Edmond Saveniers, of zoals intimi, mezelf incluis, hem aanspreken: 'Mon', internationaal befaamd dirigent, leraar orkestdirectie en orkestsamenspel aan het Lemmens, gastdocent aan zovele andere gerenommeerde muziekconservatoria, componist en nog zoveel meer, die behoorlijk beroemde meneer, die ken ik eigenlijk al zo ongeveer mijn hele leven. Wij komen namelijk uit hetzelfde dorp. En in de dorpskerk, waar hij dé organist was -en trouwens nog steeds is- heb ik in mijn jeugd, door die uitermate katholieke opvoeding, heel veel tijd doorgebracht. Als kind al begreep ik uit opgevangen gesprekken dat Edmond toen zo ongeveer dé man was waarbij, toch al zeker in ons dorp, alle klassieke muziek begon en eindigde. Zo leek het voor mij tenminste toch, maar er zal ook wel iets van waar geweest zijn, hé.
Toen ik als een jonge tiener met m'n familie elke zaterdagavond naar de 'jongerenviering' ging, zat ik telkens op het puntje van m'n stoel. Het jongerenkoor met z'n hippe kerkliederen begeleid door elektrische gitaren, piano en drums: ik kon echt niet wachten tot ik oud genoeg zou zijn om daar ook bij te horen!... Volgens mij zal ik ongeveer 17 geweest zijn toen ik eindelijk, zij het onder zeer strikte voorwaarden van ons va en moe, mocht gaan meezingen. En er ging meteen een hele muzikale wereld voor me open. En Edmond, die zat daar steeds ergens mee in verweven, aan het orgel, achter de piano... of soms kwam ik hem alleen maar even tegen bij 't wisselen van de koren tussen de 2 erediensten door.
Omdat toen meteen bleek dat ik inderdaad wel een stukje kon zingen, kon ik lid worden van zijn koor en orkest, het Consortium Marsyas. En wat ik absoluut nooit zal vergeten en nog altijd erg dankbaar voor ben, is dat Edmond me goed genoeg vond om een aantal sopraansolo's voor m'n rekening te nemen bij verschillende Passieconcerten en een indrukwekkend concert voor het Festival van Vlaanderen.
Door de jaren heen bleef er sporadisch contact, en hij bleek altijd weer geïnteresseerd in mijn muzikale carrière. Ik zong nog wel eens een door hem begeleide Lichtmisviering -op m'n verjaardag, hé- in ons geboortedorp, en dan was het weerzien ook altijd heel fijn. Ondertussen reisden we trouwens ook al behoorlijk wat af, naar zowat alle uithoeken van Vlaanderen, om samen uitvaarten en huwelijken op te luisteren. Altijd weer vertelde hij honderduit boeiende en verbluffende verhalen uit 'zijn' muziekwereld, het ene al straffer dan het andere. Steeds opnieuw pikte ik interessante en zeer bruikbare muzikale detailtjes, weetjes en vaardigheden op uit zijn enorme muzikale wijsheid, een wijsheid die hij maar wat graag en gul met eenieder die het wou horen deelde.
Toen ik een aantal jaar geleden plots zonder pianist kwam te zitten voor de jaarlijkse kerstconcerten, durfde ik aan die grote meneer toch voorzichtig eens de vraag te stellen of hij er per ongeluk geen zin in had dat plekje op te vullen... en we hebben sindsdien niet meer achterom gekeken. Edmond werd het vaste ankerpunt in het mini-kerst-orkestje. En hij steekt er elk jaar met veel plezier gerust ook wat extra tijd en werk in: stukken transponeren, partijen voor de andere instrumentisten uitschrijven, extra repetities... Het maakt niet uit: hij draait er z'n hand niet voor om! Tijdens de concerten zouden we hem trouwens niet alleen meer om z'n muzikale kwaliteiten missen; z'n unieke bulderende schatterlach als ik een goeie mop vertel, werkt bijzonder aanstekelijk! Heerlijk is dat.
Toen ik hem, nu een dikke maand geleden, moest vertellen dat er dan toch geen kerstconcerten zouden doorgaan in deze decembermaand, keek hij daar niet van op. Ook hij had het wel zien aankomen. En eigenlijk kon hij er, puur qua veiligheid, niet rouwig om zijn. Edmond neemt heel deze coronacrisis zeer ernstig en doet uitzonderlijk veel moeite om beschermd en gezond te blijven, samen met zijn echtgenote Marina. Dus geen kerstconcerten: "jammer, maar misschien beter zo", zei Edmond.
Toch zal hij het ook wel een beetje verdrietig gevonden hebben, denk ik, want toen ik hem belde met m'n opnameplannen was hij, ondanks alle mogelijke gevaren, meteen laaiend enthousiast en klaar om eraan te beginnen. Maar daarvoor hadden we wel nog een speciale locatie voor nodig: eentje met een vleugelpiano én ruimte voor mijn decibels. Wat kleinere en intiemere kerstliedjes begeleid op gitaar, daar kan ik mijn buren nog wel eens een middagje mee opzadelen. Die grote klep met hoge noten en een stevige pianobegeleiding bezorgt me gegarandeerd een bezoekje van de politie, vrees ik... (Alhoewel. Moest ik misschien tóch eens uitproberen... ;-) ) Edmond stelde in eerste instantie de kerk in ons geboortedorp voor, maar die had me een schone cent gekost, en, zoals u ondertussen al wel weet: 't is hier al helemaal gene vetten meer, zo sinds de corona... Maar, ik heb werkelijk fantástische vrienden, echt waar. Vrienden waar ik altijd iets aan mag vragen en kan op rekenen! (Nee, niet om me van de nodige fondsen te voorzien. Dat had inderdaad ook gekund.) Vriend-organist Jan Noordzij deelde onmiddellijk mijn enthousiasme om de liederen met Edmond op te nemen in 'zijn' Sint-Walburgiskerk in Antwerpen. Deze prachtige kerk maakte Jan helemaal eigenhandig tot een waar muziekmekka, met standaard aanwezig in die heerlijke ruimte tal van orgels, harmoniums, én niet één, maar wel twéé vleugelpiano's! Voor een donatie in de orgelpijp, spaarpot voor het onderhoud van het instrumentarium, waren we absoluut en van harte welkom!
Een verbouwing, zoals hier in huis voor de opnames met Roger en Maarten, was uiteraard niet mogelijk en ook niet nodig met zo'n mooie kerk, maar er moesten toch een pak spullen mee. Om te beginnen de camera en de laptop met alle bekabeling natuurlijk, maar ook m'n hele kerstoutfit -schoenen inclusief, al zie je ze voor geen ene milliseconde in de filmpjes-, belletjes en andere kerstaccessoires, partituren... Geen verbouwing dus, maar een verhuis. Gelukkig pikte Edmond me met de auto op en, allebei keurig met een mondmasker op en ontsmettende gel bij de hand, raakten we keurig op tijd met alle spullen bij de kerk.
Dat we daar van harte welkom waren, was onmiddellijk bij het binnenkomen merkbaar aan de aangename temperatuur: men had speciaal voor ons de verwarming een beetje hoger gezet! Wat een luxe! Ondanks het feit dat er voorlopig nog geen erediensten mogen doorgaan, stond er wel een fraaie kerststal vooraan, verlicht met vrolijke lampjes en al. Zelfs het decor had dus niet perfecter kunnen zijn. Verder stond het ons helemaal vrij de piano van onze keuze op de voor ons ideale opnameplek te rollen, en dan heel gewoon, zonder bemoeienis of storing van gelijk welke soort, ons ding te doen. Echt super, daar ben ik nog steeds fantastisch dankbaar voor!
Van het dicht op elkaar musiceren kon in verband met het mogelijke besmettingsgevaar voor Edmond geen sprake zijn. En daar had ik absoluut alle respect voor. Het deed trouwens totaal geen afbreuk aan onze opnames. Als een 'echte' klassieke zangeres stond ik voor elk lied steeds netjes in de 'krul' van de piano. Gezicht, adem en eventuele speekseldruppels recht voor me uit de grote ruimte van de kerk in, zo ver mogelijk weg en uit de richting van Edmond. Bovendien, als je de afstand meet tussen zijn plek op de pianostoel achter het klavier en mijn krulplaatsje, dan kom je keurig op 1,5 meter uit. Slechts bij het begin en het einde van de nummers hadden we telkens het nodige en zo mooi ogende contact. Vanzelfsprekend steeds netjes met m'n mond zo goed als dicht of toch minstens zonder iets te zeggen en m'n adem inhoudend.
En nee, die beperkingen -als je dat al zo wil noemen, want zo voelde het écht niet- deden geen afbreuk aan het genot van het eindelijk weer eens samen muziek maken, noch aan de lol die wel hadden. En het resultaat heeft er eveneens totaal niet onder geleden, in tegendeel zou ik zelfs durven zeggen!
Drie uur hadden we er voor uitgetrokken, voor het filmen van de 7 stukken, maar we zijn door al die jaren zo op elkaar ingespeeld en al zodanig vertrouwd met deze kerstmuziek, dat we alles in de helft van die tijd inblikten. Missie meer dan geslaagd dus. Heerlijk als de dingen zo vlot mogen gaan.
Op de terugweg vroeg ik Edmond voor alle zekerheid toch nog maar eens even, ten allen tijde rekening houdend met zijn toch wel indrukwekkende status, of het echt-en-techtig helemaal oké was, dat ik ook hem uiteraard met naam en toenaam zou vermelden bij de afgewerkte producten van dit kleine, niet echt prestigieuze projectje van mij, en hem aldus ook het wereldwijde internet op zou zwieren... "Natuuuuurlijk!", antwoordde hij zonder één ogenblik aarzelen met z'n gekende twinkel in de ogen, "ik ben trots op al die ontzettend leuke dingen die ik samen met, en door, jou kan en mag doen! Vermeld me maar! Met heel veel plezier zelfs!" En om zulke uitspraak, daar kan ik dan alleen ook maar weer geweldig dankbaar om zijn. ♥️
Geen opmerkingen:
Een reactie posten