Wreed vochtige voeten.

In huishoudhulpboekjes, zoals die van Tante Kaat bijvoorbeeld, zijn er heel uiteenlopende methodes terug te vinden om je knellende nieuwe schoenen wat uit te rekken. Ik heb altijd van ons moe gehoord dat je er een tijdje met natte sokken in moet lopen. Niet dat ik dat ooit geprobeerd heb, want volgens mij werkt dat alleen met echte leren schoenen.
Hou dit idee even in gedachten, je leest vanzelf waarom...
De hele voormiddag viel de regen onophoudelijk met bakken uit de grijze lucht. Tegen de middag zou het beginnen uitklaren. Tenminste, dat had het weerbericht me gisterenavond toch beloofd...
En omdat ik vanochtend met de auto mee naar het werk mocht, en het niks koud was: geen jas aan, wel m'n nieuwe zachte sandaaltjes, en voor alle zekerheid toch maar een paraplu én ook een zonnebril mee. 
Met het vorderen van de voormiddag besefte ik dat het aantrekken van die sandaaltjes dan misschien toch een inschattingsfoutje was: de neerslag werd steeds heviger en de buienradar toonde een verschrikkelijk onweer dat mijn kant uit kwam schuiven. Mijn reis huiswaarts zou er hoogst waarschijnlijk middenin zitten... Met zeuren en klagen verander je de weersomstandigheden niet, dus klaar om doornat te worden, stapt ik opgewekt naar buiten. Regen is tenslotte maar water, hé, en dat droogt uiteindelijk wel weer.
Tijdens het stukje te voet van m'n receptie tot aan de bus en bij het wachten aan de halte was er slechts -hoe zal ik het noemen- 'gewone' regen. De paraplu houdt je voor het grootste stuk droog. Alleen je voeten worden er mogelijk een ietsiepietsie vochtig van.
Tijdens de busrit echter barstte er ergens in de hemel een dam of twee, denk ik... Een echte wolkbreuk vergezeld van hevige bliksemflitsen en stevig gedonder zette in een paar minuten alles blank en de bus veroorzaakte in het voorbijrijden kleine tsunamis die letterlijk alles in hun pad -voetgangers, fietsers, vuilniszakken, echt àlles dus- van de stoep veegden. 
"Wow", dacht ik zowel wat bezorgd als met een paar verwachtingsvolle binnenpretjes, "dat gaat nog 'plezant' worden als ik seffens moet uitstappen, zo een zondvloed... en die sandaaltjes!"
En ja, hoor, ook op de Rooseveltplaats kon je naar hartenlust zwemmen!...
In een paar stappen was alles van m'n gelakte teennagels tot vlak onder m'n derrière tot op het bot doorweekt. Alsof ik eventjes te voet een kleine rivier over stak. Tegen de tijd dat ik een paar honderd meter verder de supermarkt bereikte plakte m'n kleddernatte broek wurgend rond m'n benen en zaten de verzopen lange panden van m'n vest innig verstrengeld met de druipende punten van m'n zeiknatte jurkje. Maar boodschappen doen in zo'n totaal verlaten winkel, da's fantastisch! En de kassamevrouw had alle tijd van de wereld voor een leuk babbeltje. Over het weer, uiteraard. Wat had je gedacht!?... hihi
Een beetje sukkelend -ook ik heb maar 2 handen- met 1. m'n tas met inkopen, 2. m'n boekentas en 3. een wat onwillige paraplu plonste ik heel voorzichtig van de ene diepe plas naar de andere -geen ontwijken aan- richting metro. M'n vochtige voeten schoven met al dat water namelijk nogal vervaarlijk heen en weer in die doornatte sandaaltjes. 
En terwijl ik m'n tenen alweer volledig kopje onder voelde gaan dacht ik plots aan dat schoenen-rek-verhaal. Mijn spontane schaterlach moet vreemd geklonken hebben tussen de donder en bliksem van die woeste dretsvlaag: dat ik nu juist vandààg deze nieuwe sandaaltjes aan had... Die sandaaltjes, waar ik zo ontzettend gelukkig mee was omdat ze meteen, van de eerste seconde, -en geloof me, dat overkomt me zo goed noooooit- on-ge-loooo-fe-lijk comfortabel zaten en ab-so-luuuuuuut nérgens knelden of knepen!
Krijg je éindelijk de kans, zij het ongewild, om dat gekke schoen-theorietje eens uit te proberen, heb je uitgerekend net dàn het énige paar schoenen aan waarbij dat een volstrekt overbodige kwestie is... Tsssss, 't is ook àltijd wat, hé. hihihi ;-)

Een geanimeerde maandagochtend.

De felle lichtstraal die plots door de nog donkere slaapkamer flitste, uiteraard pal in m'n gezicht, deed me met enige tegenzin slaapdronken een lodderig oogje opentrekken. Soms lig ik zodanig knus en veilig onder het donzige roze dekbed en tussen de vele diepe zachte kussens dat ik, ondanks het toch duidelijk langzaam ontwaken van m'n lichaam, nog graag een ietsiepietsie langer aan die zalige sluimer tracht vast te houden, nog even een eindje verder doezelen... Je kent dat misschien ook wel.
Vanop z'n roze-bloemetjes-slaapkamer-krabpaal loerde Poekie ongelofelijk behoedzaam en met ingehouden adem door de spleet tussen de 2 overgordijnen en veroorzaakte zo die onverwachte lichtinval op mijn nog slaperige snuit. Ik hoorde meteen wat er daar buiten zo interessant was: een stel onstuimige meesjes kwetterden er levenslustig op los aan de andere kant van het raam.
Om vooral niets of niemand te doen opschrikken schoof ik, heel voorzichtig, centimeter per centimeter, zo discreet en bewegingsloos mogelijk, zowel de overgordijnen als de glasgordijnen volledig opzij om mee van het vrolijke schouwspel en uitbundige gedartel te kunnen genieten.
Wat een verrassing om te zien dat het niet de ouders-koolmeesjes waren, op zoek naar lekkers tussen mijn potten en planten, maar -wat gaat de tijd toch razend snel- hun nageslacht van deze lente, de kleintjes zélf.
Overduidelijk nog niet volledig met het verenpak van een volwassen vogel zochten ze toch al, helemaal op eigen kracht, als ne grote, eigenhandig -eigenpotig? eigenvleugelig?- hun kostje bij elkaar.
De stromende regen deerde hen niet, net zoals ze zich totààl niet stoorden aan de glurende poezen-ogen of mijn menselijke aanwezigheid. Met onbezonnen lef en roekeloze durf, enkel jeugdige onschuld eigen, zwierden ze in hun doornatte pluimenpakjes en met een soort punk-gel-kuifje op hun kopje uitgelaten van takje naar twijgje tussen de rozenstruiken en hibiscusboompjes, op zoek naar bladluizen en rupsen.
Ééntje hing zelfs een tijdje ondersteboven aan de kader van het slaapkamervenster heen en weer te krabbelen, met z'n staartveren breed uitgewaaierd tegen het glas, op zoek naar spinnetjes tussen de kieren van de muur en het raamkozijn, en liet zo, ongewild decoratief, een vochtig waaierpatroontje op de vensterrand achter.
Ik wist trouwens niet dat vliegen überhaupt mogelijk was als je hele pluimage zo doorweekt is... Misschien vandaar dat gekke, wat stuntelige rondbuitelen, hé.
Alleszins, 't was allemaal, zeker die laatste stunt, bijzonder hemeltergend voor die arme Poekie. Frustratie, verontwaardiging en verwarring, 't stond duidelijk op z'n beteuterde snoetje te lezen.
Omdat de olijke bende donzige verenbolletjes zich absoluut niets aantrokken van de -zogezegde- levensgevaarlijke dreiging van die huiskamertijger aan de andere kant van 't glas was de spanning en de lol er voor Poekie al gauw écht wel af, naar mijn idee verrassend snel eigenlijk. Tja, je zal het je, als fiere en heldhaftige kater, maar moeten laten welgevallen om vierkant in je gezicht uitgelachen te worden door zo een bende gevleugelde miniboefjes... 
Hij kroop gezellig naast me in het nog warme bed om zich, tevreden knorrend in m'n oksel, als troost een serieus pak knuffels te laten welgevallen.
Deze wereld is vaak een duistere plek vol onmetelijke ellende en oeverloos verdriet, je eigen leven en dagen zijn soms misschien leeg, zwaarmoedig of ronduit miserabel, en zo nu en dan zal ook de kille regen weer opnieuw ongenadig neerstromen... En toch, bijna tegen beter weten in, toch zijn we ook àltijd omringt door zoveel schoonheid en (levens-)vreugde, massa's kleine wondere dingetjes om oprecht blij en dankbaar om te zijn. Neem de tijd en geniet er van, want -en ja, ik weet hoe afgezaagd en cliché dit klinkt, en ja, ik weet dat ik het soms zelf ook even kwijt ben, maar ik geloof en promoot het tóch- dààrin zit waarachtig geluk en echte rijkdom!
Zélfs op zo'n bijzonder mistroostige druilerige maandagochtend... ;-)

Vrolijk varen-verhaaltje.

