Roger, sinds jaren beste vriend, trouwe concertpartner en door een breed publiek graag gehoorde woordkunstenaar, moest voor mij, voor de geplande kerstfilmpjes, natuurlijk ook een aantal gedichten uit onze shows komen opnemen. Na het praktisch afspreken met de beide andere heren, de muzikanten, kwam hij als eerste aan de beurt om in het persoonlijke kerstdecor van de enige echte Kerst-Miss voor de camera plaats te nemen.
Omdat ik aan het begin van heel die coronatoestand met zeker geen slecht resultaat een aantal a capella gezongen nummers van mezelf filmde met m'n mobiele telefoon, was het plan ook al deze speciale kerstopnames met dat toestel te fabriceren. Een uurtje voor Roger aan m'n deurbel hing, was ik die vrijdag niet alleen druk in de weer met de meest gekke kerstornamenten en tegenspartelende snoeren met lampjes, maar ook met het klaarmaken van de gsm en de selfiestick. Breekt de mobiele-telefoon-houder van die stok, vermoedelijk door een iets te fors manoeuvre -beetje zenuwachtig- toch wel af zeker! Onverwacht ambetant probleemke, maar 'k zou m'n creatieve zelf niet zijn, als ik dat niet 1, 2, 3 oploste, ge kent mij ondertussen al een beetje, hé. Met een andere 'goedkopen-brol' selfiestick, een oude metalen muziekstandaard en een grote rol duct tape construeerde ik iets enigszins bruikbaars. 't Lastigste van het gedrocht was het netjes horizontaal krijgen van het beeld op het scherm... Bij de eerste 2 pogingen belandde er telkens een hoopke verfrommelde tape de vuilnisbak in, en kon ik opnieuw beginnen. Maar, 't was klaar toen Roger arriveerde! Oef.
Na nog even onderhandelingen -uiteraard bij een lekkere kop koffie met een stuk sinterklaasspeculaas- over wat extra teksten van mijn keuze, nam Roger plaats in de voorleeszetel onder het kerstboomschilderij, tussen de planten met flikkerlichtjes en de op elkaar gepropte seizoensdecoratie. Nog even wat friemelen om het beeld van de camera exact naar mijn zin gericht te krijgen, en... met de hem zo eigen rustige toon en zelfzekere mooie stem las Roger het eerste gedicht. "Hoera, dat stond er al op!" dachten wij allebei...
Nee, 't stond er dus niet op. Allé, 't is te zeggen: 't stond erop, de camera van mijn mobiele telefoon had z'n werk gedaan, maar na het overzetten van het filmpje naar de computer bleek de weergave van het opgenomen gedicht er met horten en stoten, en zelfs met totale onderbrekingen weer uit te komen. Ja, dat kon natuurlijk niet. Da's geen gezicht, hé.
Oké, plan B dan maar: ik haalde mijn gewone fotocamera uit de kast. Even een stukje verbouwen hier in de woonkamer, en voilà, we konden opnieuw van start gaan. Poging nummer 2! Ja, zeker: echt prachtig beeld, schitterend zelfs! Alleen... die fraaie bewegende beelden bleken zonder klank te zijn! Nondepitjes, nu dát weer! 't Zat niet echt mee, hé.
Jammer maar helaas, dus op naar plan C! Mijn laptop heeft ook een camera, én een ingebouwde microfoon, dus daarmee zou het dan toch écht wel gaan lukken. En jawel, het werkte perfect. De hele verdere middag kroop ik over de vloer heen en weer om het ding eerst aan -om dan snel uit beeld te verdwijnen uiteraard- en dan weer uit te zetten, en elke opname ook meteen veilig te saven. Het zweet liep in emmers over m'n gezicht en rug naar beneden bij het eindeloos bedenken van, zoeken en opvissen ergens in huis en dan aanbrengen en/of wijzigen van de decordetails; het wederom omhoog hijsen der immer vallende lampensnoeren; en het regisseren van de woordkunstenaar zelve. Allé, 't is te zeggen, niet hijzelf eigenlijk, maar vooral zijn spiekpapiertjes hadden sturing nodig: die probeerden steeds stiekem in beeld te sluipen... Toen alle gedichten eindelijk naar ons beider goesting vastgelegd waren, zal het je dan ook niet verbazen dat we allebei pompaf naar onze zetel verlangden. Maar, oef, 't was gelukt. Ja, toch?...
