Plots zijn mijn dagen nu toch wel serieus gevuld en loop ik mezelf nog net niet voorbij. Filmpjes knippen en plakken, blogjes neergepend krijgen, stapels en stapels wenskaartjes schrijven, cadeautjes inpakken, opnames en interviews, honderden spullen fotograferen voor online verkoop, telefoontjes aan alle kanten... En het 'gewone' huishouden laat natuurlijk ook niet op zich wachten. Meer dan hoog tijd voor een stofzuiger- en dweilmoment. Het aquarium begon een beetje groen uit te slaan. De waterfontein van de poezen moest nodig ontkalkt. Totaal geen schone sokken meer. Poezen lastig wegens iets te weinig aandacht voor hen en teveel voor de computer. Allé, ge kent dat wel, hé...
Even snel met de fiets een toerke rond doen, voor een aantal boodschappen op verschillende plaatsen, is dan mogelijk een goed idee. Alles in één moeite klaar én even vanachter die computer vandaan en een frisse neus gehaald. Strak plan. Tenminste, dat dacht ik... Want, haast en spoed zijn zelden goed! En dat heb ik geweten...
Bij het hier nog in de garage losmaken van mijn fietsketting knotste ik pardoes -en geloof me: écht kéihard!- met de rechterkant van m'n voorhoofd tegen het stuur van de fiets naast de mijne. De klap kwam zodanig onzacht aan, dat ik er even versuft half over m'n fiets van bleef hangen. 'k Zag letterlijk sterretjes! Kerststerretjes!... "Amai, da's vast en zeker een serieuze bluts in mijnen bol!", vreesde ik. Om in thema te blijven: een bluts in mijne kerstbol dus! Of: "hoe de Kerst-Miss ferm wat kerstschade opliep!" ;-)
Een paar centimeter lager en 'k had de feestdagen met een ferm blauw oog mogen beginnen... En dat had er niet bepaald feestelijk uit gezien, hé. Zo'n blauw accessoire past trouwens absoluut niet bij m'n kerstjurken en al die rood-wit-gouden kerstdecoratie. ;-)
Enigszins bekomen van de zelf veroorzaakte opdonder heb ik toch de geplande toer nog netjes afgewerkt, hoor. Kwestie van de nauwgezet uitgestippelde planning niet volledig in 't honderd te doen lopen uiteraard...
Terug thuis meende ik in de spiegel minstens een dikke buil of uit de kluiten gewassen blauwe plek op m'n voorhoofd te gaan zien. Maar, al klopte en zeurde de bewuste plek een stevig stukje af, er viel niets te bespeuren. Ook vandaag (nog) niet, al is de tomeloze hoofd- en nekpijn waarmee ik nu rondloop toch duidelijk bewijs van het domme per-ongeluk-boem-knots-momentje. M'n wenkbrauwen optrekken -iets wat ik blijkbaar constant doe, merk ik nu-, da's trouwens ook behoorlijk onaangenaam. En vooral niét aankomen aub!!! Mijnen appel heeft voor de komende tijd een weliswaar onzichtbaar, doch zeer gevoelig beurs plekje, da's zonneklaar. Zo broos en gevoelig als een ouwe glazen kerstbal dus! hihihi
Och, zolang m'n hersenen niet al te veel door elkaar geschud zijn, valt het nog wel mee, hé. Anders raakten die 9 kerstvideo's nooit meer op tijd geknipt en geplakt, en dan zou de kerstellende pas écht niet meer te overzien zijn... ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten