak. Heel erg voorzichtig en met opperste respect polste ik in datzelfde gesprekje, een beetje met toekomstige kerstconcerten in het achterhoofd uiteraard, naar de mogelijkheid hem eventueel ook voor andere, wellicht wat minder prestigieuze projectjes te kunnen boeken... en Maartens enthousiasme bleek zelfs groter dan ik had durven dromen!
Als special guest, vorig jaar bij de kerstconcerten, sloten niet alleen Roger en de andere muzikanten Maarten meteen volledig in hun hart, ook het publiek viel eensgezind en met overtuiging als een blok voor hem. Men is, nog steeds in zowat elk gesprek over gelijk welke concerten trouwens, vol lof over zowel zijn artistieke en muzikale kunnen, als over zijn ontzettend innemende persoonlijkheid. En men wil, men eist bijna, méér!
Zelf kon ik in december 2019 ook mijn vreugde over Maartens aanwezigheid amper de baas. Muzikaal klikt het alsof we nooit iets anders deden dan samen musiceren. Het is een woordeloos aanvoelen, één blik volstaat, heel bijzonder. Het wederzijds respect is groot, doch eenvoudig en oprecht. Het hoeft niet uitgesproken, we voélen het. Ook de grote muzikale goesting en verscheidenheid die we allebei kennen, past fantastisch bij elkaar. Maarten haalt schijnbaar moeiteloos de meest indrukwekkende werken uit z'n gitaar, maar is even authentiek en sterk in alle muzikale eenvoud en kleinheid. En daar voel ik me in mijn diversiteit aan stijlen en kunnen heel erg door gevoed. Heerlijk om samen groots te zijn, en bijna extra zalig om samen hele kleine, bijna intieme dingen op de scene neer te zetten. Ik heb puur muzikaal zo ontzettend genoten, vorig jaar tijdens die concerten en de voorbereiding.
En ik genoot niet alleen van het samen musiceren, maar ook louter van zijn aanwezigheid. Maarten straalt altijd een geweldige rust uit, een soort puurheid, ik zou het gerust 'vrede' durven noemen. Zijn stem is zacht en melodisch, zijn gebaren bedachtzaam en rustig. De oprechte aandacht, de welgemeende warmte en het begripvol mededogen waarmee hij gelijk wie tegemoet treedt, is naar mijn idee gewoon helend. Zijn interesse in jou als mens, als levend wezen, is ongeveinsd en waarachtig. Persoonlijk word ik van, heel gewoon, slechts zijn aanwezigheid beter, blijmoediger en gelukkiger. Eigenlijk voelt zowel de muziek die Maarten maakt, als de persoon, de mens die hij is, als puur Liefde.
En ja, ook wij verlangden na de kerstconcerten vorig jaar naar 'meer', naar meer muzikale samenwerking. Goh, plannetje en ideetjes zát, hoor, dat was geen enkel probleem, maar... die vervloekte corona kwam jammer genoeg ook hier een erg stevige stok die wielen steken...
Tot nu dus, want Maarten was onmiddellijk bereid om tot bij mij te komen en wat kerstnummers met me op te nemen. Het enthousiasme, de goesting en de warmte vloeiden meteen overvloedig door de mailberichten en telefoongesprekken mijn kant uit! "Of hij niet bang was, zo met mij als zangeres, dicht bij elkaar in een kleine ruimte, zonder mondmaskers?" vroeg ik hem, toen ik hem van de tramhalte afhaalde. Maar ook daarin bleek ons vertrouwen in elkaar rotsvast: we vertelden allebei die vele lange maanden zowat elke veiligheidsmaatregel zo correct mogelijk te hebben toegepast, en dat volstond eenvoudigweg.
Dat vertrouwen was ook absoluut nodig, want om een mooi plaatje in een perfect kerstdecor te kunnen schieten, hebben we niet alleen zowat m'n hele woonkamer verbouwd, maar zaten we tijdens de opnames ook ongeveer op elkaars schoot! Half hangend op één gebogen been zat ik schuin achter hem, m'n andere been een stuk onder het zijne. Om niet pardoes om te vallen, hield ik me met één arm ongezien achter zijn rug aan de leuning van de sofa rechtop, terwijl zijn ellenboog me, al naar gelang de gitaarbewegingen en akkoorden, regelmatig in de ribben porde. De stukjes film waarop ik onhandig, totaal niet elegant en luid giechelend op m'n plekje kruip, zijn ronduit hilarisch. Misschien goed voor een extra 'bloopers' video... We hebben wat afgelachen, hoor, bij die opnames, echt.
En af en toe knetterde er ook wel eens een sterk woord door de woonkamer. Als ik alwéér eens m'n tekst vergat bijvoorbeeld. Zeker als we nu nét goed in de melodie en de sfeer zaten!... Dju toch. Of als hij nóg maar eens de mist in ging met dat ene donderse, immer tegenstribbelende rotakkoord!... Of toen, middenin een opname, plots één van m'n buren, ergens in het gebouw, god mag weten waar, op het lumineuze idee kwam net dán, op dát moment, even stevig aan de slag te gaan met een drilboor! Nondepitjes! Ja, inderdaad: komt dá tegen!... Och, allemaal leuke fragmenten voor die bloopervideo, zullen we maar denken, hé. En ik moet er trouwens eerlijkheidshalve ook wel bij vertellen da'k een stuk meer en harder knetter dan hij, maar dat had je misschien zelf al kunnen inschatten... ;-)
Die geweldig gezellige én productieve zaterdagnamiddag ging, hoe vermoeiend hij ook was -het voelde voor mijn lijf nog maar eens als een volledig weekend kerstconcerten met alles erop en eraan- eigenlijk toch ook weer veel te snel voorbij. Maar niet alleen het warme gevoel blijft nazinderen. Met die fenomenale camera, waar ik ondertussen toch al deftig kon werken, zo na het vele 'oefenen' met Roger, legden we een fraai aantal mooie kerstliedjes mét superleuk beeldmateriaal vast. Topkwaliteit in pixels, decibels én inhoud. Al zeg ik het zelf!...
Het was al donker in de straten toen ik Maarten terug naar de tramhalte wandelde. En op mijn toch nog even terug de kop opstekende bezorgdheid over mogelijk besmettingsgevaar tussen ons beide, sprak Maarten met z'n vertrouwde sereniteit en vredigheid de behoorlijk historische woorden uit: "Wel, als we hierna allebei zouden moeten sterven, dan laten we tenminste een heel pak ontzettend mooie afscheidsmuziek na!" Amen. ♥️
Geen opmerkingen:
Een reactie posten