"En? Nog spannende dingen meegemaakt op het openbare vervoer? Geen nieuwe belevenissen te vertellen?" Vanmiddag moest ik de dames aan de balie nog teleurstellen. Behalve m'n doodgewone ergernissen (kauwgomkauwers, picknickers en beatboxers) en m'n doordeweekse angsten (snelheidsduivelbuschauffeurs, levensgevaarmanoeuvers en geen-veiligheidsgordels-paniek) viel er niets te melden. Maar da's ondertussen alweer veranderd: m'n bus- en tramrit huiswaarts is opnieuw een blogje waard.

Uiteraard was dat enigszins te voorspellen als je, zoals ik vanavond, op stap gaat met een flinke boodschappentas met daarin een forse varen... 
De wilde varen, uit de bosrijke tuin van Herta -waar eerder al die lading brandnetels vandaan kwam (*)- al een tijdje door mij gezocht om het donkerste en immer wat vochtige hoekje van m'n, voor de rest vrolijk volgepropte, terras ook van overdadig groen te voorzien, en die, wees gerust, ondertussen in een emmer met een mooie bodem water staat te bekomen van z'n, voor een plant dan toch, bijzonder avontuurlijke reis.

Aan de halte flapperden z'n frisgroen jonge bladeren zodanig hard in de strakke bries dat een paar van hen knakten. Dat maakte de mooie plant meteen extra breed en, uiteraard, daardoor dus ook een heel stuk onhandiger... Maar, het lukt me toch om mezelf en m'n groenvoorziening zonder verdere schade in de bus te hijsen en veilig en wel neer te gaan zitten.

Tijdens de rit richting Antwerpen deinde het groen op het stoeltje naast me, keurig overeind gehouden door m'n arm, heen en weer, op en neer, lustig mee op het ritme van de hotsende-botsende wielen. Achter me hoorde ik een stel jonge gasten 'die is met hare wiet op uitstap' gniffelen, maar heel erg appetijtelijk vonden ze hem dan precies toch ook weer niet. 

Op de paar honderd meter te voet van de bushalte naar de metro bracht de wind de arme plant nog meer schade toe, nog wat gevederde blaadjes braken.
Op het metroperron stak al dat frisse groen schel af tegen de grauwe smerigheid van de aftandse ondergrondse, maar ondanks z'n opvallende verschijning moest ik hem toch stevig in bescherming nemen tegen de wilde stromen, door haast verblinde pendelaars. 
Op de overvolle tram stapelde ik alles wat ik bij me droeg op m'n schoot: onderaan de druipend natte paraplu, daarop de dikke boekentas en helemaal bovenaan, de zak met de kluit aarde ongeveer ter hoogte van m'n nek, de ondertussen wat zielig ogende groene sprieten, nog steeds moedig wuivend en zwierend, tot ze in m'n haar vast kwamen te zitten...
En opnieuw ingehouden gegiechel en onnozele commentaar, natuurlijk, wat had je gedacht, uitsluitend àchter me, netjes uit m'n gezichtsveld. 
'Nen triestige plant met nen triestige plant!', 'Amai, zo ne verlepte sallaad!', 'Woar goat die mé da bos nor toe?!', 'Palmbomen horen in de Sahara!' en meer van dat soort 'hahaha-o-wat-zijn-wij-grappig' gedoe.
Tja, als iemand een beetje uit de toon valt is plots iédereen een komiek, hé. 'Och, ze kunnen er maar lol mee gehad hebben', denk ik dan. Dat mag.
Toen ik er, aangekomen bij mijn halte, breed glimlachend zélf een piepklein grapje over maakte -'Opgepast dames en heren, het oerwoud moet afstappen!'- deden al die o zo mondige commentatoren plots alsof ze het in Keulen hoorde donderen en nog totààl niets gezien, laat staan gezegd hadden. Raar is dat, vind je niet? Het zijn ook nogal helden, hé... 
'k Weet wel zeker dat zij het niet zo snel zouden aandurven om bus of tram op te stappen met zo'n uitpuilende plastieken boodschappentas boordevol zwierende en zwaaiende groenexplosie!... Ik lekker wél. ;-)
* lees ook het blogje "Ecologische terras-oorlog, deel 2: een netelige kwestie"

Eigenwijze Efteling-adoptie.

In het jaar 2000 brachten ze hem mee naar huis, en 16 jaar lang had hij zijn eigen plekje in de tuin van ons va en moe. Eerst keek hij jarenlang glimlachend uit over de grote vijver, wiebelend in de wind in één van de reuzegrote kerstbomen. De laatste tijd, daar in de Schoolstraat, was z'n hangout een heel stuk dichter bij de mensen: aan de tuinmuur met de uitgebreide collectie vogelhuisjes, met zicht op het terras, de woonkamer en de keuken, alsof hij na al die tijd in alle soorten weer en het wisselen der seizoenen misschien toch eens wou piepen of 'binnen wonen' niet ook iets voor hem was...
Het huis werd verkocht, en dus ook hij moest verhuizen.
Omdat m'n moeder's nieuwe appartement geen tuin maar slechts een klein terras heeft nam ik een aantal dingen, deels sentimenteel, deels omdat ik ze stiekem àltijd al leuk vond en eigenlijk ook graag wilde hebben, uit 'den hof' mee naar mijn terras. Grote smeetijzeren plantensteunen, een dik pak bamboestengels, de 'keikopkes' -2 stenen met een grappig gezicht, een soort vrolijke tuinbeschermers- die ik zelf ooit aan m'n ouders kado deed, een uit de kluiten gewassen buitenthermometer, wat nieuwe stenen potten, een paar grappige vogelhuisjes en voederbakjes, een trio tuinkabouters, een rozenboompje met kleine roze roosjes en nog wat andere ditjes en datjes.
En zo ontfermde ik me ook over het door de tijd wat van kleur verschoten grappige mannetje met z'n paraplu, die zo lang geleden uit de Efteling meekwam naar die fantasierijke tuin in Wijnegem. Een paar weken geleden ontving ik van m'n moeder z'n paspoort, waardoor deze adorabele her-adoptie nu volledig rond is. Lian heet hij en hij is een telg van het volk van Laaf, waarvan er een super schattig dorpje in de Efteling te bekijken valt. Volgens z'n identiteitsgegevens is hij handelsreiziger in min of meer waterdichte paraplu's, waarmee hij zelf af en toe onvrijwillig de lucht in gaat, wat hem de bijnaam 'Parachute' bezorgde. Past schitterend bij mij, vind ik, 't madammeke met uitgebreide collectie plezante regenschermen...
En bij mij mocht hij lekker warm binnen wonen! Er kwam een sierlijke plantenhaak aan de muur vlak boven de sofa, met brute kracht bijgebogen om mijn nieuwe huisgenoot, hangende aan zijn paraplu, een wat vertrouwd uitzicht te geven over de tuin en het terras, maar meteen ook over de hele woonkamer. Kon hij lekker mee televisie kijken. 't Zag er leuk uit, dus helemaal in orde, iedereen content. Tenminste, dat dacht ik...
De volgende ochtend hing Lain, tot mijn verbazing, volledig andersom, met z'n gezicht naar de tafel en de muur met schilderijen. Heel vreemd! Ik snapte er niets van. Wou hij dan toch liever een ànder uitzicht en had hij zichzelf daarom gedraaid???... Omdat het, gek genoeg, niet lukte hem weer in de 'juiste' richting te keren haalde ik hem voor een nadere inspectie even van z'n haak. Net op tijd, zoals bleek. Een uurtje later of zo zou hij aan gruzelementen gevallen zijn. Blijkbaar vond hij dat 16 jaar met-volle-gewicht-aan-diezelfde-ene-hand-aan-diezelfde-ene-paraplu-hangen méér dan genoeg geweest was. "Niet nóg eens zoveel tijd!" moet hij met kramp in z'n beklagenswaardige arm gezucht hebben en dus liet hij, met een langzame roterende beweging, z'n regenscherm los. 
Da's absoluut begrijpelijk en die mooie haak dient wel voor een hangplant of zo.
Hoog tijd voor comfort! Laaf Lain geniet nu bovenop de vitrinekast met al m'n koesterspulletjes, met een streelzacht kussen onder z'n bolle achterwerk en voorlopig nog steeds trouw z'n hoedje en paraplu vasthoudend, van een nieuw, eveneens uitzichtrijk, plekje. 
Nu hoop ik maar dat hij niet met zelfmoordneigingen sukkelde en morgen moedwillig en goed geweten van die kast af dondert... Tja, hoe zou je zelf zijn, als je al 16 jaar lang wanhopig verlangt naar eens een tijdje zitten... Maar dàt, dat is dus bij deze éindelijk in orde gebracht, hé! ;-)

Hotelketen "Terrace Resort" ****

Dankzij zijn deskundigheid, zijn minuscule precisiewerk, zijn juist gedoseerde kracht en, niet te vergeten, het indrukwekkende arsenaal professioneel materiaal waarmee Serge, m'n sympathieke en humoristische buurman, behulpzaam als hij is, vanmiddag bij me langst kwam, kan ik hierbij de nieuwe hotelketen met de welluidende naam "Terrace Resort"****, waarvan ik recentelijk de trotse eigenaar werd, feestelijk voor geopend verklaren!
De vier aparte hotelgebouwen, die zich vlakbij verschillende natuurgebieden bevinden en goed bereikbaar zijn langst vertrouwde aanvliegroutes en zowel boven- als ondergrondse landwegen, beschikken over zeer uiteenlopende ruimtes, allemaal uitgemeten, gebouwd en aangekleed naar de verlangens van het door ons gewenste clientèle.
De hooggeëerde gasten kunnen een enige éénpersoonskamer betrekken, een gezellige gezinskamer of zelfs een heuse slaapzaal, voor diegenen die graag met velen dicht bij elkaar gepropt zitten. Van luxe suites, met alles erop en eraan, tot piepkleine, maar knusse en comfortabele hokjes, "Terrace Resort"**** biedt het je allemaal! En onze bezoekers mogen in alle rust elke kamer uitproberen en zelf beslissen welk plekje het best bij hen past, en, indien gewenst of nodig, de door hen gekozen ruimte ook nog anders inrichten, decoreren of mogelijk zelfs verbouwen.
Over de lengte van het verblijf van onze kostgangers zijn we eveneens zeer flexibel. Één nachtje? Geen probleem! Een paar weken in de zomer? Dat kan! Liever in de winter? Ook goed, hoor! Een half jaar? Waarom niet?... Zelfs als men er permanent wenst te blijven wonen en, wie weet, er mogelijk de rest van z'n dagen wil doorbrengen, dan vinden wij dat absoluut prima!
Drie van vier hotels hebben hun eigen bloeiende restaurant op wandelafstand van de onderste verdieping met kamers, maar zowel de residentiële klanten als toevallig passanten mogen vrij gebruik maken van alle aanwezige accommodaties van het prachtige resort, vakkundig aangelegd met kleur- en geurrijke bloemen en planten, en ook een paar kleine waterpartijen. Naast spannende hoogtes en laagtes voor de avonturiers zijn er rustige zonnige of schaduwrijke hoekjes waar het voor stille genieters fijn vertoeven is. In dit zalige verblijfsoord bevinden zich trouwens nog veel meer en erg uiteenlopende drank- en eetgelegenheden, die uiteraard rekening houden met zowel de vleeseters als de vegetariërs.
En de prijs voor een verblijf op deze overheerlijke en paradijselijke plek? 
Niks! Nul komma nul! Noppes. Geen enkele van de bonte bende bezoekers, of ze nu lang of kort bij ons verblijven, en ongeacht hun verbruik -het maakt allemaal totaal geen verschil- géén van hen krijgt een rekening of factuur gepresenteerd. Absoluut àlle bezoekers van de hotelketen "Terrace Resort"**** -bij die door jullie ondertussen gekende en geliefde gastvrouw- logeren geheel en volledig gratis!
Dus, bij deze ben je van harte welkom! Tenminste... als je een bezige bij, een vlijtige vlinder, een guitige gaasvlieg, een opgewekte oorworm of een leuk lieveheersbeestje bent... ;-)