Nee, dat zou duidelijk tóch nog te simpel geweest zijn... Al direct bij het eerste probeersel om met m'n videobewerkingsprogramma de opnames van Roger een beetje qua kleur en warmte op te trekken en er mogelijk nog speciale effecten aan toe te voegen, bleek de beeldkwaliteit van uiterst povere aard. Ontzettend grote pixels, niet scherp te krijgen, en 't beeld kwakkelde ongelijk met de klank. Volledig onbruikbaar, tenminste als je echt wel iets moois wil afleveren...
Er zat niets anders op dan m'n goede vriend hier in het gebouw aan te spreken en te vragen of hij geen camera te leen had... Dat was niet echt helemaal een gokje, want zijn zoon studeert iets in de richting van beeldvorming. Al heel snel liep ik over van 'wauw' en 'hoera': ik mocht een geweldige en zo ongeveer professionele camera van hem gebruiken. Ze kwamen er zelfs samen uitleg bij geven! SUPER!
Dus, de vrijdag daarop was Roger opnieuw op het appel. Trots en zelfzeker installeerde ik hem voor die prachtige camera, en legden we het eerste gedicht -nog maar eens- op video vast. Fantastisch! Schitterend beeld, gewéldige klank, details in kleur en licht... Kortom, een droom. Heerlijk!
Bij het 2e gedicht echter... Zut! Halverwege hield de camera op met filmen: "platte batterij" wist het schermpje te zeggen. Oké, geen probleem. Er was me uitgelegd dat je de camera dan simpelweg met het bijgeleverde kabeltje in het stopcontact moest steken en de boel dan binnen het uur weer paraat voor gebruik zou zijn. Ik vond het vreemd, want uit voorzorg hád ik de camera vooraf al een halve dag in de stekker gestoken... Maar goed, de camera werd gevoed, en wij nuttigden, in afwachting van verdere opnames, gezellig nog een kopje koffie.
Het mocht echter niet baten, de batterij bleef platter dan plat. De eigenaar bevond zich op dat uur nog ergens op de schoolbanken, hem contacteren moest dus nog even wachten, en Roger, ocharme, keerde dan maar onverrichterzake weer huiswaarts...
't Lag aan 't kabeltje, aan een stom wit kabeltje. "Zie je het gele lichtje niet branden?" vroeg de jonge eigenaar van de camera me over de telefoon, "dat geeft aan of de camera werkelijk oplaadt!" En ik, ik zag niks. Tot 'k op zijn aanraden een gelijkaardige kabel van mezelf probeerde: meteen reactie, én binnen de kortste keren ook volledig opgeladen! Wat een opluchting, amai! 'k Was al even bang da'k er ongeweten en per ongeluk misschien iets aan verprutst had, aan dat dure fototoestel...
"Derde keer, goeie keer!", lachte Roger breed toen hij de zondag daarop nogmaals in het flitsende kerstdecor plaats nam. En inderdaad: dat wás ook zo! Alsof we er eindeloos op geoefend hadden (gniffel gniffel), zo vlot stonden alle gedichten er meteen van de eerste take perfect op! En ze zijn stuk voor stuk in absoluut álle opzichten ronduit mag-ni-fiek!
De opnames 'deel 1' bleken alvast serieus 'de moeite waard', amai nog ni!... Gelukkig da't zo een rustige, geduldige en meelevende mens is, hé, die Roger... ♥️ ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten