Hou dit idee even in gedachten, je leest vanzelf waarom...
De hele voormiddag viel de regen onophoudelijk met bakken uit de grijze lucht. Tegen de middag zou het beginnen uitklaren. Tenminste, dat had het weerbericht me gisterenavond toch beloofd...
En omdat ik vanochtend met de auto mee naar het werk mocht, en het niks koud was: geen jas aan, wel m'n nieuwe zachte sandaaltjes, en voor alle zekerheid toch maar een paraplu én ook een zonnebril mee.
Met het vorderen van de voormiddag besefte ik dat het aantrekken van die sandaaltjes dan misschien toch een inschattingsfoutje was: de neerslag werd steeds heviger en de buienradar toonde een verschrikkelijk onweer dat mijn kant uit kwam schuiven. Mijn reis huiswaarts zou er hoogst waarschijnlijk middenin zitten... Met zeuren en klagen verander je de weersomstandigheden niet, dus klaar om doornat te worden, stapt ik opgewekt naar buiten. Regen is tenslotte maar water, hé, en dat droogt uiteindelijk wel weer.
Tijdens het stukje te voet van m'n receptie tot aan de bus en bij het wachten aan de halte was er slechts -hoe zal ik het noemen- 'gewone' regen. De paraplu houdt je voor het grootste stuk droog. Alleen je voeten worden er mogelijk een ietsiepietsie vochtig van.
Tijdens de busrit echter barstte er ergens in de hemel een dam of twee, denk ik... Een echte wolkbreuk vergezeld van hevige bliksemflitsen en stevig gedonder zette in een paar minuten alles blank en de bus veroorzaakte in het voorbijrijden kleine tsunamis die letterlijk alles in hun pad -voetgangers, fietsers, vuilniszakken, echt àlles dus- van de stoep veegden.
"Wow", dacht ik zowel wat bezorgd als met een paar verwachtingsvolle binnenpretjes, "dat gaat nog 'plezant' worden als ik seffens moet uitstappen, zo een zondvloed... en die sandaaltjes!"
En ja, hoor, ook op de Rooseveltplaats kon je naar hartenlust zwemmen!...
In een paar stappen was alles van m'n gelakte teennagels tot vlak onder m'n derrière tot op het bot doorweekt. Alsof ik eventjes te voet een kleine rivier over stak. Tegen de tijd dat ik een paar honderd meter verder de supermarkt bereikte plakte m'n kleddernatte broek wurgend rond m'n benen en zaten de verzopen lange panden van m'n vest innig verstrengeld met de druipende punten van m'n zeiknatte jurkje. Maar boodschappen doen in zo'n totaal verlaten winkel, da's fantastisch! En de kassamevrouw had alle tijd van de wereld voor een leuk babbeltje. Over het weer, uiteraard. Wat had je gedacht!?... hihi
Een beetje sukkelend -ook ik heb maar 2 handen- met 1. m'n tas met inkopen, 2. m'n boekentas en 3. een wat onwillige paraplu plonste ik heel voorzichtig van de ene diepe plas naar de andere -geen ontwijken aan- richting metro. M'n vochtige voeten schoven met al dat water namelijk nogal vervaarlijk heen en weer in die doornatte sandaaltjes.
En terwijl ik m'n tenen alweer volledig kopje onder voelde gaan dacht ik plots aan dat schoenen-rek-verhaal. Mijn spontane schaterlach moet vreemd geklonken hebben tussen de donder en bliksem van die woeste dretsvlaag: dat ik nu juist vandààg deze nieuwe sandaaltjes aan had... Die sandaaltjes, waar ik zo ontzettend gelukkig mee was omdat ze meteen, van de eerste seconde, -en geloof me, dat overkomt me zo goed noooooit- on-ge-loooo-fe-lijk comfortabel zaten en ab-so-luuuuuuut nérgens knelden of knepen!
Krijg je éindelijk de kans, zij het ongewild, om dat gekke schoen-theorietje eens uit te proberen, heb je uitgerekend net dàn het énige paar schoenen aan waarbij dat een volstrekt overbodige kwestie is... Tsssss, 't is ook àltijd wat, hé. hihihi ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten